User Tag List

Էջ 44 44-ից ԱռաջինԱռաջին ... 344041424344
Ցույց են տրվում 646 համարից մինչև 658 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 658 հատից

Թեմա: Հանդուրժողականության սահմաններ

  1. #646
    Պատվավոր անդամ insider-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    10.03.2014
    Գրառումներ
    641
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Տրիբուն-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Հոպար, մենք ընդհանուր առմամբ տգետ հասարակություն ենք: Մեր ծնողներն էլ են տգետ, մենք սաղս տգետ ենք ու անկիրթ: Կրթության կարիք մենակ հատուկ դպրոցների ուսուցիչները չունեն, ծնողներն էլ ունենք, քանի որ իրանք էլ չեն իմանում, թե ինչպես ա պետք վարվել նման երեխայի հետ: Մեր մոտ ծնողը ամաչում ա, որ իրա երեխեն խնդիրներ ունի, դրա համար էլ իրա ձեռով երեխուն մեկուսացնում ա, կամ ավելի վատ, տանում թողնում ա ինչ-որ հաստատությունում ու ինչ-որ ժամանակ հետո ընդհանրապես լքում ա: Էս մի հատ գլոբալ խնդիր ա ու չի սահմանափակվում մենակ կրթությամբ - սոցիալական ասպեկտը կա, տնտեսական ասպեկտը կա, ամբողջ հասարակության ընկալունակության ասպեկտը կա; Հազար խնդիր կա:

    Վոբշեմ, Բյուրը մի բան ճիշտ ասեց, մենք շատ հեռու ենք դեռ նրանից, որ էս հարցում, ու շատ այլ խոցելի խմբերի հարցում, մոտակա մի 50-100 տարում մենք կարանք խելքին մոտ բան անենք: Առավելագույնը որին կարելի հասնել էն ա, որ գոնե էտ կարգի երեխեքին նորմալ վերաբերվեն, ծաղրի առարկա չդարձնեն, մարդկային լինեն ..... ու սենց շարքային տրիվիալ մտքեր ....
    Տրիբուն ձյա, լրիվ ճիշտ էս, մենք պետք ա փոխվենք, ոտից գլուխ, էս համակարգի փտած ժառանգությունն էլ, որ մեզ անցել ա՝ էտ էլ հետը: Թե չէ էս կոսմետիկ բարեփոխումները սաղ իմիտացիա են:

    Հ.Գ. Իմ ախպոր կնոջ ծնողները խուլ ու համր են: Որ պետք ա ամուսնանար, բնականաբար լիքը դեմ մարդ կար: Բնական բան ա, ժառանգաբար փոխանցվելու մտավախություն կար: Բայց մարդը իրա որոշումը կայացրեց՝ մի հատ ասլան տղա ունի մի հատ էլ թագուհի աղջիկ: Երեխեքը որ փոքր էին, հա հարցնում էին, բա ինչի՞ տատին, պապին չեն խոսում, բան ենք ասում՝ չեն լսում: Ծնողները էնքան ճիշտ դաստիարակություն տվեցին, որ հիմա երկուսն էլ, չնայած իրանց դպրոցական տարիքին, հանգիստ խուլ ու համրերի թարգմանիչ կարան աշխատեն, մեր կենացներն էլ սեղանի վրա հավեսով թարգմանում են ճտերը: Էն մի պապուց տատուց էլ, հաստատ, պակաս չեն սիրում: Իմ համար էլ հազար լսողից ու խոսացողից լավն են՝ մարդ հաճույք ա ստանում իրանց հետ շփումից ...
    Վերջին խմբագրող՝ insider: 09.07.2014, 16:32:
    The Truth Is Out There

  2. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Jarre (11.07.2014), Rhayader (09.07.2014), Ruby Rue (09.07.2014), Sagittarius (12.07.2014), Smokie (09.07.2014), Գորտուկ (11.07.2014), Տրիբուն (09.07.2014)

  3. #647
    Exterminate Rhayader-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.09.2006
    Հասցե
    Մակոնդո
    Տարիք
    37
    Գրառումներ
    6,277
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Տրիբուն-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Չէ եղբայր, հենց էտ ա որ չի կարելի: Նույն պրոբլեմներով երեխեքին դու հավաքում ես իրար գլխի մի տեղ, որը ուզես թե չուզես դառնում ա գետո - հենց սա էլ նշանակում ա հասարակությունից մեկուսացում ու մարգինալացում: Կրկնեմ ընկեր, խնդիրը նրանում չի, որ էտ երեխեքը պարտադիր պիտի մաթեմատիկա կամ աշխարհագրություն սովորեն ինչ-որ կերպ, հատուկ մեթոդով կամ առանց դրա: Խնդիրը նրանում ա, որ էտ երեխեքը պիտի հասարակության ինտեգրալ մասը լինեն:

    Էտ, ստեղ մի քանի անգամ կրկնված inclusive education ասվածը կատակ բան չի: Նորմալ երկրները մի քանի տասնամյակում են եկել էտ եզրակացության, որ համանման խնդիրենրով երեխեքին իրար գլխի մի տեղ հավաքելով խնդիրը ավելի ա խորանում ու սրվում: Էտ երեխեքը տեսնում են միայն իրանց նման կամ իրանցից քիչ տարբերվող երեխեքի, իրանք սկսում են արագ հասկանալ, որ իրանք նորմայից դուրս են ու իրանց արհեստականորեն առանձնացրել են մնացածից: Իրանք, առանց որևէ մեկի օգնության սկսում են արագ կտրվել հասարակությունից, ինքնա-մարգինալացվում են, դառնում են խնդիր իրանք իրանց ու մոտ հարազատների համար:
    Իրականում լիմիտ կա դրա համար ու լիքը ֆակտորներ: Մեկը՝ եթե երեխան չի հասցնելու ընդհանուր կրթական ծրագրի հետևից, կամ պիտի ընդհանուր կրթական ծրագրի մակարդակն իջեցնել, ինչից մնացած երեխաներն են տուժելու, կամ էլ ինքն ամբողջ դպրոցի ընթացքում պայքարելու է սեփական թերարժեքության զգացողության դեմ: Մյուսը՝ բուլլիինգ, որն էլի լուրջ խնդիր է նույնիսկ առանց մտավոր խնդիրների երեխաների համար: Երրորդը՝ հատուկ խնամք ու ուշադրություն այդ երեխաների նկատմամբ, քանի որ իրենց համար նախատեսված անվտանգության նորմերն ավելի խիստ են, քան մյուս երեխաների համար:

    Դե ֆակտո, դպրոցը, բացի կրթական հաստատությունից, գոյության պայքար է: Ու չգիտեմ, թե ինչքանով է ճիշտ այդ պայքարի մեջ մտցնել երեխաների, որոնք պարզապես չեն կարող գոյատևել: Իրենք կամ միշտ լինելու են կախյալ/ճնշված ստատուսում, կամ պայքարը պիտի վերացնի, ինչը կնշանակի բոլոր երեխաներին պարտադրել լինել միջակություններ: «Եթե Աշոտի խելոքությունից Գևորիկն իրեն ստորացված է զգում, պետք է ստիպել Աշոտին այլևս խելոք չլինել» մեխանիզմով:

    Դրա համար էլ սկզբուն նշեցի լիմիտի մասին: Եթե, ասենք, Ասպերգերի սինդրոմով կամ դիսլեքսիայով երեխան ընդհանուր դեպքում կարող է նորմալ կրթական ծրագրով առաջ գնալ՝ հնարավոր է, դպրոցական հոգեբանի և ուսուցչի օգնությամբ, ավելի լուրջ դեպքերը գործնականում ագրեթե անլուծելի խնդիրներ են ավելացնում:

    Երեխայի հոգեբանական մեխանիզմները դիտարկենք: Եթե երեխային միաժամանակ ցույց տանք երկու նորմա՝ իր համար նախատեսված ավելի խիստ ու պահանջկոտը, որն իրենից պահանջում է խելացի լինել, ակտիվ, համագործակցող, ու մյուս երեխայի համար նախատեսված ներողամիտ, գերուշադիր, չպահանջողը, իր պոտ կոգնիտիվ դիսոնանս կառաջանա, որը կարող է լուծվել երկու հնարավոր ձևերով. երեխան կամ կսկսի նմանվել մտավոր խնդիրներովին, որպեսզի իր վրա էլ ավելի փափուկ նորմաների համակարգ տարածվի, կամ երեխան իր մեջ կամրագրի, որ խնդիրներովը թերի է ու իրենից ցածր: Երկրորդ լուծումից հետևում է նաև ենթագիտակցական անտիպատիա «թերի» մարդու նկատմամբ, որը տորթի իրենից լավ կտոր է ստանում: Այս կոնտեքստում, նույնիսկ բարությունը «թերի» անձի նկատմամբ ընդամենը սեփական դոմինացիան ֆիքսելու միջոց է, ինչպես բուլլիինգն ու ատելությունը:

    Փաստորեն, վերևում մենք ունենք փոփոխականների մեծ մասը: Փորձենք դիտարկել խնդրի լուծումները:

    Հատուկ դպրոցներ խնդիրներով երեխաների համար՝ նշանակում է իրենց իզոլացնել հասարակությունից ու դե ֆակտո իրենց վրա խաչ քաշել որպես հասարակության անդամներ: Իմ կարծիքով, սա տրագիկ, բայց անհրաժեշտ լուծում է միայն ծայրահեղ դեպքերի համար:

    Երկրորդ լուծումն ավելի վատ է՝ թուլացնել կրթական համակարգն այնպես, որ այն տարածվի ավելի մեծ քանակությամբ երեխաների վրա: Դե ֆակտո, եթե գեղեցիկ բառերը մի կողմ թողնենք, ստացվում է, որ բոլորին պետք է վերաբերվել որպես խնդիրներով երեխաներ: Այս լուծման ամենամեծ խնդիրն իր անտրամաբանականությունն է՝ չօգտագործենք ապուշություն բառը: Եթե երեխաների մտավոր ունակությունները դիտարկենք որպես X առանցք, ու համակարգից շահելը՝ որպես Y առանցք, կարող ենք տեսնել մոտավորապես այսպիսի կոր (չստացվեց ճիշտ նկարել, ցավոք, կներեք).



    Կարմիրով նշված են խիստ խնդիրներով երեխաները, նարնջագույնով՝ տարածված խնդիրներով երեխաները, դեղինով՝ առանց խնդիրների, բայց միջինից ցածր մտավոր ունակություններով երեխաները, կանաչով՝ միջին վիճակագրականը, կապույտով՝ միջինից բարձրերը:

    Առաջին խումբն այդպիսի համակարգից չի շահի, երկրորդն ու երրորդը կշահեն ու կհասնեն իրենց ամենաբարձր կետին, չորրորդ խմբի վրա գրաֆիկը կսկսի ընկնել, ու չորրորդ խմբի վերին մասն ու հինգերորդ խումբը ոչ միայն չեն շահի նման համակարգից, այլ նույնիսկ կտուժեն դրանից:

    Սա գրեմ, որ իմ լուծումը փորձեմ առաջարկել:
    "Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"

    Voice of the Nightingale - իմ բլոգը

  4. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    insider (10.07.2014), Վիշապ (11.07.2014), Տրիբուն (13.07.2014)

  5. #648
    sound Jarre-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2009
    Հասցե
    սեփական ՍՈՒԲՅԵԿՏԻՎ իրականության մեջ
    Գրառումներ
    2,832
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    3 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Rhayader, շնորհակալություն հետաքրքիր մտքերի համար։ Մասամբ համաձայն եմ, մասամբ՝ ոչ։ Նայի՛ր.

    Դե ֆակտո, դպրոցը, բացի կրթական հաստատությունից, գոյության պայքար է: Ու չգիտեմ, թե ինչքանով է ճիշտ այդ պայքարի մեջ մտցնել երեխաների, որոնք պարզապես չեն կարող գոյատևել: Իրենք կամ միշտ լինելու են կախյալ/ճնշված ստատուսում
    Այս մտքի հետ ամբողջությամբ համաձայն եմ։ Կարծում եմ, որ երբ օրինակ Հայաստանում մտցնեն նման բարեփոխում, էտ դեպքում մինիմում առաջին սերունդը (խնդիրներ ունեցող երեխենաերի) բախվելու է այս խնդրի հետ։
    Մյուս կողմից էլ ես կարծում եմ, որ եթե գործընթացը սկսվի մսուր-մանկապարտեզից, ապա երեխան հասնելով դպրոցական տարիքի արդեն նման երեխաներին դիտելու է որպես իրեն հավասար մարդու։ Գուցե նաև որպես ընկերոջ։ Օրինակ վերցնենք այն երեխաներին, ովքեր փոքր հասակից շփվել են մտային խնդիրներ ունեցող երեխաների հետ։ Նրանք նրանց դիտում են, որպես եղբոր, ընկերոջ։

    Իսկ եթե ավելի գլոբալ նայենք՝ հաշվի առնելով մարդկային հիմնական բնազդները, ապա այո՛, այսօրվա դրությամբ կոնկրետ Հայաստանում այդպիսի մարդիկ միշտ լինելու են ճնշված։ Ու նրանք ճնշված են լինելու կյանքում, ոչ միայն դպրոցում։ Բայց իրանց մսուր-մանկապարտեզ-դպրոցից սկսած նման շրջապատ գցելով հասարակության մեջ ավելի շատ ինտեգրված լինելու շանսերը բարձրանում են։ Դե համենայն դեպս իմ կարծիքով։

    Ու այստեղ իրականում իմ գրածները շատ հարաբերական են։ Որովհետև օրինակ նույն հասարակություն կոչվածը հարաբերական երևույթ է։ Որովհետև էն ինչ էսօր մարդիկ անվանում են քաղաքակրթություն կամ հասարակություն իմ համար դա ուղղակի վայրենի բնազդներով օժտված, շրջապատը քանդող, մարդկանց ստրկացնող մարդկանց հավաքածոն է։

    Բայց կարծում եմ, որ նման երեխաների մասին ասածս ընդհանուր առմամբ հասկանալի է։

    կամ պայքարը պիտի վերացնի, ինչը կնշանակի բոլոր երեխաներին պարտադրել լինել միջակություններ: «Եթե Աշոտի խելոքությունից Գևորիկն իրեն ստորացված է զգում, պետք է ստիպել Աշոտին այլևս խելոք չլինել» մեխանիզմով:
    Այսպես կարող է պատահի ու շանսերը բավական մեծ են, բայց պարտադիր չէ, որ հենց այսպես լինի։ Այսինքն սա անլուծելի խնդիր չէ ու միակ հնարավոր տարբերակ՝ արդյունքը չէ, իմ կարծիքով։
    Ուղղակի այսպես չլինիելու համար հարկավոր է փոխել կրթական համակարգի մի քանի հիմնավոր սկզբունք։

    Կարծում եմ, որ ես ինքս չունեմ մտային շեղում։ Համենայն դեպս բժշկության էսօրվա զարգացվածության փուլում բժշկության տեսանկյունից ես մտային շեղումներ չունեմ։
    Բայց դպրոցի մթնոլորտում տիրող մթնոլորտը՝ թե՛ հասակակիցների կողմից ճնշումները և թե՛ դասատուների անհամբեր լինելը շատ-շատ է ազդել կոնկրետ իմ ընկալման մակարդակի վրա։

    Հետո մի անգամ այստեղ ներկա գտնվեցի տեղի ամերիկյան դպրոցներից մեկի դասընթացին ու նախանձով լցվեցի, որ մեր ժամանակներում տենց չի եղել։ Ուրեմն էտ դասարանում կային երեխաներ, ովքեր անգլերենի անգամ տարրական գիտելիքներ չունեին։ Բայց ուսուցիչները շատ մեծ սիրով, պատրաստակամությամբ օգնում էին իրենց։ Ու ըստ ուսուցիչների ու ծնողների խոսքերի դա ոչ մի ձև չի ազդում իրենց երեխաների ուսման մակարդակի վրա։ Լավ սովորողը միշտ ապրում է առաջընթաց, լեզուն չիմացող կամ վատ սովորողն էլ միշտ ապրում է առաջընթաց՝ իր մակարդակին համապատասխան։ Ու էտ բոլորը ՄԻ ԴԱՍԱՐԱՆՈՒՄ ԵՆ սովորում։ Ու էտ դպրոցում կան երկու աուտիստ երեխաներ։ Երևի չես հավատա ասածիս, բայց դասամիջոցին երբ տեսա, թե էտ երեխաների հետ ոնց են շփվում, ոնց են ներգրավում իրենց խաղերի մեջ, ուղղակի հիացած էի։

    Դե էս դպրոցը ավելի շատ բացառություն է, որովհետև այստեղ նորմալ ընտանիքների երեխաներ են։ Ամիսը մոտ 1500 դոլար է վարձը։ Այսինքն էն ծնողների երեխաներն են սովորում, ովքեր մեծ նշանակություն են տալիս երեխաների կրթությանը, քանի որ էտ գումարը փոքր չի էս երկրում ապրող մարդու համար։

    Բայց կարծում եմ, որ էս փոքր օրինակով պարզ երևում է, որ հնարավոր է նման ինեգրում։

    Ու ես մտածում եմ, որ հա՛, ճիշտ է, էտ աուտիզմով երեխաները հավանաբար միշտ էլ կմնան էտպիսին, բայց ստեղ խնդիրն ավելի շատ ոչ թե իրենց ուսումն է, այս ա) իրենց սովորացնել հասարակության մեջ ապրելու և բ) իրանց դասարանցիներին սովորեցնել շփվել և ընկերություն անել նման մարդկանց հետ։

    Եթե երեխային միաժամանակ ցույց տանք երկու նորմա՝ իր համար նախատեսված ավելի խիստ ու պահանջկոտը, որն իրենից պահանջում է խելացի լինել, ակտիվ, համագործակցող, ու մյուս երեխայի համար նախատեսված ներողամիտ, գերուշադիր, չպահանջողը, իր պոտ կոգնիտիվ դիսոնանս կառաջանա, որը կարող է լուծվել երկու հնարավոր ձևերով. երեխան կամ կսկսի նմանվել մտավոր խնդիրներովին, որպեսզի իր վրա էլ ավելի փափուկ նորմաների համակարգ տարածվի, կամ երեխան իր մեջ կամրագրի, որ խնդիրներովը թերի է ու իրենից ցածր:
    Իսկ հնարավոր չի՞, որ բոլորից էլ միշտ պահանջվի։
    Օրինակ՝ ես քարտուղար եմ ու շեֆս միշտ բողոքում է իմ աշխատանքից, միշտ գտնում է թերացումներ, ստիպում, որ ես լուծեմ։
    Մեր գործադիր տնօրենը դա տեսնում է։ Իսկ ես էլ տեսնում եմ, թե ինչպես է շեֆս իրանից էլ անընդհատ դժգոհ, անընդհատ գտնում է թերացումներ, ստիպում, որ նա բարելավի իր աշխատանքը։
    Հիմա մեզանից ո՞ւմ մոտ կառաջանա կոգնիտիվ դիզոնանս։

    Կարծում եմ, որ եթե բոլորի առջև դրված լինեն հստակ պահանջներ՝ ամեն մեկին իր փայ պատասխանատվություններով, ապա նման իրավիճակի հավանականությունը բավական կքչանա։

  6. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Տրիբուն (13.07.2014)

  7. #649
    Exterminate Rhayader-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.09.2006
    Հասցե
    Մակոնդո
    Տարիք
    37
    Գրառումներ
    6,277
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Jarre եթե մի երեխայից պահանջում ես, որ ինքը բազմապատկման աղյուսակ անգիր ասի, իսկ մյուսից՝ որ ռետինը չուտի կամ մատիտը քիթը չմտցնի, դժվար թե իրենք տարբերությունը չզգան: Դպրոցում աշխատանքի բաշխում չկա, որ պահանջները տարբեր լինեն, ամեն դասարանում ամեն երեխայի նույն դասն են կարդում, նույն տնայինները հանձնարարում, նույն ստուգողականները գրում: Ու փաստացի դու չես կարող հասնել, որ IQ60-ով աշակերտը նույն առաջադիմությունն ու գնահատականներն ուենա, ինչ IQ100-ովն ու IQ160-ովը:

    Իմ ասածն այն էր, որ թույլերին զոհաբերելը հանուն ուժեղների բավականին դաժան որոշում է, բայց ուժեղներին հանուն թույլերի զոհաբերելը պարզապես հրեշավոր է:
    "Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"

    Voice of the Nightingale - իմ բլոգը

  8. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    insider (12.07.2014), Nihil (11.07.2014), Ուլուանա (11.07.2014), Վիշապ (11.07.2014), Տրիբուն (13.07.2014)

  9. #650
    Պատվավոր անդամ
    Վիշապ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.12.2007
    Հասցե
    Կալիֆորնիա, գյուղ Արևահովիտ
    Գրառումներ
    7,258
    Mentioned
    23 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Խնդիրները «ոչ սովորական» երեխաների մոտ շատ տարբեր են ու չի կարելի բոլորին ընդհանրացնել ու բոլորին անցկացնել նույն կրթական մեխանիզմով, ասենք` առանձին դպրոցում/դասարանում, կամ «սովորական» երեխաների հետ միասին։
    Երբեմն անհրաժեշտ է յուրաքանչյուրին անհատական վերաբերմունք ցույց տալ։ Կան ինչ–ինչ խնդիրներով երեխաներ, որոնք ոչ մի խնդիր չունեն «սովորական» երեխաների հետ նույն դասարանում սովորելու, ուստի և չարժի նրանց առանձնացնել։ Օրինակ ասենք հենաշարժողական համակարգի հետ խնդրիներ ունեցողները (առնվազն ապուշություն է նրանց առանձնացնելը)։ Բայց օրինակ հենաշարժողական համակարգի հետ խնդրիներ չունեցող, բայց առանձնահատուկ կռվարար ու ագրեսիվ երեխաներին տանել ու «սովորական» երեխաների հետ նստեցնելը կարող է ահագին բացասական հետևանքներ ունենալ։ Օրինակ էդ մասին ԱՄՆ–ում կարծես թե ահագին մտածել են ու ինչ–որ կանոնակարգեր են մշակել, թե ինչպիսի դեպքերում ինչպես է պետք անել, որ համ երեխայի համար շահավետ լինի, համ` հասարակության։ Ու այն դեպքերում, երբ հարմար չի տվյալ երեխային դպրոցում կրթել, ապա տվյալ երեխան կրթվում է մասնավոր ուսուցչի մոտ, կամ մասնավոր դպրոցում, կամ տանը` կախված հանգամանքներից։ Ուսուցիչը ինչ–ինչ խնդիրներ ունեցող մեկ երեխայի հետ հնարավոր է կարիք ունենա ավելի շատ աշխատելու (որպեսզի ադեկվատ արդյունքեր լինեն), քան թե մի ամբողջ դասարանի հետ։
    Այն որ երեխան կարող է սոցիալապես կտրվել կամ կարող է խտրականություն առաջանալ, ապա այդ հարցերը լուծվում են երեխաներին սոցիալացնող առանձին ծրագրերով, որովհետև միշտ չի, որ ստացվում է ուսումն ու սոցիալացումը համատեղել։
    ԱՄՆ–ում այդ մեխանիզմները աշխատում են, ու կան հայտնի մարդիկ, որոնք բարդ մանկություն են ունեցել ու հատուկ կրթություն են ստացել ու դրա շնորհիվ են դարձել հայտնի մարդիկ։
    Պետք չի սա խառնել խտրականության հետ, այսինքն իրավունքներն ու հնարավորությունները պետք չի խառնել իրար։ Օրինակ ինչ–ինչ խանգարումներ ունեցող երեխան իհարկե իրավունք ունի Ստենֆորդի համալսարան ընդունվել, իհարկե եթե կարողանա հանվաքել անհրաժեշտ բալերը։ Եթե երեխան ինչ–ինչ շեղումներ ունի, որոնք սակայն նրան չեն խանգարում անհրաժեշտ առարկաներից փայլուն բալեր հավաքել, ապա մասնավորապես ԱՄՆ–ում եթե այդ երեխան ու մեկ այլ «սովորական» երեխա հավաքեն նույն բալերը, ապա առավելությունը կտրվի առաջինին։
    Իսկ ընդհանուր առմամբ դպրոցներում երեխաներին այնպես են կրթում, որ ոչ մեկ ինչ–որ խնդիրներ ունեցող երեխաներին կամ մարդկանց առանձնահատուկ չվերաբերվի կամ իրենից ցածր չդասի, խտրականության մասին օրենքը շատ խիստ է, իրավաբանական համակարգն էլ` զարգացած։
    Մակերեսայնորեն, առանց երկար աշխատելու երեխային որակել մտավոր հետամնաց, առաձնացնել ու սահմանափակել հնարավորությունները, դա ստորություն է։ Մյուս կողմից էլ, մակերեսայնորեն, առանց երկար աշխատելու, զուտ «դեմոկրատիայի» համար բարդ խնդիրներ ունեցող երեխային տանել ու նստեցնելը սովորական դասարանում, էլի դեբիլություն է։
    Si vis pacem, para bellum

  10. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    insider (12.07.2014), Rhayader (12.07.2014), Տրիբուն (13.07.2014)

  11. #651
    Exterminate Rhayader-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.09.2006
    Հասցե
    Մակոնդո
    Տարիք
    37
    Գրառումներ
    6,277
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Դե հա, դրա համար էլ ես առանձնացրել էի սովորելու ունակության հետ կապված խնդիրները մնացածը, ասենք, կույր երեխային Բրայլի այբուբենով դասագիրք տալը կամ դասը խուլ ու համրերի լեզվով բացատրելը միայն տեխնիկայի հարց է:
    "Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"

    Voice of the Nightingale - իմ բլոգը

  12. #652
    sound Jarre-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2009
    Հասցե
    սեփական ՍՈՒԲՅԵԿՏԻՎ իրականության մեջ
    Գրառումներ
    2,832
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    3 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Rhayader-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Jarre եթե մի երեխայից պահանջում ես, որ ինքը բազմապատկման աղյուսակ անգիր ասի, իսկ մյուսից՝ որ ռետինը չուտի կամ մատիտը քիթը չմտցնի, դժվար թե իրենք տարբերությունը չզգան: Դպրոցում աշխատանքի բաշխում չկա, որ պահանջները տարբեր լինեն, ամեն դասարանում ամեն երեխայի նույն դասն են կարդում, նույն տնայինները հանձնարարում, նույն ստուգողականները գրում: Ու փաստացի դու չես կարող հասնել, որ IQ60-ով աշակերտը նույն առաջադիմությունն ու գնահատականներն ուենա, ինչ IQ100-ովն ու IQ160-ովը:

    Իմ ասածն այն էր, որ թույլերին զոհաբերելը հանուն ուժեղների բավականին դաժան որոշում է, բայց ուժեղներին հանուն թույլերի զոհաբերելը պարզապես հրեշավոր է:
    Բայանդուր ջան, պարտադիր չի, որ քո ասած տարբերակը լինի։ Բնականաբար, դա անընդունելի է։ Բայց ԱՄՆ-ի որոշ նահանգներում, Եվրոպայում և անգամ արդեն Ռուսաստանում մշակվում են ուսման եղանակներ, երբ աուտիստ երեխաները հատուկ դպրոց այցելելու փոխարեն այցելումն են սովորական միջնակարգ դպրոցներ և սովորում այսպես կոչված և համարվող նորմալ երեխաների հետ։

    Եթե իսկապես հետաքրքիր է, թե ինչ ուսման մեթոդներ են կիրառում նման դպրոցներում կարող ես տարբեր օֆիցիալ վեբկայքերից գտնես այդ ինֆորմացիան։ Իսկ եթե սպասեք, ես ինքս ժամանակ կգտնեմ և կանեմ։

  13. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Տրիբուն (13.07.2014)

  14. #653
    Exterminate Rhayader-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.09.2006
    Հասցե
    Մակոնդո
    Տարիք
    37
    Գրառումներ
    6,277
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Jarre-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Բայանդուր ջան, պարտադիր չի, որ քո ասած տարբերակը լինի։ Բնականաբար, դա անընդունելի է։ Բայց ԱՄՆ-ի որոշ նահանգներում, Եվրոպայում և անգամ արդեն Ռուսաստանում մշակվում են ուսման եղանակներ, երբ աուտիստ երեխաները հատուկ դպրոց այցելելու փոխարեն այցելումն են սովորական միջնակարգ դպրոցներ և սովորում այսպես կոչված և համարվող նորմալ երեխաների հետ։

    Եթե իսկապես հետաքրքիր է, թե ինչ ուսման մեթոդներ են կիրառում նման դպրոցներում կարող ես տարբեր օֆիցիալ վեբկայքերից գտնես այդ ինֆորմացիան։ Իսկ եթե սպասեք, ես ինքս ժամանակ կգտնեմ և կանեմ։
    Ես վերևում նշել եմ իմ մտավախություններն այս հարցի շուրջ: Միակ լուծումը, որ տեսնում եմ, դեղին ու կանաչ խմբերի (առողջ դեբիլներին ու միջակություններին) առանձնացնելն է: Կապույտները կարող են նարնջագույնների (խելացիները՝ տարածված խնդիրներով երեխաների) հետ սովորել ու նույնիսկ ընդգրկվել կրթական պրոցեսի մեջ՝ կարելի է ասել, մանկավարժական փորձ ձեռք բերել, օգնելով նարնջագույններին յուրացնել նյութը: Ի միջի այլոց, այս պրակտիկան, թեև ոչ մասսայական, բայց կիրառվում է ԱՄՆ-ում (ուժեղների՝ խնդիրներով երեխաներին մասնավոր պարապմունքներ դասերից հետո տալը):

    Խնդիրները հիմնականում առաջացնում են առողջ դեբիլներն ու միջակությունները: Սորրի, որ այդ խմբի մասին կոպիտ եմ արտահայտվում, մոխրագույն մասսայի նկատմամբ երբևէ սեր կամ կարեկցանք չեմ զգացել:

    Դե ֆակտո, ընդգծելով տարբերությունը խելացի ու խնդիրներով երեխաների միջև (երբ երեխան ոչ թե զգում է իր՝ նորմայից թույլ լինելը, այլ դիմացինի՝ նորմայից ուժեղ լինելը, ուղղորդում ըստ դրական հատկանիշի, ոչ թե բացասական), մենք կստանանք համակարգ, որտեղ երկու առավել խոցելի խմբեր (թե՛ խելացիները, թե՛ խնդիրներով երեխաները բուլլիինգի հաճախակի զոհեր են) սովորում են գոյակցել ու երկուսն էլ դրանից շահում են:

    Վստահ չեմ կարող ասել առանց փորձնական արդյունքների, բայց այս համակարգում նարնջագույն խմբի երեխաների առաջադիմությունը կարող է ավելի բարձր լինել, քան դեղին խմբինը:

    Կարմիր խմբի առոմով ոչ մի լուծում չեմ տեսնում, բացի հատուկ ուսհաստատություններից, հաշվի առնելով, որ այս խմբի երեխաները հաճախ անընդհատ հսկողության ու խնամքի կարիք ունեն, որը սովորական կրթական հաստատություններում անհասանելի է:
    "Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"

    Voice of the Nightingale - իմ բլոգը

  15. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    insider (13.07.2014), Տրիբուն (13.07.2014)

  16. #654
    Բարև
    Տրիբուն-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.05.2008
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    15,977
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    34 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Որ շնորհակալություններ եմ շարում, նենց չի, որ համաձայն եմ բոլորի հետ: Ուղղակի տրամաբանված ու հիմնավորված գրառումներն են դուրս գալիս: Մի քիչ զբաղված եմ էս օրերին: Ազատվեմ, խոստանում եմ իմ ոչ պակաս լուսավոր մտքերն էլ փոխանցել հարգարժան քննարկողներին

  17. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Jarre (14.07.2014), Rhayader (13.07.2014), Շինարար (13.07.2014)

  18. #655
    Բարև
    Տրիբուն-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.05.2008
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    15,977
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    34 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Rhayader-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Իրականում լիմիտ կա դրա համար ու լիքը ֆակտորներ: Մեկը՝ եթե երեխան չի հասցնելու ընդհանուր կրթական ծրագրի հետևից, կամ պիտի ընդհանուր կրթական ծրագրի մակարդակն իջեցնել, ինչից մնացած երեխաներն են տուժելու, կամ էլ ինքն ամբողջ դպրոցի ընթացքում պայքարելու է սեփական թերարժեքության զգացողության դեմ:
    Ռայմոնդ հոպար, դու հենց սկզբից սահմանում ես հետևյալ ելակետային դրույթը «բոլոր երեխաները իրավունք ունեն ստանալ կրթություն ու մատուցվող կրթությանը որակն ու ակնկալվող արդյունքը պիտի նույնը լինի բոլոր երեխաների համար»:

    Իսկ ես սահմանում եմ հետևյալ ելակետային դրույթը. «Բոլոր երեխաները, անկախ մտավոր ու ֆիզիկական ունակություններից, իրավունք ունեն լիարժեք ինտեգրվելու հասարակության մեջ: Կրթական համակարգը հասարակությանն ինտեգրվելու լավագույն ու ամենաուղղակի միջոցն ա»:

    Մտավոր խնդիրներ ունեցող երեխաների համար ստացված կրթության որակը ու ակնկալվող արդյունքը երկրորդական ա: Հետևապես ոչ մի կարիք չկա կրթական ծրագրերը փոխելու, որի արդյունքում ուժեղ երեխեքը պիտի տուժեն: Մտավոր խնդիր ունեցող երեխու համար բացարձակապես մեկ ա, թե ինքը 2+2-ով սահմանափակվելու, թե լոգարիթմով ու պրոգրեսիայով:

    Բնականաբար խոսքը չի գնում ծայրահեղ դեպքերի մասին, երբ երեխան լրիվ կախվածության մեջ ա խնամողից: Բայց հարյուրավոր դեպքեր կան, երբ երեխան մինիմում հասարակական ու սոցիալական վարք կարում ա ապահովի, բայց մտավոր կամ ֆիզիկական խնդիրներ ունի: Ու էս երեխեքին ինստիտուցիոնալացնելը հանցագործություն ա:

  19. #656
    Exterminate Rhayader-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.09.2006
    Հասցե
    Մակոնդո
    Տարիք
    37
    Գրառումներ
    6,277
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Տրիբուն, դու դիտարկում ես երեխաներին որպես պասիվ, ակցեպտոր դիրքով կրթական համակարգի օբյեկտներ, բայց իրենք սուբյեկտներ են:

    Մյուս կողմից, նորից կրկնեմ, իմ դրած կարմիր խմբի երեխաները ցանկացած պահի կարող են, ասենք, մկրատ կուլ տալ: Իրենք անընդհատ հատուկ խնամքի կարիք ունեն: Ինչ-որ կետ կա, որից հետո երեխան լիարժեք չի կարող գործել հասարակության մեջ, ինչքան էլ մենք դա չցանկանանք:
    "Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"

    Voice of the Nightingale - իմ բլոգը

  20. #657
    Բարև
    Տրիբուն-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.05.2008
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    15,977
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    34 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Rhayader-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Տրիբուն, դու դիտարկում ես երեխաներին որպես պասիվ, ակցեպտոր դիրքով կրթական համակարգի օբյեկտներ, բայց իրենք սուբյեկտներ են:
    Ռայ ջան, մտքիդ էս փայլատակումը չհասկացա: Իմ հետ պարզ տերմիններով խնդրում եմ. ես մտավոր թույլ ունակություններ ունեմ, չեմ կրթվում, միայն փորձում եմ ինտեգրվել թեմային:

    Մեջբերում Rhayader-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Մյուս կողմից, նորից կրկնեմ, իմ դրած կարմիր խմբի երեխաները ցանկացած պահի կարող են, ասենք, մկրատ կուլ տալ: Իրենք անընդհատ հատուկ խնամքի կարիք ունեն: Ինչ-որ կետ կա, որից հետո երեխան լիարժեք չի կարող գործել հասարակության մեջ, ինչքան էլ մենք դա չցանկանանք:
    Ընգեր, խոսքը չի գնում նրանց մասին, որոնք մշտական խնամքի կարիք ունեն: Դրա մասին նշել էի: Էտ տիպի երեխաներին ամենայն հավանականությամբ իրոք հատուկ մոտեցում ա պետք:

    Ինչևէ, ես ոլորտի մասնագետ չեմ ու գիտելիքներս խիստ մակերեսային են: Միայն կարող եմ ասել, որ աշխատանքի ու կյանքի բերումով ծանոթ եմ երկու ծանոթ եմ երկու ծայրահեղ դեպքերին էլ՝ երկու իրարից խիստ տարբեր կոնտեքստներում: Առաջին դեպքում, նույնիսկ մի քիչ նորմայից շեղված երեխաները հայտնվում էին հատուկ կրթական հաստատություններում՝ բոլոր բացասական հետևանքներով: Երկրորդ դեպքում, արդեն մի 20 տարի ա, նոր մեթոդներ էին ներդվում, ու փորձ էր արվում առավելագույնս բոլոր տեսակի շեղումներով երեխաներին ներգրավել նորմալ հանրակրթական դպրոցներում: Ինչպես արդեն մի անգամ գրել եմ, առաջին դեպքի հետ մոտիկից ծանոթանալուց հետո, մոտ երկու ամիս գիշերային կաշմառներ եմ ունեցել: Երկրորդից հետո, բերանս մինչև ականջներս բաց, երջանիկ դեմքով քնել եմ:

    Ամեն դեպքում, իմ իմանալով էս էն խնդիրն ա, որին վերջնական լուծում դեռ տրված չի նույնիսկ շատ զարգացած երկրներում: Դեռ լիքը հետազոտություններ են կատարվում, լիքը քննարկումներ են լինում, պիլոտներ են անում, և այլն, և այլն:

  21. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Jarre (17.07.2014), Mephistopheles (16.07.2014)

  22. #658
    Պատվավոր անդամ
    Վիշապ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.12.2007
    Հասցե
    Կալիֆորնիա, գյուղ Արևահովիտ
    Գրառումներ
    7,258
    Mentioned
    23 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Տրիբուն-ի խոսքերից Նայել գրառումը

    Ամեն դեպքում, իմ իմանալով էս էն խնդիրն ա, որին վերջնական լուծում դեռ տրված չի նույնիսկ շատ զարգացած երկրներում: Դեռ լիքը հետազոտություններ են կատարվում, լիքը քննարկումներ են լինում, պիլոտներ են անում, և այլն, և այլն:
    Նայած զարգացած երկիր ։Ճ Իմ կարծիքով ԱՄՆ–ում ռացիոնալ մոտեցնումեր կան սույն խնդրի շուրջ ։ampagorgor
    Դպրոցները ունեն ստանդարտներ ու մինիմում շեմեր, որոնց կրթվող երեխաները պետք է համապատասխանեն։ Եթե երեխան հետ է ընկնում սրանդարտներից, ապա ուսումնասիրվում են պատճառները ու առաջարկվում է լրացուցիչ ունենալ անհատական մասնավոր պարապմունքներ, որ երեխան հասնի մյուսներին և/կամ առաջարկվում են տարբեր լրացուցիչ կրթական ծրագրեր, անհատական, կամ ոչ անհատական։ Հաշմանդամ երեխաների վրա դրվող սրանդարտներն էլ շատ բարձր են ու խիստ, նենց չի որ այս երեխաներին մեղմ են վերաբերվում ու թույլ են տալիս անգրագետ կամ անօգնական մնալ։ Ստեղի հաշմանդամները հաճախ առողջներից շատ ավելի ուժեղ անհատներ են։

    Եթե հետաքրքիր է, նայեք ԱՄՆ օրենքները ու կարգերը հաշմանդամ երեխաների կրթության հետ կապված` The Individuals with Disabilities Education Act
    Լիքը ինֆորմացիա կա, թե երբ, ինչ, ոնց, որտեղ։

    Նայեք ՀՀ կայքը` ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՕՐԵՆՔԸ ԿՐԹՈՒԹՅԱՆ ԱՌԱՆՁՆԱՀԱՏՈՒԿ ՊԱՅՄԱՆՆԵՐԻ ԿԱՐԻՔ ՈՒՆԵՑՈՂ ԱՆՁԱՆՑ ԿՐԹՈՒԹՅԱՆ ՄԱՍԻՆ
    Լրիվ սովետ ա, հավայի անիմաստ նախադասություններ, բարի ցանկություններ։
    Si vis pacem, para bellum

  23. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Տրիբուն (17.07.2014)

Էջ 44 44-ից ԱռաջինԱռաջին ... 344041424344

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Գրառումներ: 105
    Վերջինը: 14.11.2018, 20:23

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •