Մուշուի անկապ օրագիր

[Մուշու]

Վերջի երեք օրվա ընթացքում ես հասցրել եմ շատ ավելի շատ կարդալ քան նախորդ երեք ամսում ու ամաչում եմ դրա համար, բայց դա կապ չունի ասելիքիս հետ:
Ինչի՞ սովորել բժշկականում, դառնալ բարձր որակավորման բժիշկ եթե չես կարողանալու փրկել մարդկանց: Ինչի՞ս ա պետք էս ամբողջ ինֆորմացիան եթե պետք ա կանգնեմ մահացող քրոջս կողքը ու անճարությունից չիմանամ ինչ անել: Ու ինքը եզակի դեպք չի:
Մարդիկ որոնց ոչնչով օգնել չենք կարողանում, ոչ էն պատճառով որ քիչ ենք կարդացել կամ սովորելու տարիներին թերացել ենք, այլ անզոր ենք ու վերջ: Ավելի հեշտ ա նստել մահացողի կողքին երբ դու ուսուցիչ ես, ծրագրավորող, արհեստավոր կամ ցանկացած այլ ոլորտից, որը ոչ մի կապ չունի բժշկության հետ: Գիտակցել որ դու անկարող ես օգնել հիվանդին, էն դեպքում երբ կյանքիդ 1/3ը սովորել ես ու դեռ շարունակում ես սովորել՝ զզվելի ա: Մաթեմատիկայի ուսուցչուհիս ասում էր, որ թողեմ բժիշկ դառնալու միտքը ու ընտրեն նենց մասնագիտություն որտեղ իմ տրամաբանությունը շատ ավելի պիտանի կլինի: Պետք էր լսել :/ Արդեն շատ ուշ ա հետ գնալու համար, ընտանիքս ոչ էլ կթողնի: Դառնամ բժիշկ ու անզոր նստեմ մահացող հիվանդիս կողքին:
Հ.Գ. Հետո էլ բոլորը զարմանում են ո՞նց չեմ կարողանում հասարակ թեսթը գրել, ո՞նց գրես եթե սենց վատ ես տրամադրված:

[Մուշու]

Էլ սենց հնարավոր չի, ո՞վ ա ասել որ մեքենա առնելը հեշտ բան ա, էն էլ էն դեպքում երբ մոտավոր չգիտես ինչ ես ուզում: Էս էն պահն ա, որ ափսոսում եմ պետականս ստանալու համար: Էլ չեմ ասում կռիվը տուն առնել թե մեքենա: Գրողը տանի ինչի՞ս ա տունը, համ էլ իրանց ասած գնի ոչ մի նոիմալ բան չեմ գտնի: Հա հավես ա, որ միակ պրոբլեմը էս կարգի ա: Ուզում եմ միշտ սենց «լուրջ» խնդիրներ լինեն կյանքումս: Ու հեծանիվ եմ ուզում բայց դա մնում ա ես ինքս ինձ առնեմ երբ տանից հեռու կլինեմ, էդքան ընկնելուց հետո ինձ ոչ մեկ չի թողնի հեծանիվ քշել: Որ կարճ լինեմ, կարելի ա ասել ՝ Կյանքը հիասքանչ է Խնդիրներ կյամքում մենք ենք ստեղծում:

[Մուշու]

Ես իրան կարոտել եմ Ու շատ եմ կարոտել

[Մուշու]

Էն պահը, որ հասկանում ես որ վերջի մի տարին ոչ մի բան չի փոխել, որ ամեն ինչ առաջվա նման ա:

[Մուշու]

Հա էլի գրում եմ, լիքը բան խառնվել ա իրար ու ուզում ա դուրս գա ներսից: Երեկվա գրածս հետ եմ վերցնում, ես եմ փոխվել ու անճանաչելիթյուն աստիճան: Նախկին ես հիմա ամեն ինչ թողել ու վազել էր տեսնելու իրան ու մեկ էր իրա համար ինքը դուռը կբացի թե չէ: Հիմա անկախ նրանից թե ինչքան ա ուզում տեսնի ու խոսի հետը, ասի կուտակվածը մեկ ա չի անի դա: Ինքնասիրությունը չի թողի, որ իջնի նախկին մակարդակին(սիրում եմ ինձ սենց, հինամում եմ ինձանով): Ու պատճառը էն չի, որ սերը անցել ա կամ պակասել ա, չէ պատճառը էն ա, որ ինքնասիրությունը ավելի բարձր ա քան հասարակ զգացմունքը, ոչ մեկ չարժի, որ հետևից վազես ու խնդրես: Անփոխարինելի ոչ մեկ չկա, ապրեն ինձ դաս տվողները, ես իրանց շատ եմ սիրում ու հարգում
Մյաու մյաու մյաուուու մռռռռռռռռ:

[Մուշու]

Փիսոն իրան Mercedes Benz A160 ա առնում, փիսոն ուրախ ա ու շաաաատ սիրուն ա:
Հավես ա առավոտյան արթնանալ, նայել հաելու մեջ ու հիանալ հասած արդյունքով: Գիտեմ դեռ շատ աշխատելու տեղ ունեմ, դեռ շտկելու շաաատ բաներ կան, բայց հասածս արդեն մեծ բան ա: Կամքի ուժը որտեղից ա գալիս չեմ էլ հասկանում: Չնայած էն ինչը ինձ մոտիվացնում ա ծիծաղելի ա ու սարսափելի:
Ես երբեք բազմապատկման աղյուսակը չեմ սովորել: Հիշում եմ, որ դասընկերներս տանջվում էին, տառապում էին որ սովորեն: Հիշում եմ, որ օրերից մի օր ծայրից ծայր աղյուսակը անգիր ասեցի: Նենց եմ ափսոսում, որ մասնագիտությունս կապ չունի հաշվարկի, թվերի, բանաձևերի հետ: Ես ապագա կտրող-կարող եմ երևի: Կտրող-կարողը լավագույն ընտրությունն ա բժշկության մեջ իմ համար:
Հ. Գ. Կտրող-կարող ՝ վիրաբույժ:

[Մուշու]

Էս շիլաշփոթ վիճակը նենց բարկացնում ա: Չեմ հասկանում ինչ եմ ուզում: Մենակ լինելը ռեալ հոգնացրել ա, բայց լուրջ հարաբերություններ ստեղծելը անիմաստ ա ու ժամանակի վատնում: Ես չեմ ուզում ինձ պահող բան լինի երկրում, ես չեմ ուզում ինչ որ մեկին ցավացնեմ գնալուց:
Ինքն էլ թարսի պես իրա անկապ գաղափարն ա առաջ հրում, երբ ա տեղ հասնելու, որ էն ինչ հիմա եմ ասում ու ուզում նույնը չի ինչ երկու տարի առաջ էի զգում ու երազում: Ու իրա էն միտքը, որ ինձ դա պետք չի շատ ավելի ա բարկացնում, երբ ա հասկանալու որ պետք չի իմ մասին անհանգստանալ, ես արդեն բավարար մեծ եմ որ որոշումներ կայացնեմ: Գնամ մի քիչ էլ ինքնակրծողությամբ զբաղվեմ:
Հ. Գ. Օրուելի 1984ը հայերենով ահավորն ա, անհնար ա կարդալ, զզվելդ գալիս ա, կարելի էր ավելի լավ թարգմանել:

[Մուշու]

Հազիվ երկարատև արձակուրդից հետո գնացի դասի: Սպասվածից լավ էր ամեն ինչ: Չնայած էլի մանիակալ-դեպրեսիվ վիճակներս միացել էին կամ շատ էի ժպտում կամ թթված նստած էի, տեսնես ե՞րբ ա անցնելու: Պարզվեց երկու խմբով ենք դասի՝ 24 հոգի մի փոքրիկ սենայկի մեջ: Խումբս ոնց որ թե լավն ա, չհաշված կողքինիս մշտական անտարբերություն, քիչ ա մնում հարցնեմ, արդյոք մենք երբևէ ծանոթ եղել ենք թե ոչ:
Դե սկսեմ Օֆելյայից ՝ հավես անուշ աղջիկ ում նայելուց մտածում ես, որ իրան պետք ա ամուր պահել ու փայփայել(ինչ որ բան ինձ հուշում ա, որ գրազս հաղթելու հարցում ինքը խառն ա լինելու), Էմիլին սրտիկ ա, էն որ ես իրան սիրեցի երբ առաջի անգամ տեսա հինգ տարի առաջ, Էլենը հավեսն ա երևուն, Նարինեի ու մյուս աղջկա հետ շփվել չհասցրեցի: Շտոյանը պարզվում ա ինձանից բացի սաղի հետ նորմալ շփվում ա, փաստորեն խնդիրը իմ մեջ ա, Հենրիկը մեր ախպերն ա, շատ քչերից մեկ ով շարունակում ա ընկերս լինել, Սուրոն ոնց որ նորմալ էր, Հարութը չէր խոսում , էն տղեն ում ընկերուհու ու իրա անունը չգիտեմ իրար գրկել նստել էին, դե կողքինս մասին վերևում գրեցի, բայց հուսամ մի օր ամեն ինչ առաջվա պես կլինի: Էսքանը խմբիս մասին, սպասենք պատմության հետագա զարգացմանը: Հետաքրքիր ա նոր խմբեցիներս ինչ են իմ մասին մտածում:
Հա մոռանում էի դասի մասին պատմել, ուրեմն Գեյմանի Ամերիկյան աստվածները շատ հավես ա կարդացվում հոգեբուժության դասին:

[Մուշու]

Մի քիչ օրս պատմեմ: Էն որ ես իրանից տենց անհարգալից վերաբերմունք չէի սպասում, տորթ թխեմ, տանեմ որ ուտեն իսկ ինքը/իրանք առհամարական թողեն գնան, տականք:
Սաղ օրս Օֆուլի հետ ա անցել, երեխու հետ հավես ա, մի տեսակ հոգատարությամբ եմ լցված իրա հանդեպ, չնայած գումարայինով 10 ժամ հազիվ լինի ինչ ծանոթ ենք: Էս ամենը լավ ա, բայց պահի տակ զգում եմ որ շատ շուտ եմ մերվել խմբիս, վախենամ շուտով պաշտպանական մեխանիզմս կմիանա ու կսկսեմ փախնել բոլորից: Օրվաս մասին պատմելու խիստ կարիք եմ զգում, բայց դժվար լինի մեկը ով կնստի ու կլսի:
Մոդելիս հետ էի գրվում, պատմում եմ որտեղ եմ սովորում, ասում ա, որ ինքը հաստատ գիտի որ գալու ա մեր հարսանիքին լավ ա ասում:
Էսօր իմացա որ շուտով հարսնաիքի եմ, կիսափոքր քուրս ամուսնանում ա, գնամ Ուկրաինա հարսանիք
Երևի էսօր էսքանը: Գնացի հոգեբ կարդամ, բան չմնաց քննությանը: Լավ մնա, վաղը կգամ էլի:
Հ. Գ. Տրամադրությանս ստաբիլ փոփոխությունը արդեն անտանելի ա, նենց էլ ահավոր կտրուկ ա փոխվում:

[Մուշու]

Առաջարկում ա գրազ գալ, որ կարա նենց անի, որ իրա համար միհոգավորը գնա բանալի բերելու: Ուզում եմ հակաճառեմ ասեմ, որ ձև չունի ու հասկանում եմ, որ մեր չշփվելու ընթացքում չգիտեմ ոնցն ա դարձել, բա որ ու կարողացավ գրազը հաղթել: Ասենք ինչի ուրիշին չընտրեց ծանոթներից այլ հենց իրան: #Ուֆամանեսշատգիտեմ
Վստահ չեմ որ իրա էդ ասածից հետո կկարողանամ նորմալ շփումը շարունակել, չեմ սիրում երբ մարդիկ տենց են խոսում ու պահում իրանց:

[Մուշու]

Ինչ որ հիմար շաբաթ դուրս եկավ, անկապ ցիկլ ա, ձանձրալի դասախոս, խումբը դասամիջոցին ձայնը չի անջատում, անգամ ականջակալը չի օգնում, չնայած պետք ա ականջակալ լինի, որ օգնի կամ չէ: Լավ ա գոնե ճանապարհին կարդալը կա, թե չէ վերջնական կխելագարվեմ: Չեմ կարողանում հաշտվել դասեր հետ, ներկա վիճակի հետ, կիսատ եմ ինձ զգում, ոնց որ ամեն ինչ կա, բայց ոչինչ էլ չկա: Կան մարդիկ որոնց սիրում եմ, բայց չեղածի հաշիվ են, ֆիզիկապես կողքս են, նույն սենյակում նստած են, բայց չեմ զգում իրանց լինել: Դրա փոխարեն ճնշում են մնացածը իրանց գոյությամբ, ուզում եմ հելնեմ ու փախնեմ բոլորից: Ախր վատը էն ա, որ էդ մարդիկ իմ հանդեպ լավ են, ոչ մի վատ բան չեն անում, խնդիրը իմ մեջ ա:
Բա վախը ոնց ա խեղդում, չեմ հավատում, որ կարա լավ լինի, որ վերջ կա էս ամենին ու էդ վերջը իմ սրտով ա: Ես չեմ ուզում կյանքս նվիրեմ կարիերա ստեղծելուն, ես դրա համար չեմ, բայց դրանից բացի ուրիշ բան չկա առջևում:
Ուշադրություն մի դարձրեք գրածներիս, մի քիչ նեղված եմ, քնեմ արթնանամ էլի պոզիտիվս կմիացնեմ, պետք ա խմբում միշտ ուրախ ու երջանիկ մարդու դեր խաղալ, մասնավորապես որոշների համար, թե չէ կարող ա փոշմանեմ ...

[Մուշու]

Տեսնես ինչքա՞ն սենց կձգեմ:
Անցած օրը ծանոթներիցս մեկին պատմում էի մոտավոր ինչ կարա զգա ինքասպան լինող մարդը, զարմացած նայում էր դեմքսի ու չէր հավատում որ տենց բան զգալ հնարավոր ա: Նախանձեցի իրան, շատ լավ ա որ անգամ չի պատկերացնում, որ ցավը կարա էդ կարգի երանգներ ունենա ու որ էդ ցավը կարա ֆիզիկականից ուժեղ լինի, Չնայած ցավից հետո եկող բթությունը շատ լավ պաշտպանական մեխանիզմ ա երևի բազմաթիվ դեպքերում հենց դա ա հետ պահում մարդկանց հիմար/շատ ճիշտ քայլից: Ինքնասպանությունը որպես ելք միշտ էլ կա, շտապել պետք չի
Էսօր ռեանիմացիա էին տարել, պահի տակ դռները բացվեցին ու ոչ մեկ չկար...
Տեսնես ինչքա՞ն կձգեմ...

[Մուշու]

Էսօր պարապ էի մնացել ու ուզում էի ինչ որ տխուր բաներ գրել, էն էլ երկար մտածելուց հետո հասկացա, որ ես իմ խմբի ամենասիրունն եմ: Ազնիվ խոսք ինձանից սիրունը չունենք: Ես գլուխ գովան կամ ինքնահավան չեմ, դեռ հակառակը մի բան էլ ցածր ինքնագնահատական ունեմ: Ես առաջին անգամ կյանքումս ավելի սիրուն եմ քան ինձ շրջապատող աղջիկները ու ես դա գիտակցում ու ընդունում եմ: Էլ չեմ ասում, որ ես ամենասսպիտակն եմ, քիթս բնական(խմբում 2 վիրահատած քիթ ունենք) ու սիրուն ա, մազերս ճիշտ ա ներկված ա, բայց բնական գույնս նենց լավն ա, որ ներկելը ավելորդ էր: Անգամ հատուկ շպարվել ու շքեղ հագնվելու կարիգ չկա, ես հասարակ լինելով հանդերձ շատ լավն եմ: Հա հիմա կմտածեք, ի՞նչ մի գովքս եմ միացրել, բայց ո՞նց չասեմ երբ ես սկսել եմ նմանվել իմ իդեալին, ավելի շուտ իմ գեղեցկության իդեալը դարձել եմ ես, ոչ թե ոմն X աղջիկ:
Հա ու ոչ մի կերպ չեմ հասկանում, ո՞նց ա ինքը բաշարում չնկատել իմ գեղեցկությունը, ախր իրան շրջապատող շարքայիններից լավն եմ և որպես մարդ, և որպես աղջիկ:
Գնամ պարապեմ, պետք ա ուսման մեջ էլ առաջ գնալ, լիքը մարդիկ կան որոնց բերանները փակել ա պետք:

[Մուշու]

Ցանկացած պարագայում պետք ա ձևացնել թե ամեն ինչ շատ լավ ա ու ժպտալ:

[Մուշու]

Էսօր հոկտեմբերի 24ն ա, անցած տարի հոկտեմբերի 24ը շաբաթ օր էր: Նախօրեին քուրս զանգել հարցնում էր գնա էքսկուրսիա թե ծնունդ անի: Շատ էի զարմացել ու չգիտեի ինչ ասել: Հարցրեցի ինչի՞ ա հենց ինձ հարցնում, պատասխանեց որ իրա համար կարևոր ա իմ կարծիքը:
Երբ փոքր էր քուրս՝ առաջի դասարան, ես իրենց հետ էի ապրում ու շատ վատ քրոջ դեր էի տանում: Վատ էն առումով, որ երեխուն պատժում էի: Անգամ պատժի միջոց էի մտածել, փակում էի սենյակում ու ոչ մեկին չէի թողնում մոտը մտնեն, մինչև իրա սխալը չհասկանա: Ոնց էր ինձանից զզվում ու սիրում, էդքան պատժելուց հետո մեկ ա գալիս էր սենյակումս քնելու, հետս խոսելու առիթը բաց չէր թողնում:
Էսօր հոկտեմբերի 24ն ա, երկուշաբթի, էսօր ինքը կդառնար 14 տարեկան: Քուրս էլ երբեք չի դառնա ոչ 14, ոչ 15 ... Ինչ որ մեկը ասում ա աստված կա, լո՞ւրջ, բա որտե՞ղ ա քնած մնացել ձեր աստվածը:
Իմ տիկնիկը, գեղեցկուհին, նկար էր, սիրուն, կապուտաչյա, բարձրահասակ, ձյունե սպիտակ, բաց գույնի մազերով, սիրուն դիմագծերով (էն որ գաղտնի նախանձում էի իրա գեղեցկության, ես մեր մոտ չստացված քուրն էի): Իրանից մենակ մի տապանաքար կա ու վերջ ... Եթե գրկելու հնարավորություն լիներ, կգրկեի ու բաց չէի թողնի: