Մերօրյա Լոլիտա

[Լոլիտա]

Երիցուկի օրագրից, փախած
Առավոտյան քիթս էլի տեղի տվեց, արյունը գնա՜ց ու նույն հաջողությամբ այս գրառումը կարող էր էլի <<Քիթ>> կոչվել, բայց չարժի մի թեմայից էդքա՜ն գազրախոսել: Ճանապարհի կեսից հետ դարձա. դասերը իրոք զզվեցրել են. գնացի տատիկի տուն. սուրճ տվեց, հրահանգեց, որ պառկեմ ու մի լա՜վ <<բարուրեց>> , որ լավանամ ...
Արթնացա, երբ մի քանի ժամ անցել էր, վերմակը մի փոքր քաշեցի ,որ շնչեմ,բայց սառն էր օդը, էլի մտա վերմակի տակ:
Կեսօրին ծնողներս եկան, ես փախա տուն, որ մենակ մնայի, բայց զգացի,որ շենքում մենակ չեմ,մտա մահճակալի տակ, իսկ երբ ոչինչ էլ չփոխվեց, մի քիչ կուչ եկա, բա...

[Լոլիտա]

Էն չոր, ոսկրոտ ծնկներդ եմ ուզում,
Էն որ ես չեմ խմում, բայց քո հետ էնքան,
Որ ուս ուսի տված դատարկաբանենք,
Այ էդ կոր ուսերդ եմ ուզում,
Ժամանակի զգացողության կորուստը,
Ցուրտ եղանակին ինձ մեկնած վերարկուդ եմ ուզում,
Վզիս վրա փչած տաք շունչդ,
Ձեռքերիդ մեջ կորչող ձեռքերս եմ ուզում,
Հենց մենակ քո ձեռքեն եմ ուզում:

[Լոլիտա]

Երիցուկի օրագրից, Անտրամաբանական
Բարի լույս , իմ ընկեր , կամ բարեկամ, կամ էլ ընթերցող : Այսօր ավարտում եմ դպրոցը, որ հետո էլի մի տեղ սովորեմ ու ավարտեմ, իսկ հետո մի տեղ աշխատեմ , փո՛ղ , փո՛ղ , փո՛ղ ու էդպես՝ մինչև ե՛ս, հե՛նց ես ավարտվեմ . . .
Կյանք կոչված այս լաբիրինթոսում ուր էլ գնում ենք, մեկ է՝ բոլորիս սկիզբն էլ է նույնը , վերջն էլ , իսկ մեջտեղի մասը, որ ինձ մոտ ուրիշ է, քեզ մոտ՝ ուրիշ, ոչ մեկին չի հետաքրքրում, Չտխրես , դա բնական է :

[Լոլիտա]

Երիցուկի օրագրից, թարս
Այսօր ձախ ոտքի վրա եմ արթնացել. դրա առաջին ապացույցը սուրճիս բաժակը չլվանալն էր, սենյակը չօդափոխելը, տատիկի զանգից բարկանալը...
Երբեմն ինձնից հոգնում եմ, հայելիներից փախչում եմ, որ պեպեններս չտեսնեմ. այդ պահերին դրանք անտանելի փոշեհատիկների եմ նման, որոնք ուզում եմ կրծած եղունգներովս քերել ու լցնել լվացարանի մեջ. թող ջուրը քշի- տանի անճոռնիներին...

[Լոլիտա]