«5-ը՝ 5-ում». 4-րդ շաբաթ

[Lusntag Lusine]

Դասը
Նվիրվում է Արևանուռին...

Այդ օրը հայոց լեզվի և գրականության ուսուցչուհուն փոխարինում էր երիտասարդ, ինստուտուտը նոր ավարտած մի աղջիկ, որը մեկ շաբաթ էր, ինչ աշխատանքի էր անցել դպրոցում:
Արթուրը քաշում էր դիմացի նստարանին նստած Մարինեի մազերը ու ինչ որ բան ասում նրա ականջին:
- Ոտքի՛,- խիստ տոնով Արթուրին դիմեց ուսուցչուհին,- վաղը առանց մայրիկիդ դպրոց չգա՛ս:
Դասարանում քար լռություն տիրեց: Առաջին անգամ էր, որ Արթուրը կանգնած էր խեղճացած, գլուխը կախ ու կարմրած` մայրը չէր կարող գալ, վաղուց հիվանդանոցում էր:

Չգիտեմ ինչքանով եմ ճիշտ հասկացել առաջադրանքը, բայց իմ պատմվածքը Արևանուռի հետ կապ չունի: Այն պարզապես նվիրել եմ նրան:
Ինչու Արևանուռի՞ ն:
Արևանուռը ինձ համար միայն ակումբցի չէ: Չգիտեմ կստեղծագործեի ես հիմա, թե ոչ, եթե չծանոթանայի նրա հետ` կարծում եմ ոչ: Նա ինձ մոտ արթնացրեց գրելու ցանկությունը, որը վաղուց քնած էր... Կար մի հեռավոր ժամանակ, երբ ստեղծագործում էի ու հետո երկարատև ընդմիջում տիրեց, որոշակի պատճառների հետ կապված:
Ու վերջապես երբեք չէի մտածի, որ հնարավոր է ինտերնետում նման հարազատ ու մտերիմ ընկեր գտնել:
Կարծում եմ կյանքը ինձ շատ գեղեցիկ ժպտացել է