Ուրեմն էսպես
Սկզբի մասերում բավականին ուրախացել էի՝ հիացած էի, ասում էի շատ զվարճալի մուլտ ա, նաեւ դուր էր եկել էն, որ չափածոյով էին խոսում: Հետո ընթացքում քանի գնաց հասարակ դարձավ, բայց վատը չէր: Ամենաշատը սիրեցի Զանգիին՝ ճիշտ ա առանց Զրանգի անարդար ա թվում, բայց լավ էր, որ մի շուն էր ու մի ձի, ձին էլ Անդոկ անունով:Սերոբն էլ էր շատ լավը՝ հեշտ ճանաչելի էր Թոխատյանի խոսելաոճը: Լավն էին Վարդավառի ու սկզբի երգերը տեսարաններով հանդերձ՝ չնայած մյուսներն էլ վատը չէին, վերջում որ կրկնեցին Անդոկի ու Զանգիի երգը, տուն գալուց մտքումս անընդհատ էդ էր: Բայց իրոք շատ սիրեցի էդ շանը:
Անահիտին ու իր գյուղը էդքան հաճախ ցույց չէին տալիս, ինչքան Վաչագանին ու իր պալատը, կարծես էնքան էլ գլխավոր հերոս չլիներ, Անդոկին էնքան էլ չհավանեցի, չնայած տեսքը, շարժումները ու ընդհանրապես ինքը ծիծաղելի ու լավ դեմք էր բոլոր մուլտֆիլմային ձիերի պես, բայց ձայնավորողն ու լեքսիկոնը...համ էլ պարծենկոտ էր:
Մի խոսքով, կարեւորը՝ հումորը տեղն էր (ո՛չ անտեղին), եթե կարող են ժամանակակից էլեմենտներ մտցնելով հետաքրքիր ու զվարճալի դարձնել, ինչու՞ չանել: Ու խոսքերն էին շատ-շատ լավը:
Մեջբերել
Էջանիշներ