Իմ կես տարիքին ես 6-րդ կամ 7-րդ դասարան էի: Ես լավ էի սովորում, չնայած դասարանցիների մեծ մասը ծիծաղում էին վրաս, բայց ինձ թվում էր, թե ամեն ինչի լուծումը սովորելու մեջ պետք ա լինի ու ավելի լավ էի սովորում, որից իրանք ավելի շատ էին ծիծաղում: Մաթեմատիկայից լավ էի, բարդ խնդիրներ էի լուծում, որ հիմա դժվար կարողանամ: Տանը մերոնք կռվում էին, պապան խմում էր, մի քանի դրվագ մինչև հիմա էնքան թարմ ա մնացել, ուղղակի չեմ հիշում դա 6-7-րդ դասարանի ա, թե ավելի հին: Ես էլ էդ ամեն ինչի պատճառով քաշվում էի մի անկյուն տխրում էի կամ լացում, կամ էլ ուզում էի մոռանամ ամեն ինչ: Ինձ թվում ա, տանը ինձ նորմայից ավելի չէին հասկանում, ամեն ինչի հետ էլ մեծ եղբայրս ու քույրս չէին թողում մեծանամ: Բակում ինձնից շատ փոքրերի հետ էի խաղում ու ինձ լիդեր էի զգում: Ես լիքը հավես խաղեր էի կարողանում հորինեմ, որ գրավում էր բոլորին, նույնիսկ կողքի թաղերից էին գալիս իմ հետ խաղան: Հետո, բայց իրանք բոլորը մեծացան գնացին ու ես մենակ մնացի, արդեն ես սկսեցի իրանցից խուսափել: Մեր տանիքն էլ էդ ժամանակ ջուր էր տանում, անձրևների սեզոնին ջուրը անընդհատ տուն էր լցվում, ես էլ անընդհատ վախենում էի, որ անձրև չսկսի: Շներից էի վախենում, անծանոթներից, մեր առաջին հարկի տարիքով հարևանից, կողքի թաղի լավ տղեքից: Ինչ-որ բաներ էի գրում, օրագրեր էի պահում, որ մինչև հիմա էն վերևի դարակում սիրուն փաթաթած պահած են, ինչ-որ բաներ եմ թողել, որ մեծանամ դառնամ էս տարիքին ու կարդամ:
Մեջբերել
Էջանիշներ