Կատվի վերջին հույզը

[StrangeLittleGirl]

Ուրեմն ես չեմ կարող կերպարիս Լուսնի վրա տեղադրել, որովհետև ինքս Լուսնի վրա չե՞մ եղել...
Հըմմմ... հետաքրքիր մոտեցում է հարցին:


Բյուր, իսկ եթե ես ամբողջ կյանքս երազել եմ լիմոն ուտել ու էդպես էլ չեմ կերել, - ու հենց էդ պատճառով եմ կերպարիս լիմոն "կերցնում", որ գոնե նրա միջոցո՞վ հասնեմ նպատակիս...
Դասատուդ լավ բան է ասել, բայց ինձ թվում է, ամեն տեղ չի, որ լավ ասած խոսքը կարող ես օգտագործել:

Սամ, Բրեդբերին էլ Մարսի վրա չի էղել, Բաումն էլ Օզում: Ասածս էն ա, որ երբ ինչ-որ բանի մասին գրում ես, դրա մասին դու ավելի լավ պիտի իմանաս, քան ընթերցողը: Բրեդբերին իրա հիպոթետիկ Մարսի մասին լավ գիտեր, շատ էլ որ գուցե իսկական Մարսում ուրիշ կերպ ա, Բաումն էլ Օզի մասին լավ գիտեր, շատ էլ որ Օզը լրիվ հորինովի տեղ ա: Իսկ Փարիզն ինքը գոյություն ունեցող քաղաք ա: Ու էս պատմվածքից շատ հստակ ա զգացվում, որ հեղինակն ինքը չգիտի՝ Փարիզն ինչ ա ու ինձ ձևի ա, էստեղ Փարիզը մենակ անուն ա, կլիշեոտ անուն:

Եթե լիմոն չես կերել ու նկարագրում ես լիմոն ուտող կերպարի, ընթերցողը միանգամից դա զգում ա, սուտը տեսնում ա էդ ուտելու պրոցեսի մեջ: Ընթերցողը շատ խելոք ա, իրան հնարավոր չի խաբել:

[ivy]

Շնորհակալությունը պատահաբար եղավ

Բյուր, իսկ եթե ասենք սպանության տեսարան ես նկարագրում. ոչ քեզ են սպանել, ոչ դու ես սպանել: Հո միևնույն է հնարավոր է լավ գրել:
Ինձ թվում է, անպայման չի մի բան ինքդ ապրած լինես՝ դրա մասին գրել կարողանալու համար: Իմանալը ուրիշ է, ինչքան տեղեկացված լինես, էնքան լավ, բայց փորձած լինելը լրիվ ուրիշ բան է, ու հեչ անպայման չի:

[StrangeLittleGirl]

Շնորհակալությունը պատահաբար եղավ

Բյուր, իսկ եթե ասենք սպանության տեսարան ես նկարագրում. ոչ քեզ են սպանել, ոչ դու ես սպանել: Հո միևնույն է հնարավոր է լավ գրել:
Ինձ թվում է, անպայման չի մի բան ինքդ ապրած լինես՝ դրա մասին գրել կարողանալու համար: Իմանալը ուրիշ է, ինչքան տեղեկացված լինես, էնքան լավ, բայց փորձած լինելը լրիվ ուրիշ բան է, ու հեչ անպայման չի:

Ես իմանալու մասին եմ ասում, ոչ թե ապրած: Ասածս էն ա, որ գրողը պիտի ընթերցողից լավ իմանա, պիտի ընթերցողից շատ ինֆորմացիա ունենա: Հակառակ դեպքում հեշտությամբ բռնվում ա:

[Mephistopheles]

Շնորհակալությունը պատահաբար եղավ

Բյուր, իսկ եթե ասենք սպանության տեսարան ես նկարագրում. ոչ քեզ են սպանել, ոչ դու ես սպանել: Հո միևնույն է հնարավոր է լավ գրել:
Ինձ թվում է, անպայման չի մի բան ինքդ ապրած լինես՝ դրա մասին գրել կարողանալու համար: Իմանալը ուրիշ է, ինչքան տեղեկացված լինես, էնքան լավ, բայց փորձած լինելը լրիվ ուրիշ բան է, ու հեչ անպայման չի:

բայց եթե ուզում ես ԼԱՎ գրես, պտի ապրած լինես…

[ivy]

Դե էս գրածդ իմանալուն չէր վերաբերում, այլ փորձած լինելուն, դրա համար ասեցի.

Եթե լիմոն չես կերել ու նկարագրում ես լիմոն ուտող կերպարի, ընթերցողը միանգամից դա զգում ա, սուտը տեսնում ա էդ ուտելու պրոցեսի մեջ: Ընթերցողը շատ խելոք ա, իրան հնարավոր չի խաբել:

[StrangeLittleGirl]

Դե էս գրածդ իմանալուն չէր վերաբերում, այլ փորձած լինելուն, դրա համար ասեցի.

Դե կոնկրետ լիմոնի համի դեպքում իմանալ=փորձած լինել:
Փարիզի դեպքում տեսականորեն կարաս իմանաս էնքան լավ, որ կարիք չլինի էնտեղ էղած լինել: Բայց էլի վտանգավոր ա, որովհետև կարող ա ավելի պակաս իմանաս, քան Փարիզում էղած մեկը: Իսկ սպանության դեպքում ընթերցողն ինքն էլ մարդ չի սպանել, դրա համար հավանականությունը փոքր ա, որ հեղինակից շատ կիմանա:

[StrangeLittleGirl]

Հավատացի խոսքերիդ, Բյուր ջան: Մտածեցի. եթե Բյուրն է ասում, ուրեմն իրոք, ուշադիր չեմ կարդացել: Երեկոյան նորից կարդացի... Բայց շատ էի հոգնած` համարյա քնած էի կարդում, ու մտածեցի, որ, եթե նորից չգտա Փարիզում ապրող մեկին, ուրեմն իմ էս հոգնած վիճակն է պատճառը, որ Բյուրի ասած փարիզեցուն չեմ գտնում: Բայց խոստովանեմ, որ հոգնածությունս չխանգարեց այս գեղեցիկ պատմվածքը մեկ անգամ ևս կարդալ մեծ հաճույքով:

Առավոտյան մեկ անգամ էլ կարդացի հաճույքով... Բյուր ջան, դու ու՞մ նկատի ունես, հերոսներից ո՞վ է Փարիզում ապրում... Կիերկեգո՞րը... Կամ էլ երևի Նապոլեոնը, ում Վաթեռլոոն տանուլ տալու համար էլ կարելի էր Նանեին մեղադրել: Երևի թե ես եմ դեբիլ, բայց բացատրիր, խնդրում եմ, ո՞վ է այդ փարիզեցին... Նան ջան, գոնե դու ասա...

Երեք անգամ կարդալս բերեց մի հաստատ կարծիքի. կներես, Բյուր ջան, բայց ավելի վատ քննադատություն դեռ չէի կարդացել: Կամ էլ ես ու դու իրար հանդեպ` այլմոլորակայիններ ենք: Կներես, "համը դուրս եկած" բառ օգտագործեցի, բայց էլ ինչպե՞ս ասեմ, որ հասկանալի լինի: Հետո, եթե դա քեզ համար հաճելի բառ չէ, չի նշանակում, որ այն ընդհանրապես պետք է հանել բառարաններից, օ՞կ... Իսկ ինձ, օրինակ, շատ էլ դուր եկավ Նանեի` բառը շատ տեղին և այդ պատճառով գեղեցիկ ու իմաստով օգտագործելը ("Չնայած այնքան հեռու ենք իրարից, որ ասես այլմոլորակայիններ լինենք, բայց ինձ ամենամոտիկն այդ "այլմոլորակայինն" է:"): Շա՜տ սիրուն միտք է:

Ես, օրինակ, տրաքում եմ, երբ աշխարհի կեսը` այդ թվում նաև դու, - "է"-ի փոխարեն "ա" է օգտագործում ("Մի համը դուրս էկած բառ էլ այլմոլորակայինն ա:"): Բայց ես քեզ ասու՞մ եմ, Բյուր, էդ "ա"-ն մի օգտագործիր, որովհետև հենց հասնում եմ դրան, ինձ "քըռթ կտրում ա"... Ես կարող եմ ընդամենը կարծիքս հայտնել այդ մասին: Բայց ո՞վ է ինձ իրավունք տվել քեզ ստիպել իմ ճաշակով ապրել:

Հա, մի բան էլ:
Որոշ ձեր գրառումներից հասկացել եմ, որ Նանեն քեզ վերաբերվում է որպես մենթորի: Եթե սխալ չեմ, ուրեմն դա քեզ վրա շատ ավելի մեծ պարտականություններ է դնում, քան ուսի վրայից դեպի հետ կարծիքներ թքելը: Որովհետև, եթե Նանեի համար դու Ուսուցիչ ես, ուրեմն նա ամեն մի "թքածդ" լրջորեն հավաքում ու դնում է պայուսակը:
Լուրջ վերաբերվիր դրան, խնդրում եմ: Ոչ մի Ճշմարիտ Ուսուցիչ իր կամքը չի թելադրում աշակերտին, աշակերտի անհատականությունը չխեղդելու համար:

Հ.Գ.
Մոռացա ասեմ...

Ինչո՞վ Կաֆկայի կերպարները 90 տոկոս չեն, Հեմինգուէյի կերպարները, Դանիիլ Հարմսի կերպարները... Մուրակամիի Կաֆկան ինչո՞վ 90 տոկոս չի... Բյուր, մենք բոլորս էլ 90 տոկոս ենք, և գրում ենք էլ 90 տոկոս-ների մասին: Իսկ ով 90 տոկոս չի, - գժանոցներում է ապրում...
Բայց գիտե՞ս, ինչն է ամենակարևորը: Այդ 90 տոկոսի լրիվ 100 տոկոսը`100 տոկոսանոց անհատականություններ են, լրիվ իրարից տարբեր:

Սամ, վա՞տ ես: Մենք ստեղ մեկս մյուս քննադատությունը քննադատելով չենք զբաղվում ու առավելևս չենք զբաղվում մեկս մյուսիս խոսելա- կամ գրելաոճը քննադատելով: Ինձ էլ քո երկար-բարակ գրառումները դուր չեն գալիս, երբ մի բանը կարելի ա մի նախադասությամբ ասել, դու հազար պարբերությամբ ես ասում: Բայց ես քեզ բան ասու՞մ եմ: Ինչու՞ ասեմ: Ամեն մարդ իր ձևով ա խոսում:

Իսկ ստեղ պատմվածքի հետ գործ ունենք, կոնկրետ պատմվածքի, որի մասին կոնկրետ հեղինակը կոնկրետ ինձ խնդրել էր կարծիք հայտնել, իսկ ես ժամանակ եմ տրամադրել, կարդացել եմ ու մանրամասն գրել եմ կարծիքս կոնկրետ թերությունների մասին, որոնց հետ կոնկրետ հեղինակը համաձայն ա: Դու ի՞նչ ես մեջ ընկել, ասում, թե քո քննադատությունը սենց չի, նենց ա: Ու ես հենցընենց ուսի վրայով քննադատություն չեմ շպրտում, ես ժամանակ եմ տրամադրել, կարդացել եմ, հետո էլ ժամանակ եմ տրամադրել, գրել եմ մի քանի տող:

Կարաս մի հատ էլ կարդաս, տեսնես, որ կերպարն իրա զուգահեռ կյանքում Փարիզում ա ապրում: Ու դա շատ անառարկայական, անհամոզիչ կերպով ա արվում: Ես իհարկե կարամ նստեմ ու Նանեին ասեմ՝ ապրես, հրաշք ա, հզոր գործ ա: Ու կարող ա ինքն ինձ ավելի շատ սիրի դրա արդյունքում, բայց ինքը չի աճի: Ու եթե Փարիզն ու դրա մասին երազելը կամ սեթինգ էնտեղ ունենալը կլիշե ա, պիտի ասեմ՝ կլիշե ա:

Չէ, Սամ, ո՛չ Հեմինգուեյի, ո՛չ Կաֆկայի, ո՛չ անգամ Մուրակամիի կերպարները 90 տոկոս չեն: Եթե նույնիսկ 90 տոկոս են, իրանք կերպարի էն մասն են օգտագործում, որը 90 տոկոս չի: Նույն Մուրակամիի Կաֆկան հեչ նման չի մնացած թինեյջերներին, որովհետև թինեյջերների 90 տոկոսը տնից չի փախնում ու 90 տոկոսը գիտի, թե իրա մաման որտեղ ա: Կամ Հեմինգուեյի Քեթրինը նման չի կանանց 90 տոկոսին, որովհետև կանանց 90 տոկոսը հարաբերություններում իրանց վրա տղամարդու դերը չի վերցնում, մազերը չի կտրում ու գունաթափում, մատն էլ տղամարդու հետույքը չի մտցնում: Կաֆկայի Կ-ի դեպքում էլ տղամարդկանց 90 տոկոսը չի, որ դատվում ա առանց պատճառն իմանալու:

[Sambitbaba]

Սամ, վա՞տ ես:

Չէ, վատ չեմ: Բայց տեսնում եմ, դու վատացար, էնպես որ, ավելի լավ է չշարունակեմ:
Ավել-պակաս կներես:

[StrangeLittleGirl]

Ի դեպ, սեթինգի հետ կապված... Էրեկ էս պատմվածքը կարդացի: Ինքն ամեն ինչով Նանենի պատմվածքից շատ տարբեր ա, բայց մի շատ հետաքրքիր ընդհանրություն ունի. ստեղ էլ ա մի քաղաք հիշատակվում, որտեղ կերպարն իրականում չի լինում: Ու էդ քաղաքը Անթվերպենն ա, ոչ թե Փարիզը: Ես հիմա չեմ քննարկում, թե ինչով ա էս գործը լավ, ինչով ա վատ, բայց տեքստից հստակ էրևում ա, որ հեղինակը գիտի Անթվերպենի փաբերն ինչ ձևի են: Թե որտեղից գիտի (անձամբ եղել ա, կինոներից, գրքերից), հայտնի չի: Բայց հստակ ա, որ գիտի:

[Smokie]

Էննա ջան շարադրանքը շատ լավն էր` hետաքրքրությամբ էր կարդացվում: Ես կարդալուց մեր ընտանի կատվին էի պատկերացնում՝ Թոմին, չնայած ինքը հեչ էլ սև չէր:

Մեկ-մեկ հանելուկային էր թվում՝ փակագծերով, (հատկապես ամենավերջում) բայց ոնց որ չէ: Լավն էր, իրոք շարունակի գրել:

[enna]

Էննա ջան շարադրանքը շատ լավն էր` hետաքրքրությամբ էր կարդացվում: Ես կարդալուց մեր ընտանի կատվին էի պատկերացնում՝ Թոմին, չնայած ինքը հեչ էլ սև չէր:

Մեկ-մեկ հանելուկային էր թվում՝ փակագծերով, (հատկապես ամենավերջում) բայց ոնց որ չէ: Լավն էր, իրոք շարունակի գրել:

Շնորհակալ եմ կարծիքի համար:
էդ կատուն էլ իրականում սև չէր

[Smokie]

Շնորհակալ եմ կարծիքի համար:
էդ կատուն էլ իրականում սև չէր

Պահո՜, այ հիմա իրոք հանելուկային դառավ