…Հերթական անգամ…
Բյուրեղապակյա հայելու նման հոգիս փշրվեց,
Մասնատվեց բազում մանր մասերի:
Փորձեցի լինել քաջ ու անմրմուռ
Ի մի բերեցի փշուրներն հոգուս
Ու լացս փրկեց…
Արցունքս սոսիձ դառավ ինձ համար
Հոգուս փշուրներն իրար կցելու…
Բայց, ավաղ, մեկը քո ձեռքում մնաց,
Մասնիկը հոգուս…
Քո համար չնչին, իսկ իրականում
Այնքան թանկարժեք, այնքան բաղձալի…
Բայց այն քեզանից ետ չեմ պահանջի
Թող այն մնա հուշ` այն րոպեներից…
…Հերթական անգամ…
Բարև սիրելիս
գեղեցիկ ես գրել,
բայց ինչու այդքան տխրություն կա քո հոգում?
իսկ կյանքը շարունակվում է...
էէէ վեր...aniko-ի խոսքերից
Ты или заходи в мою жизнь, или иди куда-нибудь.. стоишь на пороге, а дверь настежь. мне холодно.
Շատ սիրուն էր ու պատկերավոր...
Տխու՜ր է...ու պատկերավոր...
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Խնդրում եմ ճիշտ հասկանաք, բանաստեղծությունը բացարձակապես սիրո հետ կապ չունի, այն չի պարունակում անպատասխան սեր, սիրո հիասթափություն…
Դա պարզապես հոգեվիճակ է, որը միայն հասու է ինձ…
Ներեցեք, եթե բանաստեղծությունը թեկուզ չնչին չափով տխրեցրել է ձեր հոգին…
Re. Հերթական անգամ…
Գեղեցիկ է գրված, սիրտ ու հոգի կա մեջն ու պետք չէ ներողություն խնդրել, եթե տխրեցրել էլ ես տողերովդ, ինձ շատ հաճելի ու հասկանալի է տխրությունդ: Իսկ ո՞վ ասաց, որ կյանքը միայն ուրախություն է բերում... և եթե սիրում ես կյանքը, պետք է նրան սիրես ամբողջովին՝ իր ուրախություններով ու տխրություններով հանդերձ:
Շնորհակալ եմ...
Թե սիրում ենք՝ մեր սրտի բոլոր լարերո՜վ սիրենք...Միայն Սիրուն է երաժշտությունը զիջում, բայց և Սերն էլ մեղեդի է...
Ես և Դու՝ Մի Ենք՝ Մի-Մի Աշխարհ Ենք, Հավերժի Ճամփորդներ...
Շատ գեղեցիկ ես գրել, պարզապես շատ է տխուր
True wisdom comes to each of us when we realize how little we understand about life, ourselves, and the world around us
Socrates
Հոգիս փշրված ապակու նման…
ծանոթ էր…
Հավաքի՛ր, հավաքի՛ր փշուրները…ու ոչ մեկի հուշ ոչ մի կտոր մի թող…/ինչ իմաստով էլ լինի/…
որ քեզ փշրված հոգիդ հուշ չմնա…
Ժպիտա
Հոգնած եմ կրկին, հոգիս է հոգնած…
Ուզում եմ ննջել սիրո թևերին,
Հուսով եմ այդժամ կլսեմ մի ձայն
Ձայն, որ երգում է սիրո մեղեդին:
Եվ ձայնն այդ քնքուշ լուռ կշշնջա,
Որ դեռ ժամը չէ հոգու հոգնելու,
Աչքերս տխուր, անկյանք, անզգա
Կփնտրեն ձայն այդ սրտի խորքերում:
Բայց հայացքս լուռ կանցնի աննկատ
Սիրո մեղեդին լուռ շոշափելով,
Հոգիս կմնա կրկին միայնակ
Հոգնած, սին, դատարկ…
Cassiopeia ջան…Էս ինչ պատկերավո՜ր ես գրում: Ինձ շատ են հոգեհարազատ տողերդ, ու զուր ես պնդում, թե մենակ քեզ են դրանք հասկանալի: Մանավանդ առաջին գրածդ…ասես իմ մասին լիներ…Ապրես, ինչ ասեմ…սպասում եմ նորանոր բանաստեղծությունների
Շատ լավ ա
Լավն էր,
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Հետո սկսվեց կրկին մի նոր սկիզբ,
Սկիզբ ունայնության, տաղտուկի, ցավի,
Ճահճացած անմիտ, սին երազների…
Հետո նորից սկիզբ, որն ավարտ չունի,
Սկիզբ, որ նման է երկունքի ցավի,
Առաջին անգամ օդն իր թոքն առնող
Մանկուկի նման ցավացող հոգու անմեղ ճիչ ունի…
Ու հետո էլի, առանց սպասելու
Այդ սկզբի վերջին
Մի նոր սկիզբ կգա,
Իր հետ բերելով սպասումի հույսեր
Ավաղ, սին, դատարկ…
Ու սկիզբերն իրար հերթագայելով
Անվերջ կսկսվեն, անվերջ կհոսեն,
Իսկ վերջի ծայրը չի էլ նշմարվի
Ու միշտ կթվա, որ թե ուր որ է
Ամեն ինչ խաղաղ ընթացք կստանա
Որ սկիզբը այս նոր բեղուն կլինի
Ու վերջ կունենա…
Կբերի իր հետ հույսի, հավատի
Ոչ հայելային իրական պատկեր…
Բայց ավաղ… նորից մի սկիզբ անավարտ
Որ վերջ չի գտնի, անվերջ կհոսի…
Շատ հասուն տողեր էին...
Ապրես
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
'
Էջանիշներ