User Tag List

Էջ 1 2-ից 12 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 21 հատից

Թեմա: Մենակ մնացած ծնողներ

  1. #1
    Պապա x3 Աթեիստ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    26.05.2007
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    8,706
    Mentioned
    49 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)

    Մենակ մնացած ծնողներ

    Թեման բացում եմ ավելի շատ արտահայտվելու, քան քննարկելու համար, բայց ամեն դեպքում հույս ունեմ հնչած կարծիքներն ինձ ինչ որ բանով կօգնեն։

    Ծնողներն հորական տատիկիս (նախօրոք ասեմ՝ в гробу я её видел) ու եղբորս հետ ապրում էին Արմավիրում։ 2 տարի առաջ եղբայրս էլ եկավ էն եզրակացության, որ ապագադ էս երկրի հետ չի կարելի կապել ու մի ամիս առաջ հասավ նրան, որ Գերմանիայում աշխատանք ստացավ, հետն էլ ընտանիքին (կնոջն ու 2 երեխաներին) մոտը կանչելու իրավունք։ Արդյունքում շուտով ծնողները տանը մնալու են մենակ։ Հայրս աշխատում ա, իսկ մայրս խնամում էր երեխաներին։ Հիմա մերոնք ուզում են իմ ընտանիքը տեղափոխվի Արմավիր, ինչը ես հեչ չեմ ուզում ու դրա համար ունեմ և օբյեկտիվ, և՛ սուբյեկտիվ (ամենամեծը՝ տատու հետ նույն տանիքի տակ ապրելու սպառնալիքը) պատճառներ։

    Համարյա նույն վիճակում ա աներձագս. քենիս շուտով գնում ա Իսպանիա (ամուսնացել ա), իսկ աներձագս աշխատում ա Դիլիջանում, ու ընտանիքով տեղափոխվել ա այնտեղ (իմ նման՝ վարձով)։

    Ես դեռ չեմ էմ փորձել, բայց օրինակ աներձագս չի կարողանում ծնողներին համոզել, որ իրանց տունը թողնեն, գնան Դիլիջանում վարձով ապրեն։ Ես չեմ էլ պատկերացնում, որ կարող եմ մերոնց նման բան համոզել։

    Շատ բարդ վիճակում եմ, ու չգիտեմ ինչ անեմ։
    Համենայն դեպս նշեմ էն պատճառները, որոնց պատճառով չեմ ուզում գնալ Արմավիր։
    1. Արմավիրից հաստատ հեծանիվով չեմ գա գործի,
    2. Ես ավտո չեմ քշում ու, եթե ինչ որ պատճառով գործս ուշ պրծավ, տուն հասնելոը դառնում ա պատմություն։
    3. Էս տարի Կորյունին պտի դպրոց ուղարկեմ, իսկ Արմավիրում ոնց որ սաղ մենակ պետական (էշոտյանական) դպրոցներն են։
    4. Կինս քաշվում ա ընտեղ
    5. Ամեն օր տատուս տեսնելու հեռանկար։

    Բայց մեկ ա, չեմ պատկերացնում մերոնք (ու աներ-զոքանչս) ոնց են լրիվ մենակ ապրելու։
    artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.

  2. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Մուշու (09.03.2015)

  3. #2
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Եթե ռոմանտիկանանք, լուծումն էն ա, որ էս երկիրը նենց լավ ընթացքի բերենք, որ Արմավիրում ապրելը մարդու համար դժոխք չլինի, որ կարողանաս գնաս, իրանց տան կողքը տուն առնես, երեխուդ լավ ուսումի տաս էնտեղ, դու էնտեղ լավ աշխատանք ունենաս:

    Բայց դե դա հեռանկարային չի ու դժվար ա ակնկալել, որ մարդը իրա, իրա ընտանիքի, երեխեքի բարեկեցությունը հիմա կզոհի:

    Դրա համար մեկ ա, միակ տարբերակը, ըստ իս, ինչքան էլ ցավալի ա, ամեն գնով համոզելն ա, որ իրանք գան: Կամ էլ կարողանալը թեկուզ նյութականով կարողանալ իրանց էնքան ապահովել, որ էնտեղ իրանց մենակ չզգան, շաբաթը/ամիսը մեկ իրանց այցելել, ամառները երեխեքին 1-2 ամսով մոտները ուղարկել, սքայփով ու հեռախոսով շփվել:

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  4. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Աթեիստ (09.03.2015), Արշակ (09.03.2015), Շինարար (09.03.2015)

  5. #3
    Պապա x3 Աթեիստ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    26.05.2007
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    8,706
    Mentioned
    49 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Էդ աստիճան որ երազենք, լավագույնը կլներ, որ երկիրը էնքան վատը չըլներ, որ ախպերս ատամնաբուժարանը փակեր, թողներ գնար։ Էդ դեպքում ես էլ ռիսկ կանեի հիպոտեկով տուն առնել, էնքան մեծ որ մերոնց էլ բերեի մոտս։
    artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.

  6. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Chuk (09.03.2015)

  7. #4
    Պատվավոր անդամ

    Գրանցման ամսաթիվ
    05.09.2009
    Հասցե
    Ժամի թաղ
    Գրառումներ
    7,824
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Աթեիստ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Էդ աստիճան որ երազենք, լավագույնը կլներ, որ երկիրը էնքան վատը չըլներ, որ ախպերս ատամնաբուժարանը փակեր, թողներ գնար։ Էդ դեպքում ես էլ ռիսկ կանեի հիպոտեկով տուն առնել, էնքան մեծ որ մերոնց էլ բերեի մոտս։
    Արտ ջան, վիճելի ա ահագին, որ ձերոնց համար քեզ մոտ լավ կլինի, չնայած մարդիկ տարբեր են լինում, բայց մեր հայկական իրականության մեջ մեծ մասամբ էնպես ա, որ մարդիկ կառչած են իրանց տնից, չեն ուզում տեղափոխվել, բայց ինչո՞ւ են մենակ, երկուսով են, դու էլ, ասաց Չուկը, հաճախ կայցելես, իրանք էլ հաճախ կայցելեն, կսովորեք:


    Իհարկե տարբերություն կա նույն քաղաքում առանձին ապրելում ու տարբեր քաղաքներում ապրելուն, նույն քաղաքում կարող ես ամեն օր էլ այցելել, բայց դե ինչ արած, Արմավիրը էդքան հեռու չի, ամիսը երկու-երեք անգամ կարող ես այցելել: Ամեն օր կզանգեք, կխոսաք: Նախ դու ինքդ էդքան սրտիդ մոտ մի ընդունիր իրավիճակը, որ կարողանաս ձերոնց էլ հանգիստ բացատրես, համոզես:

  8. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (09.03.2015), Sambitbaba (09.03.2015), Աթեիստ (09.03.2015), Կաթիլ (09.03.2015), Նաիրուհի (09.03.2015), Ուլուանա (09.03.2015)

  9. #5
    Պապա x3 Աթեիստ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    26.05.2007
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    8,706
    Mentioned
    49 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Մեջբերում Շինարար-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Արտ ջան, վիճելի ա ահագին, որ ձերոնց համար քեզ մոտ լավ կլինի, չնայած մարդիկ տարբեր են լինում, բայց մեր հայկական իրականության մեջ մեծ մասամբ էնպես ա, որ մարդիկ կառչած են իրանց տնից, չեն ուզում տեղափոխվել, բայց ինչո՞ւ են մենակ, երկուսով են, դու էլ, ասաց Չուկը, հաճախ կայցելես, իրանք էլ հաճախ կայցելեն, կսովորեք:


    Իհարկե տարբերություն կա նույն քաղաքում առանձին ապրելում ու տարբեր քաղաքներում ապրելուն, նույն քաղաքում կարող ես ամեն օր էլ այցելել, բայց դե ինչ արած, Արմավիրը էդքան հեռու չի, ամիսը երկու-երեք անգամ կարող ես այցելել: Ամեն օր կզանգեք, կխոսաք: Նախ դու ինքդ էդքան սրտիդ մոտ մի ընդունիր իրավիճակը, որ կարողանաս ձերոնց էլ հանգիստ բացատրես, համոզես:
    Էս մասն ա, որ հըլը չեմ կարում։ Իրանք հարմարացնում, պարբերաբար մեզ այցելում են, բայց դե ...
    artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.

  10. #6
    ալոգիկ Արշակ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.03.2006
    Հասցե
    Շվեդիա
    Տարիք
    39
    Գրառումներ
    3,408
    Mentioned
    6 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Իհարկե, բարդ իրավիճակ ա․ ինքս չգիտեմ որն ա ճիշտ Չուկի ասած ռոմանտիկ իրավիճակից դուրս։ Բայց մի բան ա ուրախալի, որ Հայաստանում դեռ որդիներին հուզում ա ծնողների մենակ մնալու հարցը։

    Ձեր ասած լավ, «նորմալ եվրոպական երկրներում», իսկ ավելի կոնկրետ Շվեդիայում (Շվեդիա եմ ասում, որտև էդ եմ ինչ–որ չափով աչքովս տեսել) տասնութ տարեկանից որդիները ծնողներից վերջապես պրծնում են Ծնողներին սկզբում էդ դուր ա գալիս երևի, բայց թոշակի անցնելուց հետո գալիս ա տխուր միայնությունը։ ՈՒ պետությունը հպարտանում ա նրանով, որ կարողանում ա ծերերին բավարար թոշակ ու կարիքի դեպքում հատուկ խնամողներ հատկացնել, որով ապահովում են, որ ծերերը բարեկեցիկ կերպով միայնությունից ցնորվեն։ Իհարկե վստահ եմ, որ բացառություններ լինում են, բայց ինչքանով հասցրել եմ տեսնել, ընդհանուր առմամբ տենց ա։

    Մի խոսքով, էս առումով Հայաստանի վատ կամ լավ երկիր լինելը շատ միանշանակ չի ինձ թվում ա։ Ամեն դեպքում ինքս կարծում եմ ծեր տարիքում կնախընտրեի թեկուզ ֆինանսապես անապահով, բայց հարազատ որդիների ու թոռների հետ շփումով ապրեի։ Ինչը չի նշանակում, թե պետք ա անպայման նույն տանը ապրել։ Հարևան տներում ապրելը երևի իդեալական տարբերակն ա։
    Իսկ եթե իդեալականը հասանելի չի, ապա կարելի ա գոնե հաճախակի այցելել ծնողներին ու թոռնիկ–տատիկ–պապիկ շփումն ապահովել ինչ–որ չափով։ Աթեիստի նկարագրած պարագայում երևի մեջներից խելքին մոտիկ տարբերակը էդ ա։
    Добро победило зло, поставило его на колени и зверски убило

  11. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (09.03.2015), Cassiopeia (09.03.2015), Chuk (09.03.2015), Աթեիստ (09.03.2015), Կաթիլ (09.03.2015), Ուլուանա (09.03.2015)

  12. #7
    Պատվավոր անդամ
    Վիշապ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.12.2007
    Հասցե
    Կալիֆորնիա, գյուղ Արևահովիտ
    Գրառումներ
    7,258
    Mentioned
    23 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մայրս ապրում է մենակ, Երևանում, իսկ ես ԱՄՆ–ում եմ։ Ճիշտ է ինքը շատ չի բողոքում, ամեն օր սկայպով շփվում ենք...
    Բայց ինձ սարսափեցնում է նրա մենակությունը։ Եթե ինքը մի բարի երկրում լիներ, բարի ընկերներով շրջապատված, ես այդքան ծանր չէի տանի մեր միջև հեռավորությունը։
    Հիմա ելքեր եմ որոնում։

    Կարծում եմ, ամեն ինչ կախված է պայմաններից... Լավ պայմանների դեպքում, եթե մարդիկ համար ու ապահով են իրենց զգում, կարելի է նաև իրարից հեռու ապրել։
    Եթե բալանս չկա, ծնողներդ զբաղմունք չունեն, ապրում են ձանձրալի կյանքով, ապա միասին ապրելը ծնողներիդ կյաքնում ինչ–որ հետաքրքրություն է մտցնում, բայց դժբախտությունն այն է, որ նրանք այդ դեպքում ինչ–որ չափով ապրում են քո կյանքով և անխուսափելիորեն փորձում են քո կյանքը կառավարել։

    Հետևաբար իդեալական տարբերակն է` առանձին ծնողներ ու զավակներ, որոնք իրարից շատ հեռու չեն ապրում, բոլորը ունեն զբաղմունք ու իրենց սեփական կյանքը։
    Si vis pacem, para bellum

  13. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (09.03.2015), Chuk (09.03.2015), Աթեիստ (09.03.2015), Արէա (09.03.2015), Լեո (09.03.2015), Նաիրուհի (11.03.2015), Նոյեմ (24.12.2016), Ուլուանա (09.03.2015), Տրիբուն (09.03.2015)

  14. #8
    Պապա x3 Աթեիստ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    26.05.2007
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    8,706
    Mentioned
    49 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Մեջբերում Վիշապ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Մայրս ապրում է մենակ, Երևանում, իսկ ես ԱՄՆ–ում եմ։ Ճիշտ է ինքը շատ չի բողոքում, ամեն օր սկայպով շփվում ենք...
    Բայց ինձ սարսափեցնում է նրա մենակությունը։ Եթե ինքը մի բարի երկրում լիներ, բարի ընկերներով շրջապատված, ես այդքան ծանր չէի տանի մեր միջև հեռավորությունը։
    Հիմա ելքեր եմ որոնում։

    Կարծում եմ, ամեն ինչ կախված է պայմաններից... Լավ պայմանների դեպքում, եթե մարդիկ համար ու ապահով են իրենց զգում, կարելի է նաև իրարից հեռու ապրել։
    Եթե բալանս չկա, ծնողներդ զբաղմունք չունեն, ապրում են ձանձրալի կյանքով, ապա միասին ապրելը ծնողներիդ կյաքնում ինչ–որ հետաքրքրություն է մտցնում, բայց դժբախտությունն այն է, որ նրանք այդ դեպքում ինչ–որ չափով ապրում են քո կյանքով և անխուսափելիորեն փորձում են քո կյանքը կառավարել։

    Հետևաբար իդեալական տարբերակն է` առանձին ծնողներ ու զավակներ, որոնք իրարից շատ հեռու չեն ապրում, բոլորը ունեն զբաղմունք ու իրենց սեփական կյանքը։
    Մամաս մանկավարժ ա, բայց վաղուց չի աշխատում, ու իրա զբաղմունքը ախպորս երեխաներն էին։ Հիմա ամբողջ օրը տանը մնալու ա տատուս հետ, որը շատ ուժեղ հոգեբանական վամպիր ա։ Երեկ իմացա, որ մամաս լրջորեն մտածում ա Կորյունին տանի իրա մոտ, իրա դասավանդած դպրոց ...։ Պարզ ա, որ ես նման բանի չեմ համաձայնի, բայց իրանց էլ լրիվ հասկանում եմ։ Էս են տարիքն ա, որ իրանց սաղ ուրախությունը թոռներն են, ու մի օր մնում են դատարկ տան մեջ։
    artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.

  15. #9
    . keyboard-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    05.12.2007
    Գրառումներ
    4,771
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Լավ թեմա ա, հեսա ազատվեմ փիլիսոփայեմ:

  16. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Աթեիստ (09.03.2015)

  17. #10
    Բարև
    Տրիբուն-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.05.2008
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    15,977
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    34 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Աչքիս նախ տատիին ա պետք խփել ...

  18. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (09.03.2015), Mephistopheles (10.03.2015), Աթեիստ (09.03.2015)

  19. #11
    Պապա x3 Աթեիստ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    26.05.2007
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    8,706
    Mentioned
    49 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Մեջբերում Տրիբուն-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Աչքիս նախ տատիին ա պետք խփել ...
    Էհ, տատու դարդը ոչ դուրս գար, էսքան չէի դարդոտի, բայց ...
    Բնականից տարբերվող ցանկացած մահվան դեպքում առաջի կասկածյալը ես եմ ։)
    artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.

  20. #12
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ահագին դրական խորհուրդներ ու տեսակետներ հնչեցին, որոնցից շատերին համամիտ եմ։ Բայց թեման ուզում եմ մի քիչ ընդլայնել, հուսով եմ՝ Աթեիստը դեմ չի լինի, համ էլ քննարկվող կոնկրետ հարցի լուծումից հետո էլ քննարկումը կարող ա զարգանալ էդ ուղղությամբ։

    Վատն էն ա, որ Հայաստանում ծնողների մենակ ապրելը մեծ մասամբ իսկապես իմաստազրկում ա նրանց կյանքը, որովհետև մոտավորապես վաթսունից հետո մարդիկ կարծես սեփական կյանք, կյանքի իմաստ, նպատակ ու հետաքրքրություն այլևս չեն ունենում, ու միակ իմաստը մնում ա թոռներին պահելը։ Սա մի տեսակ բոլորի մեջ շատ խորը նստած ու քննարկման ոչ ենթակա ընկալում ա, որ էդպես էլ պիտի լինի։ Իրականում սա բավական լուրջ խնդիր ա ու ինքն իրենով բազմաթիվ այլ խնդիրների հիմք ա հանդիսանում։

    Ինձ ճանաչողները գիտեն, որ ԱՄՆ–ն չեմ սիրում լիքը առումներով, բայց որոշ բաներ կան, որոնց հետ կապված նախանձում եմ ամերիկացիներին ու շատ կուզենայի, որ Հայաստանում էլ էդպես լիներ։ Դրանցից մեկը ծերերի ապրելակերպն ա։ ԱՄՆ–ում մարդկանց կյանքը ոչ միայն չի ավարտվում վաթսունից հետո, այլև շատ դեպքերում, կարելի ա ասել, սկսվում ա նոր թափով, հաճախ՝ ավելի գունավոր ու հետաքրքիր, բացահայտումներով, նոր գիտելիքներով ու ձեռքբերումներով լի։ Մարդիկ ամենատարբեր խմբակների են հաճախում, արվեստով են զբաղվում, սպորտով են զբաղվում, նոր բաներ են սովորում, ճամփորդում են և այլն։ Ավարտվեց կյանքի մի փուլը, թոշակի անցան, անցնում են մյուս փուլին. կյանքը չի ավարտվում դրանով, փոխարենը նոր հետաքրքրություններ ու զբաղմունքներ են հայտնվում։ Մարդիկ մինչև 90 և ավել տարեկանը ակտիվ կյանք են վարում։ Դրա համար էլ ուշ են ծերանում ու ահագին երկար են ապրում։ Իսկ Հայաստանում ամենաուշը յոթանասունից սկսած՝ արդեն, կոպիտ ասած, մի տեսակ «ճամպրուկային» տրամադրություն ա տիրում (դեպի էն աշխարհ, էլի), շատ շուտ են հավեսները կորցնում լիքը բաներ անելու, դրա համար էլ համ ֆիզիկապես, համ հոգեպես շատ շուտ են ծերանում մերոնք։

    Իհարկե, հասկանալի ա, որ նոր զբաղմունքներն ու հետաքրքրություններն էլ շատ առումներով ֆինանսի հետ են կապված, բայց խնդիրն ի սկզբանե մտածելակերպն ա, կարծում եմ։ Հիշում եմ՝ մամաս հիսուն տարեկանում հանգամանքների բերումով որոշել էր երկրորդ բուհն ընդունվել, որոշ չուզող կոլեգաներ ասել էին՝ չի էլ ամաչում, էդ տարիքին որոշել ա նոր ինստիտուտ ընդունվել։ Ու սա ասողը քառասունն անց կին էր։ Այսինքն՝ էս մտածելակերպն ա, որ ամրապնդում ա էդ վիճակը՝ հնարավորինս շուտ ծերանալու, այլ կերպ ասած՝ իրենց «տարիքին» ու իրենց «հալով» մնալու։ Այսինքն՝ հասարակությունն ի սկզբանե որոշել ա, թե մենք երբ պիտի ծերանանք, որոշել ա, որ ինչ–որ տարիքից հետո էսինչ կամ էնինչ բանն անելը ամոթ ա, խայտառակություն ա, ո՞վ ա տեսել տենց բան... Էն դեպքում, երբ մեծ մասամբ ընդհանրապես ամոթի հարց չկա, ու ոչ մի տրամաբանական պատճառ չկա տվյալ բանը չանելու, ուղղակի ընդունված չի. ախր մարդիկ ի՞նչ կասեն։ Ու մարդիկ իրենք իրենց էլ են համոզում, որ էսինչ կամ էնինչ բանն անելու իրենց տարիքն անցել ա, հարկավոր ա հալով մնալ, տանը նստել ու խելոք թոռ պահել մենակ։

    Չնայած վերջին ժամանակներում էդ մտածելակերպ շատ դանդաղ, բայց կարծես սկսում ա տեղի տալ Հայաստանում. շատ քիչ, բայց արդեն կարծես կան մարդիկ, ովքեր սկսել են անել «իրենց տարիքին ոչ հարիր» բաներ , ու էդ պրոցեսը կարելի ա ու արժե հնարավորինս խթանել։ Ուղղակի էս հարցում, կարծում եմ, ջահելների, այսինքն՝ «ծեր» ծնողների երեխաների դերը շատ մեծ ա. ամենալավը մենք կարող ենք մեր ծնողներին համոզել, որ իրենք դեռ ջահել են ու դեռ լիքը հետաքրքրություններ ու զբաղմունքներ կարող են ունենալ կյանքում, բացի թոռ պահելուց։ Հասարակությունը՝ հասարակություն, բայց երեխաների հավանությունն ու քաջալերանքն էդ առումով ծնողներին շատ պետք են ու կարող են շատ բան փոխել։ Մի խոսքով՝ լուծումներից մեկն էս իրավիճակում, կարծում եմ, ծնողների համար ինչ–որ նոր հետաքրքրություն, նոր զբաղմունք գտնելն ա, որ իրենց կյանքի իմաստը մենակ ընտանիքին ծառայելով չսահմանափակեն, զգան, գիտակցեն, որ իրենք դեռ կարող են առանձին՝ սեփական հետաքրքրություններ ու նպատակներ էլ ունենալ ու իրենց կյանքը նաև դրանցով գունավորել ու իմաստավորել։ Ամենակարևորը էդ խորը նստած «ծերության» ընկալումը մարդկանց մեջ փոխելն ա։
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  21. Գրառմանը 14 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Apsara (26.08.2016), boooooooom (09.03.2015), Cassiopeia (09.03.2015), kitty (27.08.2016), Ruby Rue (09.03.2015), Աթեիստ (09.03.2015), Արէա (09.03.2015), Արշակ (12.03.2015), Մուշու (09.03.2015), Նաիրուհի (11.03.2015), Ներսես_AM (09.03.2015), Շինարար (09.03.2015), Վիշապ (10.03.2015), Տրիբուն (09.03.2015)

  22. #13
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    06.05.2010
    Գրառումներ
    2,711
    Mentioned
    13 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ուլուանայի հետ համաձայն եմ, պատճառներից մեկն ու իմ կարծիքով գլխավորը հայաստանում ամուսինների իրար հետ ընկերություն չանելն ա։ Մեր բակում, ու հայաստանում բոլոր տեղերում էլ էսպես ա, երեկոները 30-40 տարեկանից բարձր զույգեր չես տեսնի, տղամարդիկ առանձին են խմբերով հավաքված, կանայք առանձին, իրար հետ հիմնականում չեն շփվում։ Էս պայմաններում միայնակ տարեց զույգի համար իհարկե բավականին դժվար ա ինչ որ կերպ հետաքրքրություն մտցնել իրենց կյանքում։
    Ընդհանոր հետաքրքրություններ չունեն, միասին չեն զբոսնում, կինո թատրոն զվարճանքի վայրեր չեն գնում, զրուցելու թեմաներ առանձնապես չունեն։ Արևելասովետական հասարակության բնորոշ գծերից ա սա։
    Դրա համար հայաստանում բոլոր միայնակ տարեց զույգերը հիմնական ում դժբախտ են, ու իրենց կամքից անկախ դժբախտացնում են իրենց զավակներին, խղճի խայթ առաջացնելով նրանց մոտ։

    Լուծումը ավելի շատ ծնողների ձեռքում ա, քան զավակների։ Մարդիկ պիտի հասկանան որ երեխաների մասին պիտի հոգ տանեն մինչև նրանց ինքնուրույն կյանք սկսելը, կամ ընտանիք կազմելը։ Դրանից հետո հարաբերությունները պիտի կրեն ավելի շատ ընկերական, քան ծնող-զավակ բնույթ։ Այդ պահից սկսած ոչ-ոք այլևս ոչ մեկին ոչինչ պարտական չի։ Բոլորն իրենց պսրտականություններն արդեն կատարել են, ու մտնում են կյանքի նոր փուլ, անկախ անհաշիվ անքուն գիշերների, զրկանքերի, ուրախությունների և այլ սենտիմենտալ պահերի մասին հիշողությունների քանակից։

  23. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (09.03.2015), erexa (18.03.2015), kitty (27.08.2016), Աթեիստ (10.03.2015), Նաիրուհի (11.03.2015), Ուլուանա (10.03.2015), Վիշապ (10.03.2015)

  24. #14
    Պատվավոր անդամ
    LisBeth-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.11.2012
    Գրառումներ
    2,446
    Mentioned
    22 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ասեմ ծերացման ու ծեր տարիքի մարդկանց հետ ապրելու մի քանի այլ ասպեկտների՝ դժվարությունների մասին: Ոչ միշտ ա, որ էդ տարիքի մարդիկ կենսուրախ ու աշխատունակ են, որ Ուլուանայի նկարագրած հրաշալի սցենարով ապրեն, նույնիսկ եթե պայմաններ ստեղծվի: + տարիքային փոփոխություններ օրգանիզմում՝ լիքը հիվանդություններ, ֆիզիկական, մտավոր: Մարդիկ փոխվում են: Ձեռք են բերում նոր բնավորության գծեր, դառնում են քմահաճ, պահանջկոտ ու ահավոր ուշադրության կարիք են ունենում: Ամեն մի մանրուք պատմություն ա դառնում: Հաճախ մտածում են իրենց բեռ հանդիսանալու մասին: Իսկ բացասական բնավորության գծերը խորանում են: Էսպիսի մարդկանց խնամքը մի առանձին գիտություն ա, իրանց հետ մի հարկի տակ ապրելն էլ մեծ համբերություն ա պահանջում: Լիքը նրբություններ կան, որ համատեղ կյանքի ընթացքում ի հայտ են գալիս: Բացի դրանից մնացած անդամների վրա էլ սկսում են ազդել տարատեսակ մանրուքներ, նյարդայնացնել, որ ասենք կողքից դա կարա լրիվ անմեղ թվա: Դրական խորհուրդները լավ բան են, բայց սրանք էլ պետք ա հաշվի առնեցվի, որ ասենք չապրես մեկի հետ ու սաղ օրը մտածես թե երբ ա վերջապես մեռնելու, որ հոգը թափես:
    Վերջին խմբագրող՝ LisBeth: 09.03.2015, 23:35:
    SWTS

  25. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    boooooooom (09.03.2015)

  26. #15
    Պատվավոր անդամ
    LisBeth-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.11.2012
    Գրառումներ
    2,446
    Mentioned
    22 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Արէա-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Ուլուանայի հետ համաձայն եմ, պատճառներից մեկն ու իմ կարծիքով գլխավորը հայաստանում ամուսինների իրար հետ ընկերություն չանելն ա։ Մեր բակում, ու հայաստանում բոլոր տեղերում էլ էսպես ա, երեկոները 30-40 տարեկանից բարձր զույգեր չես տեսնի, տղամարդիկ առանձին են խմբերով հավաքված, կանայք առանձին, իրար հետ հիմնականում չեն շփվում։ Էս պայմաններում միայնակ տարեց զույգի համար իհարկե բավականին դժվար ա ինչ որ կերպ հետաքրքրություն մտցնել իրենց կյանքում։
    Ընդհանոր հետաքրքրություններ չունեն, միասին չեն զբոսնում, կինո թատրոն զվարճանքի վայրեր չեն գնում, զրուցելու թեմաներ առանձնապես չունեն։ Արևելասովետական հասարակության բնորոշ գծերից ա սա։
    Դրա համար հայաստանում բոլոր միայնակ տարեց զույգերը հիմնական ում դժբախտ են, ու իրենց կամքից անկախ դժբախտացնում են իրենց զավակներին, խղճի խայթ առաջացնելով նրանց մոտ։

    Լուծումը ավելի շատ ծնողների ձեռքում ա, քան զավակների։ Մարդիկ պիտի հասկանան որ երեխաների մասին պիտի հոգ տանեն մինչև նրանց ինքնուրույն կյանք սկսելը, կամ ընտանիք կազմելը։ Դրանից հետո հարաբերությունները պիտի կրեն ավելի շատ ընկերական, քան ծնող-զավակ բնույթ։ Այդ պահից սկսած ոչ-ոք այլևս ոչ մեկին ոչինչ պարտական չի։ Բոլորն իրենց պսրտականություններն արդեն կատարել են, ու մտնում են կյանքի նոր փուլ, անկախ անհաշիվ անքուն գիշերների, զրկանքերի, ուրախությունների և այլ սենտիմենտալ պահերի մասին հիշողությունների քանակից։
    էս ընդգծված մասի վերաբերյալ մի բան էլ ասեմ, դա ջահելության աճող անտարբերությունն ա տարիքով մարդկանց հանդեպ: Դա կարար լրացուցիչ հետաքրքրություն լիներ իրենց համար: Խոսքը իհարկե մենակ հարազատ բարեկամի մասին չի այլ ընդհանուր
    SWTS

Էջ 1 2-ից 12 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Ծնողներ և զավակներ
    Հեղինակ՝ ջուր, բաժին` Հոգեբանություն և փիլիսոփայություն
    Գրառումներ: 26
    Վերջինը: 04.09.2011, 10:13
  2. Ծնողներ զգուշացեք
    Հեղինակ՝ Ժունդիայի, բաժին` Տուն-տեղ, ընտանիք, երեխաներ
    Գրառումներ: 32
    Վերջինը: 23.04.2010, 19:04
  3. Ինչի՞ համար է ուղեղի մնացած 97%-ը
    Հեղինակ՝ hippy w.s, բաժին` Հոգեբանություն և փիլիսոփայություն
    Գրառումներ: 29
    Վերջինը: 26.09.2008, 15:49
  4. Մենակ ենք...
    Հեղինակ՝ impression, բաժին` Ստեղծագործողի անկյուն
    Գրառումներ: 10
    Վերջինը: 27.07.2007, 23:23

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •