Ճիշտն ասած` ինձ էս քննարկումների ոճը սկսել ա նենց հավեսով ձանձրացնել: Քվեարկում ես, մեկ էլ արդիկ սկսում են պատասխան պահանջել, թե էդ գործին խի՞ ես ձայն տվել, էս նախորդ մրցույթի փորձից ա, էս մրցույթում` քաքոտ գործեր հավանող ես դառնում: Գրողը տանի, մրցույթը պահանջը էդ ա, որ ձայն տաս էն գործին որն ամենաշատն ես հավանել, հաղթում ա ամենաշատ ձայներ հավաքած գործը: Ո՞ւմ առաջ եմ ես պատասխանատու իմ ձայնի համար: Գործերի քննարկումը թողած ակումբցիների ճաշակն եք քննարկում:
Գուց ես եմ շատ փխրուն դառել, բայց ինձ թվում ա` վիրավորական ա, երբ քեզ քաք հավանող են անվանում, զիբիլ հավանող են անվանում, քաքոտ գործ հավանող են անվանում, գործի մեջ հենց քաք տեսնող-քվերակող են անվանում: Եթե ինչ-որ մեկը մենակ քաք ա տեսել, իր խնդիրն ա: Ես գործերը կարդալիս նույնիսկ վրիպակները չեմ նկատում մեծ մասամբ, ինչ-որ անհաջող բառ ինչքան աչք պիտի ծակի, որ նկատեմ ու կարծիքիս վրա ազդի, կարդում եմ պատմությունները: Ներեցեք, էս պատմությունը ինձ դուր ա եկել:
Շատ տհաճ ա, երբ ձեր հավանած գործի բարեմասնությունները ներկայացնելու փոխարեն, չհավանած գործն եք քլնգում, բայց էլ ավելի տհաճ ա, երբ էդ գործը հավանողներին եք քլնգում:
Որովհետև առաջին դեպքում գործ ունենք կամեցողության, կարդացած լավով կիսվելու, ուրիշներին էլ հասնալի դարձնելու ցանկության հետ, երկրորդ դեպքում` չուզողության:
Ինքս ոչ մեկին չեմ ուզում նեղացրած լինել, բայց երբեմն-երբեմն ինձ էլ ակումբը սկսում է դուր չգալ, երբ տեսնում եմ չուզողություն, չկամություն, չարություն: Բարության քարոզ էլ չէի ուզի գրածս դառնար, բայց մեր շուրջն էնքան չարություն կա, էնքան անարդարություն կա, որ ակումբը ինձ համար միշտ հրապուրիչ ա եղել իր դրական էներգիայով, ու ինձ ա թվում, թե ոնց, գուցե պատճառը լիքը էդ էներգիայով հորդացող մարդկանց քիչ գրելն ու չգրելն ա, բայց ինձ թվում ա` ակումբում էդ էներգիան պակասել ա, համենայն դեպս ինձ էլ չի հասնում:
Մեջբերել
Էջանիշներ