Սամ, դե արի մի քիչ քննարկենք էլի:Sambitbaba-ի խոսքերից
Բյուր ջան, էնքան շնորհակալ եմ քեզ, որ հիշեցրիր ինձ Մոդիանոյի մասին... Հենց այս պահին վայելում եմ "Մութ կրպակների փողոցը"... Ոնց որ վաղուց մոռացված սիրելի երգդ լսես...
Ես սովորաբար երբ մի գիրք կարդում-վերջացնում եմ, բլոգումս գրմրում եմ, հետո սկսում եմ փնտրել, թե ուրիշներն ինչ են գրել էդ գրքի մասին: Միշտ մանթո եմ մնում, որովհետև ուրիշները լիքը բան են մեջը տեսած լինում, ես՝ չէ: Ճիշտ ա՝ ոնց որ Հեմինգուեյի դեպքում, շատ ժամանակ ձուկն ուղղակի ձուկ ա, բայց դե...
Մոդիանոյի «Մութ կրպակների փողոցի» դեպքում լրիվ հակառակ էֆեկտն էր: Կարդացածս վերլուծությունները շատ մակերեսային էին ու վերջանում էին նրանով, որ Գի Ռոլանը տենց էլ չի իմանում, թե էդ բոլոր մարդկանցից որ մեկն ա ինքը: Իսկ ինձ թվում ա՝ լավ էլ իմանում ա, բայց դա բավարար չի լինում ինքնությունը վերականգնելու համար: Մեկ էլ ասվում ա՝ էդ սաղ հիշողությունները չես հասկանում՝ իսկակա՞ն են, թե՞ մտացածին: Իմ կարծիքով, հեղինակը շատ հստակ տարբերակում ա դնում երևակայության ու վերականգնվող հիշողության միջև: Ու մեկ էլ չնայած էստեղ թեման կոնկրետ կերպարի անձնական ողբերգության մասին ա, իրականում դու տեսնում ես պատերազմի տարիների երիտասարդության ողբերգությունը, էստեղ մի այլ կորած սերունդ ա նկարագրում Մոդիանոն, բառիս բուն իմաստով կորած:
Մեջբերել
Էջանիշներ