Արմատ մինուս մեկ

[StrangeLittleGirl]

Ռուբ, շատ լավն էր, ապրես: Նենց հավես էիր մաթեմատիկան մտցրել պատմվածքիդ մեջ: Հարթ, սահուն, հետաքրքրությամբ կարդացվում էր, պատկերներն էլ էին սիրուն:
Բայց կթողնե՞ս մի երկու պուճուր դիտողություն անեմ: Մեկը հոգեբուժարանի հետ կապված. էդ սպիտակ շապիկը վաղու՜ց, շա՜տ վաղուց էլ չեն հագցնում: Բացի դրանից, դա արդեն էնքան ծեծված երևույթ ա դարձել թե՛ գրականության մեջ, թե՛ կինոյում, որ կարելի ա մի ուրիշ բան մտածել: Նույն հոգեբուժարանում հիմա մարդիկ իրանց սովորական շորերով են:
Մի բան էլ էլի հոգեբուժարանի հետ կապված. դու նկարագրում ես, որ հերոսուհիդ մենակով փակված ա, բայց հոգեբուժարաններում էդքան տեղ չկա, որ ամեն հիվանդին մի սենյակում փակեն: Ու ստացվում են վեց-ութ հոգանոց պալատներ, որոնք, ի դեպ, փակ չեն, Հայաստանյան պայմաններում նույնիսկ դուռ չունեն: Ու մեկ էլ երբ հոգեբուժարանում հիվանդն ուզում ա ինչ-որ բանով զբաղվել (կարդալ, գրել, հեռուստացույց նայել), ամբողջ անձնակազմը ոտքով-ձեռքով կողմ ա լինում, անպայման թույլ ա տալիս (եթե իհարկե վնասող գործիքներ ներգրավված չեն, իսկ գրիչը վնասող գործիք չի):

Հա, մեկ էլ պատմվածքից երկրորդ մասը մի քիչ ծանծաղ էր սյուժեի առումով: Պատկերները լավն էին, բայց ոնց որ չզարգանային, որ հանգեցնեին ինքնասպանության:

[Վազգեն1997]

Երբ կարդացի ամենաառաջին գրառումը ու ներքևի գրառումներին անգամ ուշադրություն էլ չէի դարձրել մտածում էի ես ամենը իրականությունա թե՞ հեքիաթ ու եթե ներքևում գրվածները չկարդաի կարողա հավատաի որ իրականությունա: Ամենինչ ենքան հավեսեր գրած որ կարդալու ընթացքում անգամ պատկերացնում էի թե ետ ամենը ոնցա եղել:
Ապրեք շատ լավ էիք գրել

[Ruby Rue]

Ռուբ, շատ լավն էր, ապրես: Նենց հավես էիր մաթեմատիկան մտցրել պատմվածքիդ մեջ: Հարթ, սահուն, հետաքրքրությամբ կարդացվում էր, պատկերներն էլ էին սիրուն:
Բայց կթողնե՞ս մի երկու պուճուր դիտողություն անեմ: Մեկը հոգեբուժարանի հետ կապված. էդ սպիտակ շապիկը վաղու՜ց, շա՜տ վաղուց էլ չեն հագցնում: Բացի դրանից, դա արդեն էնքան ծեծված երևույթ ա դարձել թե՛ գրականության մեջ, թե՛ կինոյում, որ կարելի ա մի ուրիշ բան մտածել: Նույն հոգեբուժարանում հիմա մարդիկ իրանց սովորական շորերով են:
Մի բան էլ էլի հոգեբուժարանի հետ կապված. դու նկարագրում ես, որ հերոսուհիդ մենակով փակված ա, բայց հոգեբուժարաններում էդքան տեղ չկա, որ ամեն հիվանդին մի սենյակում փակեն: Ու ստացվում են վեց-ութ հոգանոց պալատներ, որոնք, ի դեպ, փակ չեն, Հայաստանյան պայմաններում նույնիսկ դուռ չունեն: Ու մեկ էլ երբ հոգեբուժարանում հիվանդն ուզում ա ինչ-որ բանով զբաղվել (կարդալ, գրել, հեռուստացույց նայել), ամբողջ անձնակազմը ոտքով-ձեռքով կողմ ա լինում, անպայման թույլ ա տալիս (եթե իհարկե վնասող գործիքներ ներգրավված չեն, իսկ գրիչը վնասող գործիք չի):

Հա, մեկ էլ պատմվածքից երկրորդ մասը մի քիչ ծանծաղ էր սյուժեի առումով: Պատկերները լավն էին, բայց ոնց որ չզարգանային, որ հանգեցնեին ինքնասպանության:

Բյուր, հա, ես էլ գիտեմ որ հոգեբուժարանի պահերը մեղմ ասած «տուֆտել» եմ: Պետք էր քո հետ էլ խորհրդակցել, մինչև հրապարակելը: Լրիվ էն թերություններն ասեցիր, որոնq ինքս էլ գիտեի, բայց քանի որ չգիտեի թե ոնց ուղղեի, ոնց ավելի լավ կապեի իրար, դրա համար սենց էլ տեղադրեցի, չնայած էս վերջին Հավաքածուի համար էի սկսել գրել:
Ապրես, քթիս օղ եմ անում ասածներդ:

[Chuk]

Հաճույքով կարդացի
Լավն էր թե՛ գրելաոճը, թե՛ սյուժետային գիծը:

[Alphaone]

Ռուբի, ես քեզ սիրում եմ...

[Պիրիտ]

Հավես էր շատ Ռուբի ջան, հատկապես մաթեմատիկայի օգտագործումը տեքստիդ մեջ շատ դուրս եկավ: Սկզբում միամիտի նման հավատում էի, մինչև հոգեբուժարանի պահերը. ի տարբերություն Բյուրի հոգեբույժ չեմ, բայց էլի զգացի արհեստականությունը: Եթե կարողանայիր շարունակել պատմությունը, ներառյալ ֆանտաստիկան հավատալով ինքդ քո գրածին, իրոք ֆանտաստիկ կլիներ: Ու շատ տխրեցի, երբ սպանեցիր հերոսին` քեզ, խնդրում եմ մյուս անգամ չանես տենց բան))))

[Զաքար]

Ասեմ շատ լավ եք գրել ու ընդերցելուց անգամ աչքերս արցունքով պատվեցին: