Ժամանակի Լաբիրինթոսում

[Զաքար]

Պարլիս Տիեզերք, պարլիս երկինք, պարլիս Ըրեվան, պարլիս մարդիկ, դուք հիասքանչ եք, գեղեցիկ ու զարմանալի. հենց այսպիսի խոսքերովը ըսկսեցի ըսօրս:
Ըսօր ընդար շատ էի կըրոտել մեր գյուղը, որ չրչարող կարոտից արցունք էր գնըմ աչքերիցս: Կըրոտել էի մեր սարերը, գետը, ֆողերը, մի քանի տասնյակ մետրի հասնող ղավախնին, մին էլ մեր գյուղի մարդկանցը: Կարոտը ջանս թուլացրել էր ու կամքիցս անկախ պըռկեցի, իսկ եդով մդովի քնացի դեպի պջիր տարիներիս օրերը:

Հիշեցի ոնց էի մայլի ըրեխեքի հեդը լըղանըմ մեր տանը պատի ղրաղով անցնող առվըմը, ոնց էինք մայլի ըրեխեքով հըրևանի կամազի կամեռը վեննըմ քնըմ գետը լըղանալու, եդով տուն գալուց մեշոկով բամբուկ հըվաքում ու ուրիշի բախճեքի բանջարեղեններն ու մրգերն ուտում:

Մին էլ հիշել էի գյուղիս աղջկերքին, ովքեր սիրահարված էին ինձ, համա դրա մասին պան չէին ասըմ, որտև մեր գյուղի հասարակությունը մերժում էր պջիր տարիքի բոլոր սերերը ու պղծելով դարձնում հարկադրող ( նրանք ինձ վայելըմ էին մին թաք իրանց երևակայություններըմը): Աղջկերքից մին թաք մինին էի հըվանում, համա դրա մասին երբեք չխոսացի իրա հեդ, որտև վախըմ էի մեր գյուղի մենձերի կատարելապես միստիկ քննադատություններիցը։ Հիմա ընդար փոշմանել չեմ չխոստովանված սիրուս համար, որտև հիմա հսկանըմ եմ, որ էդ ոչ թե սեր էր, այլ բնազդս էր քողարկված, բայց դե ասըմ էլ չեմ լի, որ վատ կըլեր էդ աղջկա հետ մի պջիր թաթախվել բնազդի տիեզերական մակընթացության մեջ:

Մինն էլ լավ հիշել էի տադուս բառերը, ով շուշուտ ասմ էր.
– Ադա էդ շտար հաստ ա քո պռոշները։
Իսկ ես մտումս մտաձում էի. Ոչինչ, կմենձանամ, կքնամ Ըրեվան ու իմ հաստ պռոշների համար աղջկերքը իրար մազ կպռճկեն: Գիդըմ չեմ, թե ոնց, համա զգում էի, լի, որ սարերի եդևում չեն հաստ պռոշններ «պաշտող» աղջկերքի ժամանակները:

Հա մին էլ ասեմ, որ երբ չէի հակաճառըմ տադուս, մին-մին փոշմանըմ էի, որտև մին տեսակ ցավոտ էի հսկանըմ, համա դե հիմա ընդար եմ փոխվել, որ իմ կյանքըմ ոչ մի պանի համար չեմ փոշմանըմ, բացառությամբ փոշմանըմ եմ ընդրա համար, որ տղամարդ դարձա նրա գրկումը, ով հեչ էդ չէր հսկանըմ:

Լավ է ջանմ ոնց որ շատ խոսացի անցած օրերիցը, պջիր էլ խոսեմ օրագրիցս: Օրագիրը լավ պան ա, համա էսի մեր ենթագիտակցության պես հանաք անել գիդըմ չի, ինչ ասըմ ես սրան, ժամանակ եդով անդրադարձնելու ճընպարհով վեննըմ քցըմ ա անգիտակցականի ընդերք, ու զարգացնըմ էն աստիճանի, որ մենք նրա հայտնությունը հսկանըմ ենք որպես ճշմարիտ ոգի կամ գոնե շաբլոնից անդին մին պան: Օրագրիս լավ կողմն էն ա, որ ինքը հակադեպրեսանտիկ ա: