Դժբախտ պատահա՞ր, թե՞ բնական ընտրություն

[Ռուֆուս]

Ալկոհոլային հարբածության տակ ավտոմեքենա վարելը սխալ է, վտանգավոր է, մեղք է, բայցևայնպես, կարծում եմ, ուրախանալ պետք չէ այն բանի համար, որ այդ մարդը մահանում է ավտովթարի հետևանքով:

Ես չեմ ուրախանում, որ էդ մարդը մահանում է, ես տխրում եմ, որ տենց անասուն ա ծնվել:

[Vaio]

Ես չեմ ուրախանում, որ էդ մարդը մահանում է, ես տխրում եմ, որ տենց անասուն ա ծնվել:

Դու չես ուրախանում, իսկ մարդ կա ուրախանումա:

[Աթեիստ]

Ես չեմ ուրախանում, որ էդ մարդը մահանում է, ես տխրում եմ, որ տենց անասուն ա ծնվել:

Համարյա ամեն օր աչքիս առաջ ջպերը Չարենցի վրա հատում են կրկնակի հոծ գիծ, էսօր էլ հետևից էկողը «չէր ֆայմել» որ դեմինը տենց բան ա ազում անի ու խփել էր։ Ցավոք ոչ մեկ չէր տուժել։

http://shamshyan.com/hy/article/15572/
3 օր առաջ ա եղել, մեր տան դեմի փողոցն ա, էն փողոցը, որ ամեն առավոտ անցում եմ, Կորյունին մանկապարտեզ տանելիս։
Ու ամեն անգամ երբ էդ փողոցով սրա նմանները 100-ի տակ անցնում են, ասում եմ. «ո՞ւր ա սրա բաժին ստոլբեն»։ Ո՞նց չուրախանամ, որ սենցները պակասում են։ Անպայման պտի Հիտլերի նման միլլիոնների, կամ քոչի պես տասնյակների սպանի՞, որ իրա մեռնելուց ուրախանամ։ Սենց վարորդը պոտենցիալ մարդասպան ա, զենքը ձեռը աջուձախ կրակում ա։ Նենց չի որ իրանց մեռնելուց տանը խրախճանք եմ կարմակերպում, բայց որ ներքուստ ուրախանում եմ, դա փաստ ա։

Ու ակնհայտ պտի լինի, որ եթե բարեկամը լինի մահացողը, ես տենց չեմ ուրախանա, բայց մինչ հիմա, որ տենց դեպքեր են եղել (առանց զոհերի), ես չեմ տխրել, որտև գիտակցել եմ, որ ինչպես արդեն նշվեց, «սաղ իրա էշ խելքից էր»։

[Գորտուկ]

Կարծում եմ , որ դժբախտ պատահար են դրանք, կամ որ ավտոմեքենան էնպես է անում, որ փոքրիկ կատվիկին չհարվածի միամիտ փստացնում է ու հարվածում սիրահար զույգին, տղան մահանում է ,իսկ աղջկա ոտքերն էլ ծնկներից ներքև կտրում են: Իսկ բնական ընտրություններն էլ դրանք վարակներն են , պատերազմները,աղքատությունը,որոշ մայցամաքներում ջրի պակասը, ինչ որ տեղ նաև «տրանսվիստիտները» , քանի որ վերջիններս սերունդ չեն թողնում,, գտնում են որ իրենք են իրենց վերջին սերունդը: Դե քանի որ պատերազմները այդքան էլ շատ չեն , շատանում են Կոնչիտաները:

[Nihil]

Կոնկրետ այս դեպքը դիտարկելով՝ հաստատ կարող եմ ասել, որ բնական ընտրություն է։ Երբ են վերջապես հասկանալու, որ մարդ իր էշ խելքից է տուժում։ Կամ երբ կրեացիոնիտներն ասում են, որ պետք չէ գնալ բժշկի մոտ, Աստված թե կամենա կբժշկի, կարծում եմ իրենք հանդիսանում են բնական ընտրության լավագույն տարբերակը։

[Nihil]

Դե քանի որ պատերազմները այդքան էլ շատ չեն , շատանում են Կոնչիտաները:

ի՞նչ կապ ուներ Կոնչիտան, ի՞նչ կապ ուներ պատերազմը, ու ընդհանրապես

[Գորտուկ]

ի՞նչ կապ ուներ Կոնչիտան, ի՞նչ կապ ուներ պատերազմը, ու ընդհանրապես

Իրենք էլ են բնական ընտրություն հանդիսանում, քանի որ սերունդ չեն թողնում և իրենցով էլ ավարտվում է իրենց գենը: Միայն այսքանով են կապված, որիշ ոչնչով:

[Lord]

սենց անասունները նորմալա, որ գնում են, ինչքան քիչ սրանցից ենքան ավելի լավը կդառնա աշխարհը, իսկ ավտոի ռուլին նստած կիլլեռները սաղ չեն, որ արժանի են մահանալու, բայց որ մարդիկ կան ում մահանալուց հետո կարելիա մոմ վառել Երևան մոլում ՝տ փաստա, սրանք բենզինչիկներին հավասար մարդիկ են ու հաստատ ինչքան քիչ լինեն ենքան լավ, ուրախանալել չէ կարելիա կարքին տժալ սրանց մահանալու առիթով ասում եմ բա Սերջի շոֆեռին ոնց միատ լավ խմցնենք

[Alphaone]

Ուսանող տարիներին կուսրեցիներիցս մեկը կատակում էր, թե «անզգուշությամբ մահ պատճառելը» պետք ա ավելի խիստ պատժվի, քան «կանխամտածված սպանությունը»: Հիմնավորում էր, որ եթե երկրորդ դեպում գիտես, որ դիմացինդ մարդասպան ա, ապա առաջին դեպքում հանցագործը ականապատ դաշտի նման ա, չգիտես երբ ինչ փորձանք սպասել իրենից... հիմա էս հարբած մարդիկ հասարակության համար թույնի պարկուճ են, որ ամեն վայրկյան կարող են պայթել ու հասարակության համար մահացու վտանգ ստեղծել: Ես մեռածի հետևից երբեք չեմ ուրախանում, ինձ համար անընդունելի է նոր մեռած մարդու հետևից, եթե անգամ նոր մեռնողն ամենավերջին սրիկան ա վատ խոսելը, քանի որ դու դրանով մեռնողին ոչինչ ես անում, իսկ էն մարդկանց, ում վերքը թարմ ա, սարսափելի ցավ պատճառում: Բայց էլի գտնում եմ, որ ավելի լավ է պահի տակ միայն իրենք մահանան, քան հետո իրենց հետ էլի լիքը մարդիկ սպանեն:
Հ.Գ. ժամանակին իմ մոտ ընկերներից մեկը նման հարբած վարորդի պատճառով հաշմանդամ դարձավ, հետո փտախտից մահացավ: ((((

[Աթեիստ]

Ալֆա, դու տեսե՞լ ես Վահե Ավետյանին սպանողներից մեկի մոր մունաթն ու անեծքները դատարանում։ Հանցագործի մեր ա, որը հերիք չի չի զղջում տղու արածի համար, մի բան էլ մունաթ ա գալիս։
Հիմի էդ տղեն որ բերդում «պատահական» մեռավ, ասենք հետանցքում հայտված մի քիչ մեծ չափերի փայտի «ինֆեկցիայից», ըստ քեզ ես էդ «մորը» խղճալով չեմ գրելո՞ւ, որ դա արժանի պատիժ էր։

Լավ հիշում եմ «Ворошиловский стрелок» ֆիլմի էն մասը, որ հանցագործության գլխավոր մեղավորի հաբռգած հերը գալիս բիձուն սպառնում ա, թե «եթե տղուս մի բան եղավ ...», բիձեն էլ, թե «արդեն եղել ա», ու հոր գնալուց հետո, «բա եթե տղեդ բռնաբարող ա դարձել, ուրեմն արդեն եղել ա, չէ՞»։

Եթե էդ մարդկանց ծնողները նենց զավակ են մեծացրել, որ իրա մահվան վրա պտի ուրախանամ, ուրեմն իրանց ապրած ցավն էլ իր բաժին ունի իմ ուրախության մեջ։

Հիմի որ քոչին մի բան եղավ, դրա ծնողներին տենալուց չեմ քմծիծաղելո՞ւ։ Բա աչքն էլ չեմ հանի՞։

[Alphaone]

Աթեիստ ջան, քո թվարկած դեպքորից բացի լիքը դեպքեր կան, որ ամենավերջին սրիկային գնում, գալիս էնքան լավ մարդիկ են սիրում, որպես եղբայր, հարազատ կամ ուղղակի մանկության ընկեր, որ ոչ մի դեպքում ես չեմ կարող էդ մարդկանց ցավը տեսնելով ուրախանալ, չարախնդալ...

[Աթեիստ]

Մի հատ հին անեկդոտ կա, հայկական ռադիոյին որ հարցնում են, թե ինչ ա երկակի զգացմունքը, ասում ա, էն որ թազա առածդ մերսեդեսով զոքանչդ գլորվում ա ձորը։

Տենց դեպքում ուրախանում ես, որ երկիրն ազատվեց ևս մի անասունից, ու տխրում, որ քեզ մոտ մարդիկ ցավ են ապրում։
Նման անասունների քանակի պակասելու վրա ո՞նց չուրախանաս։

Մի դեպք էլ հիշեց, մի տաս տարի առաջ ընկերոջս հարևանն իր աղջկան ու ընկերոջս քրոջ մեքենայով տեղ ա տանում, ու հետ գալուց շատ խիստ գերազանցում ա թույլատրելի արագությունը ու վթար։
Վարորդը կոտրվածքներով տեղափոխվում ա հիվանդանոց, նրա աղջիկը՝ ուղիղ մորգ, իսկ ընկերոջս քույրը տարուց ավել բուժվում էր ուղեղի ցնցումից։ 0-ից խոսել էր սովորում։

Եթե ընկերոջս (ու քրոջ) համար դա դժբախտ պատահար էր, ապա նման «հայր» ունեցող ընտանիքի համար՝ օրինաչափություն, ու արդյունքն էլ՝ ակնհայտ։