Անկախության սերունդ
Անցումների սերունդ
Դիմացի մայթը դեպի նոր ճանապարհ տանող ուղիներից մեկն է, ու մենք անցումի առաջ կանգնած հետևում ենք կարմիր մարդուկին. քսան, տասնինը, տասնութ, տասնյոթ, տասնհինգ, տասնվեց..
Սովետական միությունից հետո՝ ՀԽՍՀ-ի գործարանների ու քանդված քաղաքական ու արժեքային համակարգի փլատակներում, ծնվեց ու դեռ շարունակում է ծնվել նոր սերունդ: Տարեցները մեզ հույսով կոչում են անկախության սերունդ, իսկ մենք նախընտրում ենք թաքնվել հին ուրվականների մեջ՝ պատասխանատվությունից խուսափելու համար: Մենք պետք է ավելով սրբենք մնացած փոշին ու համարյա զրոյից նորը կառուցենք, բայց ինչպե՞ս, եթե ո՛չ գործիք ունենք, ո՛չ գիտելիք, ո՛չ փորձ, ո՛չ էլ համարձակություն:
Անորոշության սերունդ
Ու թվում է, թե նորը հնից լավն է, բայց ի՞նչ իմանաս, եթե հինը չես տեսել, նորն էլ չես պատկերացնում: Փորձված թանն անփորձ մածունի հետ համեմատելը միամտություն է, երբ մածունը դու չես փորձել:
Տուր ինձ հենման կետ և ես կկողմնորոշվեմ. տասնհինգ, տասնչորս, տասներեք, տասներկու, տասնմեկ, տասը…
Անցյալն ապագայից ոչ պակաս անորոշ է: Հնի ստվերի՝ նոր քաղաքական համակարգի, կողմից մատուցվող ինֆորմացիան այնքան խառն ու անորոշ է, որ շատերը նախընտրում են նոր անցյալ հորինել: Իսկ ապագա հորինելն անշնորհակալ ու երազկոտ գործ է, երբ դու ոչինչ չունես: Որոշում կայացնելու եւ ընտրություն կատարելու հնարավորության փոխարեն քեզ տվել են քառակուսի գլուխ, որն անդադար բթացնող ու մանիպուլացնող ալիքներ է ստանում: Թվում է, թե միակ ելքը ուրվականներին քշելն է, բայց ինչպե՞ս, եթե մեզնից շատերը վախենում են ուրվականներից:
Դատարկ սերունդ
Եթե անցումում կանգնածներիցս մեկին հարցնես «ուզո՞ւմ ես անցնել», կպատասխանի «չգիտեմ»: «Իսկ թռչել ուզո՞ւմ ես, ճայի նման՝ բարձր-բարձր»՝ «եսիմ»: Թագավորը մերկ է. ինը, ութ, յոթ, վեց, հինգ, չորս..
Ես վերցրել եմ իմ հարմարավետության տիրույթն ու ինքնակառավարման թողնված սողում եմ դեպի դատարկություն: Եթե բախտս բերի ու մի օր դուրս պրծնեմ այստեղից, շատ ընկերներիս նման կգնամ ու կխառնվեմ մի քիչ կայացած, ինձ ավելի նման օտար սերնդակիցներիս: Բայց դատարկությունը կմնա: Ցինիզմն ու մատերիալիզմը գրկած լռված ենք: Հետխորհրդային բարդույթները ուրվականների հետ մեզ պահում են դատարկ տիրույթում: Դատարկ ընկերս հույսի ու հավատի մասին ասաց. հույս ունեմ, որ գոնե կմեռնեմ: Մենք հոգեպես դատարկ ենք. ժամանակ ենք սպանում՝ չկարողանալով մարսել ծամված գաղափարներն ու կրոնները: Ինչպե՞ս հավատաս, երբ չգիտես ինչին:
Միայնակ սերունդ
Կանաչ մարդուկին սպասելիս բոլորն ստուգում են իրենց առցանց հաշիվները: Մի տղա ու մի աղջիկ իրար ձեռք բռնած են սպասում. նրանք էլ են միայնակ: Բարև ձեզ, ինձ «լայք» կտա՞ք. երեք, երկու, մեկ, զրո, քսան, տասինը..
Ժողովո՛ւրդ, մեկդ զանգեք վերևներին ու ասեք, որ լուսացույցը փչացել է: Սպասեցինք, սպասեցինք կանաչ մարդուկին, իսկ իրենք էլի նույն կարմիրն են դեմ տալիս: Մենք ժամանակ չունենք, որ դրանով զբաղվենք, սոցիալական ցանցերում էջեր ենք խնամում, առաջին կարգի հաշմանդամ խաղեր ունենք, բա դրանց բոլորի հոգսն ո՞վ քաշի: Բոլորս միայնակ ենք, ամեն շաբաթ հավաքվում ենք դեպրեսիայի մեջ ու խմում: Անցած անգամ, երբ նստած էինք իրար նեռվերի վրա, որոշեցինք, որ ուրվականներն են մեղավոր, որովհետև իրենք լիքն են վերևներում: Բացի ուրվականներից, մեղավոր են նաև մութ ու դավադիր ուժերը, որոնք ամենուր են: Մեղավոր են նաև տելեպուզիկներն ու չեբուրաշկան, որովհետև իրենք ինչ-որ ուրիշ սեռի են:
Մեղավորներին գտանք ու մեզնից գոհ էլի սկսեցինք նայել կարմիր մարդուկի թվերին: Անցումը նույնն էր, մենք էլ. ոչինչ չէր շարժվում: Սմարթֆոնից մի պահ կտրված երիտասարդներից մեկը հոգնած ձայնով առաջարկեց վազել-անցնել դեպի նոր ճանապարհ` առանց փչացած համակարգին ուշադրություն դարձնելու: Բոլորով մի լավ ծիծաղեցինք, ինքն էլ ծիծաղեց իր խենթ մտքից ու մնացինք նույն տեղում:
Օրիգինալը` այստեղ
Մեջբերել
եթե ուզենաք բացի տեքստիցս բարձացված թեման էլ քննարկենք` ասեք համապատասխան բաժնում թեմա կբացեմ:
Էջանիշներ