Ես վերջին երկու-երեք ամիսը ինձ հետապնդում ա էն միտքը, որ ինձ փոխարինել են: Գիդեք հենց փոխարինել են… չեն լքել, չեն ստել, չեն դավաճանել, չեն մեղադրել: Պարզապես փոխարինել են: Բայց եսօր, ես վերջը հասկացա, որ ոչ թե ինձ են փոխարինել այլ հենց ես եմ եղել են մարդը ումով փոխարինել էին իմ նախորդին: Իսկ հիմա ինձ փոխարինած մարդը վերադարձել ա սկզբնական կետին: Ես էլ հիմա զապաս անվադողի դերում եմ: Երբ ներկայիս անվադողը ծակվի, ինձանով իրան կփոխարինեն ու կսպասեն, թե ե՞րբ ա երրորդ մասի ուստեն տեղը քցում ծակվածանին: Ու էլի ինձ կփոխարինեն: Ինչ դեբիլ ձևով ստացվեց միտքս: Դե լավ է, դեբիլ թեմա ա դրանից ա:
Իրա բնույթով ես էլ պետք չեմ: Մինչև էդ խաղերը իմ կարիքը չկար, հիմա էլ չկա: Էնքան պարզ ու բնական ա ամենինչ, որ իրոք ծիծաղս գալիս ա: Առաջ կնեղվեի, կզարմանայի, ինքնավերլուծությամբ կզբաղվեի, ինքս ինձ կմեղադրեի, կմտածեի, որտե՞ղ եմ սխալ եղել, որտե՞ղ ճիշտ, իսկ հիմա… հիմա մտածում եմ, ինչ իմաստ ունի շարունակելու ես ներկայացումը: Էլ չես ուզում ընկերդ լինեմ, հարգելիս, չեմ լինի: Զարմանում եմ: Ավելի հեշտ ա չխոսալը, թե՞ չուզենալով, ինքդ քեզ ստիպելով խոսալը:
Լավ է, զզվելի ա արդեն:
Գնամ նայեմ Հայզենբեռգը վերջը կարողանալու ա փախնի փեսուց, թե՞ չէ: Հիմա իմ համար էդ ավելի կարևոր ա:
Մեջբերել
Էջանիշներ