Թեման բացում եմ ավելի շատ արտահայտվելու, քան քննարկելու համար, բայց ամեն դեպքում հույս ունեմ հնչած կարծիքներն ինձ ինչ որ բանով կօգնեն։
Ծնողներն հորական տատիկիս (նախօրոք ասեմ՝ в гробу я её видел) ու եղբորս հետ ապրում էին Արմավիրում։ 2 տարի առաջ եղբայրս էլ եկավ էն եզրակացության, որ ապագադ էս երկրի հետ չի կարելի կապել ու մի ամիս առաջ հասավ նրան, որ Գերմանիայում աշխատանք ստացավ, հետն էլ ընտանիքին (կնոջն ու 2 երեխաներին) մոտը կանչելու իրավունք։ Արդյունքում շուտով ծնողները տանը մնալու են մենակ։ Հայրս աշխատում ա, իսկ մայրս խնամում էր երեխաներին։ Հիմա մերոնք ուզում են իմ ընտանիքը տեղափոխվի Արմավիր, ինչը ես հեչ չեմ ուզում ու դրա համար ունեմ և օբյեկտիվ, և՛ սուբյեկտիվ (ամենամեծը՝ տատու հետ նույն տանիքի տակ ապրելու սպառնալիքը) պատճառներ։
Համարյա նույն վիճակում ա աներձագս. քենիս շուտով գնում ա Իսպանիա (ամուսնացել ա), իսկ աներձագս աշխատում ա Դիլիջանում, ու ընտանիքով տեղափոխվել ա այնտեղ (իմ նման՝ վարձով)։
Ես դեռ չեմ էմ փորձել, բայց օրինակ աներձագս չի կարողանում ծնողներին համոզել, որ իրանց տունը թողնեն, գնան Դիլիջանում վարձով ապրեն։ Ես չեմ էլ պատկերացնում, որ կարող եմ մերոնց նման բան համոզել։
Շատ բարդ վիճակում եմ, ու չգիտեմ ինչ անեմ։
Համենայն դեպս նշեմ էն պատճառները, որոնց պատճառով չեմ ուզում գնալ Արմավիր։
1. Արմավիրից հաստատ հեծանիվով չեմ գա գործի,
2. Ես ավտո չեմ քշում ու, եթե ինչ որ պատճառով գործս ուշ պրծավ, տուն հասնելոը դառնում ա պատմություն։
3. Էս տարի Կորյունին պտի դպրոց ուղարկեմ, իսկ Արմավիրում ոնց որ սաղ մենակ պետական (էշոտյանական) դպրոցներն են։
4. Կինս քաշվում ա ընտեղ
5. Ամեն օր տատուս տեսնելու հեռանկար։
Բայց մեկ ա, չեմ պատկերացնում մերոնք (ու աներ-զոքանչս) ոնց են լրիվ մենակ ապրելու։
Էջանիշներ