Հարազատ եղբայրը իրա համար հանգիստ ապրում ա, ու ամենավատը հենց էդ ա՝ հարազատդ ոչ մի բան չի ասում, ընդունում ա քեզ նենց ոնց կաս, իսկ ինչ որ մեկը, ում հետ չես էլ հիշում թե ինչ բարեկամական կապ ունես իրան ախպեր ա հռչակում, հետն էլ Մեծ ու գնա՜ց, սկսվում են քարոզները։ Ախպորս հետ անգամ կռվելն ա հաճելի, որովհետև եթե սխալ լինի կհասկանա սխալը ու կընդունի, կարող ա մի քիչ դժվարությամբ, չուզենալով բայց կընդունի։ Իսկ էդ ինքնակոչիկների հետ լեզու գտնել ընդհանրապես չի լինում ։Աթեիստ-ի խոսքերից
Մեջբերել
Էջանիշներ