Կես տարիքին․․․մմմ 10 տարեկան։
Էդ տարիքում ես լիքը երազանքներ ունեի, որոնք հերթով չէին կատարվում՝ 1․ գնալ նկարչական դպրոց, 2․ շուն պահել 3․ խնդրել մամայենց, որ հեծանիվ գնեն ինձ համար․․․
Դրանցից ոչ մեկը մինչև հիմա չի էլ իրականացել։
Էդ տարիքում շատ կոմպլեկսավորված էի։ Ամաչում էի բոյիցս, շատ էի բոյով դասարանի մյուս երեխաների համեմատ։ Բացի այդ ինձ համարում էի աշխարհի ամենատգեղ մարդը։ Քայլում էի փողոցով, բոլորը սիրուն, իսկ ես այդպիսին։ Ամաչում էի ամեն ինչից։ Բլին, երբեք նախաձեռնող չեմ եղել, բակում աութսայդեր եմ եղել։ Ինձ երբ խաղացնում էին կամ միշտ ես էի "բռնողը" կամ ամենաանկարևոր դերում էի։ Շատ էին ինձ ձեռք առնում, ես էլ ինձնից թույլերին էի ձեռք առնում ։/
Էդ տարիքում անընդհատ մտածում էի, որ ուր որ է ծնողներս կմեռնեն, ու ես կմնամ մեն-մենակ։ Իրենք ինձնից 40 տարով մեծ են, դրա համար էլ էդ մտքերը ինձ հանգիստ չէին թողնում էդ տարիքում։
Հա, մեկ էլ պապաս մեր դպրոցի տնօրենն էր, ես ամաչում էի, ուզում էի ոչնչով չտարբերվեմ ուրիշներից, չէի ուզում որևէ առավելություն ունենամ ուրիշներից։
Էդ ժամանակ ես ու մոտ ընկերուհիս երազում էինք հնէաբան դառնանք, հա 10 տարեկանում, Հին Եգիպտոսի մեջ խորացել էինք։ Մեկ էլ էդ տարիքում հայտնաբերեցի իմ սերը դեպի շաուրման։ Դրանից մի տարի հետո ինձ վիճակված էր սիրել ռոք երաժշտություն, իսկ 10 տարեկանում Eminem էի լսում։ Դասից գալիս էի տուն ու պարտադիր Harry Potter-ի ֆիլմերից մեկն էի նայում։
Սիրուն եմ հիշում էդ ժամանակները, բայց ափսոսում եմ, որ ահագին բաներ անհետ ջնջվել են ուղեղիցս։
Մեջբերել
Էջանիշներ