Էս հարցին կարելի ա պատասխանել միայն, թե մենք ինքներս ինչպես կվարվեինք՝ հայտնվելով այդ իրավիճակում։ Ինչ հիվանդություն էլ երեխես ունենա, ես չեմ պատկերացնում, թե ինչպես կապրեի ՝ իմանալով, որ երեխուս տվել եմ ինչ-որ մանկատուն։ Ուղեղումս չի տեղավորվում։
Դրա համար էլ մտածում եմ, որ մինչև ծնող դառնալը, պետք է գիտակցել այդ պատասխանատվությունը։
Մտածում եմ՝ եթե ես ինչ-որ լուրջ արատներ ունենայի, ու ծնողներս ինձնից հրաժարվեին, ինչ ահավոր կլիներ ամեն ինչ
Ich hab' keine Lust.
Aurora (09.10.2014), Lusntag Lusine (07.10.2014), Նիկեա (08.10.2014), Տրիբուն (08.10.2014)
Ժողովուրդ, «ծնողը միշտ պարտավոր է...», «բժշկությունը ճշգրիտ գիտություն չի...» իհարկե սիրուն է հնչում, բայց եկեք այսպես նայենք՝ մասնավոր դեպքերի հիման վրա, որոնք ես նշեցի:
Ծնվել է կամ արգանդում զարգանում է մարդ: Ինքն ունի արժեք միայն ըստ նրա, թե ծնողներն իրեն ինչքան են արժևորում, քանի որ ինքն արժեքներ տալու ընդունակ չի: Ինքը դեռ չի սիրել, ցավ չի զգացել, ոչ էլ հաճույք, սեփական մտքեր դեռ չունի, գիրք չի կարդացել, աշխարհայացք չի ձևավորել: Ինքն ընդամենը անորոշ հնարավորությունների հավաքածու է: Ես ինձ իրավունք չեմ վերապահի գնահատել անորոշությունը. նույն երեխան կարող է սերիական մարդասպան էլ դառնալ, հրշեջ-փրկարար էլ, երկուսը միաժամանակ՝ նույնպես: Սա հիմք չի երեխայի ապրելու իրավունքը կասկածի տակ դնելու համար:
Բայց հիմա նայենք այսպես: Արգանդում ձևավորվում է երեխա, որը ԵՐԲԵՔ լիարժեք կյանքի հնարավորություն չի ունենա: Ու բժիշկներն անզոր են նրան օգնել: Օրինակ՝ ծնվում է առանց ինչ-որ կարևոր օրգանի, կամ վնասված ու վերականգնման ոչ ենթակա օրգանով: Այս դեպքում պրոգնոզը գրեթե միշտ միանշանակ է:
Երեխան ապրելու է ընդամենը երկու տարի, առավելագույնս: Երկու տարվա ընթացքում նա տառապելու է. կենսագործունեությունն ապահովվելու է բժշկական միջամտության շնորհիվ, սարքերին կպած, անընդհատ զգալու է իր օրգանիզմի մահանալու պրոցեսը: Դե ֆակտո, ծնողական սենտիմենտն ընդամենը խեղճ երեխային դատապարտելու է երկու տարվա տառապանքի ու ոչ մի դրական բանի: Եթե ես ծնված լինեի նման վիճակում և ունենայի բավականաչափ գիտակցություն ընտրելու համար, ես կնախընտրեի մեռնել, քան այդպիսի ողորմելի գոյություն պահպանել: Երեխան, ցավոք, չի ընտրել ծնվել, չգիտի, թե ինչ այլընտրանք ունի իր վիճակին՝ մահ, ինչ է իրենից ներկայացնում այլ մարդկանց կյանքը: Ինքն ապրելու է, նույնիսկ հնարավոր է՝ պայքարի սեփական գոյության համար: Ինչևէ, նման գոյությունը, զուրկ հնարավորություններից ու հեռանկարներից, ոչ մի կերպ արդարացված չի: Հասուն, բայց քաղցկեղով տառապող մարդը մինչև ցավի կողմից կլանվելը շատ բան կարող է հասցնել՝ իր ապրածի հիման վրա: Նման երեխան զուրկ է բոլոր հնարավորություններից:
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
Աթեիստ (08.10.2014)
Ի՞նչ ա նշանակում լիարժեք կյանքով ապրելու հնարավորություն ունենալ կամ չունենալ
Sambitbaba (09.10.2014)
ես հասկանում եմ ինքնուրույն կյանք վարելու և անկախ որոշումներ կայացնելու կարողություն ունենալ… եթե դու էդ էրեխին պիտի նայես ամբողջ քո կյանքում, բա քեզնից հետո ո՞վ ա նայելու, ո՞վ ա պարտավոր խնամել էդ էրեխուն, կամ մեծ մարդուն… ու՞մ պատասխանատվությունն ա լինելու… մենակ "կխնամեմ"ասելով չի… կգա ժամանակ դու ինքդ խնամքի կարիք կունենաս…StrangeLittleGirl-ի խոսքերից
Ի՞նչ ա նշանակում լիարժեք կյանքով ապրելու հնարավորություն ունենալ կամ չունենալ
Աթեիստ (08.10.2014)
Մեֆ, ախր էդ սահմանը շատ հեղհեղուկ ա ինքնուրույն կյանք վարելու և անկախ որոշումներ կայացնելու: Մի քսան տարի առաջ շարժողական խնդիրներ ունեցողներն ունակ չէին ինքնուրույն կյանք վարելու, էսօր ունակ են: Քսան տարի առաջ ասում էին՝ ո՞նց թե շիզոֆրենիկը մենակ ապրի: Էսօր ապրում են, աշխատանք էլ ունեն, ոչ մեկից կախված չեն:
Ու վերջին նախադասությանդ մասին, թե՝ ժամանակը կգա, ինքդ խնամքի կարիք կունենաս: Էդ տրամաբանությամբ, հենց «ժամանակը գալիս ա», պետք ա մեզնի՞ց էլ հրաժարվեն:
Cassiopeia (08.10.2014), Lusntag Lusine (08.10.2014), Sambitbaba (09.10.2014), Նիկեա (08.10.2014)
Ֆիզիկական խնդիրները ես պրոբլեմ չեմ համարում, նաև որոշակի հոգեկան խնդիրները, դրա մասին ես ստեղ գրել եմ, բայց կան վիճակներ որոնք անհնար ա շտկել… ես դրանց բժշկական տերմինները չգիտեմ… և կան դեպքեր երբ բժշկությունն իսկապես ոչինչ չի կարող անել… ո՞նց ա լինելու…
ինչ վերաբերվում ա մեզ, ապա մենք մեր կյանքի հիմնական ու մեծ մասը անցկացնում ենք ինքնուրույն ու գիտակից վիճակում ու նույնիսկ վերջում մենք ինքնուրույն որոշելու ունԿՈՒթյուն ունենք… մեր ամբողջ կյանքի ընթացքում մենք ինչ որ կերպ, ուղղակի կամ անուղղակի դրան ենք պատրաստվում… նույնը չի, չնայած դա էլ ա լինում, բայց ոչ էնպես ինչպես վերոնշյալ դեպքն ա…
Մեֆ, չէ, արի կոնկրետ անուններով խոսենք: Որտև պարզվում ա, որ հենց հիվանդության անունը տրվում ա, միանգամից ասում եք՝ չէ ես դրա հետ չէի: Բա ինչի՞ հետ ես:
Դաունի համախտանիշ ունեցողն էլ չի կարա ինքնուրույն որոշում կայացնի: Մտավոր խնդիրներ ունի: Հիմա ինչ, իրանցից հրաժարվե՞ն ծնողները: Բայց իրանք կարողանում են մեծանալ, անգամ առանձին ապրել, աշխատել (հա, շատ էլ որ դպրոց չեն կարում ավարտել):
Sambitbaba (09.10.2014)
Էս պահին գտածս 2 օրինակ։
1. Синдром Патау
В связи с тяжёлыми врожденными пороками развития большинство детей с синдромом Патау умирают в первые недели или месяцы (95 % — до 1 года).
Однако некоторые больные живут в течение нескольких лет. Более того, в развитых странах отмечаются тенденция увеличения продолжительности жизни больных синдромом Патау до 5 лет (около 15 % детей) и даже до 10 лет (2 — 3 % детей).
Оставшиеся в живых страдают глубокой идиотией.
2. Синдром Эдвардса
Продолжительность жизни детей с синдромом Эдвардса невелика: 60 % детей умирают в возрасте до 3 месяцев, до года доживает лишь 5-10 %. Основной причиной смерти служат остановка дыхания и нарушения работы сердца. Оставшиеся в живых — глубокие олигофрены.
artak.amDe gustibus et coloribus non est disputandum.
Rhayader (11.10.2014)
Բյուր, ես բժիշկ չեմ, ո՞նց կարամ կոնկրետ հիվանդություն ասնեմ… չեմ ուզում գուգլ անել որտև կիսատ պռատ ա լինում… բայց կա՞ տենց հիվատդություն որով ի ծնե տառապող մարդը երբեք չի կարող ինքնուրույն լինել… եթե կա (կարծում եմ կա) ապա ո՞րն ա իմաստը հղիությունը չդադարեցնելը…
Արտ, նախ էս երկու հիվանդություններն ահավոր հազվադեպ են հանդիպում: Երկրորդ, գիտությունը հասել ա նրան, որ կարում են էդ էրեխեքի կյանքը երկարացնել: Ի՞նչ երաշխիք, որ չեն կարողանա նաև ինտելեկտը դզել կամ պայմաններ ստեղծել, որ շատ ցածր ինտելեկտով մեկը կարողանա ձեր ասած լիարժեք կյանքով ապրել:
Մեֆ, նորից եմ ասում. սահմանի ինքնուրույն լինելը: Որտե՞ղ ա ավարտվում ինքնուրույնությունը ու սկսվում կախվածությունը: Ազատ տեղաշարժվելո՞վ, ինտելեկտի որոշակի մակարդակո՞վ, հասարակության կողմից ընդունելի վարքագծով: Որտեղի՞ց: Ասում եմ՝ Անգլիայում օրենքը թույլ էր տալիս հղիության ցանկացած ժամկետում աբորտ անել «ֆիզիկական արատ ունեցող երեխային»: Մարդիկ չէին սահմանել ֆիզիկական արատը: Դրա համար դրա տակ ամեն ինչ անցնում էր:
Այսինքն թեև էս պահին բժշկությունը կարում ա ապահովի իրանց 5 (10) տարվա գոյությունը (ես դա կյանք չեմ անվանի), բայց եկեք կլնի դուք էդ երեխուն տարեք պահեք, հետը կապվեք, օրեկան իրան նայելով ու խնամելով տառապեք, էն հույսով, որ էդ 10 տարվա մեջ բժշկությունը լա՜վ առաջ կգնա, ու դուք ևս 5 տարի էլ կձգեք, նոր կթաղեք։
Շնորհակալ եմ, ես կնախընտրեմ ընդհանրապես չկապվել այդ էակի հետ, ու մի ամիս (մաքսիմում տարի) հետո մոռանալ նրա գոյության մասին։
Ի դեպ, հիվանդությունը հանզադեպ ա, բայց երեխաներից հրաժարվելու դեպքերն են ամեն քայլին չեն հանդիպում։
artak.am
Rhayader (11.10.2014)
երբ որ երաշխիք կլինի, կամ ավելի ճիշտ արդեն բուժումը կամ վերահսկումը կլինի, էն ժամանակ էլ արդեն հարցը կփոխվի… իսկ դու ի՞նչ երաշխիք ունես որ հետագայում կլինի, կամ ե՞րբ ա լինելու…
Բյուր, իմ համար դժվար ա սահմանելը, բայց կարամ հարցին ուրիշ տեսանկյունից մոտենամ… եթե հնարավոր չի սահմանել նշանակում ա բոլորն էլ նորմալ են ծնվում ու երեխայից հրաժարվելը պետք ա լինի անլեգալ, նույնն էլ աբորտը որովհետև, ոնց որ դու ես ասում "ինչ երաշխիք կա որ մի օր չեն գտնի լուծումը"… հնարավոր չի ապագայի հույսերի վրա էսօր որոշում կայացնել, նամանավանդ ոչ մի երաշխիք չկա որ ապագան հենց էդ զարգացումներն ա ունենալու և ամենակարևորը ե՞րբ ա լինելու…Մեֆ, նորից եմ ասում. սահմանի ինքնուրույն լինելը: Որտե՞ղ ա ավարտվում ինքնուրույնությունը ու սկսվում կախվածությունը: Ազատ տեղաշարժվելո՞վ, ինտելեկտի որոշակի մակարդակո՞վ, հասարակության կողմից ընդունելի վարքագծով: Որտեղի՞ց: Ասում եմ՝ Անգլիայում օրենքը թույլ էր տալիս հղիության ցանկացած ժամկետում աբորտ անել «ֆիզիկական արատ ունեցող երեխային»: Մարդիկ չէին սահմանել ֆիզիկական արատը: Դրա համար դրա տակ ամեն ինչ անցնում էր:
Կմոռանա՞ս, Արտ:
Ես կարծում եմ, որ կարող ա դեպք լինել, երբ մարդը ստիպված լինի հրաժարվել: Բայց որ մոռանա, մի տեսակ չեմ հավատում: Նորմալ մարդը կապրի անընդհատ մեղքի զգացողությամբ, իմ կարծիքով:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
boooooooom (09.10.2014), Lusntag Lusine (09.10.2014)
Արտ, մարդիկ նույնիսկ մահացած ծնված երեխային չեն մոռանում: Ինչի՞ մասին ա խոսքը:
Մեֆ, շատ կոնկրետ հիմա ցողունային բջիջների վրա են աշխատում: Չի բացառվում, որ մոտ ապագայում հնարավոր լինի կեղևի չզարգացող, վնասված հատվածներն էնպես խթանել, որ զարգանան:
Իսկ ես կողմ եմ, որ աբորտն անլեգալ դառնա, բայց դա մի հատ ուրիշ, շատ մեծ հարց ա:Բյուր, իմ համար դժվար ա սահմանելը, բայց կարամ հարցին ուրիշ տեսանկյունից մոտենամ… եթե հնարավոր չի սահմանել նշանակում ա բոլորն էլ նորմալ են ծնվում ու երեխայից հրաժարվելը պետք ա լինի անլեգալ, նույնն էլ աբորտը որովհետև, ոնց որ դու ես ասում "ինչ երաշխիք կա որ մի օր չեն գտնի լուծումը"… հնարավոր չի ապագայի հույսերի վրա էսօր որոշում կայացնել, նամանավանդ ոչ մի երաշխիք չկա որ ապագան հենց էդ զարգացումներն ա ունենալու և ամենակարևորը ե՞րբ ա լինելու…
Ապագայի վրա հույս դնելը հարցի շատ փոքր կողմն ա: Ավելի մեծ կողմն էն ա, թե որտեղից ա սկսվում ինքնուրույնությունը, ինչ ենք հասկանում դրա տակ: Էսօր լիքը հայ ջահելներ, որոնք ամեն ինչով առողջ են, շատ ավելի պակաս ինքնուրույն են, քան ասենք Բելգիայում ապրող Դաուն ունեցողը:
Sambitbaba (09.10.2014)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ