Դժբախտ պատահա՞ր, թե՞ բնական ընտրություն

[Աթեիստ]

Ես չեմ ուրախանում, որ էդ մարդը մահանում է, ես տխրում եմ, որ տենց անասուն ա ծնվել:

Համարյա ամեն օր աչքիս առաջ ջպերը Չարենցի վրա հատում են կրկնակի հոծ գիծ, էսօր էլ հետևից էկողը «չէր ֆայմել» որ դեմինը տենց բան ա ազում անի ու խփել էր։ Ցավոք ոչ մեկ չէր տուժել։

http://shamshyan.com/hy/article/15572/
3 օր առաջ ա եղել, մեր տան դեմի փողոցն ա, էն փողոցը, որ ամեն առավոտ անցում եմ, Կորյունին մանկապարտեզ տանելիս։
Ու ամեն անգամ երբ էդ փողոցով սրա նմանները 100-ի տակ անցնում են, ասում եմ. «ո՞ւր ա սրա բաժին ստոլբեն»։ Ո՞նց չուրախանամ, որ սենցները պակասում են։ Անպայման պտի Հիտլերի նման միլլիոնների, կամ քոչի պես տասնյակների սպանի՞, որ իրա մեռնելուց ուրախանամ։ Սենց վարորդը պոտենցիալ մարդասպան ա, զենքը ձեռը աջուձախ կրակում ա։ Նենց չի որ իրանց մեռնելուց տանը խրախճանք եմ կարմակերպում, բայց որ ներքուստ ուրախանում եմ, դա փաստ ա։

Ու ակնհայտ պտի լինի, որ եթե բարեկամը լինի մահացողը, ես տենց չեմ ուրախանա, բայց մինչ հիմա, որ տենց դեպքեր են եղել (առանց զոհերի), ես չեմ տխրել, որտև գիտակցել եմ, որ ինչպես արդեն նշվեց, «սաղ իրա էշ խելքից էր»։