Անքնություն

[GriFFin]

Եսօր հարևանս եկել հարցնում ա. << Տեսողությունդ ինչքա՞ն ա: Մինուս ա, թե՞ պլյուս>>: Դե ես որպես մարդ ով գիդի, որ նման հարցի դեպքում թիվը չի հետաքրքրում այլ <<մինուս-պլյուս>> հարաբերությունը, անտարբեր ասեցի, որ մինուս ա: Սա էլ ինձ ասում ա, որ իրան մի մեծ կին ( էն իմաստով, որ թե մեծ ա ուրեմն իմաստուն ա) ասել ա, որ տարիքի ընթացքում մարդու մոտ տեսողությունը դառնում ա պլյուս, իսկ պլուսը մինուսին չեզոքացնում ա... դրանից հետևում ա, որ ես երջանիկ եմ, որ իմ մոտ մինուս ա տեսողությունը: Ես էլ սկսեցի ծիծաղալ ( ախր նենց վատ պահին ինձ մոտեցավ, էն որ ցինիկ մոդ օնն ) ու ասեցի, որ եթե օպտիկայի օրենքներում ինչ որ բան խախտվել ա, ուրեմն նման հրաշքի հավանականությունը մեծ ա: Մի խոսքով: Նոր էդ հարևանս եկել մամայիս բողոքում ա, որ ես շատ կոպիտ մարդ եմ ու վատ բժիշկ կդառնամ, իսկ ես դեռ ծիծաղում եմ: Ինչ լավ ա, որ ես դեռ դիպլոմ չունեմ ու կարամ մեկ-մեկ ջրիկանալ:

[GriFFin]

Ես հասկացա, որ ես կմահանամ սրտի քաղցկեղից: Էն ամենա-ամենա հազվադեպ չարորակ գյադեն կկպնի ինձ: Էսքան ժամանակ ա ես չսովորեցի դավանել <<թքած ունեցի ամենինչի վրա>> կրոնին: Իմ համար չի: Գիդես ո՞նց ա իմ նիհիլիստական ընթերցող: Մ, հաստատ կիմանաս, էս դարում բոլորն են դա զգում: Աչքերս բացում եմ ու ամենինչ խամրած ա, ինչ որ անհասկանալի սեռի-սև խամրած ճիճուներ են պտտվում աչքերիս առաջ: Ուր հայացքս թեքեմ իրանք էդ կողմ կգնան: Ու տենց ամբողջ օրը... ուր հայացքս թեքեմ, ինչ որ վատ բան եմ տեսնում: Ամեն տեղ էդ ճիճուներն են` կանգառում, երթուղայինում, հիվանդանողում, ավտոբուսում, ընթերցասրահում, Աբովյան փողոցի վրա, թեյարանում, ընկերուհուս տանը, գինու մեջ... չէ լավ ես մեկը ստեցի: Գինու մեջ էդ ճիճուները լուծվում են ու անհետանում: Սկսում եմ հասանալ էն մարդկանց ովքեր իրանց ճիճուներից լուծում են տարբեր վնասակար (և ոչ միայն) ռիտուալների մեջ:
Բժիշկս դեղեր նշանակեց աչքերիս <<ճիճուների>> համար, իսկ ուղեղիս ճիճուների հարցը պիտի ինքս լուծեմ... թե չէ մի օր կհասնեն սրտիս:
Հ.Գ. Հոգեբուժության մեջ <<օտար լեզվի/երկրի>> զառանցանքը կա: Այն դրսևորվում է, երբ հիվանդը հայտնվում է օտար երկրում, որի լեզուն նա չի հասկանում ու իրան թվում ա, որ իր մասին են բոլորը խոսում: Երևի միակ զառանցանքն ա, որ կուզենայի ունենալ: Համ օտար երկրում կհայտնվեի, համ ստիմուլ կունենայի լեզուներ սովորելու, համ էլ միշտ կա հավանականություն, որ քո մասին բամբասում են...կիմանայի վերջապես ու կթփեի էդ բամբասողներին:

[GriFFin]

Ի՞նչ եմ հիմա մտածում: Էն թե ո՞վ էր բացել "շնորհավորանքներ" բաժնում իմ ծնունդի թեման:
Հիշեցի:
Հիմա մտածում եմ, ինձ վիրավորում ա էն, որ էդ իմ մոտիկ ընկերներից չէր արել թե՞ չէ: Առաջ վիրավորում էր ու ես չէի ուզում ակումբ մտել: Չէի ուզում մեկնաբանություններ գրել: Չէի ուզում ուրիշներինը կարդալ, հատկապես էն մարդկանցը ում իրականում ճանաչում եմ: Անիմաստ, թույլ մարդուն բնորոշ վիճակ:
Իսկ հիմա չեմ նեղվում, ոչ մեկին չեմ մեղադրում: Նենց լավ եմ ինձ զգում իմ նիհիլիստական ընթերցող:
Մեկ տեկիլա... երկու տեկիլա... երեք տեկիլա...
Չէ ալկոհոլից չի, մենակությունիցել չի, ոչ էլ նոր տարին կապ ունի: Ես էն ուղղվողներից չեմ: Նոր տարի նոր սկիզբ մարդկանցից չեմ: <<Երկուշաբթի օրվա մարդիկ>>-ից չեմ: Գիդես իրանք ովքե՞ր են: Էն որ պիտի դիետա սկսեն պահել, սպորտով զբաղվել, նոր գիրք կարդան, քիչ խմեն, լավ սովորեն, աշխատանք գտնեն, ավելի լավը դառնան, բայց երկուշաբթի օրվանից: Իսկ հենց էդ օրը անցնում ա, դառնում են նույնը:
Չգիդեմ ինչը փոխվեց, երևի գիտակցումը, որ անիմաստ ա: Էդ ինձ միշտ ա օգնում: Երբ ես հասկանում եմ, երևույթի անիմաստությունը ոչ հորմոնները, որ մարդիկ, ոչ գրքերը, աչ ալկոհոլը, ոչ մի բան չի կարա ինձ հակառակում համոզի: Սրա շնորհիվ ա, որ ես չեմ նեղանում: Հա, պահի տամ ուզում եմ գոռամ ու չափալախեմ դիմացինին ու ասեմ, որ ինքը ինձ նեղացնում ա, բայց ինչի՞ համար: Կա երկու տարբերակ, կամ էդ մարդը դիտավորյալ ա ինձ նեղացնում կամ առանց գիտակցելու: Դիտավորյալ անողից նեղանալը էդ իրա ասածին արժեք տալն ա, իսկ ես դա չեմ անի: Էս դասը դպրոցից մոտս կա (էլի մանկական կոմպլեքսները առաջ եկան): Իսկ մյուս տարբերակի մարդիկ, եթե ինքը քեզ մոտիկ ա ու նեղացնում ա, ուրեմն էլ մոտիկ չի (պարզ ա չէ), իսկ թե մոտիկ չի, ուրեմն ինքը նույն կարգավիճակը ունի ինչ դիտավորյալ անողը:
Mind = Blown
Լավ է, հոգնեցի փիլիսոփայելուց: Մի բանել ասեմ ու գնամ: Եսօր ես համոզվեցի, որ ուզում եմ մանկաբուժ լինել, առաջ կասկածում էի ու շաաաաաաաաաաաատ, իսկ հիմա հասկացա, որ չէ, ես գտել եմ իմ ոլորտը ու մարդու չեմ թողնի դրան հեգնանքով վերաբերվել: Ես կլինեմ բարձրահասակ, լայն ուսերով, <<որ մի հատ տվել եմ մի քանի մետր կթռնես>> դեմքով, մեծ ձեռքերով, բարակ մատներով, հազվադեպ "յոբոչկա" հագնող պուպուշ մանկաբուժ ^_^
Հ.Գ. Գնամ գործեմ, իսկ դու գնա քնի:
Հ.Գ.Գ. Ինչ անտանելի չոր ձմեռ ա, ձյուն եմ ուզում ու հա ես գործել գիդեմ:
Հ.Գ.Գ.Գ.Ես իմ գրելու ոճը չեմ փոխելու:
Հ.Գ.Գ.Գ.Գ. Չեմ վնասի, երբեք:

[GriFFin]

Իմ նիհիլիստական ընթերցող գիդես քեզ ի՞նչ եմ ուզում ասել: Ես միշտ մտածել եմ, որ ես շատ բարդ բնավորություն ունեմ ու դրա հետևանքով բարդ մարդ կատիգորիային եմ պատկանում: Հիմա, հենց ես պահին մտածում եմ, որ` չէ: Չէ, եղբայր, էդպես չի: Ես շատ պարզն եմ ու ինձ էդ դուր ա գալիս: Ես կուզենայի, որ շատերը իմ պես լինեին: Իմ օրգանիզմը տարիների ընթացքում ինքնապաշտպանականան մեխանիզմներ ա մշակել ու դեպի կատարելություն ինձ ավելի ա մոտեցրել: Էներգիա խնայող ռեժիմ ա ըստ իս: Օրինակ նայի, ես չեմ ձգտում, որ ինձ բոլորը սիրեն, ոչ էլ ձգտում եմ, որ ես սիրեմ բոլորին: Ես չեմ փնտրում ընդհանուր կապեր, ընդհանուր խնդիրներ ոչ էլ ձգտում եմ սուտ/անհամապատասխան/ոչ էական բան ասել, որ դիմացինին դուր գամ ( Դու երկիր մոլորակի՞ց ես, ինչպիսի զուգադիպություն ես էլ) : Ոչ էլ մարդկանց մեջ եմ դրական կամ բացասական բաներ փնտրում: Կարող ա միտքս պրիմիտիվ ասեմ, բայց պիտի արտահատվեմ թե՞ չէ: Ես ամբողջ օրը չեմ խոսում նրանից, թե ի՞նչ եմ կարդում, խի՞ եմ կարդում, էն որ ես ինչ տառերը գիդեմ հա կարդում եմ ( Հա, ես գիդեմ, որ մարդիկ կան, ովքեր կիսվում են իրանց զգացած տպավորություններով, բայց խոսքը իրանց մասին չի), որ ալկաշություն եմ անում (Ведь я же леди) , որ ընկեր ունեմ (հետը ամեն անկյունում չեմ նկարվում), մոտս մի քանի տարի ա անքնություն ա, որ ես չեմ ուշանում, որ դասախոսի հարցերին սիրում եմ պատասխանել մենակ էն պահին, երբ ինքը հենց ինձ ա հարցնում, որ նվերներ անել եմ սիրում, դասերը անում եմ քնության գիշերը, իսկ ընթերցասրահում լրիվ այլ բաներ կարդում, ո՞նց ասեմ: Եթե ինձ ինչ որ բան անհանգստացնում ա, ես ասում եմ: Չեմ ձգձգում: Եթե չեմ ուզում կիսվել, էդ էլ եմ ասում: Սրանից էլ պա՞րզ բան:
<<Կին արմատ համախտանիշը>>`
-Ի՞նչ ա եղել:
-Ոշիբան
-Խի՞ ես մի տեսակ:
-Մի տեսակ չեմ:
-Հաստա՞տ
-ՀԱ!!!
Մեկ էլ մի ամիս հետո քո ինչ որ ուրիշ ընկերոջից իմանում ես, որ քո էս "ոշիբան" ընկերը բողոքել ա, որ դու անտարբեր մարդ ես ու թքած ունես: Wha?? Ասենք, ինչի՞: Կներեք ինձ իհարկե, ես էն տիպի մարդկանցից եմ, որ երկար բարակ չեմ բզբզում: Հարցրեցի, ուզում ես ասա, չես ուզում մի ասա, բայց հետո մի ասա, որ Բեթմենը լավ դետեկտիվ չի: Ես ամենինչ հասկանում եմ, անգամ տափակ ֆեյսբուքային չատից, պարզապես իմ էներգիա խնայող էությունը երկար-բարակ անիմաստ բաներով չի զբաղվում: Չես ուզում դասի գալ, մի արի: Ոչ մեկին բացատրություն մի տուր: Հետաքրքիր գիրք ես կարդում/ կինո նայում/ սերիալ համտեսում /խաղ խաղում/ քո համար էդ արա: Պետք չի էդ անել, որ քեզ դիմացիները սիրեն: Մենակություն ես ուզում, անջատի ամենինչ, ստատուս մի գրի` այ եմ դեփռեստ, վանթ թու բի ալոն, գնա այգի/ընթերցասրահ մի լավ գիրք վերցրա, կամ փակվի տանը կինո նայի: Սրճարանում/ֆեյսբուքում (մարդաշատ վայրերում) միայնակ նստած մարդը մենակություն չի ուզում, ուզում ա, որ իրան ինչ որ մեկը հանի էդ վիճակից:
Մոռացա ինչից էի սկել, իսկ դու մինչև ստեղ ինձ դիմացար իմ նիհիլիստական ընթերցող: Շնորհակալ եմ քեզ, որ լուռ լսեցիր:
Իսկ հիմա ասա, մտքիդ ի՞նչ կա:

[GriFFin]

Գիտեք, հենց այս պահին ես հասկացա, որ շատ վատ հիշողություն ունեմ ու չեմ կարողանում հիշել թե ո՞նց սկսեց 2014թ.-ը: Երևի մտքերով, որ եկող տարի ամենինչ լավ կլինի: Հիմա մտածում եմ, որ սովորույթ դարձնեմ ամփոփիչ գրելը ( աշխատեմ մյուս տարվանը դեկտեմբերի 30-ին վերջացնել) : Մտածում եմ, որ այս եղանակով կհիշեմ գոնե մի չնչին տակաոսը իմ արագ անցնող կյանքից:
Դե, գնացինք…

Հունվար`
• Անեսթեզիոլոգիա կամ <<աշխարհի ամենալավ դասախոսներ >> ցուցակս համալրվեց ևս մի արտակարգ մարդով:
• Կյանքում առաջին անգամ ինտուբացիա արեցի… մանիկենի վրա: Սկզբի համար վատ չէ:
• Հասկացա, թե իրենից ինչ է ներկայացնում անեսթեզիոլոգի աշխատանքը` they rock!!
• Համոզվեցի, որ ավելի լավ է մի քիչ հիպոխոնդրիկ լինել , քանց թե սպասել նրան, որ քաղցկեղը դուրս գա արտաքին աշխարհ:
• Գիտակցեցի, որ սա վերջին Նոր Տարին է առանց Ռազմիկի` 75%:

Փետրվար
• Հոբելյանական 10-րդ սեմեստրիս սկիզբը կամ պետականին մնաց 5 ամիս
• <<Բարով մաշեք>> արտահայտությունը մտավ top 10 ամենահիմար արտահայտությունները ցուցակի մեջ:
• Դատական բժշկություն կամ պետք չէ հավատալ ամերիկյան սերիալներին ու հետաքրքիր գրքերին:
• Ծանոթություն Ջեսիկայի հետ կամ ո՞նց բացատրել բրազիլուհուն, թե ինչու՞ դիահերձարանում ջուր չկա:
• Կետ, երբ դու այլևս չես ուզում շփվել հին ընկերներիդ հետ, բայց ուզում ես հասկանալ, թե իրենք ինչու՞ չեն ուզում:
• Ահա թե ինչպիսին է <<Medicus>>-ի սենյակը:
• Բռնաբարությունը դա … ա) անծանոթ կնոջը բ) ծանոթ կնոջը գ) անչափահասին դ) պատահական անցորդին սեռական ակտի ստիպումը է: Եվ ճի՞շտ պատասխան է:
• Առաջին անգամ մտա բողոքարկման ու բարձրացրեցին գնահատականաս:
• Մանկաբուժություն կամ ես ուզում եմ լինել մարդ, ով բուժում է երեխաներին:

Մարտ
• Վիրաբուժություն կամ դասախոս, ով միշտ ժպտում է:
• Նոր ընկերների ձեռք բերում կամ ես ինքնակամ մտերմացա մարդկանց հետ:
• Հասկացա, որ դու կարող ես լինել ամենախելացիներից, ամենալավերից ու ամենաբարիներից, բայց կյանքը կպարգևի քեզ անհամապատասխան դիմակ, որը դու ստիպված կկրես ողջ կյանքիդ ընթացքում ու այդ դիմակի պատճառով քեզ կփակեն հիվանդանոցում կորած սենյակում, որտեղ մեկ-մեկ ուսանողների ոտք կմտնի, ովքեր ցանկություն էլ չեն ունենա հասկանալու, թե իրականում այդ դիմակի հետևում ո՞վ է թաքնված :
• Որոշեցի հոդված գրել մի վայրի մասին, որից խորապես հիասթափված եմ ու ինչքան ուժ ունեմ ուզում եմ շուտ հեռանալ:
• Իմացա, որ մեր համալսարանում (ինչպես նաև ամեն տեղ) թերթում տպվում է այն ինչ պետք է << վերևներին>>:
• Մարդ, ով երբեք չի գրել ոչ մի տող, ինձ բացատրում էր, թե ո՞րն է սուր գրված հոդվածը:
• Իմ ընկերուհին ու իր հետ իմ ընկերությունը այլևս առաջվանը չի լինի:

Ապրիլ
• Թերապիա կամ վերջապես կարող ենք ֆանենդասկոպից օգտվենք ու ՀԱՍԿԱԱՆԼ թե ի՞նչ ենք անում:
• Պահ, երբ ես հասկացա, որ այլևս չեմ ուզում առնչվել ներկայիս խմբի հետ:
• Պետականին մնաց երեք ամիս:
• Ուռուցքաբանություն կամ չբուժվող ուռուցք չկա:
• Էն որ բոլոր հիվանդների ուռուցքները հայտնաբերվում են պատահաբար:
• Հիվանդ բուժ. աշխատողից վատ բան չկա, իրանք ամենինչ գիդեն ու անբուժելի են:
• Հիվանդանոցի դիմացը գերեզմանոց, միայն Հայաստանում :

Մայիս
• Օրթոպեդիա կամ եթե դու ողնաշարի խնդիր ունես ուրեմն վերջ քո կյանքին:
• -Դեմ չե՞ք չէ, որ ծխեմ… -Դեմ ենք:
• Կյանքիս ամենաանհաջող սանրվածքը:
• Վերջապես գրանցվեցի <<Դար>> ակումբ:
• Նեյրովիրաբուժություն կամ ամենինչ ունի իր տրամաբանությունը:
• Ռազմականները կամ պատե-անպատեի համախտանիշը:
• Թե ո՞նց երեք օրում հանձնեցինք ամենադժվար քնությունները:
• Ռազմիկը պլանավորվածից ուշ ա գալու, վայ էդ բանակի ինչն եմ ասել:
• Հոգեբուժություն կամ առարկա, որին երկար եմ սպասել:
• Հայկ Խոջայան կամ ընտիր դասախոսի համախտանիշը:
• Հոգեբուժը պետք է մի քիչ հիստերոիդ լինի կամ դեմ ենք հայ հոգեբաններին:
• Եկեք նորմալ հայերենով խոսենք, հիմա ասեք իլյուզիան ու գալյուցինացիան ո՞րն են:
• Պետականին մնաց մի ամիս:

Հունիս
• Կնախտաբանություն կամ աշխարհի ամենավատ ամբյոնը:
• Իմ կարծիքով բժիշկը իրավունք չունի գոռալ հղի կնոջ վրա:
• Ուսումը օրդինատորի աչքերով:
• Ոնց չեմ կարողանում դիմանալ ներկայիս խմբին :
• Վերջապես!! Զորացրվեց!!! Վերջապես!!!
• Պետականին մնաց մի ամսից քիչ:
• Մեղավոր ա ամբյոնի վարիչը, բայց ծեծ ենք ուտում մենք կամ դու քնություն տուր, իսկ ես դռելով գործ անեմ, բժիշկ այդպես են դառնում:
• -Երկեղջյուր արգանդը ո՞րն ա :
- Двурогая матка-ն ա:
-Շնորհակալություն տիկին թարգմանիչ:

Հուլիս
• Պետական, պետական ու էլի պետական:
• Ընկերուհիս դժվար դրության մեջ էր, իսկ ես չէի կարող օգնել:
• Թե ոնց էին բոլորը հանձնում գողացած տեստերով, իսկ դու դեբիլ պարապում էիր:
• Աշխարհի ամենալավ ծնունդը կամ Ռազմիկիս հետ առաջին ծննդյանս օրը:
• Հանձնեցի, դիպլոմը ես տպեցի ու ես էլ կազմեցի:
• Էլի բանակ գնացող կա՞

Օգոստոս
Թե բան եմ հիշում ես ամսից…մմմ, շո՞գ էր:

Սեպտեմբեր
• Դասացուցակ 655ի ու 656ի համար:
• Վիրաբուժություն կամ հասկացանք, որ մագիստրատուրան ավելի վատն է և թանգ:
• Առաջին անգամ հանդիպեցի վիրաբուժի, ով թերապիա գիդի:
• Նոր խմբեցի, նոր դիագնոզ:
• Պադագոլնիկ թե՞ подоконник, սա է խնդիրը:

Հոկտեմբեր
• Սեքսոպաթոլոգիա կամ սեքսով զբաղվում են միայն տղամարդիկ, իսկ կանայք…կանայք երեխա են ունենում:
• Իսկ էռեկցիան միա՞յն տղամարդուց ա կախված կամ պսևդոմաչոների համախտանիշը:
• Գինեկոլոգիա ու ևս մի օրդինատոր, ում կյանքը մենք բարդացնում ենք:
• Հաճախ չես ռեկտորիդ կնոջը մերկ տեսնում:
• Մի վախեցեք բանավորից երեխեք ջան, վախեցեք բողոքարկումից:

Նոյեմբեր
• Կարդիոլոգիա կամ փաստորեն ես դեբիլ չեմ:
• Երբ նայում ես շուրջդ ու հասկանում, որ բոլորը փոխվում են, առաջ գնում, ամուսնանում, իսկ դու դեռ քնություն ես հանձնում:
• Պաթանատոմիա կամ ես հիշեցի, թե ինչու՞ էի զզվում երրորդ կուրսից:
• Неделя сурка:
• Ռեաբիլիտոլոգիա կամ ի՞նչ տեսք ունի բժշկականի փայտացած ուսանողը:
• Իսկ դուք դեռ հրաշքներին չեք հավատո՞ւմ, тогда мы идем к вам!:

Դեկտեբեր
• Հոգեբուժություն կամ դուք ձեր գլխում ձայներ լսու՞մ եք:
• Ֆիզիոթերապիա կամ անիվը պտտվում է առաջ, իսկ բժիշկի գործն է այն պտտել հետ:
• Պուլմոնոլոգիա կամ ես չոր խզոցներ եմ լսում: Ուռաաա:
• Երեք տարի իրար հետ:
• Աշխարհի ամենավատ համալսարանի տիտղոսին արժանանաում է…
• 30-ին քնություն կամ ֆսո, գնանք տուն բլինչիկ սարքենք:


Ու այ եսպես մի քանի նախադասությամբ կարողացա վերնագրեր ու երթավերնագրեր տալ իմ անցած տարուն: Տեսնես այս նորը ի՞նչ ունի ինձ ասելու:
P.S. Հա, ես ալարում եմ շնչել:

[GriFFin]

Ասում ա. << Գիդես ինչու՞մն ա իմ ու քո տարբերությունը։ Դու տեսնում ես, որ դիմացինդ տականք ա ու հեռացնում ես իրան քո կյանքից, իսկ ես տեսնում եմ, բայց շարունակում եմ ընկերություն անել>> : Հարցնում եմ, թե ինչումն ա կայանում իմաստը՞ տականքների հետ ընկերություն անելու։ Եթե դու ինքդ քեզ տականքներով շրջապատես մի օր կլինես իրանցից մեկը։
- Չէ, չեմ լինի։ Ինձ շատ դժվար ա փոխելը։
- Իսկ իրանց արարքները քեզ չեն վիրավորու՞մ, բարկացնու՞մ, զզվացնու՞մ։
- Էդ պահին՝ հա։ Հետ…
- Հետո անցնու՞մ ա։
- Հա։
- Ստացվում ա, որ առաջին փուլը դեպի տականքություն արդեն հաղթահարել ես։
Նեղացավ։ Երկուսս էլ գրեթե միաժամանակ շրջվեցինք ու գնացինք հակառակ ուղությամ։
Մի օր պատահաբար հանդիպեցինք, ժպտաց, գրկեց, հարցրեց որպիսությունս, իսկ ես անգամ ունքս չբարձրացրեցի։
Հիմա մեզանից ո՞ վ ա թունավոր արյունով տականքը։

[GriFFin]

Սպիտակ խալաթի համախտանիշը

Սպիտակ խալաթի համախտանիշը - երբ այցելուի մոտ առկա է վախ բժիշկի նկատմամբ: Հիմնականում սկսում է առատ քրտնաարտադրություն, գլխապտույտ, գլխացավ, տագնապի զգացողություն, զարկերակային ճնշման բարձրացում, տախիկարդիա և այլ երևույթներ:
Եսօր, նախքան հիվանդի կաբինետ մտնելը նայում էի, թե ոնց ա մաման իրա բալիկի ( մոտ 2 տարեկան ) վրա բղավում, քաշքշում, պահանջում, որ լռի, չլացի ու նմանատիպ այլ բաներ ասում: Հետո, երբ զննում էինք իրա երեխային, մեզ զգուշացրեց, որ երեխան խիստ վախենում է սպիտակ խալաթավոր մարդկանցից ու սկսում է լացել: Ես էլ մտքում ( ցավոք, դեռ թույլ չեմ տալիս ինքս ինձ բարձրաձայն ասել) մտածեցի, որ եթե իմ հետ նենց վարվեին, ոնց որ էդ երեխայի հետ, ես կվախենայի ոչ միայն սպիտակ խալաթավորներից, այլև ամեն տեսակ մարդուց, ամեն տեսակ բանից: Ցավալի ա, որ լինում են դեպքեր, երբ ծնող են դառնում մարդիկ, ովքեր պատրաստ չէին էդ ամենին, պարտադրված էին, չէին գիտակցում-պատկերացնում, չունեն մարդ, ով իրանց կօգնի, կբացատրի, որ էդ երեխեն կենդանի էակ ա: Ես ինքս ծնող չեմ ու անկեղծ չեմ պատկերացնում, թե ոնց պիտի անեմ, որ ափերից դուրս չգամ, չբարկանամ, զինվեմ համբերությամբ, դիտողություն անելուց չճնշեմ ու չնեղացնեմ: Բայց մի բան հաստատ գիդեմ, մինչև չսովորեմ, չհասկանամ՝ ծնող չեմ լինի, ու ոչ ոք ինձ չի կարա ստիպի՝ ոչ հասարակությունը, ոչ շրջապատս, ոչ տարիքս, ամուսնու առկայությունը կամ բացակայությունը: Ես գիդեմ, որ կան մարդիկ, ովքեր կասեն ու կմտածեն, որ հնարավոր չի իդեալական ծնող լինել, որ ափերից դուրս ես գալիս, մի հատ ապտակը տուտուզին վնաս չի տա ու նման բաներ: Նման կարծիք ունեցող մարդիկ, ես ձեր հետ երբեք չեմ համաձայնվի, որովհետև ես տեսել եմ նման մարդկանց, սովորել ու շարունակում եմ սովորել ու կցանկանայի, որ մի օր դուք էլ դա սովորեք:

[GriFFin]

Ուսմունք մահվան մասին

Հիշում եմ, թե ո՞նց առաջին անգամ գնացի դիահերձարան: Բժշկականի ուսանողներից ամեն մեկը տարբեր ձև ու յուրովի կներակայացնի էն պահը, թե ե՞րբ ա առաջին անգամ մտել այն վայրը, որտեղ մահը օգնում է կյանքին: Ի՞նչ ա զգացել էդ պահին, մեկը կասի` վատացավ էդ ամենինչից` հոտ, դիակ, հերձում, հերձող, մյուսը, որ դրան շատ սառնասրտորեն ա վերաբերվում, մեկ ուրիշը, որ դիահերձարանը էդ մեր դասի մի մասն ա, եթե նայում ես դրան, որպես դաս ընկալում ես այլ կերպ` ավելի հեշտ:
Իսկ ես, թե դեմ չես իմ նիհիլիստական ընթերցող, կպատմեմ իմ պատմությունը:
Ես սովորություն ունեի թաքցնելու էն, թե ինչ եմ զգում ու շատ անգամ իմ դերասանությունը էնքան վարպետորեն էի անում, որ հասցնում էի ինքնախաբեության: Ես ամեն գնով ցույց էի տալիս, որ ինձ միևնույն ա, բայց դա այդքան էլ էդպես չէր: Ես մի տեսակ վատ զգացողություն ունեի, ներքին լարվածություն կար մեջս, որը ոչ մի կերպ չէի կարողանում վերացնել: Ինձ այդ ամենը այնքան ծանոթ էր արդեն, որ դարձել էր հարազատ: Արդեն անգիր գիդեի, թե ինչի՞ց հետո ի՞նչն է գալիս: Այդ վայրը, այդ հոտը, այդ մարդիկ, այդ միջավայրը, այդ սեղանները, այդ սենյակը, այդ ծաղիկները...Ցավալին այն է, որ իմ համար շատ ծանոթ էր դարձել նաև այն հատվածը, որը դուրս էր բժկությունից, դասերից, դիահերձարանից: Այդ ամենը արդեն շարունակվում էր իմ հարազատների տանը, իմ տանը, իմ ներսում, իմ ուղեղում, իմ սրտում, իմ հոգում: Էդ էն էր, ինչ քայքայում էր ինձ ներսից, խլում ամեն տեսակ լավ ու լուսավոր բան, որը թեկուզ չնչին էր դարձել, բայց կար իմ ներսում: Ժամանակի ընթացքում այդ սև, լպրծուն հոգիները խլեցին ամենինչ: Թողեցին միայն սևը, վատը, միայնակը, տխուրը, ցավոտը, մռայլը, հոգնածը, դաժանը: Ու ես էլ դարձա իրանց պես՝ սև, մռայլ, անօֆտալմիկ, նախանձ, չար հոգի: Չարացած ամբողջ աշխարհի, մարդկանց, երևույթների, Աստծո, հավատքի, ընկերության, երջանկության վրա: Ու էդպիսին ես շրջում էի էս երկրի վրա: Նայում ու տեսնում միայն վատը: Լսում, բայց ընկալում միայն զզվելին: Կոտրված, ջարդված, սխալ հոգի, ով չորանում էր ժամ առ ժամ:
Ու եկավ մի պահ, երբ ես հանդիպեցի իրան: Մարդու, ով խոստացավ, որ կփրկի իմ հոգին, ով խոստացավ, որ ամենինչ կլինի լավը՝ լուսավոր, երջանիկ, գույներով լի, վերջ սևին: Վերջ, ես կլինեի երջանիկ: Ես կրկին կզգայի էդ ջերմությունը: Ինքը ամենինչ արեց, որ ես երջանկանամ ու ես իրան սիրեցի: Բայց իմ քայքայված հոգին չթողեց, որ ինքը սիրի ինձ: Ես սկսեցի իմ մեջի դատարկությունը լրացնել իրանով, միայն իրանով ու մոռացա ամեինչ, իսկ ինքը սկսեց վախենալ ու հեռացավ: Ու ես մնացի առանց միակ լույսի աղբյուրի, կրկին:
Գիդես, ի՞նչն ա հետաքրքիր իմ նիհիլիստական ընթերցող: Երկրորդ անգամ այդ անդունդը չընկա: Ես հասկացա, որ կորցրել եմ ամենակարևոր բաներից մեկը իմ կյանքում ու ոչ ոք այդ դատարկությունը չի լրացնի: Միայն ես կարամ դա լրացնեմ՝ համակերպվելով, ընդունելով, հավատալով: Ես ինքս բուժեցի իմ հոգին ու շնորհակալ եմ իրան, որ ինձ սովորացրեց թե ո՞նց դա անեմ: Ես հասկացա, դու էլ իմացաի, մարդուց կախված չի մեր երջանկությունը: Կարող ա էդ մարդը հեռանա, վախենա, ուրիշին գտնի ու տանի, խլի քեզանից քո երջանկությունը: Թույլ չտաս դա:
Ահա ուսմունսքս մահվան ու երջանկության մասին:

Հ.Գ. Հետաքրքիր ա, ինձանից պահանջվեց չորս տարի, որ ես սա ավարտին հասցնեմ: Ղզիկական եղավ, բայց անկեղծ:

[GriFFin]

Մի հատ մեծ ճառ էի գրել նրա մասին, թե՞ ինչ վատն են մարդիկ ու ինչքան լավն եմ ես: Փոշմանեցի ու ջնջեցի ամենինչ:
Սկսեցինք:
Օր առաջին:
Գնում եմ հերթապահության, իմ ամենա-ամենա սիրելի պահն ա: Որ ասում եմ ուզում եմ ամբողջ գիշեր չքնեմ, լիքը հիվանդ գա ու տենց բաներ, դասախոսս վատանում ա: Ինքը մոռացել ա, թե ի՞նչ ա նշանակում ուսանող լինելը, ով ուզում ա ամենինչ սովորի: Ինքը հիմա բժիշկ ա ում վրա տոնեքով պատասխանատվություն ա դրված ու միակ բանը, որ ուզում ա, էդ խաղաղ հերթապահություն ու ժամանակին տրվող աշխատավարձ: Իսկ ես ուզում եմ մեծ սև պարկեր աչքերի տակ ու լիքը գիտելիք: Բացի գիտելիքից էս հերթապահությունը էն աշխարն ա, որտեղ չկան անձնական խնդիրներ, ֆինանսական, տարիքային, սիրային: Ոչ մի բան: Կան մենակ մարդիկ ովքեր նայում են քեզ ու սպասում, որ իրանց օգնես ու իրանց բացի դրանից ոչ մի բան հետաքրքիր չի:
Հ.Գ. Լավ ա լինելու ամենինչ:

[GriFFin]

Սիրում եմ հերթապահություններս: Հատկապես էն պահը, երբ իմ չսիրած կուրսեցիները գնում են տուն ( որովհետև ըստ իրանց գիշերը մնալ անիմաստ ա , leh ): Շատ հիվանդանոցներում, բաժանմունքներում եմ հերթապահել: Քնել եմ որտեղ պատահի, ոնց պատահի՝ աթոռին, նստարանին, հիվանդի սենյակում, հիվանդանոցի բալկոնում, բաժանմունքի վարիչի կաբինետում: Բայց հիմա, մի տեսակ ուրիշ ա, կամ նրանից ա, որ մանկաբուժություն ա, կամ նրանից ա, որ հիմա ավելի շատ կարիք ունեմ ինձ անծանոթներով շրջապատելու՝ չգիդեմ: Միայն գիդեմ, որ թաքնվում եմ ամեն ինչից:
Սիրում եմ էն պահը, երբ բոլորը քնած են ու լռություն ա տիրում: Միակ բանը, որ մնացել ա էդ սովորել, որ սխալ մարդկանց ու երևույթների մասին չհիշմ: Իրանք քայքայում են իմ նոր աշխարհը: Էն պահերին, երբ ես կարողանում են լիաթոք շնչեմ, իրանք արժանի չեն հիշվելուն: Ոչ մի դեպքում: Գրողը տանի:
Սիրում եմ էն պահը, երբ ինձ՝ թյուրիմացությանս, գովում են, ասում, որ խելացի եմ, որ քաջալերում են, վստահում են: Ինձ վստահում են, հավատում, որ կարող եմ: Իմ համար էդ ծնողի գովքին հավասար բան ա:
Սիրում են էն պահը, երբ ես համոզվում եմ, որ գտել եմ ինձ, որ ապագա եմ տեսնում: Այլևս մութ, սև , դատարկ սենյակում չեմ ես: Որ կարամ հանգիստ երազեմ, պլաններ կազմեմ:
Չեմ սիրում էն պահը, երբ հիշում եմ, որ հասարակ ուսանող եմ ու պիտի գնամ դասի, չուշանամ թե չէ բացակա կդնեն: Բայց ոչինչ, էդ էլ մի փուլ ա, որ կանցնի:

Ես նկարի մեջ ես ու դասախոսս վիրաբուժներից ռաֆֆաելլո ենք գողացել: Հաղթանակ
Հ.Գ. Я счастливый Одуванчик!

[GriFFin]

Սերը, ընկերությունը, մտերմությունը, վստահությունը, հավատը էդ ամենը սուտ ա: Միակ ճիշտ բանը էն ա, որ մատը ծակես արյուն կգա: Քո խոսքերը, քո սերը, մեր սերը, քո <<ամեն ինչ լավ է լինելու>>-ները էդ ամենը սուտ ա: Միակ ճիշտ բանը էն ա, որ եթե փակես օդի մուտքը ՝ մարդ կմահանա: Ժպիտը, հայացքը, կարոտը, նախանձը, խանդը էդ ամենը սուտ ա: Միակ ճիշտ բան էն ա, որ ամենաուրախ պահին անևրիզման, որի մասին երբեք չես իմացել, կարա պայթի ու դու մահանաս: Ուշադրություն մուրող աղջիկները, մեծամիտ մարդիկ, միամիտ տղամարդիկ, անբարո կանայք, հրեշտակի դեմքով երեխաները էդ ամենը սուտ ա: Միակ ճիշտ բանը էն ա, որ երակից արյուն վերցնելը ցավոտ ա: Հարստությունը, խելքը, երջանկությունը, բախտը, գնահատականները, ընկերների քանակը, ամենալավը ու բարին լինելը... էդ ամենը սուտ ա: Միակ ճիշտ բանը էն ա, որ քաղցկեղը չի հարցնում դու ով ես ու ինչ համալսարան ես ավարտել: Սպասելը, տարիները, բանակը, տառապելը, սիրելը, վստահելը, հավատալը, դիմանալը, համբերելը էդ ամենը սուտ ա: Միակ ճիշտ բանը էն ա, որ եթե քեզ էլ պետք չեմ ուրեմն պետք չեմ:
Ու եսքանից հետո, երբ իմ գիտակից կեսը գոռում ա, ուզում ա ինձ չափալախի, ասում ա, որ ամենինչ սուտ ա, ես էլի մտածում եմ, որ ՝ չէ: Չգիդեմ արդեն... միակ ճիշտ բանը էն ա, որ ես դեռ քոնն եմ, իսկ դու էլ վաղուց իմը չես:
Հ.Գ. Հետո էլ ասում են, որ globus hystericus-ը սխալ տերմին ա:

[GriFFin]

Ուղեղումս՝

****
-Էլիզիկ, գրածներդ կարդում եմ, մտածում եմ, որ հեսա ինքնասպան կլինես: Քեզ հանդիպում եմ մտածում եմ մոտդ էնքան լավ ա ամեն ինչ, որ ես պիտի ինքնասպան լինեմ:
-Ո՞նց ես:

****
-Իսկ էդ, որ գնում-մնում ես հերթապահության... փող կա՞ մեջը:
-Չէ:
-Բա էլ ինչի՞ ես մնում:

****
-Բաժանվե՞լ եք:
-Չէ:

****
-Հեծանի՞վ: Գժվե՞լ ես: Քանի դեռ իմ տան մեջ ես, ոչ մի նման հիմար բան չլսեմ:
-Բայց ախր, դրա մեջ ի՞նչ գիժ բան կա:
-Լռիվ ա սրան տարել էդ բժշկությունը:

****
-Մաաաաաաաամմմմմ, ինձ Հոգվարցից նամակ չի եկե՞լ:
-Ես հիմա հասկանում եմ դու ինչու ես մանկաբուժություն ուզում ուսումնասիրես:

****
-Արի հանդիպենք:
-Ե՞րբ ա քեզ հարմար:
-Ըըըը, սպասի նայեմ: Հուլիսի 8-ը հարմա՞ր ա:
-Լիզա!!!!!

****
-Բժշկուհի, իբուպոֆրենը ի՞նչ դոզայով էր:
-Աաաա, ըըըը, մի վարկյան հեսա հարցնեմ:

****
-Բժշկուհի ջան, ես շոկոլադը կփոխանցեք տղիս:
-Չէէէէ, չի կարելի իրան, կվատանա, սա թող ինձ մոտ մնա:Լա՞վ:
Ամ-նյամ-նյամ: Մուհահահահհա:

****
-Ո՞նց ես սիրուն աղջիկ:
-Սիրտս գինու մեջ ողողված:
-Սկսվեց:

****
-Ժող բանավորներին մնաց մի ամիս:
-Ես քու տուուուոււուուուուոտ!!!!!!

[GriFFin]

Յուրահատուկ համի Վիսկին


-Վիսկի՞: Դու վստահ ես, որ Վիսկի ես ուզու՞մ: Դու, մարդ, ով մինչև հիմա նուրբ գինի ա խմել, ուզում ես Վիսկի՞:
-Չեմ հասկանում ինչու՞ էս այդքան զարմանում ու նույն բանը շեշտում: Այո: Վիսկի, խնդրում եմ:
-Դու Վիսկի խմել գիդե՞ս: Այդպես չէ: Այ այսպես, որ համը բացվի: Էդպես դառը կթվա, հատկապես քեզ:
-Հմ, ոչինչ: Ես սովորել եմ արդեն դառը համաին: Ինձ այն հիմա էլ դառը չի թվում: Գույնը, ինչ լավն է:
-Սառու՞ց:
-Չէ, միայն Վիսկին:
-Իսկ եթե ա՞յլ բան: Ասենք՝ տրադիցիոն Կոնյակ, ուրախ Թեքիլա, լուրջ Ռոմ, անհոգ Արաղ, հմ՞:
-Չէ, Վիսկի:
-Հնարավոր ա, մեկ այլ վիսկի խմես: Մեկ այլը վերցրու, լա՞վ: Ունեմ ավելի թույլը, ավելի ուրախը, ավելի հոգատարը, գլուխ չցավացնողը, ավելի գեղեցիկը, ավելի բարին, միշտ ինքն ա զանգումը, ավելի ուշադիրը, նայի… հմ՞:
-Չէ, հասկանում ես: Ես ուզում եմ խմեմ հենց էդ Վիսկին: Էդ Վիսկին միակն ա, որը հասկանում ա ինձ, ես երբեք չեմ ամաչում իրանից, ինքը չի ամաչում ինձանից, ես կարամ ժամաերով խմեմ էդ Վիսկին ու ինձ վատ չզգամ: Տարիներ անց էլ ես չեմ ձանձրանա էդ Վիսկին խմելուց: Ես իրան սիրում եմ: Ոչ մի խմիչք ինձ էդքան դուր չի եկել, ինչքան էդ Վիսկին: Ոչ նուրբ Գինին, ոչ տրադիցիոն Կոնյակը, ոչ ուրախ Թեքիլա, ոչ լուրջ Ռոմ, ոչ անհոգ Արաղը ինձ չեն տվել էն, ինչ տվել ա էդ դառը, դժվար գնացող, էգոիստ Վիսկին: Ինձ պետք չի ուրախը, հոգատարը կամ գլուխ չցավացնողը: Ինձ պետք ա իմ Վիսկին: Ինքը ինձ շատ բան ա տվել:
-Ի՞նչ:
-Մի քիչ շա՞տ հարցեր չես տալիս երևակայական բարմենի համար:

[GriFFin]

Մտածում եմ ինքնասպանության մասին ու փողոց անցնում: Անկախ ամեն ինչից սպասում եմ կանաչ լույսին, սովորությանս համաձայն նայում եմ մի հատ աջ հետո ձախ, մեքենա չկա՝ անցնում եմ: Տենաս մարդ կա, ով ինքնասպանությունից առաջ մտածում ա, որ հանակարծ վթարի չենթարկվի: Ըստ քեզ, իմ նիհիլիստական ընթերցող, ո՞վ ա ինքնասպանությունից առաջ սպասում կանաչ լույսին: Երևի հիստերիկը: Հոգեբուժությանս դասախոսը ասում էր, որ հիստերիկին միշտ հանդիսատեսներ են պետք: Երկար մտածեցի էդ դեպքում ո՞վքեր կլինեին իմ հանդիսատեսները ՝ մեքենաների վարորդները, փողոցում անցնող մարդիկ, անկյունում նարդի խաղացող տղամարդիկ...չէ: Իմ հանդիսատեսները գլխումս անդադար խոսացող ձայները կլինեին: Ձայներ, որոնք հավասարաչափ միմյանց միջև բաշխել են իմ մեծամոլական մոլուցքը, տառականներին, հպարտությունս ու էգոիզմը:
Քայլում եմ, բայց ոտքերս չեմ զգում: Մտածում եմ հեսա աստազիա-աբազիա կսկսի մոտս... բայց չէ, ես պարզապես չէի զգում ոտքերս: Ոնց որ օդում լինեի: Մոռացա էդ ոնց էր կոչվում: Սայթակեցի, ընկնում էի, բայց չզգացի՝ գլուխս օդում էր: Անձրև սկսեց: Քայլում եմ չբացած անձրևանոցը ձեռքիս ու թրջվում: Բայց չեմ զգում: Տեսնում եմ, որ անձրև ա գալիս, բայց չեմ զգում: Քամին մազերս տանում ա աջ, հետո ձախ, հետո էդ թաց մազերով չափալախում ա դեմքս, իսկ ես էդ չեմ զգում: Ոտքս սխալ տեղ դրեցի ու ընկա ջուրը: Հիմա լսում եմ, որ քայլելուց ռեզինի ճռճռոց ու ջրի ճպճպոց ա գալիս, բայց չեմ զգում: Շարունակում եմ քայլել, հասնում եմ փողոցի անկյունին, սպասում եմ կանաչ լույսին, սովորությանս համաձայն նայում եմ մի հատ աջ հետո ձախ, մեքենա չկա՝ անցնում եմ:
Հիշեցի, մոտս անալգեզիա ա: Ջան!

[GriFFin]

Նայի, ակումբի անդամների ցանկը` ըստ տարիքի:
http://www.akumb.am/memberlist.php?o...sort=age&pp=30

Իհարկե առաջին մի քանիսին պետք չի հավատալ , բայց քո տարիքի մարդիկ իրոք կան:

Նոր ես հղումով գնացի ու հայտնաբերեցի հին գրանցումս: Ախր ես հիշում էի, որ գրանցվել եմ: Մի տեսակ նեղվեցի, որ էդ ժամանակ չէի մտել: Ինչ լավ ա, որ Ֆրիմանի հետ ծանոթացա ու էլի գրանցվեցի ակումբ: Ինչքան լավ ընկերներ գտա այստեղ: mimimi ^_^
Հ.Գ. Ասում են պատահական միայն հղիություն ա լինում, մնացած ոչ մի բան պատահական չի )