Կանիբալի՞զմ, թե՞ ապրելու (կենդանի մնալու) բնազդ

**total_abandon** · 24.05.2014, 10:02

Ժամանակին մի հատ դեպք էր պատահել, մարդիկ իրար հետ խմելուց զակուսկին վերջացել էր, իրանց ինկերոջը զակուսկու տեղ կերել էին։ Ինձ թվումա պարտադիր չի ծայրահեղ վիճակում հայտնվի մարդ որ կանիբալ դառնա։ Հեսա կրճատ տարբերակը եդ դեպքի։ http://www.pravda.ru/news/accidents/...72-kannibal-0/

**ivy** · 24.05.2014, 10:48

Ուլուանա-ի խոսքերից

Ինձ թվում ա՝ մի ամբողջ մարդը չափից դուրս մեծ ա, որ ուտել–վերջացնելուց հետո նոր ջոկեր, որ համով չէր։ Համ էլ դատելով նրանից, թե ինչ ա ասել հարցազրույցի ժամանակ, կարելի ա եզրակացնել, որ չի էլ փոշմանել, որ կերել ա, հակառակը՝ նույնիսկ երանությամբ ա հիշում դրա մասին։ Նենց որ միգուցե հակառակը՝ էնքան համով ա եղել, որ դրանից հետո կենդանիների միսը հեչ բան ա թվում, էլ չի ուտվում, ստիպված բուսակեր ա դարձել։ Բայց դե ի՞նչ իմանաս...

Ստեղ շատ խորը հարց է, հաստատ մենակ «համով-չմահով»-ով չես բացատրի:
Իմ կարծիքով, ընդհանրապես համի հետ կապ չունի էդքան:
Ինքը տարիներով երազել է մարդ ուտելու մասին: Ու երբ վերջապես դա կատարվել է, կարող եմ մենակ պատկերացնել, թե ինչ խորը բավարարվածություն է առաջացել մոտը, կարելի է ասել՝ հագեցվածություն: Հենց դրանից էլ լրիվ կորել է երբևէ նորից միս ուտելու ցանկությունը: «Կշտացել է»:
Բացի դրանից, ինչ-որ տարօրինակ կապ է եղել իր ու զոհի միջև: Հնարավոր է՝ ուրիշ միս չուտելը նաև ինչ-որ տեղ չգիտակցված «հավատարմության» նշան է: Էլ ոչ մի ուրիշ միս քեզնից հետո, սիրելիս