Վաղվան երկար եմ սպասել , մոտ կես տարի , սպասում էի ե՞րբ կկարողանամ սխալս ուղղեմ , կկարողանամ առաջ գնալ : Մտածում էի , որ նոր սկզբի հնարավորություններիցս մեկը դա է : Հիմա վստահ չեմ արդյո՞ք ուզում եմ լույսը բացվի ( չնայած լույսը չբացվելու մասին ամեն օր եմ երազում ) : Երեխայի համար ընկնելուց հետո նոր քայլ անելը սարսափելի է , բայց երեխան միայնակ չէ ի տարբերություն ինձ : Սրանից մի քանի (1-2) ամիս առաջ ուժ կգտնեի մեջս դիմակայելու և առաջ գնալու , վերջնական հույսս չէի կորցրել , կյանքի հետ կապող վերջին թելը կար : Այժմ չգիտեմ կդիմանա՞մ կգոյատևե՞մ ...
Հ.Գ. ի՞նչ էր լինելու հետս եթե չլիներ օրագրումս խզբզելը ...
Էջանիշներ