էս ինչ ա՞… էդ ո՞րն ա…Liza_GriFFin-ի խոսքերից
էս ինչ ա՞… էդ ո՞րն ա…
Հա ես հասկանում եմ, որ իդիոտիյա ունեցող երեխուն պահելը շատ դժվար ա, բայց իրանից հրաժարվել պետք չի, հասկանու՞մ ես: Կան համապատասխան հաստատություններ, որոնք մարդուն կօգնեն: Կբացատրեն, թե՞ ինչ անես, ոնց անես: Ես օլիգոֆրեն երեխեքի հետ շփվել եմ: Իրանք շատ բարի ու լավ էակներ են, անկախ են բանից թե քանի բառի են տիրապետում:
Հա, Դուք էլի կարաք օրինակ բերեք, որ ագրեսիվներն էլ են լինում, բայց եդ եզակի դեպքեր են ու էլի նման երեխեքի հետ աշխատելու ձևեր կան: Հրաժարվելը լուծում չէ:
Vitam regit fortuna, non sapientia.
Իմ սիրելի ճարտարապետ բարեկամ
Ես ենթադրում եմ, որ դու սարկազմույեշ, բայց կգրեմ, որ եթե էլի մարդ լինի ով չհասկանա, գուգլելու կարիք չունենա: Ես ՀՀԴ 10 (F64.2) հիվանդություն ա, որի ժամանակ երեխան ( հիմանականում մինչև սեռական հասունացման տարիքի հասնելը) տանջվում ա, որ ինքը տվյալ սեռի( անձնագրային ) ա ու միաժամանակ ցանկանում ա պատկանել հակառակ սեռին: Սկսում ա հագնել հակառակ սեռի հագուստ , որդեգրում ա պահվածքը ու պահանջում ա, որ իրան համարեն իրա ուզած սեռի: Ես շատ բարդ դիագնոզ ա ու իրան դնելը շատ մեծ պատասխանատվություն ա պահանջում, բայց դե ինքը կա:
Vitam regit fortuna, non sapientia.
Աթեիստ, անջատի ծրագրավորող հոգիդ: Պռադուկտի մասին չի խոսքը: Իմ քայլերը հասկանալ, թե՞ ինչ ա ինձ սպասում: Ի՞նչ կարամ անեմ, որ իրա եդ մնացած կյանքը մաքսիմալ ձևով լավ լինի: Համել ի՞նչ ա նշանակում 10 տարի ա մնացել: Ինքդել գիդես, որ եդ ստատիստիկան ա, որը միջինացված ա: Ու չես կարա ասել ժամանակի ընթացքում ինչեր կհայտնագործվեն բժշկության մեջ, մի գուցե գտնվի բուժումը:
Vitam regit fortuna, non sapientia.
boooooooom (05.10.2014), laro (04.10.2014), Sambitbaba (09.10.2014), Tiger29 (04.10.2014), Նիկեա (05.10.2014), Շինարար (04.10.2014), Ուլուանա (04.10.2014), Տրիբուն (04.10.2014)
Լավ, ես էլ գրեմ:
Խնիրը երեխան չի, խնդիրը ծնողն ա:
Երեխան արդեն իրանով մեծ պատասխանատվություն ա, իսկ որոշակի արատով երեխան ավելի մեծ պատասխանատվություն ա ու ամեն կենդանի արարած ծնելու ընդունակ անձ չի, որ էտ պատասխանատվության համար «որակավորված» ա: Ոչ մի մարդ ուրիշի սեփականությունը չի հանդիսանում. ու անկախ ծնողի հրաժարվել-չհրաժարվելուց, եթե իրա «ծնողությունը» երեխային վնաս է հասցնում, վտանգ է ներկայացնում ուրեմն հասարակությունը պետք էտ երեխային ազատի նման ծնողի «խնամությունից»: Ուղղակի էս դեպքում էլ խնդիրը նրանում է, որ որոշ հասարակություններ էնքան անտարբեր են նման առանց խնամակալի մնացած երեխանների հանդեպ, որ ծնողից ազատելով իրենց վիճակը չի լավանում:
Alphaone (08.10.2014), laro (05.10.2014), Sambitbaba (09.10.2014), Նիկեա (05.10.2014)
Միանշանակ ճիշտ չի։ Եթե հիվանդ, կամ արատավոր երեխա է ծնվել, չի բացառվում, որ քո գեների կամ ծնողներից մեկի սխալ կյանք վարելու՝ նարկոտիկ օհտագործելու կամ խմելու, հետևանք լինի ու այդ խեղճ երեխան մեղավոր չի, որ լույս աշխարհ է եկել, ու հրաժարվելով նրանից, իբր ի օգուտ երեխայի ես անում, միևնույն է չես կարող հանգիստ ապրել՝ գիտակցելով, որ ինչ որ տեղ վատ են վերաբերվում քո երեխային կամ ինչ որ տեղ դանդաղ ու ցավալի մահանում է քո երեխան։ Բոլոր երեխաները իրավունք ունեն ապրելու ու ստանալու իրենց ծնողների սերն ու հոգատարությունը, անկախ նրանից ինչպիսին են նրանք ծնվել ու ինչքան կյանք ունեն, ո՞նց կարելի է հրաժարվել քո միս ու արյունից։ Որքան դեպքեր են եղել, որ բժիշկները ծնողներին խորհսւրդ են տվել հրաժարվել հիվանդ երեխայից, իբր թե նա բույս կլինի, զգացմունքներից զուրկ, ծնողներին չի ճանաչի, չի քայլի, շուտով կմահանա և այլն, բայց նրանց չարաչար սխալվել են, հետագայում այդ երեխաները ճանաչել են ծնողներին, քայլել են, խոսել են և նույնիսկ հաջողությունների են հասել կյանքում։ Դժվար է, հասկանում ենք, առողջ երեխա մեծացնելն էլ է դժվար, ուր մնաց հիվանդ երեխա, բայց նա քո միս ու արյունն է և քո պարտականություն ասեմ, թե առաքելություն , դու պիտի պահես, հոգաս ու պաշտպանես քո արատավոր երեխային։
boooooooom (05.10.2014), laro (05.10.2014), Sambitbaba (09.10.2014), Նիկեա (05.10.2014)
Երեխային կյանքից զրկելու մասին ընդհանրապես չեմ խոսում, որովհետև իմ կարծիքով դա հանցագործություն ու մեղք է։
Sambitbaba (09.10.2014)
Կյանքից զրկել ասելով Դուք ի՞նչ ինկատի ունեք: Աբորտ, մայրասպանություն, թե՞ սպանություն: Դրանք տարբեր են ու օրենքով միայն երկուսն են սահմանված որպես հանցագործություն, իսկ ամբորտը որոշակի կետեր ունի: Եթե կատարվում ա էդ կետերից դուրս նոր ա համարվում հանցագործություն:
Vitam regit fortuna, non sapientia.
Նկատի ունեմ արդեն ծնված երեխային թույլ տալ կյանքից զրկել։ Աբորտն էլ եմ հանցագործություն համարում, երբ երեխայի սեռի կամ իրենց չպաշտպանվելու պատճառով ,,անցանկալի,, հղիություն է լինում, իսկ բացառիկ դեպքերում , երբ մոր կյանքին վտանգ է սպառնում , ի՞ նչ խոսք, անհրաժեշտ է։
GriFFin (05.10.2014)
Հիվանդ երեխային թույլ տալ կյանքից զրկել։
GriFFin (05.10.2014)
Երեք վարկյան ավել մտածելու դեպքում էս միանշանակ բառը չէիք գրի։
Եթե թեման դրվել ա քննարկման ու նույնիսկ կա առնվազն մեկ հակառակ կարծիք ունեցող, ուրեմն ակնհայտ ա, որ հարցը միանշանակ չի։
artak.amDe gustibus et coloribus non est disputandum.
Դեմագոգիան դնենք մի կողմ, բժիշկ ես, ինձանից լավ գիտես, որ կան հիվանդություններ, որոնց դեպքում լավ էլ կարաս վստահաբար ասես, որ երեխան շուտով մահանալու ա։
Հենա Բայանդուրը գրել ա, դու էլ շնորհակալութուն էս հայտնել, բայց պարզ գրած ա, որ իրա համար ընդունելի ժամկետ ա 2 տարին։
Ու մինչև ես թեման շարունակելը ինձ հետաքրիքիր ա, թե մարդիկ ինչի համար են երեխա ունենում։
Իմ մոտեցումը շատ էգոիստական ա, ես երեխա ունենում եմ իմ համար, ոչ թե երեխայի։ Որտև երեխա մեծացնելուց հաճելի պահերն անհամեմատ ավելի շատ են քան տհաճները։
Որոշակի արատներ ծննդյան պահին արդեն ցույց են, որ տհաճները շատ են լինելու։
Իհարկե երեխան կարող է մեծանալ անասուն, ու ասենք սպանել ծնողներին, բայց նման բաները ծննդյան պահին չեն երևում։
Կարճ ասած, շատ նման ա քո ասած «պռադուկտի» ընտրությանը։ Գնելու պահին նայում ես տեսքին, կարծես թե լրիվ նորմալ ա, վերցնում ենք։ Միացնելուց հոտ ա գալի՞ս, չենք ուզում։
artak.am
Եթե թեման դրված է քննարկման, ուրեմն քննարկողները կարող են արտահայտել իրենց սուբյեկտիվ կարծիքը , հարցը դնողն ու մյուսներն էլ կարող են համաձայն լինել կամ չլինել։ Կրկնում եմ, միանշանակ չի կարելի հրաժարվել արատավոր կամ հիվանդ արդեն ծնված երեխայից, քո խաչն է՝ պիտի տանես։ Պատկերացրեք լավ եմ մտածել ու հասկանում եմ ինչ եմ գրել։
Ես գիտեմ մի ընտանիք, որը չհրաժարվեց իրենց հիվանդ երեխայից, ում ապրելու քիչ ժամանակ էին տվել բժիշկները, բայց առաջին երխան էր, տղա ու չհրաժարվեցին, էդ երեխան ի հակառակ բժիշկների կանխատեսումների ապրեց, արդեն ինը տարեկան ա, անըդնհատ բուժումներ, ամբողջ ընտանիքի ու ամենաահավորը երեխայի տանջանք, արդեն հասկանում ա, որ ինքը նման չի մյուսներին, էլ չերկարացնեմ ահավոր ու անկանխատեսելի վիճակ: Գիտեմ նաև մի ուրիշ ընտանիք, որոնք նման մի հիվանդությամբ երեխա ունեցան, բայց քանի որ ծնողները արդեն 15 տարեկան առողջ տղա ունեին, հրաժարվեցին: Արդրեն յոթ տարի անցել ա ու ոչ ոք չգիտի, թե ինչ ա կատարվել երեխայի հետ: Իհարկե հիշում են, ցավում են, բայց նախորդ ընտանիքի տանջանքները չեն կրում: Որպես երկու օրինակ աչքիս առաջ ունեցող՝ կարող եմ ասել, որ հանգամանքները տարբեր են լինում, տարբեր են նաև մարդիկ, ամեն դեպքում մեծ ուժ ա պետք թե' ընդունելու ու մեծացնելու համար, թե' հրաժարվելու համար: Ամեն դեպքում ոչ ոք իրավունք չունի մեղադրել էդ ծնողներին, որովհետև էդ էն իրադրությունն ա, որ հաստատ ոչ մեղավոր չի, ու էն ցավը որ իրանք էն զգում կողքից նայելով պես կարա ասես, որ լիովին հասկանում ես, որովհետև պատկերացնելը ու զգալը լրիվ տարբեր բաներ են:
Cassiopeia (05.10.2014), Նիկեա (05.10.2014)
Ընդունում եմ, ձեր ասածը, դժվար է, շատ դժվար։ Բայց ստացվել է, հասկանու՞մ եք, արդեն ծնվել է։ Առողջ երեխան էլ վթարի է ենթարկվում կամ հիվանդանուծ քաղծկեղով ու մի այլ հիվանդությամբ, ի՞ նչ է, հրաժարվում ենք նրանից, իհարկե ոչ։ Ընդհակառակը գումար ու անքուն գիշերներ չենք խնայում օգնելու, բուժելու համար։ Բոլորն էլ նախընտրում են առողջ, գեղեցիկ երեխաներ ունենալ, բայց այդպես միշտ չի լինում։ Զարգացած երկրներում նման ծնողներին պետությունը օգնում է և ֆիզիկապես և ֆինանսապես և այլն։ Հայաստանում կրկնակի ծանր է ու դժվար, բայց հավատացեք, հրաժարվելով էլ էդ սպասված հանգստությունը ձեռք չեք բերի, ամբողջ կյանքում պիտի հիշեք ու ցավ ապրեք էդ երեխայի համար։
Sambitbaba (09.10.2014), Տրիբուն (06.10.2014)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ