Հանդուրժողականության սահմաններ

[insider]

Հոպար, մենք ընդհանուր առմամբ տգետ հասարակություն ենք: Մեր ծնողներն էլ են տգետ, մենք սաղս տգետ ենք ու անկիրթ: Կրթության կարիք մենակ հատուկ դպրոցների ուսուցիչները չունեն, ծնողներն էլ ունենք, քանի որ իրանք էլ չեն իմանում, թե ինչպես ա պետք վարվել նման երեխայի հետ: Մեր մոտ ծնողը ամաչում ա, որ իրա երեխեն խնդիրներ ունի, դրա համար էլ իրա ձեռով երեխուն մեկուսացնում ա, կամ ավելի վատ, տանում թողնում ա ինչ-որ հաստատությունում ու ինչ-որ ժամանակ հետո ընդհանրապես լքում ա: Էս մի հատ գլոբալ խնդիր ա ու չի սահմանափակվում մենակ կրթությամբ - սոցիալական ասպեկտը կա, տնտեսական ասպեկտը կա, ամբողջ հասարակության ընկալունակության ասպեկտը կա; Հազար խնդիր կա:

Վոբշեմ, Բյուրը մի բան ճիշտ ասեց, մենք շատ հեռու ենք դեռ նրանից, որ էս հարցում, ու շատ այլ խոցելի խմբերի հարցում, մոտակա մի 50-100 տարում մենք կարանք խելքին մոտ բան անենք: Առավելագույնը որին կարելի հասնել էն ա, որ գոնե էտ կարգի երեխեքին նորմալ վերաբերվեն, ծաղրի առարկա չդարձնեն, մարդկային լինեն ..... ու սենց շարքային տրիվիալ մտքեր ....

Տրիբուն ձյա, լրիվ ճիշտ էս, մենք պետք ա փոխվենք, ոտից գլուխ, էս համակարգի փտած ժառանգությունն էլ, որ մեզ անցել ա՝ էտ էլ հետը: Թե չէ էս կոսմետիկ բարեփոխումները սաղ իմիտացիա են:

Հ.Գ. Իմ ախպոր կնոջ ծնողները խուլ ու համր են: Որ պետք ա ամուսնանար, բնականաբար լիքը դեմ մարդ կար: Բնական բան ա, ժառանգաբար փոխանցվելու մտավախություն կար: Բայց մարդը իրա որոշումը կայացրեց՝ մի հատ ասլան տղա ունի մի հատ էլ թագուհի աղջիկ: Երեխեքը որ փոքր էին, հա հարցնում էին, բա ինչի՞ տատին, պապին չեն խոսում, բան ենք ասում՝ չեն լսում: Ծնողները էնքան ճիշտ դաստիարակություն տվեցին, որ հիմա երկուսն էլ, չնայած իրանց դպրոցական տարիքին, հանգիստ խուլ ու համրերի թարգմանիչ կարան աշխատեն, մեր կենացներն էլ սեղանի վրա հավեսով թարգմանում են ճտերը: Էն մի պապուց տատուց էլ, հաստատ, պակաս չեն սիրում: Իմ համար էլ հազար լսողից ու խոսացողից լավն են՝ մարդ հաճույք ա ստանում իրանց հետ շփումից ...