Էնքան վատ մամա եմ ինձ զգում…
Գիշերվանից Տրդատին որոշել եմ կտրել կրծքից։ Արդեն ժամանակն է։ Բայց երեխես նենց աղեկտրուր ա լացում, երբ մոտ եմ գնում, թաթիկով ինձ կանչում… ինձ ահավոր ճնշված եմ զգում։ Երբ պառկում եմ կողքը, մեջքով եմ պառկում, որ դեմքս չտեսնի, սկսի լացել։ Հիմա ուզում եմ գրկել, բայց գիտեմ, որ գրկեցի, ամբողջ գիշերվա լացն իզուր ա անցնելու։ Պիտի մեկ-երկու գիշեր էլ դիմանամ։ Հետո կարող եմ հանգիստ գրկել, ինձ սեղմել…
Բայց արդեն կարոտում եմ, որ կողքս պառկած պինդ կպնում էր ինձ, ոտը գցում էր մեջքիս, թաթիկը դնում վրաս ու ուտում…
Մամա լինելը հեշտ բան չի
Մեջբերել
Էջանիշներ