Ֆլեշմոբ «5-ը՝ 5-ում». 1-ին շաբաթ

[Այբ]

Թաթեր

Առաջին իսկ նախադասությունից պարզ երևում է կեղտոտ միջավայրի մեջ ապրող մարդիկանց՝ գոյություն քարշ տվող կյանքը:
Կեղտոտ միջավայրը զրկել է անգամ նրանց անուններից: Նրանք անուն չունեն , այլ ուղղակի կոչվում են ամենաբոյով, մորուքավոր, սպիտակ բեղավոր:

Այս միջավայրում գոյատևելու համար էլ սահմանված կանոններ կան: «Ավարը» պետք է ձեռք բերեին հավասար պայքարից սկսելով, իսկ արդյունքում հաղթելու էր նա, ով ավելի ուշադիր կլիներ.

Հինգ զույգ ձեռքեր անցան գործի: Արգելված էր իրար երեսի նայելը: Աչքերը պարտադիր փակ` ասել էր իրենցից ամենաբոյովն ու մորուքավորը: Չէր կարելի ավելորդ շարժումներ անել, նայել կողքիններին կամ սեփական գործին:

Սպիտակ բեղավորն ամենաշատն էր ուզում հասնել ցանկալի արդյունքի: Ցեխոտ կոշիկների կարիքն ինքն ամենաշատն էր զգում: Հոգնել էր ոտքերի ու սուր քարերի անմիջական հպումից, զզվել էր ջրի ու ցեխի միաձուլումից առաջացած ճպճպոցից, իսկ խոնավությունն արդեն ոչ մի կերպ չէր կարող հանդուրժել: Հարկավոր էր, որ նա ամենաուշադիրը լինի, չկորցնի պահը, չխախտի կանոններն ու ժամանակին հասցնի:

Նրանցից յուրաքանչյուրի համար ցեխոտ կոշիկները ձեռք բերելը, կարելի է ասել, կյանքի ու մահվան հարց է: Հինգ մարդ, որոնք քարշ են տալիս իրենց գոյությունը, աղբանոցի մաշված ու ցեխոտ կոշիկները ինչ-որ մեկի համար կարող է փրկություն հանդիսանալ:
Ու չնայած ամենշատը սպիտակ բեղավորն էր ուզում հասնել այդ կոշիկներին, բայց ըստ էության՝ բոլորն էլ նույն վիճակում էին.

Բայց ո՞վ չէր հոգնել փողոցային սառը հատակից:

Բայց ամենասարսափելին ոչ թե նրանց գոյություն քարշ տվող կյանքն է, այլ մարդկային սառնասրտությունը, որը անտարբեր է դիմացինի նկատմամբ.

Փողոցի անկյունում լսվեց կանացի անզուսպ ծիծաղ: Ծիծաղն անցավ հինգ սառցակալած ականջով ու լցվեց կենտրոնում դրված մուգ ու ցեխոտ կոշիկի մեջ:

Սակայն մարդկանց անտարբերությանը, սառնասրտությանը, ծաղրանքին վաղուց սովորել են նրանք. մի տեսակ բթացել ու անզգա են դարձել շրջապատող մարդկանց դաժան վերաբերմունքից: Ավելին, նույնսիկ փորձում են ծաղրը ու սառնասրտությունը օգտագործել բաղձալի կոշիկին հասնելու համար.

Կարելի էր օգտվել ծիծաղից, դա էլ արգելված չէր:

Շրջապատն էլ կարծես նրանց մարդ չի համարում:
Ու ինչքան էլ դաժան լինի, բայց նրանք էլ կարծես գործ չունեն մարդկանց հետ ու պատահական չէ, որ գոյության համար անհրաժեշտ կոշիկի համար պայքարի են մտնում փողոցային շան հետ:

Ինչքան էլ ցավալի է, բայց մեր իրականության մասն են կազմում փողոցում ապրող մարդիկ, որոնց համար աղբանոցը ապրելու, գոյատևելու միջոց է հանդիսանում: Աղբանոց, որի «կարողությունը» ձեռք բերելու համար անգամ պետք է պայքարել:

Հեղինակին հաջողվել է, այդ ամեն ինչ ռեալ գույներով ներկայացնել:

[Lusntag Lusine]

Քննարկումները շատ պասիվ են:

[Այբ]

Քննարկումները շատ պասիվ են:

Ճիշտ է, պասիվ են:

Ես իմ ասելիքը արդեն ասել եմ: Եթե քննարկում լինի, հնարավոր է էլի ինչ-որ բաներ ավելացնեմ:

Դու էլ գրիր քո կարծիքը:

[StrangeLittleGirl]

Տասներեք րոպե ունեմ Էգոիստաբար սկզբում իմ գործին վերաբերող գրառումներին կպատասխանեմ: Կներեք, որ ոչ մի բան չեմ մեջբերում:

Այբ, դու դեմք ես: Էս ինչ ընտիր ես վերլուծել: Քեզ առանձին արդեն ասել եմ, մի հատ էլ ստեղ եմ ասում: Մենակ Ջոյսի պահի հետ համաձայն չեմ, ավելի ուշ կասեմ՝ ինչու:

Շին, ասում ես՝ ինչու՞ տենց վերջաբան Կարդա Այբի վերլուծությունը: Մեկ էլ երիցուկի խցկածի պահով: Գալ ջան, Շին ջան, ախր ինչի՞ց տենց որոշեցիք է Ես էդ նկարը որ տեսա, առաջին միտքս էն էր, որ ինչ-որ մեկի մահվանից հետո մնացած իրեր են: Երկրորդ միտքս՝ մենակ երիցուկն ա գունավոր, բայց կարելի ա սաղ պատկերը ներկել: Դրանից հետո նոր մնացած բաներն եմ մտածել ու զարգացրել: Այ որ ասեիք Ջոյսի անունն ա խցկած, կասեի հա ու ջան, որտև իրոք խցկած ա: Թե ինչու ա խցկած, էդ թող ինձ մնա, բայց հիմա որ նայում եմ, Ջոյս-Օրուելոտ պահերը տեքստի ամենաթույլ մասերն են:

Շա՜տն շնորհակալություն բոլորին կարդալու ու կարծիքներ գրելու համար, մի հատ էլ շնորհակալություն ու պաչիկ Ռիփին

Հա, ի դեպ, Մեֆի էսքիզի գաղափարը դուրս էկավ: Եթե էս շաբաթ ընդհանրապես որևէ բան հասցնեմ ուղարկել, հաստատ տենց մի բան ա լինելու: Թե չէ սովորաբար էսքիզները գնում-կորում են էս կոմպային դարում. սաղ վրայից ես գրում:

[Այբ]

Տասներեք րոպե ունեմ Էգոիստաբար սկզբում իմ գործին վերաբերող գրառումներին կպատասխանեմ: Կներեք, որ ոչ մի բան չեմ մեջբերում:

Այբ, դու դեմք ես: Էս ինչ ընտիր ես վերլուծել: Քեզ առանձին արդեն ասել եմ, մի հատ էլ ստեղ եմ ասում: Մենակ Ջոյսի պահի հետ համաձայն չեմ, ավելի ուշ կասեմ՝ ինչու:

Շին, ասում ես՝ ինչու՞ տենց վերջաբան Կարդա Այբի վերլուծությունը: Մեկ էլ երիցուկի խցկածի պահով: Գալ ջան, Շին ջան, ախր ինչի՞ց տենց որոշեցիք է Ես էդ նկարը որ տեսա, առաջին միտքս էն էր, որ ինչ-որ մեկի մահվանից հետո մնացած իրեր են: Երկրորդ միտքս՝ մենակ երիցուկն ա գունավոր, բայց կարելի ա սաղ պատկերը ներկել: Դրանից հետո նոր մնացած բաներն եմ մտածել ու զարգացրել: Այ որ ասեիք Ջոյսի անունն ա խցկած, կասեի հա ու ջան, որտև իրոք խցկած ա: Թե ինչու ա խցկած, էդ թող ինձ մնա, բայց հիմա որ նայում եմ, Ջոյս-Օրուելոտ պահերը տեքստի ամենաթույլ մասերն են:

Շա՜տն շնորհակալություն բոլորին կարդալու ու կարծիքներ գրելու համար, մի հատ էլ շնորհակալություն ու պաչիկ Ռիփին

Հա, ի դեպ, Մեֆի էսքիզի գաղափարը դուրս էկավ: Եթե էս շաբաթ ընդհանրապես որևէ բան հասցնեմ ուղարկել, հաստատ տենց մի բան ա լինելու: Թե չէ սովորաբար էսքիզները գնում-կորում են էս կոմպային դարում. սաղ վրայից ես գրում:

Չնայած նշել էի, որ հնարավոր է Ջոյսի պահով սխալվում եմ:

Էնպես որ չմոռանաս, որ Ջոյսի պահով «բացատրելու ես»

[LisBeth]

Մի հատ ստեղ ասեմ նոր անցնեմ եմ 2-րդին: Ուրեմն Բյուր, սիրեցի: Դու շատ էքսցենտրիկ ես

Մարի չգիտեմ որտեղից ա էդ մթությունը քո մեջ, բայց ինքը հեչ անտեր չի ու մի հատ ինչպոս Այվի նշեց շոշափելի, պատկերավոր, ահավոր սիրուն մթություն ա: Պաչիկ
Մնացած տարբերակներն էլ վատը չէին եթե բացերը չհաշվենք, մի երկուսն էլ որպեզ էսքիզ դիտարկենք, մի քանի բաների վրա աչք փակենք: Ապրեք: Բայց որ քնարկումներ սենց դինջ ա լավ չի հեչ:

[ivy]

Դե ինչի, Լիզ, էդքան էլ դինջ չի, ահագին էլ գրել են մարդիկ, չնայած հա, կարող էր ավելի ակտիվ էլ լինել։ Բյուրը որ սուս է, մի ձև խաղաղ լռություն է իջնում թեմայի վրա