Մերսի անկեղծ կարծիքի համար, Տրիբուն ձյաս
Մերսի անկեղծ կարծիքի համար, Տրիբուն ձյաս
Գալ, դու ամենասովորական գրառումներով էնպես ես կարողանում ճիշտ նշանակետին խփես, նույնիսկ, եթե ճիշտ ա էդպես ասելը, ապտակես, որ ստեղծագործության մեջ էլ քեզնից հենց էդպիսի ապտակներ եմ սպասում: Սխալ ա երևի նախապես ինչ-որ սպասելիքով ստեղծագործություն կարդալը, բայց ինչ արած... Ինձ համար էս գործը չոր ու ցամաք պատկերում էր, որպես կառույց՝ ճիշտ կառուցված, ամեն դետալ իր տեղում, բայց անշունչ, կներես: Գուցե ինձ պետք էր կերպարներից մեկի մտքի ընթացքին էլ հետևել, չեմ ասում գրեիր՝ մտածեց նա ու չակերտները բացեիր, բայց դու էնքան վարպետ ես, որ ճիշտ ձևը կգտնեիր: Կարող եմ սխալված լինել, բայց ինձ թվաց՝ քո պատմությունը չէր, ապրված չէր, և փառք Աստծո, և հերոսների ապրումների մեջ մտած չէր, էս դեպքում արդեն ոչ էնքան փառք Աստծո:
Էրեխեք, եթե դուք կարողանում եք սովորական գրառումն էնպես անել, որ դա կարդացվի որպես գեղարվեստական ստեղծագործություն, գեղարվեստական ստեղծագործության մեջ ինչո՞ւ եք պահում, սեղմում, կաղապարում էդ շունչը, որ դուք ունեք:
Ես էլի եմ ասել ու կկրկնեմ, որ ինձ համար դու ակումբում ամենահասուն ստեղծագործողն ես ու ոչ միայն գրելու վարպետությամբ, այլ մտածողությամբ, աշխարհընկալմամբ: Անունով գրողների մեջ նույնիսկ չեմ տեսնում էդքան կայացած, հասուն մարդկանց, գուցե պայմանավորված ա նրանով, որ առանձնապես շատ չեմ էլ հետևում արտաակումբային ժամանակակից գրականությանը: Ես ուզում եմ, որ քո էդ հասունությունը, մեծականությունը, շունչը, ինչու ոչ, ապտակները քո ստեղծագործությունների մեջ երևան: Ես հասկանում եմ, որ իմ ուզելը քիչ էԿարևորն էն ա, թե դու ոնց ես ճիշտ գտնում, բայց էս էլ իմ կարծիքն էր, գուցե ոչ էնքան ճիշտ: Իսկ որ նախադասությունը որքանով ա հաջող ստացվել, ինձ թվում ա՝ երկրոդական ա, միշտ էլ կարող ես հղկել, դզել-փչել:
Վոլտերա (20.04.2014)
Շին, էկել եմ հետդ չհամաձայնելու: Ինձ թվում ա՝ էս պատմվածքի ամենաուժեղ կողմերից մեկը հենց էդ ա, որ հեղինակը շատ լավ մտել ա կերպարի հոգեվիճակի մեջ, փոքր ծավալում, քիչ բառերով կարողացել ա լրիվ փոխանցել ընթերցողին:
Լավ, որ էկել-էկել եմ, թույլ կողմից էլ խոսեմ: Ինձ էլ Լիզբեթի մեջբերած պարբերությունն էնքան էլ դուր չեկավ: Բացի նրանից, որ «ծամում, դնում ա բերանը», մի քիչ անհարթություններ կան սկզբի մասերում, մասնավորապես՝ էն տարիքի հետ կապված մասերը: Ամեն դեպքում, կարծում եմ՝ էդ պարբերությունը ոչ թե ավելորդ ա, այլ դրա ինֆորմացիան կարելի ա ցրիվ տալ ամբողջ պատմվածքի ծավալով:
Իսկ ընդհանուր առմամբ, ապրես Գալ, իրոք շատ լավն էր:
օքեյ… ահագին ժամանակ ա կարդացել էի բայց ժամանակ չէր լինում որ մի երկու բառ գրեմ…
Սուրոյի կերպարը շատ հետաքրքիր կերպար ա ու կառուցած ա Ալեքսի, իրա զբաղմունքի մոր ու աննայի միջոցով… առաջին հայացքից ոնց որ թե սովորական պատմություն ա, դեպրեսիվ եսիմինչ, բայց իրականում բավականին հետաքրքիր ու կոնտրովերսիալ ա…
հետաքրքիր ա որ Աննան ու Սուրոյի մայրը երբեք չեն հանդիպում ոչ էլ Ալեքսը, բայց սրանք ամենակարևոր կոմպոնենտներն են Սուրոյի էության… ինչ իմաստով… mother figure-ը ըստ էության ստեղծել ու մի քիչ էլ դրական իմաստով ապակողմնորոշել ա համ ընթերցողին համ էլ երևի գրողին… իրականում մայրը երբեք չի ասել որ էդ էդ աղջկան չի ուզում, բայց էդ հակասությունը պինդ գծագրված ա Սուրոյի կերպարում… իրականում երևի Սուրոն երբեք էլ մորն աննայի հետ չի ծանոթացրել, բայց ենթագիտակցաբար իր ուղեղում կառուցել ա էդ հակասությունը որը Աննային պահում ա որոշակի դիստանցիայի վրա ըստ էության սուրոն ա պահում… սա շատ իրական ու մարդկային ա մանավանդ որ սուրոն 43 տարեկան ա խնամում ա մորն ու զբաղվում ա հին եսշատգիտեմ ինչ պրիբորներով… կարծես թե էդ հակասությունն ա ձևավորում Սուրոյի տրամաբանական ու բարոյական ստրուկտուրան…
շատ հետաքրքիր ա երբ մայրն ա մահանում… Սուրոն վռնդում ա Աննային… չուզելով… ուշադիր երբ որ նայում ես, սա շատ տրամաբանական վերջաբան ա, իհարկե ոչ միակը… պարզվում ա որ առանց մոր ու Աննայի/մայր հակասության Սուրոն սերը չի պատկերացնում… իրա մոտ փլուզվում ա էդ ստրուկտուրան ու Սուրոն մնում ա շվարած… չգիտի ինչ անի էն ազատության հետ որ ինքը ստացավ մոր մահից հետո ու կարծես մեղքի զգացում ա որ ինքը հիմա կարա հանգիստ լինի Աննայի հետ և որ մոր մահն էր իրա երազանքը իրականություն դարձնելու… դա Սուրոյի համար աներևակայելի էր… ըստ էության սուրոն գերի էր ու էն տեսակ գերի որ չգիտի ազատության հետ ինչ անել… իր անձնական/հասարակական բարոյական կոդեքսները իրան հալածել տարել են փակուղի…
ստեղ պարտադիր չի որ մայրը վատ կնիկ լինի, զուտ իրա հիվանդի կենցաղային էգոիզմը բավարար ա… կարար ավելի էգոիստ լիներ ու Աննային չուզեր, սա էականորեն չէր փոխի իրերի դրությունը… Աննան չգիտենք ինչ աղջիկ էր ու կարծես ոչ էլ կարևոր էր, սենց մշուշոտ լավ ա… սրանք բոլորն էլ Սուրոյի կերպարի կոմպոնենտներն են, դետալներն ու իրա բնույթի ողնաշարի ողերը… անգամ Ալեքսն ա ստեղ տեղին ու առանց իրա չի լինի… Ալեքսն էն էլեմենտն ա որ Սուրոյի կերպարը դնում ա հողի վրա՝ կանգնացնում ա գետնին… Թելմանը նույնը ( էդ անունը որդից ա գտել… ուրիշ անուն չկա՞ր)
մի հետաքրքրական բան էլ կա, Սուրոն բնականաբար չի սիրում մորը խնամել, ոչ թե էն բանի համար որ մորը չի սիրում այլ էն որ իրա կյանքը լցված ա դրանով, բայց ինքն առանց դրա չի կարա ու հետո մոր մահը ցույց տվեց որ անգամ սերը չի ստացվում առանց մոր…
Իմփրեշընը մի հատ լավ փօինթ էր առաջ քաշել՝ դատարկության պօինթը… ես կհամաձայնվեի հետը եթե չլիներ 43 տարեկանի փաստը he may not recover... ever... ու կարծես տենց էլ կա… Սուրոն կենսաբանորեն չի ուզում որ Աննան գնա, բայց իրա բնույթն էնքան ուժեղ ա որ չի կարողանում պահի ու հույսը դրել էր որ Աննան կարող ա մնա… Աննան չի կարա մնա… ու եթե մնա էլ Սուրոն չի կարանալու էդ void-ը լրացնի…
վերնագրի մեջից "դու ինձը" ես կհանեի… էսի ռոմանտիկ պատմվածք չի, ոչ էլ լացելու կամ դեպրեսիվ ա… Մի լքիր-ը հերիք ա… կամ "մի գնա" … անպայման պետք ա հանել "գովելի արագությամբ"-ը… ինֆպետրովյան զոշխենկոյական բաներ չեն սազում էս գրածին…
էլի բաներ կան, բայց առայժմ էսքանը... կախված թե ինչ արձագանքներ կլինեմն...
Շին, ինձ էլի են ասել, որ ես սովորական գրառումների, նամակ-երկխոսութունների ժամանակ ավելի լավն եմ, քան երբ ստեղծագործում եմ:
Փորձել եմ էդ ֆենոմենը հասկանալ ու կարծում եմ, պատճառն էն ա, որ ընկերական պարզ շփումը կամ պահի տակ մտքին եկած ու ասված սուր ու տեղին խոսքը համեմատելու չի գրական ստեղծագործության պրոցեսի հետ:
Գրելիս դու մաքսիմում ինքդ քեզ հետ ես մենախոսության մեջ մտնում, ու ինչքան ել ինքնաբավ ու շատ ինֆորմացիա կրող մարդ լինես (ընդհանրապես էլի, իմ մասին չի խոսքը) մեկ ա, դա չի համեմատվի երկխոսության ժամանակ ծնված մտքերի ու ռեակցիաների հետ: Գրելիս դու ինքնամփոփվում ես, քո հաջորդ գրելիքը կախված ա լինում նախորդ գրածիցդ, այսինքն զարգացման շատ մեծ տեղ չկա, անսպասելի շրջադարձերի հնարավորությունը շատ ավելի քիչ ա:
Իհարկե, կան մարդիկ, որ տենց լայն ու մեծ գրում են, բայց ես իրանցից մեկը չեմ: Ես ինձ երբեք նույնիսկ կիսապրոֆեսիոնալ չեմ համարել էս գործում: Հիմնականում գրել եմ էն ժամանակ, երբ զգացել եմ, որ չեմ կարա չգրեմ: Կամ երբ մրցույթի մասնակցելու հավես ա եղել:
Ընդ որում՝ մրցույթների համար միշտ շատ ավելի վատ եմ գրել:
ես չեմ ուզում վիճեմ՝ գործի մասին արտահայտածդ կարծիքի հետ, մենակ կասեմ, որ էդքան անտարբեր չեմ գրել, որքան կարա թվա: Հաշվի առնելով, որ սա կողքից տեսած պատմություն ա, էնքանով եմ իմ միջով անցկացրել, որքան որ կարող էի:
Համ էլ` մերսի
Մեֆ
Mephistopheles (20.04.2014)
Գալաթեա-ի խոսքերից
Շին, ինձ էլի են ասել, որ ես սովորական գրառումների, նամակ-երկխոսութունների ժամանակ ավելի լավն եմ, քան երբ ստեղծագործում եմ:
Փորձել եմ էդ ֆենոմենը հասկանալ ու կարծում եմ, պատճառն էն ա, որ ընկերական պարզ շփումը կամ պահի տակ մտքին եկած ու ասված սուր ու տեղին խոսքը համեմատելու չի գրական ստեղծագործության պրոցեսի հետ:
Գրելիս դու մաքսիմում ինքդ քեզ հետ ես մենախոսության մեջ մտնում, ու ինչքան ել ինքնաբավ ու շատ ինֆորմացիա կրող մարդ լինես (ընդհանրապես էլի, իմ մասին չի խոսքը) մեկ ա, դա չի համեմատվի երկխոսության ժամանակ ծնված մտքերի ու ռեակցիաների հետ: Գրելիս դու ինքնամփոփվում ես, քո հաջորդ գրելիքը կախված ա լինում նախորդ գրածիցդ, այսինքն զարգացման շատ մեծ տեղ չկա, անսպասելի շրջադարձերի հնարավորությունը շատ ավելի քիչ ա:
Իհարկե, կան մարդիկ, որ տենց լայն ու մեծ գրում են, բայց ես իրանցից մեկը չեմ: Ես ինձ երբեք նույնիսկ կիսապրոֆեսիոնալ չեմ համարել էս գործում: Հիմնականում գրել եմ էն ժամանակ, երբ զգացել եմ, որ չեմ կարա չգրեմ: Կամ երբ մրցույթի մասնակցելու հավես ա եղել:
Ընդ որում՝ մրցույթների համար միշտ շատ ավելի վատ եմ գրել:
ես չեմ ուզում վիճեմ՝ գործի մասին արտահայտածդ կարծիքի հետ, մենակ կասեմ, որ էդքան անտարբեր չեմ գրել, որքան կարա թվա: Հաշվի առնելով, որ սա կողքից տեսած պատմություն ա, էնքանով եմ իմ միջով անցկացրել, որքան որ կարող էի:
Համ էլ` մերսի
ծաղիկ մի դիր, է՞… վիճի…
Մեֆ, իմ կարծիքն ամբողջությամբ ասել եմ, Գալաթեան այն ամբողջությամբ ընկալել ու ընդունել ա դրա գոյության իրավունքը, թեկուզ որոշ բաների հետ չի կամ ամբողջությամբ չի համաձայնել: Ի՞նչ վիճեմ: Չեղած տեղից կռիվ սարքե՞մ
շատ "քաղաքական" եք մոտենում… քաղաքականությունը վատ բան չի, բայց քաղաքականությունից դուրս քաղաքական լինելը, եղածի միջից կյանքը հանում ա…Մեֆ, իմ կարծիքն ամբողջությամբ ասել եմ, Գալաթեան այն ամբողջությամբ ընկալել ու ընդունել ա դրա գոյության իրավունքը, թեկուզ որոշ բաների հետ չի կամ ամբողջությամբ չի համաձայնել: Ի՞նչ վիճեմ: Չեղած տեղից կռիվ սարքե՞մ
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ