User Tag List

Էջ 8 8-ից ԱռաջինԱռաջին ... 45678
Ցույց են տրվում 106 համարից մինչև 118 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 118 հատից

Թեմա: Անքնություն

  1. #106
    Batman GriFFin-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.05.2014
    Գրառումներ
    1,854
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    3 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Իտալացի տղայի ծիծաղը

    Հրապարակի երգող-պարող շատրվանների մոտ նստած էինք։
    Վերջին անգամ մոտ տաս տարի առաջ էի էդ նույն տեղում նստած։ Էդ ժամանակ շատրվանները չէին երգում, մեկ-մեկ պարում էին։ Մարդիկ էլ քիչ էին։ Չափից դուրս քիչ։ Մռութիկ տղայի հետ էի նստած, ով բացատրում էր, թե ոնց ա փոխելու աշխարհը։ Տենաս, որ հիմա ողջ լիներ՝ աշխարհը փրկելու ո՞ր փուլին հասած կլիներ։ Էդ օրվա հիշողություններից մնացել են հովը, ջրի ցողը, արևածաղիկ «աղացող» մարդիկ ու փրկիչը։
    Միշտ խուսափել եմ հրապարակի շատրվանների մոտ նստելուց։ Ինչ որ անիմաստ բարդույթ էր մոտս առաջացել։ Իբր, ո՞նց կարա երևանցին հրապարակի շատրվանների մոտ նստի։ Բայց երեկ ուրիշ էր, երեկ բարդույթներս գրողի ծոցում էին։ Հեռու-հեռու։
    Գոհարը հեռախոսի մեջ էր։ Գրում էր, ժպտում ու ձևացնում, որ իմ հետ ա։ Շուրջս էի նայում։ Հեռախոսով՝ ամեն վայրկյանը նկարող մարդիկ էին։ Տարբեր տարիքի։ Մի տեսակ հավես էր։ Վաղուց տենց հանգիստ չեմ զգացել մարդկանց մեջ։ Վագների «Ride of the Valkyries»-ից հետո SOAD միացավ։ Զարմացել էի, չգիտեի, որ դասականից բացի այլ երգեր էլ են միացնում։ Chop suey-ի բառերը անգիր գիտեմ, Գոհարն էլ, երևի։ Իրար հետ բարձր երգում էինք։ Երգելու ընթացքում կողքերս էի նայում։ Մի քանի աղջիկ պարում էին հեռվում։ Մի քանի հոգի մեր նման երգում էին։ Ուրիշ էր էլի։ Հիմա ամեն ինչ ուրիշ ա։
    Կողքս, մաքսիմում քսան տարեկան, տղաներ էին նստած։ Դեմքներին աշխատում էի չնայել։ Տեսա, որ ինձ ավելի մոտ նստածը ծխում ա ու գարեջուր խմում։ Սկսեց երգել մեր հետ։ Մատանիները ու բրասլետները կամ մեկ բառով ասած «ոճը» էդ տղայի, երբ ես տասհինգ էի՝ խելքահան կաներ։ Հա, մենակ էդքանը հերիք էր։ Մի քիչ մոտ նստեց ինձ։ Սիգարետը դրեց բերանը ու ընեկրոջը ասեց.
    -Պիտի հիմա Ռամշտայն միացնեն։ Աաա, դասական ռոք մտանք։
    Էդ նույն միտքը մի երեք անգամ ասեց։ Կամ ընկերը խուլ էր, կամ մենք պիտի լավ լսեինք։ Արդեն Deep Purple-ի անցանք։ Ես շարունակում էի երգել։ Ու զգում էի լիքը հայացքներ վրես։ Անցանք հայկական երգերին։ Հասանք «Երջանկության մեխանիկա»-յին։ Գոհարը ինչ որ բան էր ոգևորված պատմում, իսկ ես մտքերով հեռու էի, ինչպես միշտ։ Ասեցի, որ վրես հայացքներ եմ զգում։ Գոհարը պատասխանեց.
    -Ես վաղուց էլ ոչ մեկի հայաց չեմ նկատում։ Իրանք էնքան շատ են, իմաստը ո՞րն ա ուշադրություն դարձնելու։
    -Դե նայած հայացք, Գոգ։ Ո՞նց կարաս չզգաս քեզ մտովի հանվացնող տղամարդու հայացքը։
    Նայում էի իմ դիմաց կանգնած տղամարդկանց։ Մեկը խոսում էր, իսկ մյուսը ուշադիր ինձ էր նայում։ Զզվում եմ էդ հայացքից։ Էս վերջերս շատ եմ զգում, որ ինչ որ մեկը ինձ տենց նայում ա։ Ինչ որ զզվելի մեկը։ Մտքերով խորացել էի, մեկ էլ կողքից ռուսերենով հարց հնչեց.
    -Девушка , а у вас есть зажигалка?
    Նայեցի ուղիղ աչքերի մեջ։ Մինուս երկու տարի, մաքիսմում տասնութ տարեկան ա։ Ժպտացի ու պատասխանեցի, որ վաղուց էլ չեմ ծխում։ Ապրես Լիզ, արդեն անչափահասներին ես գրավում։ Ահագին առաջ ես գնացել էս կյանքում։ Կողքից ընկերը ասեց. «Հելանք, Տիկ»։ Գնաց Տիկը, սեփական կրակայրիչով վառեց սիգարետը։ Նայեցի Գոհարին, որ տեսնեմ դեռ իմ կողքին ա թե՞ արդեն կորել ա հեռախոսի մեջ։ Նայեցի իրա վերջին հաղորդագրությունը, գրած էր. «@ngeruhud cri, galis em»: Գոհարի ձեռքից խլեցի հեռախոսը ու հարցրեցի.
    -Ցրվե՞մ։ Հիշում ես ինձ ի՞նչ էիր պատմում։ Հենց ասես՝ կգնամ։
    Գլխով աջ-ձախ արեց։ Ես ու Գոհարը հինգերորդ դասարանից իրար հետ ենք։ Ես իրա «չէ»-ն գիտեմ, ինքը իմ «հա»-ն գիտի։ Գրեցի՝ problem chka, crvum em (c) @nkeruhi:
    Եթե իմ անձնական կյանքը չի ստացվում էդ դեռ չի նշանակում, որ ընկերուհունս պիտի չստացվի իմ պատճառով։ Մի հինգ րոպե սպասեցի, պաչեցի իմ մանկության ընկերուհուն ու գնացի։ Ընկերը արդեն հասել էր, ես սկեցի հեռվանալ, իսկ ինքը սկսեց մոտենալ։ Գոհարը նայեց ինձ ու կմկմալով ասեց.
    -Կներես։
    -Մի գժվի ու հայերեն ստեղնաշար քաշի։ Հենց պետք լինեմ՝ զանգում ես, գրում ես։
    Դեպի Ռոսիա սկսեցի քայլել։ Իմ սովորական կանգառ էի գնում, բայց հետո փոշմանեցի։ Չէի ուզում շուտ տուն հասնել։ Ժամը մոտ 23:00-ն էր։ Մտածում էի, որ մեկ ա երթուղային չկա, երևի տաքսիով գնամ տուն։ Մաշտոցի ու Ամիրյան խաչմերուկի կանգառում կանգնած էի։ Դիմացս տարիքով տղամարդ էր՝ երկար յուղոտ սեռի մազերով։ Ուշադիր ու աչքերը չռած նայում էր վրես։ Առնանդամը բռնեց ու ինչ որ սեռական բնույթի վիրավորանք ասեց։ Լավ չլսեցի ինչ ասեց, որտև ականջակալերով երգ էի լսում։ Անկեղծ ասած էդքան էլ էր հերիք, որ ամոթից գետինը մտնեի։ Կողքերս նայեցի՝ լիքը մարդ կար։ Միջին տարիքի տղամարդիկ, կանայք ու երեխեք։ Ոչ մեկ ուշադրություն չդարձրեց էդ մարդու ասածին, ոչ էլ ինձ։ Կարո՞ղ ա ես եմ հորինում։ Ինձ թվա՞ց։ Կարո՞ղ ա լսեցին, բայց ձևացրեցին, որ չեն լսել։ Միակ մարդը, որ մենակ էր կանգնած ՝էդ ես էի։ Ու էն խելագար տղամարդը։ Չնայած ինքը մենակ չէր, իրա հետ իրա դևերն են։ Ամոթից գնացի ուրիշ կանգառ։ Տախիկարդիա։ Վախենում էի։ Ուզում էի ինձ հարազատ տղամարդու ձայն լսել։ Հետաքրիքր ա, չէ՞։ Մի տղամարդուց վախեցել էի ու զգում էի մյուսի կարիքը։ Չէի կարա իմ ուզածին զանգեի։ Մենք էլ էդ հարաբերությունները չունենք։ Հեռախոսս վերցրեցի ու SMS գրեցի.
    -Hey,Matteo. I'm near your hotel. Just sayin. (Հոթելիդ մոտ եմ։ Պարզապես ասում եմ):
    Զանգեց։
    -Hey, Eliza. Where are you correctly. I'm coming to meat you. (Հիմա կոնկրետ որտե՞ղ ես։ Գալիս եմ, որ հանդիպեմ քեզ):


    Շարունակելի...
    Վերջին խմբագրող՝ GriFFin: 11.08.2017, 01:37:
    Vitam regit fortuna, non sapientia.

  2. Գրառմանը 10 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (11.08.2017), Cassiopeia (11.08.2017), Mr. Annoying (11.08.2017), reminilo (11.08.2017), Smokie (14.09.2017), Աթեիստ (11.08.2017), Դեղին մուկիկ (11.08.2017), Մուշու (11.08.2017), Նաիրուհի (12.08.2017), Տրիբուն (11.08.2017)

  3. #107
    Batman GriFFin-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.05.2014
    Գրառումներ
    1,854
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    3 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Իտալացի տղայի ծիծաղը (մաս 2)

    ...
    Սոչիից նոր էի եկել։ Հանգստացած էի, երջանիկ ու անփող։ Նամակ ստացա գործակալությունից, որ ինձ երկու իտալացի տղամարդ ա ընտրել որպես գիդ։ Ես ընդհանրապես տղամարդկանց քաղաքը ցույց չեմ տալիս։ Հիմնականում կանանց ու/կամ զույգերին։ Քանի որ գումարային առումով նեղն էի ու մոտակայքում հերթապահություն չունեի, որոշեցի, որ էս անգամ կարելի ա։ Համ էլ իտալացի են, ի՞նչ պետք ա լինի։ Ուրիշները Իրանից կամ Արաբական Միացյալ Էմիրություններից հաճախորդներին են քաղաքը կամ երկիրը ցույց տալիս ու իրանց բան չի լինում։ Տղաները ընդհանրապես տարբերություն չեն դնում հաճախորդների միջև, իսկ աղջիկներից մենակ ես եմ սենց վախկոտ։ Ասում էին էդ նրանից ա, որ ես նորեկ եմ։ Ժամանակի ընթացքում կանցնի։
    Անմիջապես պատասխանեցի նամակին։ Մտովի մտածում էի, թե ուր կարող ենք գնալ, ինչը կհետաքրքրի իտալացիներին։ Էդ նույն օրվա գիշերը արդեն Ֆաբիոն գրեց ինձ։
    "Hi Eliza! Thank you very much for accepting our offer. I know that you are a medical resident, so we can meet in evening, after your work. We were thinking to go Cafesjian Center first thing and we could meet at around 19:00 for our walk + dinner? Does it work for You?"
    "Yes of course. Do you have something in mind for the dinner?"
    "Well, we check for the best wine place and google said "In vino". Do you recommend that place?"
    "Yes, it's a nice, cozy winehouse"
    "Okay, see you tomorrow. Grazie. Talk soon".
    ...
    Հաջորդ օրը SMS ստացա:
    "Hi Eliza! This is my armenian number. We are sitting outside-bottom level close to botero's cat ".
    Անկեղծ ասած ես լրիվ ուրիշ մարդկանց էի սպասում տեսնել։ Ընդհանրապես տուրիստի տեսք չունեին։
    ...
    Մատեոն ու Ֆաբիոն Միլանից են։ Ֆաբիոն ծնվել ու մեծացել ա ուրիշ քաղաքում (որի անունը ես չեմ հիշում ոչ մի կերպ), բայց աշխատանքի բերումով՝ կնոջ ու երկու երեխաների հետ, տեղափոխվել ա Միլան ու արդեն տասներկու տարի ա ապրում ա էնտեղ։ Մոտ քառասուն տարեկան, թուխ մաշկով, արդեն երևացող մազաթափությամբ, խայտառակ լավ հումորի զգացողությամբ, ինձանից մի քիչ ցածրահասակ, խելացի ու ընտիրագույն մարդ ա։ Միանգամից իմ սև սիրտը լուսավորեց։
    Մատեոն Ֆաբիոյի կրտսեր կոլեգան ա։ Զույգ-զույգ փորձեցին բացատրել ինչ են մասնագիտությամբ, բայց ես լավ չպատկերացրեցի։ Մենակ հասկացա, որ հիմա գործի բերումով երկուսն էլ տեղափոխվելու են Անգլիա ու աշխատում են շվեյցարացիների վրա։ Տարօրինակ ևրոպացիներ։ Ֆաբիոն պատմում էր, որ գործի բերումով մի տարի ապրել ա Տոկիոյում ու ճապոներեն ա սովորել։ Երբ ազգային պատկերասրահ էինք գնացել հարցրեց, թե մենք ո՞նց ենք հաշվում ժամանակաշրջանները։ Ամեն թագավորից հետո զրոյից ենք սկսո՞ւմ։ Ասեցի, որ չէ։ Ինքն էլ պատմենց, որ ճապոնացիները թվականները ամեն իմպերատորի մահանալուց հետո զրոյից են սկսում ու իրանց պատմությունը ուսումնասիրելը, թվականները հիշելը շատ բարդ ա։ Հիշում էի նման բան, բայց աղոտ։
    Մատեոն քսանինը տարեկան ա։ Ծնվել, ապրել, սովորել, ամուսնացել, աշխատել ու բաժանվել ա Միլանում։ Հենց էս նույն հերթականությամբ։ Ես իրա նման սիրուն տղամարդ Հայաստանում չեմ տեսել դեռ։ Ավելի շուտ ոչ մի տեղ չեմ տեսել, երևի մենակ հեռուստացույցով։ Ես դեռահաս տարիքից բոլոր ազգերի ստերոտիպային գեղեցիկ տղամարդկանց ու կանանց կերպարներն եմ ունեցել։ Մատեոն իմ պատկերացրած գեղեցիկ իսպանացի տղամարդկանցից էր։ Մի փոքր ավելի թույլ մկանային զանգվածով։ Որ իրան ասեցի՝ նեղացավ։ Չգիտեի, որ իտալացու համար իսպանացու նման լինելը վիրավորական ա։ Ինքը բարձրահասակ (ինձանից երկու գլուխ), թիկնեղ, թուխ փայլուն սիրուն մաշկով (ինձ թվում ա դա Միլանից լինելու ու ամառվա հետևանք ա, Ֆաբիոն էլ ա տենց։ Ահավոր սիրուն երանգի արևայրուք ունեն երկուն էլ)։ Սուր դիմագծերով, մազերը ու աչքերը մեղրա-շականակագույն...
    Մատեոն ասում ա, որ իտալացիները շատ տարբեր են, հնարավոր չի ստերիոտիպային կարծիք ունենալ իրանց մասին։ Բոլորը Չելենտանո կամ Սոպրանոների նման մարդկանց են ընկալում իրանց, բայց արի ու տես, որ չէ։ Բոլորը չեն, որ մաֆիոզ են, անգամ Սիցիլիացիները։ Նենց ոգևորված ա էդ պահերը բացատրում։ Արանքներում դիտավորիալ սկսում ա հոլիվուդյան ակցենտով խոսալ ու ձեռքով թափահարել։
    Ես կարծում էի, որ գործուղման են եկել։ Թե չէ, ի՞նչ գործ ունեն իտալացիները Հայաստանում։ Պարզվեց, որ՝ չէ։ Ֆաբիոն ահավոր շատ ա ճամփորդել։ Անցած տարի Թուրքմենստան, Տաջիկստան ու էդ տարածքներով ա անցել։ Էս տարի, որոշել էր, որ պիտի մեկ շաբաթով գա Հայաստան, հետո մեկ շաբաթով գնա Վրաստան, որտեղից Թուրքիա և Ադրբեջան, ամեն մեկը երկուական շաբաթով։ Մատեոն առաջին անգամ էր Իտալիան լքել։ Ասում էր, որ ամուսնալուծությունը ստիպեց։ Իրա փոխարեն պիտի Ֆաբիոյի հույն ընկերը լիներ, ով վերջին պահին չկարողացավ գալ։ Ենթարկվելով Ֆաբիոյի համոզիչ խոսքերին Մատեոն հայտնվել էր Հայաստանում։

    Շարունակելի...
    Վերջին խմբագրող՝ GriFFin: 11.08.2017, 22:33:
    Vitam regit fortuna, non sapientia.

  4. Գրառմանը 10 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (11.08.2017), Cassiopeia (11.08.2017), Mr. Annoying (11.08.2017), reminilo (11.08.2017), Smokie (14.09.2017), Աթեիստ (11.08.2017), Դեղին մուկիկ (23.08.2017), Մուշու (14.08.2017), Նաիրուհի (12.08.2017), Ներսես_AM (11.08.2017)

  5. #108
    Batman GriFFin-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.05.2014
    Գրառումներ
    1,854
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    3 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Իտալացի տղայի ծիծաղը (մաս 3)

    Էսքան ժամանակ ա, տուրիստները ինձ միշտ հանդիպում են Կասկադի մոտ։ Երևի Թրիփադվայսերով առաջին տեղը Կասկադն ա,օյ, սորրի՝ Գաֆեսճյան արվեստի կենտրոնը։ (Լինելով այն հետաքրքիր դեպրեսված տականքը, որը ես կամ) միշտ առաջարկում եմ նույն ճանապարհը՝ Կասկադ, Բաղրամյան, Մաշտոց, Սարյան ու «In Vino»։ Անգիր գիտեմ փողոցների անվանակիցները երբ, ոնց ու ինչ պայմաններում են ծնվել, ապրել և մահացել, էդ փողոցների վրա ինչ կար/կա/կլինի։ Հեռախոսիս մեջ հին նկարներ եմ պահում, որ քայլելուց ցույց տամ, թե ինչքան ա փոխվել Երևանը։ Նույնը արեցի Ֆաբիոյի ու Մատեոյի հետ։
    Ֆաբիոն ինձ լրիվ գրավել էր, էն աստիճան, որ Մատեոյի գեղեցկությունը չէի նկատել։ Շատ ավելի ուշ նկատեցի։ Ֆաբիոն ամեն ինչ մանրամասնորեն զննում էր, լիքը հարցեր տալիս ու ընդհանրապես չէր նկարում։ Վայ, չէ, նկարում էր միայն կատուներին։ Հարցրեց.
    -How do you say gatto in armenian?:
    -Կատու,- ժպտալով պատասխանեցի ես։
    -Oh, it's very similar to italian.
    Մատեոն ընդհակառակը՝ չէր խոսում, ամեն ինչ նկարում էր ու չէր ժպտում։ Խոսալուց իրան էլ էի նայում, բայց իմ մոտ էնպիսի տպավորություն էր, որ ինքը ինձ չի լսում։ Ֆաբիոն ասում էր, որ եղանակը Միլանի եղանակին շատ ա նման։ Պատմում էր, թե ոնց ա տաս տարով վիզա ստացել Իրաք-Իրան-Հորդանա գնալուց հետո։ Շատ անհանգիստ էր, որտև պիտի ծնողներին ԱՄՆ տաներ ու մտածում էր, որ չեն տա։ Հետո ասում էր, որ ինքը ամեն տեղ ձուլվում ա՝ Իտալիայում իտալացու ա նման, Հունաստանում՝ հույնի, Պարսկաստանում՝ պարսիկի, Հայաստանում՝ հայի։ Ասում էր, որ իրան երբեք անգլերեն չեն դիմում՝ միշտ բնիկ լեզվով են հետը խոսում։ Ինքն էլ միշտ ժպտում ա ու ասում ա՝ okay։ Ես կատակը շարունակելով ասեցի, որ մեր մոտ թող էդպես չանի ու միանգամից զգուշացնի, որ անգլերեն խոսեն։ Հարցրեց՝ ինչու՞։ Ասեցի, որ մեր մոտ էլ ա պարսիկի նման։ Ասեց.
    -Really? I think that's why that guy was sort of yelling at me. I thought he was saying to move my legs so he won't hurt me while moving the table.
    -No. He was saying not to cross your legs in the church.
    -How do you know that??,-զարմածաց հարցրեց Մատեոյին։
    -I asked the girl next to me. She sort of translated,-պատասխանեց շատ deep and calm ձայնով բոյովը։
    -And why you didn't say that to me?,-ծիծաղը չզսպելով հարցրեց Ֆաբիոն։
    -Well, I thought it would be funny to see how someone is beating my boss,-խայտառակ հանգիստ ձայնով պատասխանեց ոնց որ թե սիմպածիչնի բոյովը։
    -Thats not funny at all,-ծիծաղալով ասեց Ֆաբիոն։
    -Eliza, do you think that's funny? Don't be shy. I know you have a boss, too. Not as cool as mine, but still,-նայելով ուղիղ աչքերիս մեջ հարցրեց իմ տեսծ ամենասիրուն աչքերով մարդը։
    -While you were talking I was thinking a title for a YouTube video. "Italian man vs Armenian man fight in a church",-ժպտալով պատասխանեցի ես։
    -Matteo, you found a soulmate.
    ...

    Ես ու Ֆաբիոն ծիծաղելով ու լիքը-լիքը խոսալով, իսկ Մատեոն նկարելով հասանք գինետուն։ Սեղանը արդեն ամրագրել էի։ Ահագին առաջ եմ գնացել էս գործիս մեջ։ Ես ուզում էի հրաժեշտ տալ երկուսին ու գնայի տուն, բայց Ֆաբիոն ինձանից առաջ ընկավ ու առաջարկեց միանալ իրենց։ Ես չմերժեցի, որտև...գինի՞։
    Դուրսը նստեցինք, ահավոր քամի էր, բայց հաճելի էր։ Մատեոն ծածկոց ուզեց ու, երբ բերեցին՝ պարզեց դեպի ինձ։ Ես մրսու՞մ էի՝ չէ։ Մրսողի տեսք ունեի՝ չէ։ Մրսկանեմ եմ՝ հա, բայց էդ եղանակը չէր էլի։ Մեր մեջ ասած, երբ բերանի մեկ անկյունով ժպտացող Մատեոն նայեց ինձ ու փռեց աձյալը ուսերիս...հա ընգեր, ես մրսում էի։ Սառուցի կտոր էի, որը չէր կողմնորոշվում՝ ինքը ո՞ր ագրեգատային վիճակին ա իրականում պատկանում, որտև սիրտս խայտառակ արագ էր աշխատում, որ ուղեղիս արյուն մատակարարի։ Ուղեղս արյունով լցվեց ու ես ֆայմեցի, որ պետք ա շնչել-արտաշնչել ու շնորհակալ լինել։ Շնորհակալությանս չպտասխանեց, շարունակում էր ժպտալ ու հեռախոսով ինչ-որ բան գրել։
    Ֆաբիոն մենյուն չնայեց էլ։ Մատուցողին մի քանի բան թվարկեց ու որը առկա էր ասեց, որ բերեն։ Հետո եկավ կարևոր պահը՝ գինու ընտրությունը։ Ֆաբիոն ինձ հարցրեց թե ի՞նչ գինի եմ նախընտրում։ Ես էլ ասեցի, որ էն՝ ինչ ինքը կընտրի իմ համար։ Ես գինիներից իրականում բան չեմ հասկանում, որտև կյանքում հնարավորություն չեմ ունեցել լավ գինի խմել։ Միշտ ուզեցել եմ սովորել։ Լիքը կարդացել եմ, բայց էդ էն չի էլի։ Իմ համար գինին էդ կարմիր գունակով ներկած սպիրտ ա։ Զապաս տարբերակներս, եթե էլի հարցներ՝ չիլիականը, վրացականն ու հայկականն են։ Մի տեսակ չուզեցա դրանք իտալացուն ասել։ Ֆաբիոն նայեց Մատեոյին ու ասեց.
    -So, Matteo, you and Eliza are soulmates. What do you think she will like?
    -I think I know. Let me ask the waiter. What Italian wines do you have?,-մատուցողին հարցրեց Մատեոն։
    Մատուցողը մի քանի բան թվարկեց ու առաջարկեց, որ ինքը գա ու ընտրի, համտեսի։ Մատեոն ու մատուցողը գնացին ներսի սիրահ։ Մի քանի րոպեից հետ եկավ ու կիսազարմացած-կիսաժպիտով խնդրեց, որ Ֆաբիոն էլ մոտենա ու տեսնի։ Ես մտքում հաշվում էի, թե քանի՞ ժամ եմ քնելու էպիկրզիներս գրելուց հետո ու ո՞նց եմ ժամանակին հիվանդանոց հասնելու։ Էդ ընթացքում տեսա, որ երկուսը ժպտալով՝ իտալերեն ինչ-որ բաներ էին քննարկում։ Սիրուն լեզու ա։ Նստեցին ու բան չասեցին, ես էլ չհարցրեցի։
    Մի քանի րոպեից հայկական գինին բերեցին։ Չհասցրեցի զարմանալ։ Ֆաբիոն բացատրեց, որ էնտեղ իտալական գինիին անգամ նմանը չկար։ Ասեց, որ ֆրանսիական ուզեցին, բայց դա էլ բանի պետք չէր։ Դրա համար, որոշեցին, որ ճիշտը հայկականն էր ու գինիի համին ամենամոտը առկաներից հենց մեր տեղականն էր։ Իրանք շատ հիասթափված էին, իսկ ես չգիտեմ ինչի ամաչեցի։
    Էդ իրավիճը արտացոլում էր էն ամենը ինչ ես չեմ սիրում մեր երկրի մեջ։ Էլի մտքերով էի ընկել ու իրավիճակը մեղմացնելու համար, որոշեցի իմ չարաբաստիկ գինու բաժակի պատմությունը պատմել։ Ֆաբիոն մի լավ ուրախացավ ու ասեց.
    -You are such a wonderful host, Eliza. Please, write me your home or work address and I will send you Italian and French wine. I must admit that they are making good wine, too. But ours is better.
    -Don't give this old man your address. You can give it to me,- աչքով արեց ինձ Մատեոն ու շարունակեց գինին խմելը։
    Կանանց մեջ այսպես կոչված առողջ կոկետություն կոչվածը կա, որից որ ես գաղափար չունեմ։ Էդ ամբողջ ընթացքում ես ժպտում էի (երևի) ու գլխով անում։ Հետո խմեցի գինին ու մի քիչ տեղը ընկա։ Խոսեցինք տարբեր բաներից, լիաթոք ծիծաղեցինք ես ու Ֆաբիոն։ Մատեոն մենակ ժպտում էր, փողոցում անցնող մարդկանց էր ուսումնասիրում։ Հետո նարնջագույն կատուին՝ ով անընդհատ քսմսվում էր իրա ոտքերին, գրկեց ու սկսեց շոյել։ Նորմայում, ես կզարմանայի էդ երևույթի վրա, որտև անսովոր ա փողոցային կատուներին սիրելը ու զուգահեռ գինի խմելը, բայց նենց օդում էր, որ չխորացա։ Սիրուն տեսարան էր, վայելում էի։
    Էպիկրիզներիս մասին մտքերս գոլորշիացան, տախիկարդիաս անցավ ու ես անցա ամորֆ վիճակի։ Խայտառակ սիրուն օր էր, ոնց որ կինոյում լինեի։ Ուրիշ են իտալացիները էլի։ Իմ սեռի իրականությունը սիրուն գույներ ստացավ։
    Քայլեցինք դեպի իրենց հյուրանոցը, իմ համար տաքսի պատվիրեցի։ Մինչև տաքսիի գալը իմ ստանդարտ խոսքերը ասեցի՝ շատ հաճելի էր, հույս ունեմ, որ հավանեցիք տուրը, հույս ունեմ, որ ձեզ էլի կհյուրնկալեմ մեր երկրում, շնորհակալություն մեր ընկերության ծառայություններից օգտվելու համար ու "Handshake":
    Էս անգամ "Handshake" չէր։ Գրկեցին ինձ, պաչեցին ու ճանապարհեցին։ Մինչև իմ տեսադաշտից կորելը՝ ձեռքով հաջող էին անում։
    Նենց տխուր հասա տուն։ Ափսոս, որ էլ էս օրը չի կրկնվի։

    Շարունակելի...
    Vitam regit fortuna, non sapientia.

  6. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (15.08.2017), Cassiopeia (15.08.2017), Mr. Annoying (14.08.2017), Smokie (14.09.2017), Աթեիստ (15.08.2017), Դեղին մուկիկ (23.08.2017), Նաիրուհի (24.08.2017), Ներսես_AM (14.08.2017), Նիկեա (20.08.2017)

  7. #109
    Batman GriFFin-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.05.2014
    Գրառումներ
    1,854
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    3 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Իտալացի տղայի ծիծաղը (մաս 4)

    Ես, հիվանդանոց գնում եմ միշտ նույն ավտոբուսով։ Էդ ավտոբուսը միշտ գնում ա նույն ժամերին՝ 7:30 և 8:10(+/- 1-2 րոպե)։ Էս երկու բան ա նշանակում՝ հասնել շատ շուտ կամ շատ ուշ։
    Քանի որ ես լուրջ հոգեկան խնդիրներ ունեմ՝ հասնում եմ շատ շուտ։ Օրս սկսել էր ոնց որ միշտ՝ սեռի։ Բոլոր անծանոթ մարդկանց՝ ովքեր իմ նման շատ շուտ են հասնում հիվանդանոց՝ բարևեցի, հասա օրդինատորսկի՝ ֆորմայավորվեցի, մազերս ձիգ հավաքեցի, գրպանում՝ գրիչներ (երկու կապույտ և մեկ սև գույնի), շպատելներ, բլոկնոտ, ֆանենդասկոպս կախեցի (չգիտեմ ճիշտ ա սենց հայերեն, վաբշե ի՞նչ ես անում ֆանենդասկոպը՝ գցում, փռում, կրում...չգիտեմ)։ Double-check` ամեն ինչ տեղում ա։ Հասավ սուրճ խմելու պահը։ Ու սենց արդեն մի տարի՝ ամեն օր կրկնում եմ նույն ռիտուալը։ Սուրճը վերջացավ՝ գնացի պիծիմինուտկայի։ Ավարտվեց՝ սկսեց աշխատանքը։ Սովորական օր էր, բայց ես անսովոր գլխացավ ունեի։ Երեխեքի հետ, անգամ լացող, աշխատել շատ եմ սիրում, բայց այ մամաներից գլխացավս ուժեղանում ա մի այլ տիպի։
    Մեկ-մեկ նախորդ օրն էի հիշում ու ժպտում էի անկետանները լրացնելուց։ Գլուխս բարձրացրեցի, որ տեսնեմ բաժանմունքիս վարիչը ի՞նչ ա ասում։ Քունս տանում էր, լավ չէի հասկանում ինչ ա խոսում։ Ինքն էլ նենց չի սիրում, երբ ես անջատվում եմ։ Շատ էլ թե տեղյակ ա, որ մի քանի ժամ եմ քնել։ Էդ ա, մի բան պետք ա զոհաբերել՝ փող, ընկերներ, անձնական կյանք, քուն։ Ես ընտրել եմ՝ քունը։ Ասեց, որ Աշոտի համար մի խումբ սրիկաներ են եկել բժիշկի(իրա) վրա կռիվ։ Երկու շաբաթ էդ խեղճ երեխեն տառապեց՝ մարդ չկար, իսկ հիմա, երբ տան հարց(երեխեն ծնողազուրկ ա) կա՝ եկել են հոգատար ձևացողները։ Իսկ Հայաստանում ամենահոգատարը՝ ամենաբարձր գոռացողն ա։ Իսկ ու՞մ վրա ա հեշտ գոռալը՝ բժիշկի, որը ամբողջ աշխատավարձը տվել ա էդ երեխու դեղերին։ Վարիչս ասեց.
    -Մի հատ էլի ֆեյսբուքով ցույց տուր էդ կառատեի դասատուին։
    Արագ-արագ գրպաններս նայեցի՝ չկա։ Ո՞նց կարա տենց բան լինի։ Ֆաքին դաբլ-չեք։ Ասեցի, որ մոտս չի հեռախոսս։ Հերթական հիասթափված հայացքով նայեց ինձ ու ասեց՝ գնա գտի։ Ես էլ էդ առիթը ուզում էի օգտագործեի, որ գնայի օրդինատորսկի ու պառկեի դիվանին։ Գնացի, որ նայեմ հեռախոսս պայուսակիս մեջ ա թե՞ չէ։ Հա, էնտեղ էր։ Լի՝ ոչ պետքական նոթիֆիքեյշններով, նամակներով (ումից, որ ամենաշատն էի ուզում տեսնել՝ չկար։ Արդեն մի ամիս ա չկա, տենաս խի՞ եմ սպասում)։ Մեյլերս սկսեցի ստուգել ու տեսա, որ գործակալությունից՝ Կարինեն նամակ ա գրել։ Զարմացա։ Մտածեցի, որ փողի հետ ա էլի կապված (չպիտի համաձայնեի գինի խմել)։ Կարող ա էլի հաճախորդ կա՞, մի շաբաթում երկո՞ւ անգամ։ Ձև չի...
    Նամակը՝
    "Լիզչկա, ողջույն։ Լա՞վ ես, ջանուլ։ Շեֆի մոտ էի։ Իտալացիները էլի են զապրոս արել։ Խնդրել են, որ դու վաղվա թանգարանային տուրը անես։ Գիտեմ, որ չես զբաղվում այդ մասով, բայց պնդել են, որ դու լինես։ Մի խոսքով՝ վաղը հարմա՞ր է քեզ։ Փողը ու ժամաքանակը նույն է։ Ինչքան կարող ես շուտ պատասխանի։
    *գործակալության անվանումը, բլա-բլա, ինչ որ անկապ պաշտոն չորս տարվա կրթության դիմաց։ Հեռախոսահամար* Կարինե"
    Սիրտս կանգնում էր։ Չգիտեի ի՞նչ անել։ Ախր ես ոչ մի բան չգիտեմ էդ մասերից։ Վերջին անգամ Մատենադարան ու Ազգային պատկերասրահ դպրոցում եմ եղել։ Բա որ կոնկրետ հարցեր տան՝ ի՞նչ պիտի անեմ։ Խաբե՞մ...Չէ։ Հը-ը։ Մյուս կողմից՝ փողը։ Եթե նույն չափ են տալու՝ կես տարվա վարձս ես կտամ ու մերոնց նեղություն չեմ պատճառի։ Տուրի հաջորդ օրն էլ հերթապահ էի։ Գործից վազելով պետք ա դուրս գայի ու էլի "հիասթափված հայացք" ուտեի: Կապ չունի, որ հիմնականում իննին եմ տուն գնում։
    Զանգեցի մամայիս։ Ասեց, որ վիճակս բարդ ա։ Էս վերջերս մամաս կոնկրետ խորհուրդ չի տալիս։ Ուշադիր լսում ա ու բացահայտ բանն ա ասում։ Կամ էլ սենց ա լինում մեծերի կյանքը, էլ ծնողները չեն որոշում։
    Մի կողմից էդ ամենն էր, մյուս կողմից էլ՝ փողը։
    Գրեցի Կարինեին, որ համաձայն եմ։
    ...
    Հաջորդ օրը վազելով դուրս եկա հիվանդանոցից։ Երեխեքիս "հաջող" չհասցրեցի ասել։
    Շատ անհանգիստ էի, վախենում էի, որ լավ չի անցնի։ Չէի ուզում փչացնել էն օրվա լավ հիշողությունները, տպավորությունները։ Ախր, թանգարաններ ուղեկցում են հատուկ կրթություն ստացած մարդիկ, ոչ թե ես՝ մանկաբույժս։ Մտածում էի՝ կարող ա իրանք հենց թանգարանի գիդ վարձեն, բայց տենց չի լինում, որտև իմ գնալը անիմաստ կլիներ։ Իրանց հաստատ համոզել են, որ իմաստ չկա։ Գործակալությունը փող աշխատի, թե՞ թանգարանը, որտեղ՝ ամեն անկյունից տեղյակ՝ գիդեր են աշխատում։
    Ուշացած հասա։ Հրապարակի ցայտաղբյուրի մոտ սպասում էին։ Իրանց համար ճանապարհին մրգեր էի գնել, իբր հայկական։ Երևի մենակ թուզը ու ծիրանը տեղը չբերեցին։ Մատեոն ասեց, որ հայկական դեղձը ավելի համով ա, էդ էլ երևի իմ խաթր էր, որ շատ չնեղվեմ։
    Տենաս թանգարանում գինի տալի՞ս են։
    Երթուղայինում`մինչև հասնելս, զանգել ու նախորոք ճշտել էի տոմսը ի՞նչ արժի, արդյոք կապ ունի արտասահմանցի ա թե՞ ոչ։ Ի դեպ, ասեմ, որ Գառնիի տաճարում արտասահմանցիների համար մոտ երկու անգամ ավելի թանկ ա, իսկ Ազգայինում կապ չունի։
    Տոմսերը վերցրեցինք։ Ֆաբոն խնդրեց տոմսերը ու արագ գրպանը դրեց։ Ես էլ եմ տենց անում, ամեն ինչի տոմսը պահում եմ։ Աշխատողները շատ լավն էին, ինձ արագ-արագ բացատրում էին ինչը ոնց ա ու ես ինձ գիտցողի տեղ դնելով թարգմանում էի իտալացիներիս։ Ուշադիր նայում էին, ես էլ իրանց հետ։ Ահագին բան փոխվել էր։ Ընթացքում Ֆաբիոյին հարցնում էի ՝ ինքը նման բաներ ուրիշ տեղեր տեսել ա թե՞ չէ։ Ասեց՝ հա, Ուզբեկստանում։ Մի քանի տեղ նեղվեցին, որտև անգլերեն բացատրություններ չկար գրած։ Ես էլ չէի խոսում, որտև չգիտեի ինչ ասել նախնադարյան Հայաստանի մասին։ Բայց բախտս բերեց, էդ շատ կարճ տևեց։ Ամեն սենյակում աշխատակիցներից ամենաքիչը մի հոգի կար կանգնած, ով աչքով-ունքով ասում էր ինչ նայենք կամ ինչը ինչ ա։ Էս՝ ամենահին կաշվե կոշիկն ա, էս առաջին շշալցված կոնյակն ա, էս մատանին չգիտեմինչ քարից ա, էս նախշը հատուկ անուն ունի, Հայաստանը գտնվել ա առևտրային կարևոր խաչմերուկում(էս պատմությանս դասագրքում էլ կար, լրիվ նույն ձև) և այլն։ Մեզանից մի քիչ առաջ զույգ էր գիդի հետ շրջում։ Ես էլ լսում էի գիդի պատմածը ու շատ լուրջ դեմքով բացատրում էի իմոնց։ Գորգերի սրահում էինք, երբ Մատեոն որոշեց խոսել հետս.
    -So, everyone with "yan" are armenians?
    -Yes.
    -What does "yan" mean?
    -Oh, it doesn't have a meaning. I think... it is something like "son of". Like Hakobyan is "Son of Hakob",-ասեցի ու սկսեցի կասկածել։
    -I have a friend with "yan", ovanis something yan.
    -Yeh, I'm sure he is one of us,-ժպտալով ասեցի ես։
    -How do you say "beautiful" in armenian?,-խաչաձև նախշերով խալիին նայելով` հարցրեց Մատեոն։
    -Գեղեցիկ, չքնաղ, սիրուն։
    -Gehe... what? M, how do you say "beautiful girl"?
    -Same.
    -What? You use same for a carpet and for a girl?
    -Well, yes. I mean in urban language it doesn't matter it's a girl, house, carpet etc. They all are Գեղեցիկ. If you want to sound poetic you can use different words. Armenian language is very rich with words. But we dont use it in general speech,-մեռնեմ թե հասկանում էի ինչ էի ասում։ Ուղեղս կախել էր։ Հայերենը մոռացել էի, պատրաստ էի հազար ձև ռուսերեն ասել, բայց հայերեն չգիտեի։
    -Do you have favorite armenian poets?
    -Yes. Do you remember Tumanyan and Charenc, Teryan? I was talking about them the other day. And we saw some quotes from Tumanyan in "Genocide memorial hall".
    -Yeh,-ասեց ու գնաց։
    Կարո՞ղ ա մի բան էն չասեցի։
    Ֆաբիոն քարտեզի մոտ կանգնած էր, նայեց ինձ ու խնդրեց որ մոտենամ.
    -Is this lake Ural? The one that's shrinking?
    -I don't think so. Ural is in Kazakhstan and it is far from here.
    -So, this is our day Armenia map? Have you been here?,-մատով Հայաստանը շրջանակի մեջ վերցրեց ու Խոր Վիրապի վրա ցույց տվեց Մատեոն:
    -Yes, I've been everywhere, except Karabakh.
    -Really?,- Ֆաբիոն զարմացավ։
    -Yes, my dad loved to travel and he always took us with him. But he took only my older brother to Karabakh, that's the only exception. My mom couldn't go with him that time, and he thought that it would be difficult with me all by himself,- էդ ասեցի ու աչքերս լցվեցին, ձայնս էլ խզվեց։ Ֆաբիոն շարունակում էր քարտեզը նայել, իսկ Մատեոն գուգլով Ղարաբաղի նկարներն էր նայում։ Ինձ թվում ա իրանք էդ չնկատեցին, ես էլ արագ ջուր խմեցի, իբր ծարավից էր։
    Մտքերով ընկած քայլում էի։ Իմ կյանքի ամենալավ հիշողությունների հետ էի, երբ հասել էինք վերջին սրահին։ Մատեոն մոտեցավ ու հարցրեց.
    -Are you okay?
    -Oh, yeah. Why?
    -You look sad.
    -No-no. I was thinking about my main work. I have duty tomorrow.
    -Oh, okay.
    ...
    Քայլում էինք դեպի Մատենադարան։ Հասել էինք Օպերայի մոտ, երբ Մատեոն ասեց, որ ինքը գիշերը ամեն ինչ կարդացել ա Մատենադարանի մասին։ Իմ կարիքը ըստ իրա էլ չկար, իրանք երկուսով կկարողանային գլուխ հանել։ Ես էլ հերթապահ էի...
    Առաջարկեցին ինձ ճանապարհել, բայց ես ասեցի, որ մինչև Մատենադարան իրանց հետ կգնամ, բայց ներս չեմ մտնի։
    ...
    Հաջող անելուց էլի գրկեցին ինձ։
    Բոյով մարդու գրկախառնությունը միշտ էլ ուրիշ ա։

    Շարունակելի...
    Վերջին խմբագրող՝ GriFFin: 16.08.2017, 01:18:
    Vitam regit fortuna, non sapientia.

  8. Գրառմանը 10 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (16.08.2017), Mr. Annoying (16.08.2017), Smokie (14.09.2017), Srtik (24.08.2017), Աթեիստ (16.08.2017), Գաղթական (16.08.2017), Դեղին մուկիկ (23.08.2017), Մուշու (16.08.2017), Նաիրուհի (24.08.2017), Ուլուանա (03.09.2017)

  9. #110
    Batman GriFFin-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.05.2014
    Գրառումներ
    1,854
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    3 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էս էն պահն ա, որ նույն օրվա մասին երկու օրագրերումս էլ գրելու եմ։ Մեկում մի տեսանկյունը գրել եմ` վատ, հոգնեցնող ու վախեցած։ Ստեղ կգրեմ ` դրականը։

    Sent from my Nexus 5 using Tapatalk
    Vitam regit fortuna, non sapientia.

  10. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Alphaone (24.08.2017)

  11. #111
    Batman GriFFin-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.05.2014
    Գրառումներ
    1,854
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    3 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Կողքի թեմայում շորտիկի թեման են քննարկում ու դրա հետ կապված մի քանի բան հիշեցի։ Անցած ամառ` ես ու Խաչիկը գնացել էինք ներկայումս շատ գեղեցիկ անուն կրող` Վարդավառի այգի։ Խոտերի մեջ նստած էին 2 տղա ու 2 աղջիկ։ Երևի դաբլ դեյթի (կրկնակի հանդիպում) ֆորմատի մեջ էին։ Ամեն դեպքում էդ աուրան զգացի։ Տղաներից մեկը շորտիկով էր ու ոնց հասկացա առաջին անգամ էր հագել։ Մյուս տղան էլ բացել էր էդ թեման, որ տղեն ՉՊԻՏԻ շորտիկ հագնի։ Դե աղջիկները առանձնապես բան չէին ասում, երկուսի ասածին էլ գլխով էին անում ու "հա, ըհմ, հա, ճիշտա" ասում։ Իսկ նրանք երկու տղա լուրջ քննարկում էին տղեն պիտի թե չպիտի հագնի շորտիկ? Իմ թայ տղերքը դեռ էդ հարցերի շուրջ են մտորում։ Ցավալի ա...
    Մյուս դեպքը` ես էի շորտիկով։ Իմ շորտիկը մինչև ծնկներս ա, ցանկանում եմ դա նշել։ Մագիստրատուրայի պետականները հանձնել էի ու էն որ ամբողջ հոգով թքած ունեի բոլորի վրա։ Շատ չար ու ջղայն էի։ Գնացի Alma Materս ու սեքյուրիթին կանգնացրեց ինձ` բա շորտիկով չի կարելի։ Հուլիսի մեջտեղներն էր, շոգ, կրակ։ Չգիտեմ ինչի մի քանի տղա մոտեցան էդ ախրանիկի մոտ ու մեջքի հետևում կանգնեցին։ Ես հարցրեցի` երբվանից։ Բա մարտից, ռեկտորի հրամանով։ Ես էլ կողքս նայեցի ու էդ պահին մէ հրաշք էր անցնում կարճագույն շրջազգեստով։ Էսի վռազ զգաց` բա յուբկա թողում ա։ Իմ ֆազերն էլ քցեց, որտև մնում էր արձակուրդիս կակոյտը ռեկտոր կակոյտը ախրանիկի միջոցով ասի ես ոնց կարամ հագնվել։ Գժվա ու մէ մեծ ճառ ասեցի։ Բնական ա, որ թողեց ` գործերս էլ վերջացրեցի։ Դուրս գալուց էդ ախրանիկը ասեց` հիմա քո պատճառով ինձ են նկատողություն տալու։ Էն որ, ասում ա համալսարանի ամենալավ տեղավորված աշխատողը։ Ես էլ թղթի վրա անուն/ազգանունս գրեցի ու ասեցի, որ եթե բան լինի թող չերես զամդեկանս ինձ գտնեն ու անձամբ ռեկտորի հետ կխոսամ։ Կյանքում էդքան չէի ջղայնացել հագուստի պատճառով։ Ի դեպ, էդ երեքիցս մեր համալսարանի հետ մենակ ռեկտրս էս պահին էլ կապ չունի։ Սենց էլի։

    Sent from my Nexus 5 using Tapatalk
    Vitam regit fortuna, non sapientia.

  12. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (26.08.2017), Cassiopeia (25.08.2017), Mr. Annoying (25.08.2017), Smokie (14.09.2017), Srtik (26.08.2017), StrangeLittleGirl (25.08.2017), Աթեիստ (25.08.2017), Մուշու (26.08.2017), Նաիրուհի (03.09.2017)

  13. #112
    Batman GriFFin-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.05.2014
    Գրառումներ
    1,854
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    3 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Իտալացի տղայի ծիծաղը (մաս 5)

    ****
    Մի որոշ ժամանակ առաջ Cassiopeia-ի հետ էի խոսում։ Վաղուց իրար չէինք տեսել ու տարբեր, խառը-խշտիկ խոսում էինք: Օրագրիս համար էլ հարցրեց, ասեց՝ էդ ամեն ինչը ճի՞շտ ա։ Չեմ էլ հիշում պատասխանեցի թե՞ չէ։ Հա, աստղային, ճիշտ ա։ Մեկ-մեկ ես էլ չեմ հավատում, որ ճիշտ ա ու անկեղծ, էս պատմությունը շատ չէի երկարացնի, պարզապես background գրելու կարիք զգացի։ Ես հաճախ ներեղություն եմ խնդրում ընկերներիցս, որ իրանք իմ մասին իմանաում են բաներ՝ այ սենց։ Իմ հետ շատ հավես, ուրախ ու դրանց զուգահեռ՝ անսահման տխուր բաներ են եղել, որոնք ես սիրում եմ ինքս իմ համար պահել։ Մեկ-մեկ սնեց գրում եմ, կամ ինչ որ ստեղծագործության մեջ եմ խցկում, որտև տենց ինձ ավելի հեշտ ա։ Ինձ թվում ա, եթե միայն առաջին գրառումովս սահմանափակվեի՝ իմաստը ուրիշ կլիներ։
    Իմ ամենամոտիկ ընկերուհին իմ նյարդերին ազդող մէ հատ սովորություն ունի։ Իրա կյանքում ինչ լավ բան լինում ա, ասում ա՝ հավատս չի գալիս։ Տենց ասելով ինքը առաջին իսկ փորձից ընդունվել ա աշխատանքի, ինքը իրա կյանքի սիրուն ա հանդիպել, նշանվել, ամուսնացել, նոր տուն տեղափոխվել, հղիացել ու հիմա մի հրաշք տղա ունի, բայց էս ամբողջ ճանապարհին ասել ա՝ հավատս չի գալիս, որ իմ հետ ա կատարվում։ Ես էլ միշտ մտածում եմ, եթե ոչ ինքը ապա ո՞վ ա արժանի էդ բոլոր կենցաղային, բայց սիրուն պատմություններին։ Ախր ինքը անսահման լավն ա։ Չնայած հիմա ես իրան նենց եմ հասկանում։ Այ էս պատմությունը էն ա ինչ ինձ ստիպել ա ամեն վայրկյան մտածել՝ հավատս չի գալիս, որ իմ հետ ա կատարվում։ Գրելուց փորձում եմ կողքի վատն էլ նկարագրել, որ շատ անիրական չթվա։ Կարող ա Մատեոն իրականում նենց սիրուն, իսկ Ֆաբիոն նենց խելացի չէին, ոնց ես եմ նկարագրում, բայց իմ համար տենց էր։ Ու ես ուրախ եմ, որ հնարավորություն եմ ունենում շատ կարճ ժամանակում ծանոթանալ և շփվել նման մարդկանց հետ։
    ****
    Ուրբաթ օրն էր։ Արձակուրդիցս հետո առաջին հերթապահությունս էր ու երևի կյանքիս ամենածանր հերթապահություններից էր։
    Առավոտ Մարիամը ասեց, որ փոշմանել ա ու ինքը կմնա։ Հետո օրվա երկրորդ կեսին պարզվեց, որ ռեզիդենտների սենյակից գողություն են արել։ Տարել էին աղջիկներից մեկի դրամապանակը և երկու ուրիշ աղջկա պայուսակները։ Հենց տենց։ Տարել էին իմ պայուսակի երկու կողքերին դրած պայուսակները, իսկ իմը չէ։ Լարվածությունից ծիծաղում էի, որտև առաջին անգամ ա, որ ինձանից բան չեն գողացել ու տարել են կողքիներիս պայուսակները։ Երեխեքի համար շատ էի տխրել, բայց քանի որ ես ռեկրոդսմեն եմ դրամապանակներ և հեռախոսներ կորցնելու/թալանվելու՝ ինքս իմ համար ուրախ էի։ Մարիամը շատ էր ազդվել կատարվածից ու խնդրեց, որ տեղերով փոխվենք։ Իմ համար լիքը համով ուտելիքներ բերեց երեկոյան, որպես շնորհակալություն։ Շատ եմ սիրում Մարիամին ( ուտելիքը կապ չունի), ահավոր բարի ու առատաձեռն ա։ Ուրիշները «մերսի»-ով կսահմանափակվեին, բայց ինքը չէ։ Հերիք չի ինձ էր բերել, մի հատ էլ մնացած հերթապահ բժիշկներին։ Ես ահավոր չեմ սիրում ուշ սկսել հերթապահությունս, բայց էս անգամ էդպես էր։ Քանի որ ես ուշ իմացա՝ բոլորը գնացել էին արդեն, բացի իմ բաժանմունքի վարիչից։ Նորմալ գնում էր հերթապահությունս, տագնապայնությունս կամաց-կամաց անեցել էր։ Հետո բաժիններից մեկում երեխա վատացավ։ Ու ամբողջ գիշեր իրա կողքն էի։ Առավոտ, մեր` հոգով շիկահեր, օրդինատորներից մեկը հարցրեց՝ ո՞նց ես քնել սենյակում, չե՞ս վախեցել։ Դե արի ու ասա, որ չես քնել, ինչի՞ մասին ա խոսքը։
    Էդ գիշեր ևս մի բան էր տեղի ունեցել, որը սկիզբ տվեց ու թիթեռնիկի էֆֆեկտի պես փոխեց իմ վերաբերմունքը կյանքի նկատմամբ։ Գիշեր էր, երևի երեքը անց էր։ Հեռախոսս միացրեցի, որ ժամը նայեմ։ Նամակ էր եկել։ Վախեցա կարդալ։ Սիրտս ինչ որ վատ բանի էր սպասում։
    Բժշկության հետ կապ չուներ, ոչ գրողը, ոչ գրածը։ Մատեոն էր։ Որպիսությունիցս էր հետաքրքրվում։ Գրեցի, որ լավ եմ։ Հետո մէ մեծ շարադրություն ուղարկեց նրա մասին, որ համարս Ֆաբիոյից ա վերցրել։ Գրել էր, որ Ֆաբիոն լավ չի՝ արևահարվել ա (թե ասա Միլանից իտալացին ո՞նց ա Երևանյան արևից վատացել, չգիտեմ) ու ինքը հիմա մենակով Ղարաբաղի ճանապարհին ա։ Ասում էր, որ երկուշաբթի գնալու են Վրաստան ու կիրակի ուզում ա հանդիպել իմ հետ։ Մինչև առավոտ զրուցում էինք խառը բաներից։ Իրականում քանակական առումով մի քանի հաղորդագրություն էր, որտև 1-1.5 ժամը մեկ էի պատասխանում։
    Գիտեք էդ օրը ի՞նչ էր, կիրակին էլի։ Ակումբի մեծ հանդիպումը։ Ու ես, լինելով էն անինքնավստահ արարածը, որը ես կամ՝ հրաժարվեցի։ Դրա տեղը գնացի ակումբի հանդիպման։ Ամբողջ հոգով փորձեցի էդ կիրակիս լցնել, որ ինձ վերջնական հիմարը չզգամ, որ չմտածեմ ճիշտ եմ արել թե՞ չէ։
    Չնայած էս պահին ուրախ եմ, որ գնացի ակումբի հանդիպման։
    Բան հիշեցի։ Մի քանի ամիս առաջ հերթապահություններին ֆիզիկապես էի մենակ։ Հենց նեղվում էի, կամ տխուր էի` մարդ կար «հետս էր մնում»։ Լինում էր, որ առավոտ հինգին զանգում էր ու հարցնում ո՞նց եմ։ Լինում էր, որ հաջորդ օրն էր զանգում։ Ընդհամենը մի բառ ու զանգում էր։ Անկեղծ, նենց էր թեթևանում էդ օրը։ Երբ մահացավ Գեղեցիկը, առաջինը իրան ասեցի։ Ավելի շուտ հերթական ու արդեն ռիտուալ դարձած «ոնց ես»-ին ասեցի, որ լավ չեմ։ Առաջին անգամ էր, որ չվախեցա կրկին տխուր աղջիկը երևալուց։ Զանգեց, խոսեցինք ու դրանից հետո լրիվ ուրիշ կողմից սկսեցի իրան նայել։ Քանի գնում ա ավելի ու ավելի եմ համոզվում, որ իմ կողքին նենց մարդ պետք ա լինի, որ ամենաքիչը` հերթապահությունիցս հետո ինձանից չվախենա։ Հերթապահությանս ընթացքում ինչքան կարա հետս լինի ու հաջորդ օրը հարցեր չտա։ Դրա համար շատ մեծ ուժ, անձնազոհություն ու տղամարդկություն ա պետք, ըստ իս։ Էմոցիոնալ կայունություն, որտև փորձը ցույց տվեց, որ անգամ նրանք, ովքեր փորձում են՝ մի քանի ամսից անսպասելի կորում են։ Չէ, չեմ մեղադրում։ Ի վերջո, ես իրա համար ոչ մեկ էի։ Հերթական տխուր ու տղամարդու ուսի կարիք ունեցող աղջիկ։ Ինքը որոշեց, որ էս պահին ավելի կարևոր բաներ կան և ես էդ կարևորներից չէի։ Բայց սրա մասին հետո...


    Շարունակելի...
    Վերջին խմբագրող՝ GriFFin: 29.08.2017, 22:13:
    Vitam regit fortuna, non sapientia.

  14. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (30.08.2017), Cassiopeia (29.08.2017), Mr. Annoying (29.08.2017), Մուշու (29.08.2017), Նաիրուհի (03.09.2017)

  15. #113
    Batman GriFFin-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.05.2014
    Գրառումներ
    1,854
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    3 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Իտալացի տղայի ծիծաղը (մաս 5.5) ու Հասմիկը

    Կիրակի օրը, ամսի 30-ին ակումբի հանդիպումն էր։ Էնքան հավես անցավ, լիքը հավես մարդիկ եկան։ ՀԱՎԵՍ ԷՐ։ Կներեք, որ բղավում եմ, էմոցիաներից ա։
    Անընդհատ հեռախիս էի նայում ու մտածում էի, որ հանկարծ նամակ բաց չթողնեմ։ Խառն էի, շատ խառն էի։ Հետո որոշեցի, որ իմաստ չկա ու յուբկես շատ էր քամիից ծածանվում։ Ավելի լավ էր դրա վրա կենտրոնանալ։ Գրելուց մէ հատ բան հասկացա ու ուզում եմ պատմել դրա մասին։
    Հանդիպմանը Հասմիկնն էլ էր եկել։ Ես իրան շատ եմ սիրում, իրան գիտեմ առաջին ակումբային հանդիպումիցս հետո, բայց ավելի մտերմացել ու ընկերացել ենք էս վերջերս։ Ես ու Հասմիկը իրար շատ նման գծեր ունենք ու, ըստ իս, եթե դրանք չլինեին՝ համ ես երջանիկ կապրեի, համ ինքը։ Ինքը առաջին մարդն էր ում ես պատմել էի, որ հիպոթալամուսս-հպոֆիզային համակարգս անհավասար ա շնչում իմ ու իրա ընդհանուր ծանոթի նկատմամբ։ Էլ ոչ մեկին չէի ասել, որտև չէի ուզում շատ մարդ իմանա։ Հասմիկին էլ պատմեցի, որտև ինձ թվում էր, որ ինքը դրան էմոցիա չի տա։ Իսկ ինձ էդ էր պետք։ Ինձ պետք էր ինչ-որ մեկի հետ կիսվել ու չխորանալ՝ բա՞ հետո, բա՞ ի՞նչ ա լինելու, բա՞ ինքը, բա՞ ե՞րբ եք ամուսնանալու և այլն։ Ու տենց էլ եղավ, ինքը էմոցիա չտվեց, մի քիչ խնդաց ու ասեց՝ օկ։ Ինչի՞ էի ասում նման գծերի մասին, դրանց զուգահեռ ես ու Հասմիկը մի հատ շատ տարբերվող գիծ ունենք։ Ես տաս անգամ մտածում եմ «չուժոյների» մոտ ինչ ասեմ, իսկ Հասը՝ չէ։ Ինքը նենց իմպուլսիվ ա, լեզու առանց ոսկոր։
    Էն ինչ ինքը արեց կիրակի իմ հաշվելով երկրորդ անգամն էր, կասկածելով երրորդ։ Եկավ ու առանց նայելու աջ կողմս ո՞վ ա նստած, ձախ կողմս ո՞վ ա կանգնած, կամ վաբշե ո՞վ կա մեր կողքերը՝ անունով, հոգով-սրտով, ամբողջ էմոցիաներով պատմեց՝ էն որ ամեն ինչ։ Հարցնում էր՝ կապ կա թե՞ չէ։ Ես էլ ասեցի, որ չկա։ Հիմա, որ հիշում եմ՝ ինչքան էի նեղվել էդ իրավիճակից, ծիծաղս գալիս ա։
    Վաբշե, իմ ընկերուհիները, բոլորը, էդ գծից շեղ են։ Ախր, ֆայմի հարց ա։
    Ասենք, պարզ օրինակ բերեմ։ Ես հավանում եմ Պողոսին, բայց դու տեղյակ ես, որ իմ ու իրա մոտ չի ստացվել, ինչի՞ ես գալիս պատմում, որ ինքը ուրախ ա, երջանիկ ու իրա կայֆերով ապրում ա։ Ընգեր, բան մի ասա։ Կամ ասա՝ Լիզ, Պողոսը հասկացել ա, որ առանց քեզ կյանքը անիմաստ ա ու հիմա սպիտակ երթուղայինով գալիս ա քո մոտ (ինչպիսի անձնազոհություն), կամ՝ ոչ մի բան մի ասա։ Պարզ ա, չէ՞։ Ասենք էն որ իմ նախկին ընկերոջ ընկերուհին հղի ա, որ x օրը իրանք ամուսնանում են, ու որ իմ նկարները դեռ նախկին ընկերոջս ՖԲում դեռ կա, ես իմացել եմ իմ մոտիկ ընկերուհիներից։ Ինձ ճիշտ հասկացեք, ես ուրախ եմ իրա համար ու ուզում եմ, որ ինքը երջանիկ կյանք ունենա, որտև ես բնույթով շատ լավ մարդ եմ, բայց թող ինչքան կարա ինձանից հեռու երջանիկ լինի։

    Հասը, որ ասեց, իրականում միակ մարդը, որ նեղվել էի՝ ես էի։ Էդ էն մայկայի վրայի լաքաներից ա, որ կարող ա ոչ մեկ չի էլ նկատի, ով էլ նկատի անտարբեր կանցնի կամ կմոռանա, բայց դու կտանջվես նրա համար, որ լաքայով շոր ես հագել։ Ինքնագնահատականի լուրջ խնդիր ա։ Հիշեցի, ձախ կողմում՝ Վահեն էր նստած։ Պիվա էինք խմում։ Այգիի սեքյուրիթին եկավ ու իրան ասեց, որ չի կարելի, իսկ ինձ բան չասեց։ Որ ասում եմ՝ հավես էր։
    Հասուլ, որ ասեցիր՝ գրկեց, հանեց օդերով ու պաչեց, կարող ա գլխով էի անում ու իմ մշտական նամռոտ դեմքի արտահատությունն էր, ծիպը, ինձ մեկ ա, բայց ներքին Էլիզաս ուզում էր շատ շտապ ցիանիդ խմել։ Չգիտեմ դու էս մի օր կկարդաս թե՞ չէ, բայց չեմ ուզում, որ բացասական էմոցիաներ ունենաս։ Սրա մասին ուզում էի խոսալ քո հետ, հետո մտածեցի դու ու ես էս կյանքում հիմա նենց բաների միջով ենք անցնում, որ էս շատ անկապ խնդիր ա։ Թող քեզ չխանգարի։
    Ես մոռացա ինչ էի ասում։ Էսօրվա գրածիս անունը պետք ա Հասմիկի ծիծաղը դնեի, էս ի՞նչ էր։
    Էդ օրը իտալացիներիցս լուր չունեի։ Էս օրվանից հոտ, Մատեոյի մասին տեղեկություն ստացա օգոստոսի 05-ին։
    Ի դեպ, մի երկու բառ potassium cyanide-ի մասին։ Երկրորդ համաշխարայինի ժամանակ ա լայն կիրառվել, հայտնի ա որպես սուիցիդալ հաբ։ Ինքը պահվել ա զինվորների վզկապի/վառատնիկի ներսային մակերեսին ու ինձ թվում ա անունից արդեն պարզ ա, թե դրա նպատակը ո՞րն ա եղել։ Իսկ ես դրա մասին գիտեմ, որտև բժշկականում ռազմագիտություն եմ ուսումնասիրել, այդ թվում թունաբանություն։ Ու մեզ ասել են, որ լյուբոյ բժշկականը ավարտած անձ կոչումով լեյտենանտ ա։ Իբր պահեստային բժիշկ ենք մենք։ Ոչ ավել, ոչ պակաս։
    Սենց էլի։
    Վերջին խմբագրող՝ GriFFin: 30.08.2017, 22:02:
    Vitam regit fortuna, non sapientia.

  16. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (30.08.2017), Cassiopeia (30.08.2017), Աթեիստ (03.09.2017), Մուշու (31.08.2017), Նաիրուհի (03.09.2017)

  17. #114
    Batman GriFFin-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.05.2014
    Գրառումներ
    1,854
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    3 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էս վերջին 3 տարում ավելի շատ հարսանիքի եմ գնացել քան իմ ամբողջ կյանքում։ Մենակ էս ամիս 5 հարսանիքի պետք ա գնամ, որոնցից մեկը էսօր էր։ Ու, երևի ամուսնացողները մտածում են, որ էդ իրանց հատուկ ու յուրահատուկ օրն ա, բայց իրականում բոլորը նույնն են։ Նույն խառը ու մինչև վերջ չկազմակերպված սկիզբը, նույն տիպի ճառերը և երաժշտությունը, ուտելիքը, նույն ոճի հարսի պարը, նույն ոճի տարօրինակ հյուրերը ու նույն ավարտը։ Որոշները մի քիչ թանկ են անում, որոշները հարաբերականորեն էժան, բայց ընդհանուր նույն ա ու ինչքան ուժ ունի անիմաստ։ Ոնց որ էդ հարսի ու փեսայի օրը չլինի, ոնց որ էդ օրը ծնողների ու բարեկամների օրը լինի...
    Մի հատ սովորություն ունեմ։ Հարսի պարի ժամանակ նայում եմ փեսայի դեմքի արտահայտությանը։ Այ էդ էն քիչ բաներից ա, որ տարբեր ա։ Էս նախավերջինը, որ գնացել էի, փեսան նենց հիացած էր նայում։ Նենց հուզիչ էր։ Իսկ էսօր չէ, էսօր էդ տղան լրիվ անտարբեր էր։ Դե իրանց պատմությունը գիտեմ ոնց ա եղել։ "Տղա ջան, արդեն մեծ ես, պսագվելուդ վախտն ա" ոճի էր։ Ու էնքան տխուր էր։ Էս խեղճ աղջիկը փայլում ու շողում էր, պարում էր իրա ամուսնու համար, իսկ ինքը սկզբում չկար, հետո ինչ որ մեկի հետ էր զրույց անում, հետո սկսեց սառած դեմքով նայել, որտև իրա ծնողները ասեցին` կնոջդ նայի։ Անցած հարսանիքին փեսան հլը պարը չավարտած եկավ ու գրկեց-պաչեց կնոջը, իսկ էսօրվա փեսան մոտեցավ ու իրա կինը իրան փաթաթվեց։ Էն որ բարևելուց ինչ որ մեկը ծեռքն ա մեկնում, իսկ դիմացինը որոշում ա գրկի, այ տենց awkward էր։
    Ու խի եմ ես դրանից տխրում?
    Vitam regit fortuna, non sapientia.

  18. Գրառմանը 10 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (03.09.2017), Cassiopeia (03.09.2017), Mr. Annoying (03.09.2017), Progart (03.09.2017), Smokie (14.09.2017), StrangeLittleGirl (03.09.2017), Մուշու (03.09.2017), Նաիրուհի (03.09.2017), Ուլուանա (03.09.2017), Տրիբուն (03.09.2017)

  19. #115
    Batman GriFFin-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.05.2014
    Գրառումներ
    1,854
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    3 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    **** Փաթիլներ ****
    Վերջին խմբագրող՝ GriFFin: 07.09.2017, 21:50:
    Vitam regit fortuna, non sapientia.

  20. #116
    Batman GriFFin-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.05.2014
    Գրառումներ
    1,854
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    3 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էրիվանը իմ ու իմ ծնողների ծննդավայրը չի այլևս։
    Ինքը մի հատ մեծ, մեծագույն խառնաշփոթ ա։ Ինքը փոշի ու կեղտ ա, որի պատճառով չի կարողանում նորմալ ներշնչում ու արտաշնչում անի։ Ինքը մշտական քթահոսություն ա։ Էրիվանը ծխարան ա, մի մեծ ծխարան։ Ինքը ծխում ա ամեն տեղ` կանգառում, փողոցում զբոսնելիս, հանրային տրանսպորտում, սրճարանում։ Էրիվանը 50 տարեկան չաղ կին ա, ով ամեն գնով ուզում ա նստած գնալ աշխատանքի։ Էրիվանը տրանսպորտում միշտ կանգնած երիտասարդ ա։ Ինքը քրտինքով լցված վերնաշապիկ ու կուռտկա ա։ Հենց ձեռքերը բարձրացնում ա, որ բռնվի ու չընկնի, իրա մոտակայքում գտնվողներն են ընկնում։ Հոտից։ Էրիվանը մազերը չներկած ու յուղոտ, բայց կարմիր շրթներկով աղջիկ ա։ Էրիվանը եկեղեցու կողքով անցնելիս խաչակնքվող անհավատ ա։ Էրիվանը մշտապես շինարարություն անող ու ծառ կտրողի մեկն ա։ Ինքը անընդհատ ոտքերի վրա ա կանգնում, կներեքը վաղուց չգիտի ինչ ա։ Ինքը չի սիրում նորմայից շեղված ոչ մեկին։ Էրիվանը երեխեքին ոտքի տակ ա գցում, որտև նստելու տեղ կա։ Ինքը այգի ա, որտեղ մարդիկ իրար թաքուն գրկում են ու համբուրվում... հանկարծ ոչ մեկ չտեսնի, որ Էրիվանում սիրել կա։ Էրիվանը վախենալով ա համբուրում։ Հանկարծ կողքից անցնող ա զգում, էլ չի սիրում։ Էրիվանը տարիքի պատճառով դժվար ա քայլում, տրանսպորտ նստում։ Էրիվանը հեծանվորդի ա խփում, որտև խառոշի ա։ Էրիվանը անհասկանալի երաժշտություն ա, ոնց որ թե հայերեն ա, թե ռուսերեն ա...չեմ հասկանում։ Էրիվանը մութ ա։ Շատ մութ ա։ Ինքը մարդ ա սպանում, փող ա գողանում, կին ա ծեծում ու բռնաբարում, բայց ոչ մեկ դրա մասին չի խոսում։ Որտև Էրիվանը ցերեկը, գործից տուն գնալուց աղմուկ ա, իսկ գիշերը լռություն։ Էրիվանը մի մեծ անլիարժեքության բարդույթ ա։
    Ու ինչ լավ ա, որ էսօր վերջին անգամ եմ Էրիվանը տեսնում։
    Vitam regit fortuna, non sapientia.

  21. Գրառմանը 10 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (10.04.2018), Cassiopeia (10.04.2018), erexa (10.04.2018), Mr. Annoying (10.04.2018), Smokie (24.04.2018), StrangeLittleGirl (10.04.2018), Աթեիստ (10.04.2018), Արէա (10.04.2018), Մուշու (10.04.2018), Նիկեա (10.04.2018)

  22. #117
    Batman GriFFin-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.05.2014
    Գրառումներ
    1,854
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    3 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Նիկոլի թվին

    Ցավոք էլ չեմ կարա ասել, որ քաղաքականությունը բժիշկի տեղը չէ։ Որտև բժիշկը ինքնակամ {երևի} գնացել մտել ա քաղաքականության մեջ։
    Ելնելով ներկայիս իրավիճակի հետ կապված լիքը մտքեր ունեմ, ահավոր շատ, էնքան, որ չեմ կարողանում քնել էս ազիս օրով։
    Քաղաքականությունից չհասկանալու մասին։
    Երբ ասում եմ, որ չեմ հասկանում, չգիտես ինչի շատերը մտածում են Tabula rasa վիճակ ա, բայց դե, մեր մեջ ասած, ես նենց ոչինչ ջոկում եմ։ Գոնե գիտեմ, որ Դալաքյանը ԵԼՔից չի, այլ ՀՀԿ ա /inside joke/։ Ուղղակի չեմ սիրում խառնվել։ Ինչքան չեմ ընդունում, երբ բժշկության մեջ են մտնում չբժիշկները, էդքան չեմ սիրում, երբ քաղաքական վերլուծություններ են անում չմասնագետները։ Բայց դե կամա թե ակամա կարծիք ես ձևավորում, եթե դու ծառից մի քիչ խելացի ես։ Հիմնվում ես տարբեր բաների վրա՝ էական թե ոչ էական։ Սրա հետ կապված մի բան ասեմ։ Իմ մոտ պարանոյա չի, բայց ես ոչ մեկին չեմ վստահում իբրև քաղաքական գործիչ։ Էդ նրաից ա, որ Կարեն Դեմերճյանից հետո, իմ ընտանիքում մթնոլորտը տենց ա եղել։ Իմ մեջ էլ ա էդ նստած։ Իմ համար, բոլորը, անխնա վատն են։ Ոչ մեկին վստահել պետք չի, իրանց հետ գործ բռնել պետք չի։ 2008թ․-ին, երբ ես դպրոցական էի, բոլորը Լևոն ՏՊ-ից էին խոսում։ Ոչ մեկ, ոչ մի բան չէր հասկանում։ Տանը ով ինչ ասում էր, գալիս դպրոցում ՛յանի իմ կարծիքով՛ ասում էին։ Մեր դասարանի Անին, ով հիմա մեր բուհի ՈՒԽի կարկառուն ներկայացուցիչներից ա, պատմում էր թե ինչ հոյակապ մարդ ա Լևոն ՏՊ-ն։ Վիդենոր էր բերում էն տրաքած հեռախոսներով, թե ոնց ա էդ մարդը, լինելով տենց մեծատառով, այգի մաքրում, պարտեզ ջրում։ Էդ նախքան մարտի 1-ի դեպքերն էր։ Ու ինքը իմ համար վառ օրինակ էր նրա, որ տանը ոնց ասում են քո մեջ տենց էլ նստում ա։ Իմ մեջ նստացրել էին նեիտրալությունը։ Ու ես հիմա հասկանում եմ բոլորին՝ թե ՀՀԿ, թե կեղծ ՀՀԿ, թե նախկին ՀՀԿ, թե կեղծ օպոզիցիա, թե Գագիկ Ծառուկյանի ցավը տանեմներին, բոլորին։ Ու երևի էդ քաղաքական նեիտրալության/ինֆանտիլության/ պատճառով ա, որ ես ղարաբաղցիներին նորմալ եմ վերաբերում։ Ընդհանրապես բոլորին նորմալ եմ վերաբերում։ Իսկ իմ ծանոթները 15 տարեկանից ատում էին իրանց, որտև տենց էր ձևը։ Բայց տենց ճիշտ չի, էլի։
    Ցույցներին գնալու մասին
    Ես, էս վերջին 10 օրը մի քանի անգամ եմ գնացել ու անկեղծ ասած ինձ շատ, ծայրահեղ վատ եմ զգացել։ Ահավոր տագնապային էի ու չէի դիմանում։ Ես ինձ մարդկանց ամբոխի մեջ շատ վատ եմ զգում։ Մի օր էլ շատ վախեցա, որտև տեսա թե ոնց ա 50 սևավոր-դիմակավոր տղամարդկանցով խումբ գալիս իմ ուղությամբ։ Սարսափելի տեսարան էր։ Որ իմ արտասահմանցի ընկերները պատմում էին՝ ցույցի գնալուց կարող ա մեռնես, ես էդ խոսքերը սեփական կաշվի վրա զգացի։ Սասնա ծռերի ու Էլեկտրիկ Երևանի ժամանակ, ցավոք, երկրում չէի։ Բայց էդ ժամակ էլ փշերի վրա էի, որտև ստեղ չէի։ Իհարկե էս չափազանցնում եմ, որտև ընդհանուր շատ խաղաղ էր անցնում։ Բայց ուր ա ազատությունով նայես, ուր ա դուբինկայով տան գլխիդ, ուր ա վազեն վրեդ։ Երևի նաև վախեցա նրանից, որ էդ մարդկանց ամեն օր տեսնում եմ ու գիտեմ ինչի են իրանք ընդունակ։ Ինչքան <<անհայտ>> սադրիչ կա՝ մեր փողուցում ա ապրում։ Առաջ ներվայնանում էի նրանից, որ մեկը գնում էր ցույցի պռոստը տակ, մյուսը նկարվելու, մյուսը լոպազանալու։ Բայց հիմա մտածում եմ, որ լավ էին անում։ Կարևոր չի ում արժեհամակարգը ինչքան ա զարգացած, կարևորը, որ ինչ որ գաղափարների շուրջ տարբեր մարդիկ էին հավաքված։ Ու մի բան Ե․Ռիման ճիշտ ա ասում։ Ես էդ օրերին տեսել եմ էն ջահելությանը ում կարիքը ես միշտ ունեցել եմ։ Հա, իրանց մեջ, ընդհանուր ցուցարարների մեջ ով ասես կար, բայց մենակ իրանք, որ կային՝ ինձ հույս տվեց։ Անկեղծ։ Ես կուզենայի, որ իրանց դեռահասությունը/ջահելությունը/ ավելի լավը լիներ, բայց հիմա էս ա։ Կուզենայի, որ ավելի ուրախ հարցերի շուրջ էլ մեր ջահելները հավաքվեին՝ համերգ, ֆեստիվալ։ Որտև իրանք իրար կարիքը շատ ունեն՝ խոսալու, կսիվելու, ծանոթանալու, պայքարելու։ Բայց ոչինչ, հիմա իրանք ավելի /չվախենամ ասել/ ազնիվ հարցի շուրջ են հավաքվել։ Ու իրանք կյանք են։ Էդ օրերին իրանց շատ սիրեցի։
    Անընդհատ պայքարելու մասին
    Էն օրը, ապրիլի 24-ին մտածում էի, որ կոնկրետ իմ ընտանիքը հա ապրելու կռիվ ա տալիս։ Թուրքերից փախան, սովետից փախան, հալածվեցին սեփական եղբայրների կողմից ու էլի շարունակում են։ Պայքարում են։ Որտև, հորս արև, մենք որոշել ենք չգնալ երկրից։ Հարգելով մեր հանգուցյալների ցանկությունը, որոշել ենք ապրել մեր հայրենիքում։ Ի տարբերություն շատերի կարայինք գնալ, բայց որոշեցինք, որ էլ վերջ։ Հերիք ա։ Ուղղակի Սերժի վախտ կայուն, ծանր էր վիճակը։ Իսկ հիմա անկայուն ա։ Ինտեսիվ թերապիայի փորձը ցույց ա տալիս, որ կայուն, ծանր վիճակը 2 ելք ունի։ Բժիշկները լավ գիտեն դրանք։ Հուսամ լավ կլինի։
    Ապրիլի 23-ի մասին
    Էս օրը, իմ համար, որպես ՀՀ քաղաքացի, որպես մարդ, ամենակայֆ օրերից մեկն էր։ Լուրջ եմ ասում։ Ամեն հայ պիտի տեսնի էդ։ Ես հայրենասեր չեմ, կներեք։ Բայց էդ օրը վերջն էր։ Կյանքում ինձ էդքան լավ չէի զգացել գործից դուրս գալուց, փողոց դուրս գալուց, մենակով առանց ականջակալների քայլելուց։ Ափսոս չեմ կարա բառերով նկարագրեմ, որտև էդքան տաղանդ չունեմ։ Բայց լիքը վիդենոր ու նկարներ եմ արել ու ամեն անգամ նայում են դրանց։ Էդ վերջն էր։
    Off-line and On-line
    Իմ միջավայրում, փաստը մնում ա էն, որ մեծ մասը դեմ ա ներկայիս թեկնածուին։ Ինչի՞, դժվար ա ասել։ Բայց տարբերությունը էն ա, որ իրանք ոչ մի բան չեն անելու դրա համար։ Իրանք թքած ունեն։ Երևի բժիշկները տենց են, անհետաքրքիր։ Իրանց տեսադաշտը ուրիշ ձևի ա, նեղ ա։
    Նիկոլի կինը
    Իրա ամուսնու հետ սիմտաիաս չի բռնել, ցավոք։ Էդ հավատքի պակասին և անվստահությունից ա գալիս։ Չեմ կարողանում, էլի, կներեք։ Չէ, ԿԿ-ի նկատմամբ առավել անտարբեր եմ։ Մինչև վերջերս էլ, ելնելով քաղաքական ինֆանտիլությունիցս, տեղյակ չէի, որ ինքը սիմպո ռոմանտիկ կերպարի հետ ա ասոցացվում։ Բայց Նիկոլի կինը՝ Աննան, նենց լավն ա երևում։ Այ իրան սիրեցի։ Էն պահը, որ Նիկոլին ազատ թողեցին ու Տիգրան Մեծով քայլում էր հրապարակ, մեկ էլ կինը եկավ ու գրկախառնվեց։ Նենց կենդանի տեսարան էր, նենց սիրուն էր։ Գժվելիք։ Բա խուճուճները։ Ախ ^___^ Էն որ ինքը աշխատող կին ա, 4 երեխա ունի՝ 3տ․, 12 տ․, ուսանող աղջիկ ու շուտով բանակ գնացող տղա։ Նենց կենդանի ա իրա կերպարը իմ համար։ Ու էդ մամուլի պրոպագանդան չի, այլ իմ դիտարկումն ու ընակումն ա։
    Քունս սկսեց տանել, թե չէ էլի կգրեի։
    Պապիկս ասում էր, որ պոլիտիկան պռնկություն ա։ Իմ աչքի առաջ, հասարակ Ուսանողական Խորհրդի երեխեքը, ովքեր ամբողջ հոգով, սրտով, բջիջներով ՀՀԿ են, սկսեցին 25-ից հետո ԵԼՔ գովաբանել։ Ոռ մտնելը ու ՛կարծիք՛ փոխելը իրավիճակին համապատասխան միշտ էլ կլինի, ուղղակի ոչ սենց բացահայտ էլի։ Էս մակարդակից սկսասծ մինչև վերև գնում ա սապոնվելը։ Այ էդ տխուր ա։
    Ծառուկյանը մի անգամ ասել էր՝ Բարգավաճը Հայաստանին, Հայաստանը բարգավաճին։ Իրականում էս շատ վախեցնող միտք ա։
    Vitam regit fortuna, non sapientia.

  23. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (01.05.2018), Cassiopeia (01.05.2018), Smokie (21.05.2018), Նիկեա (01.05.2018)

  24. #118
    Batman GriFFin-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.05.2014
    Գրառումներ
    1,854
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    3 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում ivy-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    1. Գինու մեջ թաթախված սիրտը

    -Մահվան ժամը ֆիքսեցի՞ք:
    -Չէ, մոռացա: Մահվան ժամը` 01:10:
    -Մարդ կա՞, որ սոված ա: Գնամ հարազատներին ասեմ, որ մահացել ա, ու գնանք մի կտոր հաց ուտենք: Ո՞վ կպատվիրի: Հե՜յ, ի՞նչ ես շշմել: Արի՜, էլ բան չի լինի անել: Էսկոմ արի՜: Ա՜յ մարդ, թո՜ղ էդ անտերը:
    -Մի՜ հուզվի: Բժիշկները չեն լացում: Ա՜, էլի խալաթիս արյուն թափեց, կնիգս էլի մունաթ ա գալու:
    Ծիծաղելով թփթփացրեցին միմյանց ուսերին ու դուրս եկան սենյակից: Ուռած աչքերով նայում եմ իրենց: Ինչպե՞ս: Ի՞նչ հաց ուտել: Մեկը ուտելիք պատվիրելու գնաց քույրերի սենյակ, մյուսը գնաց լվացվելու: Նայում էր հայելու մեջ ու երևի մտքում մտածում` ոնց սկսի: Երևի կասի, որ ամեն ինչ արեցինք, բայց, ցավոք, անկանխատեսելի բան եղավ, ու հիվանդը մահացավ: Կամ էլ մտածում է` ինչ ուտի: Խորովա՞ծ, քյաբա՞բ, շաուրմա՞. այս է խնդիրը:
    Նայում եմ մահացածի դեմքին ու սպասում, որ հիմա կշնչի: Մի մեծ ներշնչում, ինչպես որ առավոտյան էր անում: Հավաքարարը եկավ ու իր հաստ քամագով հրեց ինձ մի կողմ: Վերադարձրեց ինձ իրականություն ու քշեց սենյակից: Ժամանակ չկա: Չեն կարող սպասել մինչև ես համակերպվեմ, որ մահացել է: Հավաքում էր սենյակը ու բարկանում, թե ինչու էս գիշերվա կեսին մեռավ ու չթողեց, որ քնի:
    Ախր ո՞նց մահացավ: Առավոտյան ինձ ասում էր, որ հիվանդանոցից դուրս գալուն պես ինձ թթի օղի կհյուրասիրի: Նայեց աչքերիս ու հարցրեց. «Հը՞ն, ո՞նց ա: Լա՞վ ա լինելու ամեն ինչ»:
    -Իհա՜րկե: Ամեն ինչ հիմա էլ ա լավ: Արյան անալիզի պատասխանները եկան: Բան չկա:
    -Ապրե՜ս բժիշկ ջան: Երեխիս պես քեզ սիրեցի: Այ սենց միշտ օգնես բոլորին:
    -Դե դուք հիմա հանգստացեք: Վաղը օբխոդին կխոսենք:
    Նայում էի, թե ոնց են տանում դին: Ախր լավ էր: Ստաբիլ էր: Ի՞նչ եղավ: Մտածում էի, որ ես եմ մեղավոր: Մի բան բաց էի թողել: Մի բան սխալ էի արել երևի: Լավ չէի: Սիրտս խառնում էր:
    -Բա՜ն, հե~յ, ըըը~, բան ջա՜ն: Ի՞նչ կուտես:
    -Սոված չեմ, մերսի:
    -Հաստա՞տ:
    -Հա, հաստատ: Մերսի:
    Նայեց մի քանի վարկյան: Հարցրեց` առաջին անգամ եմ մահացած մարդ տեսնում: Ասացի, որ չէ: Էլի էր բան ուզում հարցնել, բայց հեռախոսի մյուս կողմում արդեն պատասխանեցին: Ինքը պատվիրում էր, իսկ ես գնացի, որ կարդամ մի քիչ: Երկու օրից քննության էի: Աշխատեցի էնպես գնալ, որ հարազատների աչքին չերևամ: Ի~նչ վատ էի: Նայում էի գրքիս, բայց բան չէի կարողանում կարդալ: Ինչ-որ երկար անուններ էին ռուս հեղինակների, որոնք սովետի ժամանակ դեմք են եղել, իսկ հիմա ուսանողների նավսն են: Լսում էի մահացածի կնոջ լացելը, տղան էլ սկսեց բղավել. «Բա հիմա ի՞նչ ենք անելու: Բա հիմա ո՞նց ենք ապրելու»: Քույրերը արագ-արագ գնացին, որ հանգստացնեն: Ասացին, որ չի կարելի, որ էլի հիվանդներ կան: Վա~յ, էդ ի~նչ վատ էի:
    Նստած նայում էի առաստաղին, երբ բժիշկները եկան սենյակ: Գերմանիա գնալու մասին էին խոսում: Հետո ամեն մեկը պատմեց իր տեսած առաջին հերձման, դիակի, մահվան մասին: Հետո սկսեցին բացատրել, որ իրենց գործում մահ շատ ա լինում, ամենավերջին օղակն են, ու էս երկրի տված պայմաններում չեն կարողանում օգնել: Ժամանակի ընթացքում սովորում ես:
    Գնացի զուգարան ու սկսեցի լացել: Միակ տեղը, որտեղ ինձ չեն գտնի ու փիլիսոփայական խրատներ չեն տա: Երկար լացեցի:
    Չգիտեմ` ինչու հենց էդ մարդու մահը տենց ազդեց: Չէ, լավ, ստեցի: Գիտեմ, լավ էլ գիտեմ: Հիշեցի, թե ես ինչ էի զգում, երբ իմ կյանքի ամենակարևոր մարդը կորավ: Ես ընկա անդունդի մեջ ու երկար դուրս չէի գալիս: Ես էլ չգիտեի` բա հիմա ինչ ա լինելու, բա հիմա ոնց ենք ապրելու: Ինձ բոլորը գալիս ու սփոփում էին, ամեն մեկն իր կարծիքն էր հայտնում, ինչն ինձ բնավ հետաքրքիր չէր: Ինչքան հնարավոր է փխրուն էի դարձել: Կոտրվել էի, ջախջախվել: Մութ էր, սև էր ամեն ինչ: Ուզում էի անհետանալ, հետո ուզում էի գոռալ: Երբ մոտս բողոքում էին ինչ- որ, ըստ իս, անիմաստ բանից, ուզում էի մի քանի անգամ ապտակել էդ մարդուն: Նայում էի շուրջս գտնվող մարդկանց ու մտածում` ինչու իրենք ապրում են, իսկ էն մարդը, ով արժանի էր ապրելու, մահացավ: Լացում էի ամեն գիշեր, ամեն անգամ, երբ մենակ էի մնում, ամեն անգամ, երբ տուն էի վերադառնում: Ամեն անկյունում զգում էի իր ներկայութունը: Սպասում էի, թե երբ դուռը կբացվի, ու նա ներս կմտնի: Բայց ներս չէր մտնում: Նրա սիրած երգերը չէի կարողանում լսել: Շունչս կտրվում էր:
    Երկար էի մտածում էդ մարդու մասին: Հիմա կարողանում եմ հաց ուտել էն ընթացքում, երբ կողքի սենյակում մի ամբողջ ընտանիք տառապում ա: Մի պահ ուզում եմ գնալ, խոսել իրենց հետ, բայց ի՞նչ ասեմ: Իսկ էդ ժամանակ խոսել անգամ չէի կարողանում:
    Էդ գիշեր արթուն մնացի իմ մտքերի, անցյալի, հոգիների, հիշողությունների հետ: Առավոտյան, ոնց որ մնացածը, սկսեցի հերթով կատարել իմ ռիտուալները. լվացվել, հագնվել, քայլել դեպի կանգառ, նստել երթուղային, դնել ականջակալները, բռնել մեկի պայուսակը, մյուսին տեղ տալ, որ նստի, գնալ դասի ու ոչնչով չտարբերվել մնացածից: Խոսել կուրսեցիների հետ, քննարկել սովորած նյութը, պատմել հերթապահությունից: Լսել. «Երնե~կ քեզ, շերտազատվող անևրիզմա ես տեսել»: Լսել ուրիշների դժբախտ պատմությունը ու քայքայվել ներսից:
    Հասարակ մարդ, ով ունի իր դժբախտ պատմությունը: Մարդ, ով անցել է իր ողբերգության միջով: Մարդ, ով հաճախ մենակ է մնում իր իսկ ստեղծած հրեշների հետ: Մարդ, ով էլ չի լացում: Մարդ, ում սիրտը թաթախված է գինու մեջ:
    Վայ մէ, էս ես եմ գրել? Ուղղագրական ու կետադրական սխալներով հպարտանում եմ։ Ռուսկախոսությունս վկա։
    Բարև, Ակումբ։

  25. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (13.12.2020), Cassiopeia (12.12.2020), Sambitbaba (12.12.2020), Աթեիստ (12.12.2020)

Էջ 8 8-ից ԱռաջինԱռաջին ... 45678

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Պոեզիա. Անքնություն
    Հեղինակ՝ Ուլուանա, բաժին` Ստեղծագործողի անկյուն
    Գրառումներ: 20
    Վերջինը: 10.08.2020, 03:15
  2. .անքնություն
    Հեղինակ՝ pandec, բաժին` Անձնական օրագրեր
    Գրառումներ: 10
    Վերջինը: 19.05.2017, 00:00
  3. Անքնություն
    Հեղինակ՝ Artgeo, բաժին` Մարդ և շրջակա միջավայր
    Գրառումներ: 37
    Վերջինը: 07.01.2013, 16:57
  4. Անքնություն
    Հեղինակ՝ KT', բաժին` Ստեղծագործողի անկյուն
    Գրառումներ: 10
    Վերջինը: 07.08.2008, 07:54
  5. Անքնություն
    Հեղինակ՝ Narek Ktoyanc, բաժին` Ստեղծագործողի անկյուն
    Գրառումներ: 10
    Վերջինը: 23.01.2007, 00:09

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •