Էս թեմայով մի քիչ էլ մտածեցի:
Պատահական չի, որ մենք ամեն տեղ սիրում ենք ասել, որ ծիրանը բնիկ հայկական միրգ է ու հպարտանում ենք այդ մրգով, ունենք հատուկ գույն, որը կոչվում է ծիրանագույն և այլն:
Եթե մեզ փորձեն նմանեցնել մրգի հետ, ապա հենց ծիրանի հետ էլ պետք է նմանացնեն:
Հայերը ծիրանի պես փափուկ են դրսից, շփվող, հենց սկզբից կարող են անձնական հարցեր տալ, իրենց մասին պատմել, մինչդեռ դա իրենց իրական ներքին տարածքը չէ, ներսում կորիզն է, որը թվում է ամուր պատյան է ու քեզ ներս չի թողնում: Մինչդեռ իրականում այդ պատյանն այնքան էլ ամուր չէ, իր ամրությունը ոչ մի կերպ չես նմանեցնի ոչ դեղձի կորիզի ամրության հետ, ոչ էլ կոկոսի պատյանի ամրության հետ: Ու այդ կորիզը հեշտորեն կոտրելով հասնում ես ծիրանի (ըստ իս) ամենահամով մասին՝ կուտին:
Բայց իրականում կուտերն էլ են տարբեր լինում, այդ քաղցր մաղցր մարդու ներքին շփման կետին՝ կորիզին որ հասնում ես, մեկ էլ տեսնում ես որ մի դառնահամ մարդ է: Ծիրանի կուտը երբեն էնքան դառն է, որ նույնիսկ ես դառնասեր ու կտասերս եմ զզվում:
Մի ուրիշ դեպքում ծիրանը արտաքին թարմ, ջահել է, բայց հասնում ես կուտին, ու պարզվում է լրիվ ճլորած, չորացած, կնճռապատ մի բան է: Հայերի դեպքում էլ է էդպես, սկզբից իրանց ջահել, թարմ են ներկայացնում, հետո հենց անձնական տարածք ես մտնում, պարզվում է, որ բնավորությամբ բիձա են, փնթփնթան, կյանքից հոգնած, ճլորած:
Մի ուրիշ դեպքում հենց հասնում ես կուտին էդ մարդը քեզ սկսում ա կուտ տալ, ու հո չի՜ տալիս, հո չի՜ տալիս:
Բայց դե ես էն ծիրաններն եմ սիրում, որոնց կուտը համ հեշտ հասանելի ա, համ էլ համո՜վ-համո՜վ
Էջանիշներ