Ինչու՞ հենց էն պահին, երբ ես պիտի ինտենսիվ պարապեմ/կարդամ/հիշեմ իմ ուղեղը որոշում ա, որ պիտի հիշի իմ հասցեին հնչաց բոլոր վիրավորանքները: Ինչու՞: Էս, շարքից ընկած ուղեղս հերք չի էդ ա հիշում, մի հատ էլ <<արժանի պատասխաներ>> ա մտածում ու նախատում ինձ, որ չեմ ասել: Հետո, երբ հոգնում ա, որոշում ա հիշի հին ընկերներիս ում հետ հիմա չեմ խոսում, բոլոր էն մարդկանց ում սիրել եմ, ասում ա.<<Ինչու՞ սենց եղավ, կալի ա զանգել կամ գրել>> , ու տենց բաներ: Հետո, սկսում ա ապագայի հետ կապված վիդեոներ ու նկարներ ուղարկել ինձ: Եվ կուլմինացիան լինում ա էն, որ ինքը իրա համար ստեղծում ա գոյություն չունեցող իրավիճակ, խոսակցություն, մեկ-մեկ մարդու ու տխրում ա էդ գոյություն չունեցող բաներից: Օֆ-օֆ: Էլ ինձ կիտկատ տվող չկա՝ դրանից ա:
Հ.Գ. Հիմա էլ նեղացել ա ինձանից ու չի ուզում աշխատի: Ասեց, որ ես տարօրինակ եմ: Կին-արմատ ա ուղեղս:
Հ.Գ.Գ. Մարդ կա՞, որ ձեռքս կբռնի:
Էջանիշներ