Իմ կյանքի միօրինակ բաներից ամենահետաքրքիրը տուն գալս ա: Էդ ժամերին մութ ա, ես ու սիգարետս ծայրահեղ գեղեցիկ զույգեր ենք: Ձեռքս հենց մրսում ա, փոխում եմ, մյուսով էլ գրպանումս անտիկվար մի հատ կալենդար կա պտտում եմ՝ իրա շնորհիվ ես գիտեմ օրինակ, որ էս տարի 13-ը երեք անգամ շարունակ ուրբաթ ա լինելու, որից երկուսը՝ ներառյալ այսօր արդեն եղել են: Մի ծերուկ ինձնից առաջ ընկած գնում ա, միշտ: Հենց հասնում ենք մեր նրբանցք սառույցից գոյացած աստիճաններին քայլերը դանդաղեցնում, զգուշ իջնում ա: Ու եթե ես բավականաչափ մոտ եմ՝ մեկ-մեկ տենց լինում ա, շրջվում ու ձեռքը մեկնում ա ինձ: Ես սիրալիր պաղ ձեռքս դնում եմ իր տաք ու փափուկ ափի մեջ, իջնում եմ: Ոչ մի խոսք: Շքամուտքում հանում եմ կալենդարս, որի վրա գրված ա Բուլղարիա, արևոտ երկիր՝ 50 տարվա կալենդար: Կլոր մետաղյա պլաստները ծածկում են ևս մի օր, իսկ ես փորձում եմ գուշակել թե այնուամենայնիվ ինչի վրայից է այն պոկած ու ոնց ա ինձ մոտ հայտնվել:
•
•
Սեղմել՝ ցույց տալու համար
Մեջբերել
Էջանիշներ