էս ակումբում ինչ կայֆ մարդիկ կան, կարդում ու հասկանում ես, թե ինչքան հասուն ու խելացի կարող է լինել սովորական մարդու տեսակետը:
Հետաքրքիր ա, ոնց լուշվեց էս հարցը Աթեիստի համար, իր ներաշխարհի, համակերպվեց, որ ծնողները «մենակ» մնացին, թե դեռ տանջվում ա:
Իսկ ես դեռ մի մակարդակում եմ, որ ցանկացած հարցի լուծում գտնում եմ ինքս ինձ այդ մարդկանց տեղը դնելով և առաջնորդվելով, իսկ ինչ կանեի ես-ով: Ես դեմ չէի լինի մենակ մնալ, հաստատ չէի ձանձրանա, վրեդնի կիսուրիս չէի նկատի տանը, մի ձև շփումը կհասցնեի մինիմալի՝ ուտելիք, բարև, բարի գիշեր:
Որպես մենակ մնացող ծնողի զավակ, իրենց կհորդորեի կյանքի հաճույքները վայելել վերջապես, չնայած Արմավիրում չգիտեմ, երևի ոչ թատրոն ոչ համերգ ոչ կինո չկա, բայց կարելի ա ասենք համոզել, որ վերջապես սկսեն ծաղիկների՝ մանուշակների բազմացմամբ զբաղվել, նվիրել մարդկանց, ով չունի, կամ մի ուրիշ նման գործ, կարող ա նույնիսկ տնային կենդանի նվիրեի և խնդրեի պահել որ երեխեքը գան գոնե իրենց տանը կենդանու հետ առընչվեն: Դա իհարկե պատրվակներ կլինեին, բայց կհամոզեի ու դեռ կզանգեի ու կհարցնեի գործերը ոնց են գնում, մանուշակը նոր տերև տվել ա՞, իսկ շունիկը սովորել ա դրսում իրա գործերը անել և այլն:
Մեջբերել
Էջանիշներ