Վիշապ-ի խոսքերից
Մայրս ապրում է մենակ, Երևանում, իսկ ես ԱՄՆ–ում եմ։ Ճիշտ է ինքը շատ չի բողոքում, ամեն օր սկայպով շփվում ենք...
Բայց ինձ սարսափեցնում է նրա մենակությունը։ Եթե ինքը մի բարի երկրում լիներ, բարի ընկերներով շրջապատված, ես այդքան ծանր չէի տանի մեր միջև հեռավորությունը։
Հիմա ելքեր եմ որոնում։
Կարծում եմ, ամեն ինչ կախված է պայմաններից... Լավ պայմանների դեպքում, եթե մարդիկ համար ու ապահով են իրենց զգում, կարելի է նաև իրարից հեռու ապրել։
Եթե բալանս չկա, ծնողներդ զբաղմունք չունեն, ապրում են ձանձրալի կյանքով, ապա միասին ապրելը ծնողներիդ կյաքնում ինչ–որ հետաքրքրություն է մտցնում, բայց դժբախտությունն այն է, որ նրանք այդ դեպքում ինչ–որ չափով ապրում են քո կյանքով և անխուսափելիորեն փորձում են քո կյանքը կառավարել։
Հետևաբար իդեալական տարբերակն է` առանձին ծնողներ ու զավակներ, որոնք իրարից շատ հեռու չեն ապրում, բոլորը ունեն զբաղմունք ու իրենց սեփական կյանքը։
De gustibus et coloribus non est disputandum.
Մեջբերել
Էջանիշներ