ԳԼՈՒԽ ԵՐԿՐՈՐԴ
ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆ.
ԻՆՉՊԵՍ ԱԶԱՏՎԵԼ ՑԱՎԻՑ
ՎԵՐՋ ՏՎԵՔ ՑԱՎ ՊԱՏՃԱՌԵԼ
ՆԵՐԿԱՅԻ ՄԵՋ
Ապրել կյանքը, չճաշակելով գոնե մի փոքր ցավ և դառնություն, տրված չէ ոչ ոգու:
Ուրեմն հնարավո՞ր է արդյոք, որ նրանցից ազատվելու փորձերի փոխարեն,
ավելի լավ կլիներ սովորել ապրել նրանց հետ միասին:
Մարդկանց տանջող ցավի մեծ մասը ոչ ոգու պետք չէ: Դուք այն ձեր ձեռքով եք ստեղծում, և այն ձեզ հանգիստ չի տա այնքան ժամանակ, քանի դեռ ձեր անկառավարելի միտքը չի դադարել ղեկավարել ձեր կյանքը:
Ցավը, որը պատճառում եք Ներկայում, միշտ ինչ-որ ձևն է չընդունման և չգիտակցված դիմադրության այն իրավիճակի, որում դուք գտնվում եք: Մտքերի մակարդակի վրա այդպիսի դիմադրությունն արտահայտվում է որպես դատողությունների, իսկ հուզական մակարդակի վրա` որպես ժխտման որոշակի ձև: Ցավի հաճախականությունը կախված է ներկա պահին դիմադրելու աստիճանից, իսկ դիմադրության աստիճանն, իր հերթին, կախված է այն բանից, թե որքան ուժեղ եք դուք ձեզ նույնացնում ձեր մտքի հետ: Միտքը միշտ պատրվակ է փնտրում հերքել Ներկան և փախչել նրանից: Այլ խոսքերով ասած, որքան ավելի շատ եք նույնացնում ձեզ ձեր մտքի հետ, այնքան ավելի շատ եք տառապում: Եվ հակառակը, որքան լավ եք կարողանում ընդունել ու գնահատել Ներկան, այնքան ավելի ազատ եք ցավից, տանջանքներից և ձեր էգոիստական մտքից:
Ինչու՞ է միտքն անվերջ ժխտում Ներկան և դիմադրում նրան: Այն պարզ պատճառով, որ նա անկարող է գործել և հսկել իրավիճակն առանց ժամանակի օգնության` առանց անցյալի և ապագայի: Ահա թե ինչու նա Ներկան որպես սպառնալիք է ընկալում: Միտքն ու ժամանակը մեկմեկուց անբաժանելի են:
Պատկերացրեք Երկիրն առանց մարդկանց, բնակեցված միայն կենդանիներով և բուսականությամբ: Ի՞նչ եք կարծում, այդ պայմաններում գոյություն կունենայի՞ն արդյոք անցյալն ու ապագան: Ժամանակի հասկացողությունն այդ դեպքում ինչ-որ իմաստ կունենա՞ր: “Ժամը քանիսն է” կամ “Այսօր ամսի քանիսն է” հարցերը (եթե գտնվեր մեկն, ում կարելի կլիներ դրանք տալ) կզրկվեին որևէ իմաստից: Թխկին կամ արծիվը հավանաբար դրանք անսահման զվարճալի կհամարեին: “Ժամի քանի՞սն է, - կկրկնեին նրանք հարցը: - Իհարկե, ներկա ժամն է: Այն ժամը, որը կա հենց հիմա: Մի՞թե այն կարող է ինչ-որ այլ լինել”:
Անշուշտ, այս աշխարհում մենք չենք կարող գոյատևել առանց ժամանակի և մտքի: Բայց գալիս է մի պահ, երբ նրանք իրենց են հպատակեցնում մեր կյանքը, և այդ ժամանակ մեր կյանքում բնակություն են հաստատում դառնությունը, ցավը և ամեն հնարավոր անկատարելություններ:
Ջանալով մնալ իշխանության ղեկին, միտքն անընդհատ քողարկում է Ներկան անցյալով և ապագայով: Ահա և ստացվում է, որ, քանի դեռ ժամանակն իրենով ծածկում է Լինելության կենդանի ուժն ու անվերջանալի ստեղծագործական հզորությունը, որոնք անբաժանելի են ներկա պահից, - միտքը մթագնեցնում է ձեր իսկական էությունը: Մարդկային մտքում անդադար կուտակվում է ժամանակի ծանր բեռը: Դրանից տառապում են բոլոր մարդիկ, չնայած հենց նրանք էլ ամեն պահի հետ ավելի ու ավելի են ծանրացնում այդ բեռը նրանով, որ արհամարհում և մերժում են այդ անգին Ներկա Պահը: Նրանք ցածրացնում են Ներկան միջանկյալ աստիճանի, որն իրենց թույլ է տալիս ընկնել ապագա, - այն ապագա, որը գոյություն ունի միայն մտքի, այլ ոչ թե իրականության մեջ: Ինչպես կոլեկտիվ, այնպես էլ անհատական մարդկային մտքի մեջ կուտակված ժամանակը, նույնպես կրում է իր մեջ անցյալ տարիների ու դարերի ցավի հսկայական նստվածքը:
Եթե դուք այլևս չեք ցանկանում ցավ պատճառել ձեզ և ուրիշներին և չեք ցանկանում ավելացնել հին ցավի նստվածքը, որն այսօր էլ շարունակում է ապրել ձեր մեջ, վերջ տվեք ժամանակին ծնունդ տալուն կամ արտադրեք այն ճիշտ այնքան, որքան անհրաժեշտ է ձեր կյանքի գործնական խնդիրները լուծելու համար: Ինչպես դադարել ծնել ժամանա՞կ: Դրա համար պետք է խորինս հասկանալ, որ տվյալ, կոնկրետ պահը` ամենն է, ինչ մենք ունենք: Կենտրոնացրեք ձեր կյանքն այն բանի վրա, ինչ տեղի է ունենում Այստեղ և Հիմա: Եթե առաջ դուք ապրում էիք ժամանակի մեջ և դեպքից դեպք միայն այցելում էիք Ներկային, ուրեմն թող հիմա ամեն ինչ ճիշտ հակառակը լինի. ապրեք Ներկայում և այցելեք անցյալ ու ապագա, միայն երբ այդ պահանջում են ձեր կյանքի իրավիճակի գործնական ասպեկտները: Միշտ ներկա պահին ասեք “այո”: Ի՞նչը կարող է ավելի ապարդյուն և խելազուրկ լինել, քան ներքին դիմադրումը նրան, ինչ արդեն կա: Ի՞նչը կարող է կյանքին դիմակայելուց ավելի խելակորույս լինել, կյանքին, որը տեղի է ունենում Հիմա և միայն Հիմա: Ընդունեք ամենն, ինչպես կա: Ասեք կյանքին “այո”` և կտեսնեք, թե ինչպես է այն սկսում աշխատել ձեր համար, այլ ոչ թե ձեր դեմ:
∫
Բայց երբեմն Ներկան անընդունելի է, տհաճ է,
իսկ երբեմն ուղղակի զարհուրելի է:
Նա այնպիսին է, ինչպիսին կա: Հետևեք, թե ինչպես է միտքը նրա վրա պիտակներ կպցնում և ինչպես է դատողությունների այդ անվերջանալի շարանը դժբախտություններ ու ցավ ծնում: Հետևելով ձեր մտքի վարքին, դուք հեռանում եք ձեր վզին փաթաթած նրա դիմադրության սխեմաներից, իսկ հետո կարող եք թույլատրել ներկա պահին ինքնուրույն լինել: Դա ստեղծում է արտաքին իրավիճակներից չկախված ներքին ազատության զգացում, և իսկական ներքին հանգիստ է նվիրում: Տեսեք, թե ինչ կստացվի այդ ամենից, իսկ հետո գործեք, եթե դա հնարավոր է և անհրաժեշտ:
Բայց նախքան գործելը, ընդունեք ամենն, ինչպես կա: Ինչ էլ որ բերի իր հետ Ներկան, ընդունեք, ինչպես եթե դուք եք դա այդպիսին սարքել: Միշտ նրա կողմից եղեք: Թող նա ձեզ ընկերն ու դաշնակիցը դառնա, այլ ոչ թշնամին, և կտեսնեք, թե ինչպես կփոխակերպվի ձեր ամբողջ կյանքը:
∫
Մեջբերել
Էջանիշներ