Ռուբ, շատ լավն էր, ապրես: Նենց հավես էիր մաթեմատիկան մտցրել պատմվածքիդ մեջ: Հարթ, սահուն, հետաքրքրությամբ կարդացվում էր, պատկերներն էլ էին սիրուն:
Բայց կթողնե՞ս մի երկու պուճուր դիտողություն անեմ: Մեկը հոգեբուժարանի հետ կապված. էդ սպիտակ շապիկը վաղու՜ց, շա՜տ վաղուց էլ չեն հագցնում: Բացի դրանից, դա արդեն էնքան ծեծված երևույթ ա դարձել թե՛ գրականության մեջ, թե՛ կինոյում, որ կարելի ա մի ուրիշ բան մտածել: Նույն հոգեբուժարանում հիմա մարդիկ իրանց սովորական շորերով են:
Մի բան էլ էլի հոգեբուժարանի հետ կապված. դու նկարագրում ես, որ հերոսուհիդ մենակով փակված ա, բայց հոգեբուժարաններում էդքան տեղ չկա, որ ամեն հիվանդին մի սենյակում փակեն: Ու ստացվում են վեց-ութ հոգանոց պալատներ, որոնք, ի դեպ, փակ չեն, Հայաստանյան պայմաններում նույնիսկ դուռ չունեն: Ու մեկ էլ երբ հոգեբուժարանում հիվանդն ուզում ա ինչ-որ բանով զբաղվել (կարդալ, գրել, հեռուստացույց նայել), ամբողջ անձնակազմը ոտքով-ձեռքով կողմ ա լինում, անպայման թույլ ա տալիս (եթե իհարկե վնասող գործիքներ ներգրավված չեն, իսկ գրիչը վնասող գործիք չի):
Հա, մեկ էլ պատմվածքից երկրորդ մասը մի քիչ ծանծաղ էր սյուժեի առումով: Պատկերները լավն էին, բայց ոնց որ չզարգանային, որ հանգեցնեին ինքնասպանության:
Մեջբերել
Էջանիշներ