Շատ դեպրեսիվ էր
Շատ դեպրեսիվ էր
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Մեղավոր եմ...
սովորությունն ահավոր բան ա
ne me quittes pas
Find what you love and let it kill you. (c) Bukowski
Ես էլ չհասկացա, ու չհավատացի։Սուրենը պառկած էր մոր անկողնու վրա, որ համառորեն հրաժարվել էր հյուրասենյակից տանել՝ բանի տեղ չդնելով Ալեքսի հորդորները, ու չտեսնող հայացքով նայում էր առաստաղին: Չէր հասկանում՝ ինչ է հետը կատարվում: Գլխում կամ անտակ լռություն էր կամ ոռնացող աղմուկ, որի մեջ դադարել էր կապկցված մտքեր լսել:
Մինչև էս պահը դեպրեսիվ էլ չէր, լավ էլ կյանքից վերցրած էր։ Նույնիսկ պոզիտիվ կար՝ մոր մահը։
Նենց տպավորություն ա, որ պետք էր դեպրեսիվ վերջաբան, ու դրա համար մտել է էս 2 տողն ու դրանից բխած անտրամաբանական շարունակությունը։
artak.amDe gustibus et coloribus non est disputandum.
Sambitbaba (25.04.2014), Smokie (22.04.2014)
Արտակ ջան, ինձ թվում ա, երբ վերջանում ա հանկարծ էն, ինչը տարիներ շարունակ լցրել ա քո կենցաղը, նենց այլանդակ դատարկություն ես զգում, անդունդ, ու սկսվում ա երկրորդ ճգնաժամը՝ դրանից դուրս գալը: ընդ որում՝ բացարձակ կարևոր չի՝ էն, ինչը քո կյանքը լցրել ա, դրական բան ա էղել, թե բացասական: սրանից ելնելով՝ հերոսի պահվածքը ինձ համար շատ էլ տրամաբանական էր, ու ճիշտն ասած հեփի էնդը կլիներ սարսափելի մի բան, որը ոչ մի դեպքում չէր կարելի անել էս պատմվածքի հետ, ինչպես նաև անհեփփի էնդը: իսկ սենց օդում թողած. անորոշ, տտիպ վիճակը հեեեենց էն ա, ինչ պետք էր: աղն ու բիբարն ա:Աթեիստ-ի խոսքերից
Find what you love and let it kill you. (c) Bukowski
այ հիմա դու ինձ հասկանում ե?ս :ՃՃՃՃՃՃՃՃՃՃՃՃՃԱրտակ ջան, ինձ թվում ա, երբ վերջանում ա հանկարծ էն, ինչը տարիներ շարունակ լցրել ա քո կենցաղը, նենց այլանդակ դատարկություն ես զգում, անդունդ, ու սկսվում ա երկրորդ ճգնաժամը՝ դրանից դուրս գալը: ընդ որում՝ բացարձակ կարևոր չի՝ էն, ինչը քո կյանքը լցրել ա, դրական բան ա էղել, թե բացասական: սրանից ելնելով՝ հերոսի պահվածքը ինձ համար շատ էլ տրամաբանական էր, ու ճիշտն ասած հեփի էնդը կլիներ սարսափելի մի բան, որը ոչ մի դեպքում չէր կարելի անել էս պատմվածքի հետ, ինչպես նաև անհեփփի էնդը: իսկ սենց օդում թողած. անորոշ, տտիպ վիճակը հեեեենց էն ա, ինչ պետք էր: աղն ու բիբարն ա:
Խոսենք այդ մասին?
Վերջին խմբագրող՝ keyboard: 18.04.2014, 01:21:
impression (18.04.2014)
Իսկ ինձ թվում ա, որ էս քո գրածը լինում ա մենակ գրքերում, էն էլ իրականությունից կտրված գրքերում, իսկ էս պատմվածքի սկիզբը ամենևին կտրված չէր, դրա համար շարունակությունն ուրիշ օպերայից հնչեց։
artak.am
եսիմ, Արտ ջան, ուրեմն ես էլ եմ երևի իրականությունից կտրված գրքում ապրում
Find what you love and let it kill you. (c) Bukowski
Հիշում ե՞ք «Երբ մարդը ծանր բեռ է դառնում» թեման: Այ էս պատմվածքը բոլոր հարցերի պատասխանն էր: Ու էդ պատասխանն էլ էն էր, որ իրականում չկա հստակ պատասխան: Էդ իրավիճակում հայտնված մարդու մոտ լիքը իրարամերժ զգացմուքներ են առաջանում՝ պարտքի զգացում, զայրույթ, մեղքի զգացում, սեր, կարոտ, ատելություն, ինչ ուզես:
Էդ ամենը շատ լավ երևում էր Սուրենի կերպարում: Շատ լավ կերպար էր ու տիպիկ իրավիճակ:
Ի դեպ, կարդալուց նույն զգացողություններն եմ ունեցել, ինչ «Կարոտ»-ի ժամանակ: Լավ երևում է, որ նույն ձեռագիրն է, ու դա շատ լավ է: Արդեն հստակ ոճ ու տարբերվող ձեռագիր կա:
Էս մեր հայերենը շատ դժվար լեզու է. խոսակցականն ու գրականն իրարից շատ են տարբերվում: Ու շարադրելիս պիտի լավ մտածել՝ ոնց գրել, որ լեզուն ոչ արհեստական լինի, ոչ շատ կենցաղային, ոչ թարգմանություն հիշեցնող, ոչ էլ շատ պլպլան: Ահավոր դժվար բան է. ով գրում է, կհասկանա՝ ինչ եմ ասում:
Ինձ թվում է, էստեղ էդ բալանսը լավ պահպանված է, միջինը լավ է գտնված: Մի երկու տեղ հնարավոր է, որ բառերն իրար էդքան էլ չեն սազում, ասենք՝ «տրանզիստոր»-ը «հզորացուցիչ»-ին կամ «սիգնալ»-ն ու «պրիբորներ»-ը «երկնաքեր»-ին: Բայց արդեն ասացի, որ հայերենի դեպքում էդ ահագին բարդ հարց է, ու ամեն դեպքում էս պատմվածքում ահագին լավ է որոշված «ոսկե միջինը»:
Պատմվածքում «ժպիտ»-ին վերաբերվող լիքը պահեր կան. էս էլ է շատ տիպիկ Գալաթեային: Ինքը հաճախ է ժպիտներ դնում ստեղծագործություններում, երբեմն հենց ժպիտով էլ վերջացնում է գործը, ինչպես օրինակ՝ «Թերզը» կամ «Այգում» պատմվածքները:
Էս պատմվածքի ամենալավ ժպիտը սա էր.
Ամենաշատը հենց Աննայի հետ կապված նկարագրությունները հավանեցի. շատ կենդանի էին: Լրիվ զգացի:Աննայի ձայնը ժպտում էր:
Էն մասերը, որտեղ կերպարների հարաբերությունները ցույց են տրված գործողությունների ու երկխոսությունների միջով, շատ հաջող էին: Որտեղ ուղղակի «պատմած» էին, էդքան էլ չհավանեցի, թեև լավ էր գրված: Ուղղակի ցույց տալն ինձ ավելի է դուր գալիս, քան բառացիորեն նկարագրել/պատմելը:
Մի նախադասություն կա հատկապես, որ իմ կարծիքով էդքան էլ հաջող չի.
Երբ առաջին անգամ կարդացի պատմվածքը, վերջն ինձ անբնական թվաց: Համ էլ թվաց, որ Աննայի հետ հարաբերությունները լավ բացված չէին. ինչի պիտի էդպիսի վերջաբան լիներ: Բայց հետո որ մի հատ էլ կարդացի, հասկացա, որ շատ էլ իրական էր:Նա կանգնել էր դռան առաջ և ժպիտի ու սիրով լցված խղճահարության խառնուրդով նայում էր Սուրենին:
Չգիտեմ, նայել ե՞ք "Los amantes del Círculo Polar" ֆիլմը. էնտեղ էլ էդպիսի իրավիճակ կա: Երբ տղայի մայրը մահանում է, ու ինքը մոտավորապես նույն ռեակցիան է ունենում իր սիրած աղջկա հանդեպ: Բոլորին գրողի ծոցն է ուղարկում, որովհետև գժվում է մեղքի զգացումից ու կորստից:
Ես հավատում եմ էդ վիճակին: Լրիվ: Ու էստեղ հարցը էն չի, թե իր ու Աննայի հարաբերությունները ոնցն էին. էստեղ հարցը Սուրենն ու մայրն են և մնացած աշխարհը:
Շատ սիրուն պատմվածք էր: Ինձ դուր եկավ:
Վերջին խմբագրող՝ ivy: 18.04.2014, 02:07:
Alphaone (18.04.2014), Ariadna (18.04.2014), CactuSoul (18.04.2014), Chuk (18.04.2014), My World My Space (18.04.2014), Smokie (22.04.2014), Արէա (18.04.2014), մարիօ (21.04.2014), Մինա (18.04.2014), Նաիրուհի (19.04.2014), Ուլուանա (18.04.2014), Ռուֆուս (18.04.2014), Վոլտերա (20.04.2014), Տրիբուն (18.04.2014)
Գալ չգիտեմ ինչքանով եմ ես կոմետենտն նման հարցերում բայց եթե որոշես հետագայում աշխատես, այ էս հատվածի վրա էլ ուշադրություն դարձրու.
ոնց որ պատմությունը կտրած լինի ու էս բացատրությունը դրած լինի մեջը, իմպլանտի պես մի բան էլի, որ լավ չի կպնում, կամ որովհետև իր տեղում չի, կամ էլ որ առանց դրա էլ ամեն ինչ կա: Երևի ես էլի ծայրահեղության մեջ եմ ընկել ու ընթերցողի հույսին շատ եմ մնում, բայց ինձ համար առանց դրա ամեն ինչ իդեալական ա: Կարող ա և հենց դա ա պատճառը որ վերջը մի քիչ կուլ չի գնում: Համենայն դեպս որոշեցի ասեմ: Մերսի քեզ, հեչ էլ դեպրեսիվ չի, տխուր ա ուղղակի, լավ իմաստով, որ զգացնել ա տալիսՍուրենի մայրն արդեն քսանչորս տարի է՝ հիվանդ էր: Հայրը մահացել էր, երբ վեց տարեկան երեխա էր: Մայրը՝ սրտի և ուղեղի կաթվածի պատճառով անկողնային հիվանդ դարձավ՝ Սուրենին տասներեք տարի մենակ մեծացնելուց հետո: Հիմա էլ՝ Սուրենն էր իրեն պահում:
Քառասուներեք տարեկան: Սուրենը չէր հավատում երբեմն, որ արդեն քառասունն անց է: Ամեն անգամ, երբ իրեն թույլ էր տալիս մտածել այդ մասին, վրա էր տալիս այն միտքը, որ կյանքն ավարտված է: Ու ամեն անգամ այդ միտքը գրողի ծոցն էր գնում, երբ հիշում էր, որ Աննան կա իր կյանքում: Սիրում էր երազել, այն օրվա մասին, երբ Աննան կմտնի այս տուն՝ որպես տանտիրուհի ու իր լույսով ու պայծառությամբ կլցնի այն: Երազում էր... ու իրեն ստիպելով սովորեցրել էր այդ երազանքների պահին չհիշել իր մոր մասին: Այդ տարածքը միայն իրեն ու Աննայինն էր: Այնտեղ ինքը երջանիկ էր ու ազատ:
SWTS
Վոլտերա (20.04.2014)
Հետաքրքիր ա, որ համ Այվին համ դու նշել եք էն մասերը, որ ինձ էլ շատ դուր չեն եկել գրածումս, Լիզ:
Հասկանում եմ, որ մնացած պատմության հետ համեմատած էդ հատվածը մի տեսակ չոր ու ատչոտային ա ստացվել:
Բայց ինձ պետք էր, որ կարդացողս իմանա՝ քանի տարի ա տանջվել Սուրենը մոր ձեռքը: Դա կարևոր էր: Որովհետև եթե չասեի՝ ստացվելու էր, որ Վիշապի ասածի պես հիվանդ, դատարկ ու եսասեր մարդ ա ինքը, որ մորը մի երկու տարի խնամելը դարձնում ա պատմություն ու տրագեդիա:
Պարզապես հաջորդ անգամ էդ կարգի անցումը կաշխատեմ առանց լադոկների անել, որ կարդալուց թափ չտա
Վերջին խմբագրող՝ Գալաթեա: 18.04.2014, 19:47:
Մարկեսն ա մեռել ...
Պատմվածքն էլ լավն էր ... երկու օրում կարդացի
Լիլ, ես քո գրածները շատ եմ սիրում: Բայց արի կլինի հիվանդ մայրիկներով բառնաբարված սիրող սրտերին հանգիստ թող, էլի: Ախր դու էնքան սիրուն ես գրում, ու էնքան բարձր գրելու տեխնիկա ունես: Բայց ինչի՞ սենց տխուր, ջան:
Էն տողը որ կարդացի «մայրիկը 24 տարի հիվանդ էր» «պապան վաղուց մեռե» «կաթված» ... ողբ, լաց, դեղեր, սկոռի, հետո էլ թաղում, պսակ, պանիխիդ, տերտեր, քառսունք ու էս գենոցիդի մեջ Աննայի մազերի բույրը իրա պաարանոցով.... ասեցի հոպ, վայթեմ էլ չկարդամ: Որ դու գրած չլինեիր, հազար տոկոս մինչև վերջ կարդացողը չէի: Ներող ...
Մերսի անկեղծ կարծիքի համար, Տրիբուն ձյաս
Գալ, դու ամենասովորական գրառումներով էնպես ես կարողանում ճիշտ նշանակետին խփես, նույնիսկ, եթե ճիշտ ա էդպես ասելը, ապտակես, որ ստեղծագործության մեջ էլ քեզնից հենց էդպիսի ապտակներ եմ սպասում: Սխալ ա երևի նախապես ինչ-որ սպասելիքով ստեղծագործություն կարդալը, բայց ինչ արած... Ինձ համար էս գործը չոր ու ցամաք պատկերում էր, որպես կառույց՝ ճիշտ կառուցված, ամեն դետալ իր տեղում, բայց անշունչ, կներես: Գուցե ինձ պետք էր կերպարներից մեկի մտքի ընթացքին էլ հետևել, չեմ ասում գրեիր՝ մտածեց նա ու չակերտները բացեիր, բայց դու էնքան վարպետ ես, որ ճիշտ ձևը կգտնեիր: Կարող եմ սխալված լինել, բայց ինձ թվաց՝ քո պատմությունը չէր, ապրված չէր, և փառք Աստծո, և հերոսների ապրումների մեջ մտած չէր, էս դեպքում արդեն ոչ էնքան փառք Աստծո:
Էրեխեք, եթե դուք կարողանում եք սովորական գրառումն էնպես անել, որ դա կարդացվի որպես գեղարվեստական ստեղծագործություն, գեղարվեստական ստեղծագործության մեջ ինչո՞ւ եք պահում, սեղմում, կաղապարում էդ շունչը, որ դուք ունեք:
Ես էլի եմ ասել ու կկրկնեմ, որ ինձ համար դու ակումբում ամենահասուն ստեղծագործողն ես ու ոչ միայն գրելու վարպետությամբ, այլ մտածողությամբ, աշխարհընկալմամբ: Անունով գրողների մեջ նույնիսկ չեմ տեսնում էդքան կայացած, հասուն մարդկանց, գուցե պայմանավորված ա նրանով, որ առանձնապես շատ չեմ էլ հետևում արտաակումբային ժամանակակից գրականությանը: Ես ուզում եմ, որ քո էդ հասունությունը, մեծականությունը, շունչը, ինչու ոչ, ապտակները քո ստեղծագործությունների մեջ երևան: Ես հասկանում եմ, որ իմ ուզելը քիչ էԿարևորն էն ա, թե դու ոնց ես ճիշտ գտնում, բայց էս էլ իմ կարծիքն էր, գուցե ոչ էնքան ճիշտ: Իսկ որ նախադասությունը որքանով ա հաջող ստացվել, ինձ թվում ա՝ երկրոդական ա, միշտ էլ կարող ես հղկել, դզել-փչել:
Վոլտերա (20.04.2014)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ