Հենց նոր հեռախոսիցս ջնջեցի իմ համար բոլոր ժամանակների ամենակարևոր մարդու բոլոր նկարները... Պետք ա առաջ գնալ ու համակերպվել, որ ինքը էլ չկա իմ կյանքում, որ ես ուղղակի կողքից կարող եմ նայել և ուրախանալ նրա երջանկության համար: Միակ մարդը ում կուզեի փակել սենյակում ու ոչ մեկին չտալ... էխէխ կան երազանքներ որոնք երբեք իրական չեն դառնա, դու կլինես իմ անիրական երազանքը: Սրտանց ցանակնում եմ երջանիկ լինես ու ինձանից շաաատ հեռու, քեզ ուրիշի հետ տեսնելը անտանելի ցավոտ ա: Ես երբեք չեմ ների կյանքին սրա համար, չի կարա ապագան ինձ ավելի արժեքավոր բան տա քան վերցրեց: Չէ սա նեգատիվ գրառում չի, ես երևի թե լավ եմ կամ գոնե վատ չեմ: Հոգնել եմ լուռ կարոտելուց ու ինքս ինձ ներսից քայքայելուց:
Չէ չմտածեք թե չեմ շփվում խմբեցիներիս հետ, հակառակը փորձում եմ ինտեգրվել ամբոխին, դառնալ նրա մասինկը, բայց իրանք իմը չեն: Ես միշտ պատրաստ եմ իրենց օգնել ցանկացած հարցով, պատրաստ եմ բացակա ուսանողի համար համոզել, ուշացողի համար բարեխոսել(ես չեմ ուշանում ու չեմ բացակայում), խմբին դասախոսի մոտ գովել, տանել էն հանգամանքը, որ տղաները իրենց ընկերուհիներին սպասում են դասասենյակում, այն ընթացքում երբ ես երազում եմ զգեստափոխվելու ու տուն գնալու մասին(մենք ունենք սենյակ որտեղ փոխվում ենք ու քանի տղաները ներսում են, պետք ա սպասել): Իրանք լավ մարդիկ են, չնայած իմ համար բոլորն են լավը, անգամ էն մինհոգավորն ա լավը ու ես ուրախ եմ, որ իրա կյանքում տենց լավ ու վստահելի մարդ ա հայտնվել, կարծում եմ ինքը դրա կարիքը ուներ: 
Մուշու-ի խոսքերից
Էջանիշներ