Ֆլեշմոբ «5-ը՝ 5-ում». 1-ին շաբաթ

[ivy]

Գրական ֆլեշմոբ՝ «Հինգ ստեղծագործություն հինգ շաբաթում». Առաջին շաբաթ

Սկսում ենք նախագիծը:

Ամեն շաբաթ կբացվի թեմա որոշակի «գրական առաջադրանքով»: Պայմանն այն է, որ շաբաթվա վերջում, ավելի կոնկրետ՝ շաբաթ օրը, Երևանի ժամանակով ժամը 22:00-ին բոլոր հեղինակներն իրենց ստեղծագործությունները տեղադրեն տվյալ թեմայում: Այս շաբաթվա վերջում գործերը տեղադրվելու են հենց այս թեմայում:

Խնդրում եմ հիշել, որ ամեն հեղինակ ինքն է տեղադրելու իր աշխատանքը: Դրա համար ուշադրություն դարձրեք ստեղծագործության տեսքին, տեխնիկական կողմերին (օր.՝ վերնագիրը կպած չլինի տեքստին, մգացված լինի, պարբերությունները երևան և այլն): Կարևոր է, որ բոլորը հնարավորինս նույն ժամանակահատվածում տեղադրեն իրենց գործերը, որպեսզի ամեն ինչ հենց ֆլեշմոբային լինի: Ստեղծագործությունները տեղադրվելուց հետո յուրաքանչյուր ոք կարող է ընթերցել և քննարկել դրանք: Հուսով եմ, ամեն շաբաթ ակտիվ քննարկումներ կլինեն:

Ֆլեշմոբին գրանցվել են յոթ հոգի՝ Վոլտերա, Enna Adoly, StrangeLittleGirl, Այբ, Lusntag Lusine, Smokie, Լոլիտա, սակայն ցանկացած այլ մեկը, ով որևէ շաբաթվա ընթաքում սպոնտան ցանկություն կունենա մասնակցելու ֆլեշմոբին, կարող է դա անել:

Այն մասնակիցը կամ մասնակիցները, որոնք բոլոր հինգ շաբաթների ընթացքում ճիշտ ժամանակին ու պայմաններին համապատասխան ստեղծագործություններ կներկայացնեն, ֆլեշմոբի ավարտին կստանան փոքրիկ գրական մրցանակ:

Չմոռանամ հիշեցնել, որ այս թեմայում մինչև ստեղծագործությունների տեղադրելը, այսինքն՝ մինչև շաբաթ երեկո, գրառումներ անելն արգելվում է: Ցանկացած քննարկում, հարց կամ թեմային վերաբերող այլ գրառումներ կարող եք անել «Ստեղծագործական նախագծերի քննարկումներ» թեմայում:

Այս շաբաթվա գրական առաջադրանքը

Խնդրում եմ ներկայացնել գրական ստեղծագործություն հետևյալ նկարի հիման վրա: Ավելի կոնկրետ՝ ստեղծագործությունն ընթերցելիս պիտի կապ երևա առաջադրված նկարի հետ: Թե ինչպես եք ստեղծելու այդ կապը, թող մնա ամեն մեկիդ կրեատիվությանը:
Ստեղծագործությունը կարող է լինել ինչպես արձակ, այնպես էլ չափածո: Այն պետք է վերնագրված լինի: Ժանրային, թեմատիկ և ծավալային սահմանափակումներ չկան:

Նկարի հեղինակն է Սամվել Սևադան.



Բոլորին մաղթում եմ հաճելի ստեղծագործական շաբաթ:
Ակտի՜վ եղեք

[Մուշու]

Ես ուզում եմ շնորհակալություն հայտնեմ SLG իր գեղեցիկ պատմության համար : Պատմություն որից հետո ուղղակի չէի կարողանում շարունակել կարդալ մնացած պատմությունները , չէի ուզում կորցնեյի այն ինչ զգացի կարդալուց : Տպաորությունները որ դեռ ինձ հետ են : Ես գեղեցիկ գրել չեմ կարողանում և այդ պատճառով ևս մի անգամ ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆ !!!

[Գալաթեա]

Մարիշոկ, ինչ լավն են քո երևակայությունն ու մտածելակերպը
Պատկերներ ստեղծելու էներգետիկան բա...
Ապրես, սիրուն ջան, վաղուց գրածներդ չէի կարդացել, քեզ մի օր բռնել չի լինելու սենց որ գնաս

[Վոլտերա]

Մոդերատորական: Ֆլեշմոբին գրանցվել է ևս մեկ անդամ` Լոլիտա

[Smokie]

Friends reprice

- Տամ. Տամ-տարամ-տարամ-տադամ. Տարիդա-դամ-տադամ-դադամ. Տարատատա-տաա՜մ, Տարարարա-րաա՜մ. Պարարարարա-րաա՜մ… Չհասկացա…
Գուրգենը գնաց հյուրասենյակ ու մոտեցավ հին նվագարկչին: Քսան տարի նորմալ աշխատում էր, հիմա ի՞նչ պատահեց: Միացրեց:
- Բայց նորմալ երգում ա, աշխատում ա, էդ ինչի՞ հանկարծ…
Շը՜խկ… Գուրգենը մի քանի վայրկյան անշարժ կանգնեց, ապա սարսափահար, դանդաղ շրջվեց դեպի ծափի ձայնը…
- Հա՛, լավ ա երգում, բայց նույնը չէի ասի քո մասին…
Դավիթը… Բոլորովին չի փոխվել: Գուրգենի դեմքին շողաց ժպիտը:
- Էդ ո՞նց: Էդ ե՞րբ: Ո՞րտեղից:
- Հենց նոր,- Դավիթը գլխով ցույց տվեց բաց պատուհանը: Ապա ժպտաց՝ նայելով նվագարկչին:- Ոնց տեսնում եմ՝ չես մոռացել:
- Դու է՛լ հեչ չես փոխվել եղբա՜յր,- բացականչեց Գուրգենն ու պինդ գրկեց ընկերոջը:- Էլի նույն օյինբազն ես:
- «Տարիները չեն կարող փոխել նրան», ոնց ասում էր վերջին մասերում:
- Արի, արի տեսնեմ ո՞նց ես: Էսքան տարի ո՞նց ես ապրել:


Երկու ընկերները սեղանի առաջ նստած զրուցում էին, սուրճը վաղուց էր վերջացել, ուտելիքը կարծես հենց այնպես էր դրված: Նույն երաժշտությունն էր գնում՝ արդեն քանի րոպե էր, ինչ նվագարկիչը կրկնում էր կասետի պտույտը: Շուտով երգը փոխվեց. «Տու-տու-տու-տուուուու...» Գուրգենը փոքր-ինչ մռայլվեց:
- Հը՞: Էլի էդ պահը հիշեցի՞ր կինոյից… Թրա՜խկ ու երեխան ընկավ:
- Էլ մի հոգուս հետ խաղա,- չկարողանալով ժպիտը թաքցնել ասաց Գուրգենը:
- Իսկ դու չե՞ս կարող գոնե էս պահին մտքիցդ հանես դառը հիշողությունները: Ուրախացի ներկայով ՝ հեչ մտքովդ կանցնե՞ր, որ ամեն ինչ էսպես կփոխվի ու կհանդիպենք այլ կարգավիճակում:
- Հենց էս պահին ա պետք հիշել Դավո, հենց հիմա ա դրա ժամանակը: Գիտե՞ս, էն ամենն ինչ եղել ա անցյալում՝ հիմա ինձ շատ քիչ ա չի տխրեցնում: Հենց էդ օրերն են ինձ ուժ տվել: Ես միշտ սիրով եմ հիշել:
- Ու մնացել ես նույն ժամանակների մեջ: Ունես ներկա, ունես ապագա, բայց մտքերով անցյալում ես: Չէ՞:
- Մենակ չասես, որ դու չես հիշում, որ էդ քո համար կյանքի մեծ փորձ չէր: Կունենա՞յիր հիմա էն, ինչ ունես, եթե ժամանակին էդպես չապրեիր:
Դավիթը բարությամբ ժպտաց ընկերոջը:
- Հիշում եմ: Բայց իմ համար կարևորը սևն ու սպիտակը չեն՝ հնությունը չի: Իմ դրականն ու ամենահաճելին էսօրն ա Գուգ՝ երբ կարող եմ նորմալ փող աշխատել ու նորմալ ուրախանալ:
- Թե չէ էն ժամանակ քիչ է՞իր ուրախանում,- ծիծաղեց Գուրգենը:- Հասկանում ե՞ս՝ ժամանակը ո՛չ քեզ, ո՛չ էլ ինձ չի փոխել: Մենք ի սկզբանե էսպիսինն էինք: Էսպես ենք սովորել:
- Ճիշտ ես,- նորից ժպտաց Դավիթը:- Էն ժամանակ ես փորձու՛մ էի ուրախ լինել, համոզում էի ինքս ինձ, որ «կյանքը հիասքանչ է»: Իսկ հիմա տեսնում եմ ու մի գրամ էլ չեմ կասկածում դրանում: Էն ժամանակ հիմնականում աշխատում էի չմտածել մեր վիճակի մասին, բայց մեկ-մեկ շատ լավ հասկանում էի, որ հա՛մ լավ դերասան եմ, համ է՛լ ինքս ինձ եմ խաբում: Իսկ հիմա նույն կերպ աշխատում եմ չհիշել, բայց դե ճշմարտությունից չես փախնի: Վերջիվերջո իրոք էդ օրերն են մեզ ուժ տվել՝ մարդ դարձրել:
Գուրգենը լուռ լսում էր:
- Ուզու՞մ ես ասեմ, թե հիմա դու ինչ ես մտածում,- նորից խոսեց Դավիթը:
- Ապա՞:
- Մտածում ես, որ էս ամենը քեզ երբեք չէի ասել, էսքան չէի կիսվել հետդ:
- Գուշակեցիր,-ժպտաց Գուրգենը: Պիտի խոստավանեմ, որ շատ անգամ լավ էլ կարողանում էիր ինձ համոզել, որ կյանքը էդքան անգույն չի, ոչ էլ գորշ, որ ցանկացած պահի կարող ես հաճույք ստանալ ամեն ինչից: Ասեմ քեզ՝ քո կատակները, բոլոր օյիններդ ու բարձր ծիծաղդ էլ եմ հաճախ հիշել: Իրոք ուրախ օրեր ենք անցկացրել: Շատ անգամ եմ մտածում, մանկությանս ո՞ր հատվածներն են ավելի տպավորվել մոտս՝ կյանքի դասե՞րը, թե՞ ուրախ պահերը:
- Երևի երկուսն էլ:
Գուրգենը նորից ժպտաց: Այդ պահին փոխվեց հերթական մեղեդին: Լռություն որոշ ժամանակ:
- Քո սիրած պահերն էին չէ՞ Դավ: Աղջիկն ու տղան:
Դավիթը թեթևակի ժպտաց: Սպասեցին երաժշտության ավարտին:
- Գուգ,- փոքրիկ ընդմիջումից հետո խոսեց ընկերը,- հիշում ե՞ս կինոյի մեջ ինչ ուրախ էին ապրում տղերքը: Վայելում էին կյանքը:
- Հատկապես իրանց փոքր ժամանակներն էինք սիրում, չնայած դե Նիրոն լավ էր խաղում: Մեր համատեղ մանկության միակ ֆիլմն էր:
- Ու երեխեքից մենակ մեզ բախտ վիճակվեց չէ՞ նայել,- նորից ծիծաղեց Դավիթը:
- Բայց մենք դեռ փոքր էինք:
- Հա՜, «դարբին» Վզգոն իրա մեթոդներով էր դաստիարակում: Հիշում ե՞ս ոնց իրա մոտից է՛լ փախանք:
Ու երկուսով քահ-քահ ծիծաղեցին:
- Ի՜նչ լավ ա, որ չգնացինք էդ ճանապարհով,-քիչ անց նորից մտքերով ընկավ Գուրգենը:
- Հա բա: Կողպեքներ կոտրելու, փականներ բացելու փոխարեն ավելի լավ էր անցորդների կոշիկները մաքրեինք չէ՞:
- Ես արդեն սկսել էի սիրել էդ գործը՝ թվում էր թե էլ ոչ մի խնդիր չենք ունենա, կյանքն էնքա՜ն ա թեթևանալու: Հեչ մտքներովս կանցնե՞ր, որ կարող ա մեզ էլի՛ գտնեին ու վերադառնայինք մանկատուն:
- Բայց ամենաշատը չէինք պատկերացնի, որ մեզ կբաժանեն: Որ ինձ կորդեգրեն ու կտանեն: Կտանեն հեռու՜-հեռու: Լավ ա գոնե կարողացա հրաժեշտ տալ բոլորիդ:
- Գիտեի Դավո,- մի քանի րոպե լռությունից հետո խոսեց Գուրգենը,- գիտեի որ մի օր հետ ես գալու Ամերիկաներից: Մի օր էլի հանդիպելու ենք:
Կասետն ավարտվում էր, նվագարկիչը վերջին անգամ պտտեցնում էր այն նույն եղանակը՝ ընկերության երգը:

[enna]

Friends reprice

- Տամ. Տամ-տարամ-տարամ-տադամ. Տարիդա-դամ-տադամ-դադամ. Տարատատա-տաա՜մ, Տարարարա-րաա՜մ. Պարարարարա-րաա՜մ… Չհասկացա…

«Տու-տու-տու-տուուուու...»

ինձ թվում է՝հեղինակին ավելի լավ կհասկանայի,եթե կոնկրետ երգ լիներ տուտուի ու տարարամի փոխարեն:

Թրա՜խկ ու երեխան ընկավ:

ազդվեցի էս տողերից ու սպասում էի ինչ-որ կապ ունեցող բանի:

- Ի՜նչ լավ ա, որ չգնացինք էդ ճանապարհով,-քիչ անց նորից մտքերով ընկավ Գուրգենը:
- Հա բա: Կողպեքներ կոտրելու, փականներ բացելու փոխարեն ավելի լավ էր անցորդների կոշիկները մաքրեինք չէ՞:

վատ չէր

[Lusntag Lusine]

Friends reprice


Լավ շարադրված էր, անհարթություններ չնկատեցի կարդալիս: Կերպարները ամբողջական էին: Ընկերներ էին, հանդիպեցին, հիշեցին անցյալը, մի երկու բառով էլ ներկայից ու վերջ........Թեթև կարդացի ու անցա մյուսին:

[Lusntag Lusine]

Միջին վիճակագր

Շատ հավանեցի, մենակ վերջը անհասկանալի մնաց:

- Դեմքս չայլանդակես, լա՞վ:
- Չէ, միայն պարանոցդ:
Դանիելը ձեռքը նորից գրպանը տարավ: Գրպանից հանեց դանակը ու կտրուկ շարժումով կտրեց Էվայի քնային զարկերակը: Արյունը դուրս չռռաց, ներկեց մարմինը, ներկեց կոշիկները, ներկեց դրանց մոտ ընկած երիցուկը:

Հետո էլ`
- Ուրեմն սրա մասին գրելու՞ ես,- հարցրեց Դանիելը:
- Անպայման:
- Ի՞նչ կմտածեն մեր մասին:
- Կմտածեն, որ տարօրինակ ենք:
Արյան հոսքը գնալով դանդաղեց ու ի վերջո դադարեց:

[Lusntag Lusine]

Վագրաորս

Իմ պատմվածքի մասին կուզեի լսել ձեր կարծիքները: Ես գրել եմ, դուք էլ մեկնաբանեք:

[Շինարար]

Friends reprice

-

Սմոք ջան, եթե նվագարկիչ, ուրեմն ձայներիզ, ոչ թե կասետ: Իսկ էնպես հավես զրուցում են, եսիմ, ես իմ հին ընկերոջ հետ հանդիպման ժամանակ հաստատ երաժշտություն չէի նախընտրի լսել, դե ամենքս մեր պրիզմայով ենք անցկացնում ընթերցածը: Կուզեի, որ պատումի, զրույցի մեջ մեկը լիներ գլխավորը, այսինքն՝ հեղինակի համար ավելի պարզը, ընթերցելին, մյուսը մի քիչ ավելի հեռու, էդ ավելի պարզի միջոցով ընթերցվող, ընդամենը նրա ենթադրությունների միջոցով բացահայտվող, որը գուցե էնքան էլ իրականության հետ չհամապատասխանի, բայց իրան տենց ա թվում, էն որ Բակունցի մոտ հերոսը մտածում ա, թե տեսնես աղջիկը հետ շրջվե՞ց իրեն նայի, ինքը չգիտի, չի ստուգել, բայց երևի ուզում ա՝ հետ շրջված լինի, տենց մի բան, կներես, որ խրթին ստացվեց, սա ընդամենը իմ մոտեցումն ա, ես տենց եմ սիրում: Բայց լավ ա, որ էսպես նստել ես ու մտահղացել էսքանը, գրել: Էրեխեք, նենց եմ ձեզ բոլորիդ անկեղծ նախանձում, որ կարողանում եմ նստել, հնարել ու գրել: Կեցցեք դուք, չնայած դե ես էլ կարողանում եմ կարդալ ու չհասկանալ… Հասկանալ ով ասես կարող ա, բայց չհասկանալն ամեն մարդու խելքի բան չի

[StrangeLittleGirl]

Միջին վիճակագրական


Աշխարհի ամենահամեղ խմորեղենից մի կտոր կծելուց հետո Էվան մի քանի վայրկյան փակեց աչքերը, հետո շշնջաց.
- Ուզում եմ քո մասին գրել, շատ եմ ուզում:
- Իսկ ի՞նչ կգրեիր: Որ այս տարօրինակ գյուղացին ինձ իմ հարմարավետ տնից հանեց, բերեց այս հսկայական քաղաքը միայն նրա համար, որ առավոտից երեկո ռեստորաններու՞մ քարշ գա:
- Դու քեզ էդպիսի՞ն ես պատկերացնում:
- Ոչ, ես հեքիաթից փախած արքայազն եմ ու իմ ձիով եկել եմ արքայադստերս աշխարհ ցույց տալու ու ամենահամեղ բարիքները ճաշակելո,- Դանիելի դեմքին սարկաստիկ ժպիտ հայտնվեց:
- Կասե՞ս վերջապես, թե ինչպիսին ես քեզ պատկերացնում,- Էվան պահպանում էր լրջությունը:
Դանիելը նայեց դեռևս ձեռք չտված խմորեղենի իր կտորին, խորը հոգոց հանեց ու պատասխանեց.
- Եսասեր արարած: Մեռնում եմ միայնությունից: Կուզեի միջին վիճակագրական լինել:
- Ես էլ,- Էվան գլուխը կախեց և տասը եվրոյանոց թխվածքի կտորի երրորդ կտորը ծամեց: Լռություն տիրեց:

Ռեստորանում ընթրողները գեղեցիկ հագնված կանայք ու տղամարդիկ էին: Եվ միայն Էվան ու Դանիելն էին հասարակ, ամենօրյա հագուստով, ամբողջ օրը թափառելուց հոգնած, գզգզված մազերով: Այսպիսի ռեստորաններում կանայք ամուսնության առաջարկներ են ստանում կամ սիրո խոստովանություններ լսում կամ զանազան կարևոր տարեդարձներ են տոնվում: Էվայի ու Դանիելի համար սովորական օր էր, ուղղակի որոշել էին այնտեղ գնալ աշխարհի ամենահամեղ խմորեղենը փորձելու:
- Այդ դեպքում պիտի գրպանիցս հանեի ամուսնական մատանին ու խնդրեի, որ իմ կինը դառնաս: Դու էլ պիտի կարմրեիր, զարմանայիր ու... – Դանիելը ձեռքը գրպանը տարավ:
- Իսկականից, ի՞նչ են անում նման դեպքերում միջին վիճակագրական աղջիկները,- Էվան շուրջը նայեց: Կարծես ամուսնության առաջարկ անող տղամարդ տարածքում չկար:
- Չգիտեմ:
- Իսկ գուցե բոլորովին էլ այդպես չէ, գուցե այս փուլում պիտի հետս քնեիր ու վարդագույն խոստումներ տայիր, վաղն էլ անհետ կորեիր, իսկ ես մնացած ամբողջ կյանքս հավատայի, որ կվերադառնաս, մի խելոք ջահելի ճարեի, տղա ունենայի, քո անունից դնեի: Հետո պիտի հայտնվեիր ու սխալմամբ մտածեիր, որ տղան քեզնից է:
- Բրազիլական սերիալ:
- Արգենտինյան,- Էվան առաջին անգամ ժպտաց:
- Ուրեմն սերիալները միջին վիճակարգականի վրա են գրվում,- Դանիելը վերջապես իր բաժին թխվածքից մի կտոր կտրեց ու կերավ:
- Թե՞ միջին վիճակագրականների համար,- Էվան նորից ժպտաց:
- Լավ, կթողնե՞ս նրանց, արի վերադառնանք մեր դեպրեսիվ թեմաներին:
- Թեմա առաջարկիր, քեզ մոտ լավ է ստացվում:
Նորից լռություն տիրեց: Երկուսն էլ մտածում էին: Դանիելը գտավ հարմար հարցը.
- Ո՞րն է քեզ համար ինքնասպանության նախընտրելի միջոցը:
- Վերևից թռչելը, որ մեռնելուց առաջ ազատ անկում վայելեմ,- Էվան այնքան արագ պատասխանեց, կարծես սպասում էր այդ հարցին:
- Իսկ եթե փոշմանե՞ս:
- Ոչինչ, հանուն զգացողության արժե:
- Իսկ եթե ընթացքդ խափանվի՞:
- Չի խափանվի, եթե լավ մտածված անեմ:
- Իմ ընկերը փորձել էր: Վեցերորդ հարկից թռել էր, բայց պատահմամբ հանգրվանել էր չորրորդ հարկի պատշգամբում: Հիմա և՛ կենդանի է, և՛ անշարժ: Չես ուզում, չէ՞:
- Չէ, չեմ ուզում...
- ...Դե պատկերացրու նաև քեզ գտնող մարդու հոգեվիճակը: Ամբողջ կյանքում տառապելու է:
- Իսկ քեզ սիրո՞ղ մարդիկ: Նրանք չե՞ն տառապի… Լավ, քո տարբերակն առաջարկիր:
- Իներտ գազով պարկ կհագնեի գլխիս, որ շնչառական կենտրոնս չդրդվեր, չկարողանայի կառավարել... ամեն դեպքում, դժվար է հնարավորինս անցավ ու արագ մահ ընտրելը:
- Համաձայն եմ:
- Եվ մեծ համարձակություն է:
- Համաձայն եմ:
- Մամաս շատ կտխրի:
- Իմն էլ:
Ժամը տասնմեկն էր: Ռեստորանը կամաց-կամաց դատարկվում էր: Մատուցողուհին վաղուց չէր անհանգստացնում Էվային ու Դանիելին. ասել էին, որ հենց որևէ բանի կարիք ունենան, կկանչեն:
Մոտ մի քանի րոպե նրանցից ոչ մեկը ոչինչ չէր ասում: Երկուսն էլ անթարթ նայում էին պատուհանից դուրս, որտեղ փողոցային լապտերի լույսի տակ անդադար, միապաղաղ անձրևի կաթիլներն էին թափվում:
- Եվ դու այս բոլորը գրի՞ ես առնելու,- հարցրեց Դանիելը:
- Իհարկե:
- Ի՞նչ կմտածի ընթերցողը:
- Կմտածի, որ տարօրինակ ենք:
- Ոչ մի զարմանալի բան:
- Կմտածի, որ այս զրույցը հորինված ու կեղծ է, որ նման թեմաներից այսպիսի սառնասրտությամբ չեն խոսում, որ հեղինակը փորձել է էքսցենտրիկ երևալ ու էսպիսի անբնական կերպարներ է ստեղծել:
- Ուրեմն մենք անբնակա՞ն ենք:
- Ոչ, միջին վիճակագրական չենք: Իսկ ով միջին վիճակագրական չէ, աննորմալ է կամ հորինված կամ չափազանցված կամ խաղում է:
- Իսկ դու միջին վիճակագրականի համա՞ր ես գրում:
- Չգիտեմ: Երևի:
- Իմա՞ստը:
- Ուրիշ ոչ ոք չկա:
- Ինձ համար կգրե՞ս:
- Բայց դու չես կարդում:
- Ճիշտ ես... կարծեմ ասել եմ քեզ, որ կարդացածս չեմ հասկանում: Բայց դու կբացատրես, չէ՞:
- Եթե ուզես...
- Օրուելի 1984-ը լավ էլ բացատրել էիր:
- Շատ իզուր էիր կարծում, թե դու դա հասկանալու էիր: Սխալ տեղից էիր սկսել:
- Ինչու՞:
- Դու չգիտես Սովետն ինչ է եղել:
- Թե չէ դու գիտես:
- Ես այնտեղ եմ ծնվել:
- Լավ, բայց Ուլիսն էլ եմ կիսատ թողել:
- Միայն դու չես, շատերն են:
- Ուրեմն միջին վիճակագրական եմ:
- Այս հարցում հաստատ: Չնայած գոնե փորձել ես: Դժվար է որոշել այն մարդկանց թիվը, որոնք երբևէ լսել են Ուլիսի մասին ու փորձել կարդալ և համեմատել նրանց հետ, ովքեր երբևէ չեն լսել, գաղափար էլ չունեն՝ Ջոյսն ով է: Բայց նրանք, ովքեր մինչև վերջ կարդացել են, հաստատ միջին վիճակագրական չեն:
Նորից լռություն տիրեց: Դանիելը ձեռքը տարավ գրպանը:
- Ուրեմն սա քեզ,- գրպանից երիցուկ հանեց և ամրացրեց Էվայի մազերին: Էվան ոչինչ չասաց:
- Կյանքիդ վերջին րոպենե՞րն ես հաշվում,- հարցրեց Դանիելը:
- Արդեն մեռնու՞մ ենք: Թույլ կտա՞ս գոնե կոշիկներս հանեմ:
Քանդեց կապերը ու շա՜տ դանդաղ հագից հանեց աշնանային կոշիկները: Երիցուկը մազերից ընկավ: Նկատեց, բայց ոչինչ չասաց:
- Ընկավ,- ասաց Դանիելը:
- Տեսա: Գուցե առանց դրա՞ մեռնեմ:
- Ինչպես կուզես:
Էվան հենվեց աթոռին ու խորը շունչ քաշեց: Մատուցողուհին տարածքում չէր երևում:
- Դեմքս չայլանդակես, լա՞վ:
- Չէ, միայն պարանոցդ:
Դանիելը ձեռքը նորից գրպանը տարավ: Գրպանից հանեց դանակը ու կտրուկ շարժումով կտրեց Էվայի քնային զարկերակը: Արյունը դուրս չռռաց, ներկեց մարմինը, ներկեց կոշիկները, ներկեց դրանց մոտ ընկած երիցուկը:
- Ուրեմն սրա մասին գրելու՞ ես,- հարցրեց Դանիելը:
- Անպայման:
- Ի՞նչ կմտածեն մեր մասին:
- Կմտածեն, որ տարօրինակ ենք:
Արյան հոսքը գնալով դանդաղեց ու ի վերջո դադարեց:

[Այբ]

Պատահականությունը

Մթության մեջ փորձում էի մի կերպ բացել դուռը: Ինչ-որ վթարի պատճառով ամբողջ շենքը թաղվել էր մթության մեջ: Հեռախոսի լույսով լուսավորելն էլ անիմաստ էր. մարտկոցը նստել էր:
Բանալին համառորեն փականի մեջ չէր մտնում: Նորից փորձեցի: Անօգուտ: Հանկարծ շուրջս լուսավորվեց թույլ լույսով: Պարզ տեսա դուռը, փականը: Հանկարծակի լույսից այնքան ուրախացա, որ շտապեցի անիծյալ բանալին մտցնել անցքի մեջ: Վերջապես դուռը բացվեց:
-Արա՞մ,-ինչ-որ մեկը տվեց անունս:
Հայացքս բարձրացրեցի: Աղջիկ էր՝ էլեկտրական փոքրիկ լապտերիկը ձեռքին:
-Ինձ չե՞ս հիշում : Ձեր գյուղից եմ: Դու ինձ պիտի օգնես: Ձերոնք ասացին, որ կօգնես: Սովորելու հետ ուզում եմ նաև աշխատել: Մամադ ասում է, որ Երևանում ծանոթներ ունես:
Այնքան արագ ու անմիջական էր խոսում, որ մի պահ շփոթվեցի հարցեր տալ:
-Ո՞նց ինձ չես հիշում,-շարունակեց աղջիկը, որին, իրոք, չէի հիշում, - ձերոնք չե՞ն զանգել: Քաղաքում սովորեցիր, հիմա էլ աշխատում ես, ու ամիսներով գյուղ չես գալիս: Գյուղը մոռացել ես: Բոլորն էլ մոռանում են, երբ քաղաք են գալիս: Չնայած գյուղում բան չկա: Ես էլ հիմա Երևանում եմ ապրելու: Ընդունվել եմ: Համարյա հարևաններ ենք: Կողքի շենքում եմ ապրում:
« Սա որտեղից հայտնվեց: Գիտեն, թե Երևանում աշխատանքը թափած է»,- մտքում դժգոհեցի ես ու ներս հրավիրեցի:
Սենյակում մութ էր: Արագ գտա էլեկտրական լապտերս ու վառեցի: Աղջիկը իր էլեկտրական փոքրիկ լապտերիկը ձեռքին կանգնել էր սենյակի մեջտեղում: Չգիտես ինչու, բայց ինձ թվաց , թե տուն մտնելուց հետո նա մի տեսակ կաշկանդված դարձավ:
-Մի՛ ամաչիր, նստիր թախտին,-հավաքելով թախտի վրա թափված շորերս՝ ասացի ես, - աշխատանք գտնելը դժվար է: Բայց ընկերներիս կհարցնեմ:
-Շատ շնորհակալ կլինեմ,- նստեց թախտին և հանդիմանական տոնով, կարծես ուզում էր հիշեցնել, որ նույնիսկ անունը չեմ հիշել, ավելացրեց,-անունս Մանե է:
-Սիրուն անուն է ,- մեխանիկորեն արձագանքեցի:
Լապտերի լույսը լուսավորում էր ահավոր թափված ու կեղտոտ սենյակս: Ամաչեցի այդ թափթփվածությունից.
-Կներես...մի քիչ...
Չթողեց, որ շարունակեմ.
-Ոչինչ: Աննշան բան է:
Մի պահ երկուսս էլ չէինք խոսում: Ճնշող լռություն էր: Մի բան ասելու համար՝ հարցրեցի.
-Սու՞րճ, թե՞ թեյ:
-Լույս չկա...դու ասում ես...- թույլ լուսավորված սենյակում հազիվ նշմարեցի Մանեի ժպիտը:
Ոչ մի բան էլ չառաջարկեցի:
Մանեն շարունակ խոսում ու խոսում էր: «Շատախոսն է»,- մտածեցի և ինքնաբերաբար մոտեցա նրան, քիփ նստեցի կողքին: Մոտիկից տեսա դեմքը: Գեղեցիկ էր:
-Ուսումնասիրում ես, հա՞ : Հո՞ գեշ չեմ,- կատակի տվեց Մանեն:
-Հա՛...չէ՛...
-Հիմա գե՞շ եմ, թե՞ չէ:
-Սիրուն ես,-ասացի:
Նորից լռեցինք: Լռությունը, սակայն մի քանի վայրկյան տևեց: Մանեն երկար լռել չէր կարող.
-Չհարցնես, թե ֆեսյբուքում կամ: Չկա՛մ: Նախընտրում եմ իրականության մեջ շփվել մարդկանց հետ;
«Թե քեզ ո՞վ էր հարցնելու»,-մտածեցի ես ու բարձրաձայնեցի.
-Չէի հարցնելու, թե ֆեյսում...
-Ուրեմն, ընդհանրապես դուրդ չե՞մ եկել,-ծիծաղեց Մանեն:
Մանեի համարձակությունն ու անմիջականությունը գրավիչ էր:

***
Հարմար աշխատանք չգտա Մանեի համար: Ճիշտ է, որոշ աշխատանքներ կային (հիմնականում վաճառողուհի), բայց Մանեի դասերին հարմար չէին: Սակայն մեր հանդիպումները չդադարեցին:
Հիմնականում իմ տանն էինք հանդիպում: Երբեմն էլ Մանեն իր հետ ապրող աղջկա՝ Աշխենի հետ էր գալիս: Մեկ-մեկ նաև ես էի իրենց տուն գնում: Ժամերով կարող էինք տարբեր թեմաներով խոսել ու չնկատել ժամանակը: Նույնիսկ որևէ թեմայով բանավիճում էինք: Ու ամեն անգամ, երբ Մանեից բաժանվում էի, մտածում էի, որ էլի եմ նրան տեսնելու, ու դա ինձ դուր էր գալիս:
Հաճախ նաև ինձ հանդիմանում էր, որ ամիսներով գյուղ չեմ գնում.
-Ոչ մեկ չի ասում, որ տեղափոխվես գյուղ, բայց կարելի է , չէ՞, գոնե հյուր գնալ: Արմատներդ մոռացել ես:
Աշխատում էի հանդիմանություններին չպատասխանել: Ճշմարտություն կա՞ր խոսքերի մեջ: Չգիտեմ: Երևի: Մի բան հաստատ գիտեի՝ գյուղում կյանքը կանգնած էր, ու չէի ուզենա էնտեղ վերադառնալ:
-Հիշու՞մ ես գոնե մեր գյուղի երիցուկների դաշտը: Շա՜տ սիրունն է: Լայն տարածություն՝ սպիտակ երիցուկներով ծածկված, - հանկարծ հարցրեց Մանեն:
Հիշում էի: Մի պահ նույնիսկ երիցուկների դաշտը եկավ աչքերիս առաջ:
-Պատկերացնո՞ւմ ես՝ կան մարդիկ, որ հավատում են երիցուկի թեթիկներով գուշակությանը: Պոկում են երիցուկի թեթիկները և «սիրում է -չի սիրում» ասելով՝ փորձում են բացահայտել իրենց սիրած մարդու զգացմունքները: Սնահավատություն է: Ծիծաղելի է, չէ՞,- սուրճը դնելով գազի վրա՝ ծիծաղեց Մանեն:
-Հեչ պոկե՞լ ես ,-հարցրեցի:
Նման հարց Մանեն չէր սպասում. մի տեսակ շփոթվեց ու կտրուկ պատասխանեց.
-Չէ՛: Սիրահարված չեմ:
Զարմացա նրա խոսքերի կտրուկ ու սառը տոնից:
- Անցյալում ի նկատի ունեի: Նկատի չունեի ներկան: Ես էլ սիրահարված չեմ,-չգիտես ինչու էդպես ասացի:
Լռեցինք: Չգիտեմ, թե ինչ կատարվեց: Ես ու Մանեն լուռ խմեցինք սուրճը, ու կարծես էլ թեմաներ չէինք գտնում իրար հետ խոսելու համար: Հանկարծ Մանեն վեր կացավ ու գնաց:

Մանեն դադարեց ինձ հյուր գալ: Փորձեցի կապ հաստատել: Բայց կամ զանգերիս չէր պատասխանում, կամ էլ ասում էր, որ դասերը շատ են և այլն, ու անջատում էր հեռախոսը: «Հեչ իրեն նման չէ»,-մտածում էի ես:
Պատճառը չէի հաասկանում: Որոշ բաներ, իհարկե, ենթադրում էի, բայց աշխատում էի ենթադրությունների գիրկը չընկնել: Չի՛ գալիս, թող չգա: Ո՞նց եմ ապրել մինչև նրա հայտնվելը: Ուղղակի պատահականություն էր, որ ընկերներ դարձանք: Հնարավոր էր, չէ՞, որ չընդունվեր, ինձ չդիմեր: Հա՛, հենց պատահականությունը մեզ ընկերներ դարձրեց: Չգիտեմ, թե ով է ասել, որ իբր պատահականություններ չեն լինում: Լինում են: Պարզապես կամ պատահականությունը որևէ բանի սկիզբ է հանդիսանում, կամ՝ չէ: Եվ ամեն անգամ նրա մասին մտածելիս՝ վրդովվում էի: Ինչի՞ հայտնվեց, որ անհետանալու էր: Պա՜հ, էլ աղջիկ չկա՞ ր:
***
Խանութում պատահաբար Աշխենին հանդիպեցի: Հրավիրեց Մանեի ծնունդին: Որոշ կուրսեցիների հետ որոշել էր Մանեին անակնկալ անել: Ուրախացա: Մանեին նորից էի տեսնելու:
Ծննդյան երեկույթին, սակայն չգնացի: Ամաչեցի մաշված կոշիկներիցս: Ո՜նց առաջ չէի նկատել: Ավելի ճիշտ՝ առաջ այդքան մաշված չէին թվում, բայց Մանեի ծնունդին գնալու համար արդեն շատ մաշված էին երևում:
Որոշեցի գոնե ծաղկեփունջ ուղարկել: Մտածեցի վարդեր ուղարկել, բայց վերջին պահին միտքս փոխեցի: Դիտավորյալ երիցուկների փունջ ուղարկեցի: Երկտողի վրա էլ գրեցի. «Ծնունդդ շնորհավոր, Մանե ջան: Ուզում եմ քեզ ՏԵՍՆԵԼ: Երիցուկի թերթիկները չպոկես: Դրա անհրաժեշտությունը չկա »: «Կհասկանա՝ ի՞նչ եմ ուզում ասել: Կհասկանա՞, որ զգացածս ստուգելու կարիք չկա»,- մի տեսակ վախենալով մտածում էի ես:

Մանեն էլի չհայտնվեց: Իսկ ես սպասում էի: Չգիտես ինչի, բայց վստահ էի, որ ինքը զգում էր այն, ինչ ես: Բայց նորից չէր արձագանքում: Մի անգամ նույնիսկ զանգեցի: Չպատասխանեց: Հպարտությունս էլ թույլ չտվեց, որ նրա հետ նորից հանդիպումներ փնտրեի: Ի՞նչ եղավ: Չհասկացա: Բայց ինչ-որ մի բան փոխվել էր: Հաստատ:
Սկսեցի համացանցի միջոցով աղջիկների հետ շփվել: Դեռ Մանեի հայտնվելուց առաջ էի համացանցով խոսում տարբեր աղջիկների հետ: Վատ չէր: Սակայն առաջվա նման վիրտուալ իրականությունը այլևս չէր կլանում: Գեղեցիկ նկարներով աղջիկների հետ խոսելը ուղղակի նկարներ էին ու այդ ամենը իմ որպիսությունը, փոխադարձ հարցեր տվող բառերի կույտ էին թվում: Ուրիշ քայլի գնացի: Շփումը վիրտուալ իրականությունից տեղափոխեցի իրական դաշտ: Լիլիթը հաճելի աղջիկ էր երևում, բայց նկարներով ավելի սիրունն էր: Ոչինչ չստացվեց: Դադարեցինք հանդիպել: Վիրտուալ իրականության մեջ ավելի հետաքրքիր էր: Մանեն ուրիշ էր:
***
Նորից շենքում վթար էր եղել: «Չեն կարողանում կարգին սարքել»,- ինքս ինձ հետ խոսելով՝ բարկացած բարձրանում էի 3-րդ հարկ:
-Չլսեցի՞ր, որ անունդ տվեցի: Տնաշե՛ն, էնքան արագ բարձրացար: Թե չե՞ս ուզում հյուր ընդունել,-Մանեն էր՝ նորից էլեկտրական փոքրիկ լապտերիկը ձեռքին:
-ՈՒզում եմ,-զսպված հուզմունքով պատասխանեցի ու ծիծաղեցի, - լապտերիկով ես տեղ-մեղ գնու՞մ:
Չպատասխանեց:

Հանեցի բանալին: Ու թեև պարզ տեսնում էի դուռը, փականը, բայց չէի կարողանում բանալին մտցնել անցքի մեջ: Բանալին համառորեն փականի մեջ չէր մտնում: Ձեռքերս էլ անկախ ինձնից դողում էին:
-Դիտավորյա՞լ էիր երիցուկները ուղարկել, - նման հարց այդ պահին չէի սպասում:
«Շատ անհամբեր աղջիկ է»,-մտածեցի:
-Հա՛,-ստելու պատճառ չկար:
-Չե՛մ պոկել,- կամաց ասեց Մանեն:
-Ճիշտ ես արել:
-Ի՞նչ,-թույլ լուսավորված միջանցքում տեսա Մանեի շառագունած դեմքը ու աչքերի արտահայտությունը, բայց նաև միանգամից փորձեց տիրապետել իրեն,-իսկ եթե պոկե՞ի: Պատասխանը ի՞նչ էր լինելու:
Չէ՛, համարձակ, չընկրկող աղջիկ է: Ու դա էր նրա մեջ ամենից շատ ինձ դուր գալիս:
-Դրական,-պատասխանեցի:
Նորից փորձեցի բացել դուռը (կարծես այդ պահին ամենակարևորը հենց դուռը բացելն էր): Անօգուտ: Բանալին նորից համառորեն փականի մեջ չէր մտնում: Դրանից ավելի շփոթվեցի: Նկատեց շփոթմունքս: Ձեռքիցս վերցրեց բանալին.
-Թո՛ղ: Ես կբացեմ:
Մանեն բանալին մտցրեց անցքի մեջ և երկրորդ վայրկյանին արդեն ուզում էր հրել դուռը, բայց չթողեցի: Բռնեցի նրա ձեռքը և չհասկացա, թե ինչպես ասացի.
-Սիրում եմ քեզ:
Նա նայեց աչքերիս մեջ և հրեց դուռը...

[Lusntag Lusine]

Պատահականությունը

Լավն էր Այբի ջան, բայց վերնագիրը սխալ է իմ կարծիքով: Մանեն ինքն էր եկել նրա մոտ: Սա պատահական ծանոթություն չէր: Մնացածը լավ էր:

-Ինձ չե՞ս հիշում : Ձեր գյուղից եմ: Դու ինձ պիտի օգնես: Ձերոնք ասացին, որ կօգնես: Սովորելու հետ ուզում եմ նաև աշխատել: Մամադ ասում է, որ Երևանում ծանոթներ ունես:

[Այբ]

Պատահականությունը

Լավն էր Այբի ջան, բայց վերնագիրը սխալ է իմ կարծիքով: Մանեն ինքն էր եկել նրա մոտ: Սա պատահական ծանոթություն չէր: Մնացածը լավ էր:

-Ինձ չե՞ս հիշում : Ձեր գյուղից եմ: Դու ինձ պիտի օգնես: Ձերոնք ասացին, որ կօգնես: Սովորելու հետ ուզում եմ նաև աշխատել: Մամադ ասում է, որ Երևանում ծանոթներ ունես:

Պատահականություն էր այն առումով, որ ամեն ինչ կարող էր լինել.

Ուղղակի պատահականություն էր, որ ընկերներ դարձանք: Հնարավոր էր, չէ՞, որ չընդունվեր, ինձ չդիմեր: Հա՛, հենց պատահականությունը մեզ ընկերներ դարձրեց: Չգիտեմ, թե ով է ասել, որ իբր պատահականություններ չեն լինում: Լինում են: Պարզապես կամ պատահականությունը որևէ բանի սկիզբ է հանդիսանում, կամ՝ չէ: Եվ ամեն անգամ նրա մասին մտածելիս՝ վրդովվում էի: Ինչի՞ հայտնվեց, որ անհետանալու էր: Պա՜հ, էլ աղջիկ չկա՞ ր:

Շնորհակալ եմ կարծիքի համար

[Շինարար]

Պատահականությունը

Այս էստեղ հենց էն ա, ինչ ասում էի, թե պակասում ա Սմոքի պատմվածքում, Արամը գլխավորն ա, Մանեն այնպիսին ա, ինչպիսին ենթադրում ա Արամը: Դե իհարկե բնական ա, քանի որ պատումը Արամի անունից ա տարվում: Այ հետաքրքիր կլիներ՝ եթե Արամի մասին էլ խոսեիր երրորդ դեմքով, կկարողանայի՞ր իրեն պահել էսպես առաջին պլանում՝ դիտակե՞տ (POV)… Եթե կարողանայիր՝ վերջը կլիներ, ակումբում քո ստեղծագործական թեմաների մշտական երկրպագուն կդառնայի:

Էրեխեք, կնրեք, որ մենակ տեխնիկայից եմ խոսում՝ էն էլ իմ չհասկացող հալով: Բովանդակության մասին ինչ ասեմ, էս վերջերս նույնիսկ նախկինումս սիրած գործերը վերընթերցելիս էլ դուրս չեն գալիս ինչ-որ, ինձնից ա: