Սահմանադրության փոփոխության հանրաքվե - 2015

[Mephistopheles]

Նիկոլը չկա՞...

[Արէա]

Նիկոլը չկա՞...

[Chuk]

Նիկոլը չկա՞...

Նիկոլի հիմնական թեզն էն ա, որ էս պահին ներուժ չկա մեծ զանգված փողոց դուրս բերելու, դրա համար պետք ա ինստիտուցիոնալ ընդդիմություն դառնալ:

Մի կողմ եմ թողնում, որ Նիկոլը ինստիտուցիոնալ ընդդիմություն դառնալու իրական քայլ չի անում:
Մի կողմ եմ թողնում, որ ինստիտուցիոնալիզմի մասին էդ ձևակերպումը Լևոնից ա թխել:

Հույս ունեմ, որ կհաջողվի զանգվածներ ներգրավել սահմանադրության դեմ պայքարի, ու Նիկոլը սեփական սխալը գիտակցելով կմիանա էս պայքարին:

Հակառակ դեպքում սպասվում ա սահմանադրության փոփոխություն, ու իրան հաջողություն եմ մաղթում հաջորդ ԱԺ ընտրություններում ինստիտուցիոնալ պայքարում, որն ի սկզբանե դատապարտված ա ձախողման:



Ես լրիվ անկեղծ, իմ ողջ վերաբերմունքն իր նկատմամբ հաշվի առնելով, ուզում եմ, որ իրար հետ նորից ճամփա անցնենք: Ընտրությունն իմը չի, Լևոնինը չի, քոնը չի, իրանն ա:

[Chuk]

3:52 - 4:30
«Ես իմ վերապահումներն եմ հայտնել այսպես ասած «թեժ աշնան» հերթական խոստման հետ կապված, որովհետև շատ է ասվում այն մասին, որ էն փոփոխությունները որ արվում է, Սերժ Սարգսյանը կազմակերպում է իր վերարտադրության համար, և ես համաձայն եմ այդ դիրքորոշման հետ, բայց հիմա հարց ա ծագում, եթե սահմանադրական փոփոխությունները չանցան, դա նշանակում ա, որ Սերժ Սարգսյանի իշխանությունը չի վերարտադրվելու: »


Նիկոլը լավ ա ընտրում բառերը: Ինքը գիտի որտեղ ասի «Սերժ Սարգսյանի վերարտադրություն», որտեղ «Սերժ Սարգսյանի ԻՇԽԱՆՈՒԹՅԱՆ» վերարտադրություն: Որտև ինքն էլ հրաշալի գիտի, թե ինչ խաղ ա գնում: Այո, եթե սահմանադրության փոփոխությունը չնախաձեռնվեր, իշխանությունը կունենար նույնքան շանս վերարտադրվելու, ինչքան ունեցավ 2003-ին, 2008-ին, 2013-ին: Բայց ոչ Սերժի վերարտադրություն: Իսկ էս դեպքում ունենք գործ հենց Սերժի վերարտադրության, ինչպես նաև լրիվ կուսակցական պետության դառնալու հետ:

Նիկոլը, կրկնում եմ, էս մասին լավ գիտի ու բառախաղ ա անում: Թող ազնիվ լինի, դա խոստովանի:



Ուզում եմ բոլորը հասկանան: Եթե հասնենք սահմանադրությանը չանցնելուն, որը շատ անհավանական ա, բայց եթե հասնենք, դա կլինի ոչ միայն սերժի վերջը, այլը իրապես իշխանափոխության հնարավորություն կստեղծի: Որտև լրիվ երկրում կփոխի «ինչ ուզում ենք անում ենք» մթնոլորտը՝ թե՛ ժողովրդի մեջ, թե՛ անգամ իր մերձ թիմում:

Սա 50 դրամի, էլեկտրաէներգիայի թանկացման կամ ուրիշ անկապ թեմայով պայքար չի: Սա հստակ քաղաքական պայքար ա, որտեղ իշխանական թևի պարտությունը ոչ պարտադիր, բայց գրեթե նույնական ա իշխանափոխության հետ: Ու սա Նիկոլը լավ գիտի: Ինքը թերևս պարզապես չի հավատում, որ կարելի ա դրան հասնել, ու չի ուզում էս անգամ պատասխանատվություն վերցնել: Դա լուսանցքային քաղաքականություն ա: Հասկացեք, սահմանադրության անցումը կա՛մ լրիվ լուսանցք ա գցելու Նիկոլին ու իր թիմին, կա՛մ ԱԽՔ-ի կարգավիճակ տա, երրորդ տարբերակ չկա:

[Zangezur]

Եթե ժողովուրդը թկուզ նոր սահմանադրությամբ միահամուռ չնտրի ՀՀկ-ին, 5000 դրամն էլ չվերցնի, էդ դեպքում ինչ կարևորա ինչ սահմանադրությունա???
Սերժը նախագահա, թեկուզ մարդկանց բռնաբարելով ստիպելա իրան ընտրեն, ժողովուրդը մեծամասնությամբ ընտրելա ինչ ուզում եք ասեք:
Ստրուկ ժողովուրդ ենք, մենակ խոսում են, բայց 5000 դրամի գայթակղությանը չեն դիմանում:
Մարդկանց փոխեք, ոչ թե անիմաստ հետևանքներ վերացրեք: Իսկ պատճառը մարդիկ են ծախվող և գնորդ օլիգարխիան:

[Chuk]

Եթե ժողովուրդը թկուզ նոր սահմանադրությամբ միահամուռ չնտրի ՀՀկ-ին, 5000 դրամն էլ չվերցնի, էդ դեպքում ինչ կարևորա ինչ սահմանադրությունա???
Սերժը նախագահա, թեկուզ մարդկանց բռնաբարելով ստիպելա իրան ընտրեն, ժողովուրդը մեծամասնությամբ ընտրելա ինչ ուզում եք ասեք:
Ստրուկ ժողովուրդ ենք, մենակ խոսում են, բայց 5000 դրամի գայթակղությանը չեն դիմանում:
Մարդկանց փոխեք, ոչ թե անիմաստ հետևանքներ վերացրեք: Իսկ պատճառը մարդիկ են ծախվող և գնորդ օլիգարխիան:

Որպեսզի մարդկանց վերաբերմունքը փոխես, պետք ա փոխես իրանց վերաբերմունքը: Ասածս տաֆտալոգիա չի: Այսինքն կոնկրետ դեպքում կարողանաս հասնել նրան, որ չվերցնեն 5000 դրամ ու նպաստեն Սերժի վերարտադրությանը:

Իրականում Սերժի վերարտադրությունից բացի էլ առաջարկվող սահմանադրությունը շատ վտանգներ ա պարունակում, բայց էս պահին իսկի դրա մասին չեմ խոսում: Ասում եմ. մարդը ուզում ա քեզ ստրկացնի, մի վերցրի էդ 5000-ը, պայքարի դրա դեմ: Մի՞թե դա չի առողջացման ուղին:


Հակառակ տարբերակն էս ա. տո ջհանդամ, վերցրեք 5000-ները, բանի տեղ մի դրեք հանրաքվեն, ինչ կլինի՝ կլինի:

[Chuk]

Արէա, արածդ դու՞րդ եկավ: Նայում ներվայնանում եմ:

Ասում ա. ես չգիտեմ հետո իմ ընտրազանգվածին ի՞նչ եմ ասելու, եթե ինքն իմ ասածն անի, դրա համար բան չեմ ասում:

Արա, բա սա քաղաքական գործչի խո՞սք ա: Ախր քաղաքական գործիչը պետք ա իմանա ռիսկի գնալ: Քաղաքական գործիչը պետք ա իմանա, որ ձախողման հավանականություն կա: Բայց քաղաքական գործիչը միշտ պետք ա գործի: Հակառակ դեպքում ինքը ոչ թե քաղաքական գործիչ ա, այլ քաղաքական խոսիչ, կամ քաղաքական հավայի խոսիչ:

[Chuk]

Մի հատ էլ ու վերջ: Հաղորդումը լրիվ նայեցի: Մի քիչ առաջ դրական գրածս Նիկոլի մասին փոխելու ցանկություն ունեմ:

Նիկոլն ասում ա էսքանը.
- Մի՛ պայքարեք, որտև չեք հաջողելու:


Նիկոլը ստանձնել ա պոտենցիալ պայքարողների մի մասին պայքարից հետ քաշելու դերը: Նիկոլին սաղ գովողները մի քանի տարի հետո իրան քրֆելու են, եթե ինքը կարճ ժամանակամիջոցում խելքի չգա:

[Mephistopheles]

Նիկոլի հիմնական թեզն էն ա, որ էս պահին ներուժ չկա մեծ զանգված փողոց դուրս բերելու, դրա համար պետք ա ինստիտուցիոնալ ընդդիմություն դառնալ:

Մի կողմ եմ թողնում, որ Նիկոլը ինստիտուցիոնալ ընդդիմություն դառնալու իրական քայլ չի անում:
Մի կողմ եմ թողնում, որ ինստիտուցիոնալիզմի մասին էդ ձևակերպումը Լևոնից ա թխել:

Հույս ունեմ, որ կհաջողվի զանգվածներ ներգրավել սահմանադրության դեմ պայքարի, ու Նիկոլը սեփական սխալը գիտակցելով կմիանա էս պայքարին:

Հակառակ դեպքում սպասվում ա սահմանադրության փոփոխություն, ու իրան հաջողություն եմ մաղթում հաջորդ ԱԺ ընտրություններում ինստիտուցիոնալ պայքարում, որն ի սկզբանե դատապարտված ա ձախողման:



Ես լրիվ անկեղծ, իմ ողջ վերաբերմունքն իր նկատմամբ հաշվի առնելով, ուզում եմ, որ իրար հետ նորից ճամփա անցնենք: Ընտրությունն իմը չի, Լևոնինը չի, քոնը չի, իրանն ա:

Ճիշտն ասած ես Նիկոլի մասին երբեք վատ չեմ արտահայտվել, բայց էսօր պտի ասեմ... ինքը սովորական դեմագոգ ա, ինստիտւցիոնալ ապուշ ա՝ ինստիտուցիոնալ հիմար…

ասում ա ստեղծենք "իսնտիտուցիոնալ ընդդիմություն" նոր կարանք պայքարի դուրս գանք… ինստիտուցիոնալ ընդդիմությունը պայքարի ընթացքում ա, միջոցով ա առաջանում, եթե դու չես պայքարում շանս չունես ընդդիմություն դառնալու… չգիտեմ ոնց ա կառուցում էդ ընդդիմությունը, ի՞նչ ա անում, գնում ա տուն դեպո մատերիալ ա առնում, թե՞ ոնց… եթե ոչ բողոքի ակցիաների ա մասնակցում, ոչ դաշինքների մեջ ա մտնում ոչ ինքն ա կազմակերպում գործընթաց… ի՞նչ ա անում… ստորագրություն ա հավաքու՞մ սեր-ին անվստահություն հայտնելու համար խորհրդարանում…

ինքն ասում ա որ չանցավ ինչ ա չի վերարտադրվելու՞… որ չանցավ, իրա փոխարեն պետք ա թազա թեկնածու լինի… ինքն էլ նախագահ չի լինելու ու հաջորդը շատ հնարավոր ա որ իրան դարձնի նենց ոնց որ քոչարյանն ա, ինքը դրա հետ համաձայն չի… չի վստահում ու չի ուզօում ոչ մի ձև դուրս գա, դրա համար էլ սահմանադրությունն ա փոխում որ լեգալ մինչև մեռնելը գյամերը ձեռն ըլնի… Սրժ-ը ոչ մկին չի վստահում… այ էս Նիկոլը չի հասկանում…

էս հարցազրույցի ընթացքում "նստիտուցիոնալ" բառը երևի ամենաշատ արտաասանած բառն ա իրա, բայց ինքը բացարձակապես գաղափար չունի թե ինչ ա խոսում…
Նիկոլն ինստիտուցիոնալ քացաքական դիակ ա…

[Chuk]

ilur-ի էս խմբագրականում լիքը շեշտադրումներ կան, որոնք մասամբ գրել եմ, մյուս մասն էլ ավելի մանրամասն ուզում էի գրել էս թեմայում, բայց հեն ա, մարդիկ մանրամասն գրել եմ, ինձ մնում ա ներկայացնել ձեր ուշադրությանը:


Խմբագրական. Սահմանադրական փոփոխություններ. հարցի մեխը

Խմբագրական. Սահմանադրական փոփոխություններ. հարցի մեխը
Սահմանադրական փոփոխությունների վերաբերյալ իբր չեզոք, «փորձագիտական» տեսակետի կրողների խոսքում կարմիր թելի պես անցնում է հետեւյալ միտքը՝ «այսպես թե այնպես՝ իշխող ուժը Հայաստանում միշտ էլ վերարտադրվել է եւ այժմ էլ ունի դրա հնարավորությունը, հետեւաբար՝ կարեւոր չէ, թե իշխանության վերարտադրումը տեղի կունենա ըստ փոփոխվա՞ծ սահմանադրության, թե՞ այլ տարբերակով»: Ասել կուզի, թե դիմադրությունը սահմանադրական փոփոխություններին անկարեւոր է, եւ բացի այդ էլ՝ իշխանությանը, տվյալ դեպքում՝ կոնկրետ Սերժ Սարգսյանին, առանձնապես պետք էլ չէ սահմանադրական փոփոխությունների գործընթացը: Դա Սերժի համար, իբր, ոչ թե կենսական նշանակություն ունեցող, այլ ձեռի հետ խաղ է, պարապ վախտի խաղալիք, քանի որ առանց դրա էլ ՀՀԿ առաջնորդը կարող է «վերարտադրվել»:

Առաջին հայացքից համոզիչ թվացող այս պնդումն իրականում «գեղական շուստրիության» հերթական դրսեւորում է, որը քողարկում է ակնհայտը՝ սահմանադրական փոփոխությունների նախագիծը կոչված է արմատապես վերաձեւելու Հայաստանի քաղաքական համակարգը, որակական անցում կատարելու դեպի ավելի կայուն, տեւական եւ կենտրոնացված բռնապետություն, քան ցայսօր երբեւէ եղել է մեր երկրում, եւ, այո՛, այս հարցում էական տարբերություն եւ ընտրություն կա, որը լղոզելը կամ զարմանալի քաղաքական կուրություն է, կամ էլ գիտակցված «խորամանկություն»:

Սահմանադրական արգելքի վերացում

Իշխանությունը՝ որպես համակարգ, որպես իշխող խումբ Հայաստանում, իրոք վերարտադրվել է (թեեւ դա տեղի է ունեցել կարեւոր եւ ոչ անտեսելի նրբություններով), բայց էական է, որ կոնկրետ անձը, որպես իշխանության գլուխ, հնարավորություն չի ունեցել անվերջ պաշտոնավարելու, քանզի գործել է Սահմանադրությամբ ամրագրված սահմանափակումը նախագահ լինելու ժամկետի մասին: Կարող ենք երկար ու բարակ քննարկել, թե որքանո՛վ է մեր իրական քաղաքական համակարգը համապատասխանում սահմանադրությունում ամրագրվածին, եւ գտնել տասնյակ տարբերություններ, բայց հարցը, տվյալ դեպքում, շատ կոնկրետ է՝ նույն անձը երկու անգամից ավելի չի կարող անընդմեջ զբաղեցնել Հայաստանի նախագահի պաշտոնը, եւ ի տարբերություն շատ այլ սահմանադրական դրույթների՝ այս մեկը փաստացի գործող դրույթ է եղել: Անվիճելի է նաեւ, որ այս սահմանափակումը այն քիչ եւ միաժամանակ հիմնարար տարրերից է, որը զսպում է մեր քաղաքական համակարգի չափից ավելի կենտրոնացված, կոշտ, մենաշնորհային բնույթը: Այն կարեւոր դինամիկա եւ փոփոխականություն է հաղորդում ճահճացած եւ կարծրացած համակարգին: Թեկուզ միայն իշխող խմբի ներսում դա ապահովում է մրցակցության տարր, իսկ դա նշանակում է, որ միմյանց հետ մրցող իշխող համակարգի խմբերը ստիպված են որոշ դեպքերում եւ որոշ հարցերում զիջումների գնալ հասարակությանը: Անտեսել այս զսպող մեխանիզմը՝ նշանակում է, մոռանալով կոնկրետ իրականությունը՝ դատարկ վերացականությունների հետեւից ընկնել:

Բացի իշխող խմբի ներքին մրցակցությունից, չափազանց կարեւոր է նաեւ այն, որ շնորհիվ ժամկետային այդ սահմանափակման՝ նախագահական ընտրությունները, նույնիսկ նկատի ունենալով դրանց կեղծվելը, հասարակական դիմադրության, բողոքի կազմակերպման գրեթե միակ գործիքն են եղել: Ու չնայած կարող ենք առարկել, որ այդ խաղում էլ, ի վերջո, միշտ հաղթել է իշխող խումբը, սակայն պարզ է նաեւ, որ հասարակական ակտիվության որեւէ մեծ ալիք՝ կազմակերպված նախագահական ընտրությունների շուրջ, բացարձակապես անհետեւանք չի անցել, եւ թեկուզ անուղղակի, բայց որոշ կարեւոր ազդեցություն թողել է երկրի կյանքի վրա՝ հօգուտ ավելի ճկուն, ավելի բաց, ավելի մրցունակ համակարգի: Որքան էլ իշխանությունն արտաքուստ հաղթող է դուրս եկել, նա միշտ ունեցել է լրջագույն խնդիրներ, մարտահրավերներ եւ ստիպված է եղել որոշ զիջումների եւ փոփոխությունների գնալ, ստիպված է եղել ավելի ճկուն գործել, քան եթե նախագահական ընտրությունների մարտահրավերը չլիներ: Այս բաները կարող են երկրորդական թվալ մակերեսային կամ էլ ամեն բան միայն մանիքեական սեւ ու սպիտակի մեջ տեսնող անձանց համար, բայց ավելի խորքային հայացքի համար պետք է պարզ լինի, որ եթե քննարկում ենք պետությանը վերաբերող հարցեր, ապա առաջնային է համակարգային մոտեցումը, այլ ոչ թե անձնական եւ խմբային համակրանքները կամ էլ նույնիսկ անձնական եւ խմբային հաջողություններն ու ձախողումները՝ երեւույթների մակերեսը:

Սկզբունքայնությունը եւ հարցի լղոզումը

«Իշխանությունը միշտ էլ վերարտադրվում է կամ կարող է վերարտադրվել առանց սահմանադրական փոփոխությունների» թեզը հենց դատարկ վերացականություն է, որովհետեւ իշխանությունը Հյուսիսային Կորեայում էլ կարող է վերատադրվել, Պապուա-Նոր Գվինեայում էլ, Հայաստանում էլ, Ճապոնիայում էլ, բայց դրանից չի բխում, որ այդ չորսի քաղաքական համակարգերի միջեւ էական, որակական տարբերություններ չկան: Ցմահ առաջնորդի եւ ընդամենը «վերարտադրվող իշխանության» տարբերությունը, կարծես, պարզ է առանց հավելյալ բացատրությունների: Մի բան է, երբ վերարտադրվում է համակարգը, բայց փոփոխվում են անձերը, եւ ներխմբային վերադասավորումներ են լինում, լրիվ այլ բան, երբ նույն անձը եւ նույն նեղ խումբը հավակնում է անվերջ, առանց որեւէ ժամկետային սահմանափակումների, փաստացի ցմահ իշխել տվյալ երկրում: Նման հավակնությունը այլ կերպ, քան փաստացի հեղաշրջման ծրագիր կոչել դժվար է, որովհետեւ խնդիր է դրվում արմատապես փոխել ցայսօր եղած խաղի կանոնների էությունը:

Սահմանադրական փոփոխությունների գործընթացի ողջ իմաստն ու նպատակը հենց նշյալ սահմանադրական զսպանակը՝ մեկ անձի «հավերժ» իշխանությունը սահմանափակող դրույթը շրջանցելն է: Տեսականորեն՝ այդ դրույթը կարելի է ոչ թե շրջանցել, այլ պարզապես վերացնել՝ պահպանելով սահմանադրությամբ ամրագրված պետական կարգի մնացած մասերը: Այդպես ժամանակին վարվել են միջինասիական մի շարք երկրներում: Օրինակ, հանրաքվեի է դրվում «կո՞ղմ եք արդյոք, որ այսինչ սիրելի առաջնորդը ղեկավարի երկիրը երկու նախագահական ժամկետից ավելի» հարցը, եւ ըստ հետսովետական լավագույն ավանդույթների՝ ստացվում է «այո» պատասխանների մեծամասնություն: Այս տարբերակով գնալու ռեսուրս, սակայն, Սերժ Սարգսյանը չունի (նա, ընդհանրապես, ամենակարող է միայն որոշ՝ շատ «սկզբունքային» ընդդիմադիրների աչքերում). նման ճանապարհով գնալու համար իշխող խումբը պետք է Հայաստանում շատ ավելի միասեռ եւ համախմբված լիներ, ընդդիմությունն ու հասարակական ակտիվությունը՝ շատ ավելի թույլ, իսկ Հայաստանի դիրքն արտաքին աշխարհի նկատմամբ՝ շատ ավելի ուժեղ, քան այսօր է՛:

Հետեւաբար, ընտրվել է շրջանցող ճանապարհը: Սահմանադրական սահմանափակումը վերացնելու համար վերացվում է ինքը ... այսօրվա Սահմանադրությունը: Փոփոխված սահմանադրությամբ վերացվում է կառավարման նախագահական համակարգը, նախագահը վերածվում է «անգլիական թագուհու», իրական իշխանական լծակներն ընկնում են ԱԺ մեծամասնությանը փաստացի վերահսկող անձի կամ խմբի ձեռքը, եւ այդ դեպքում, բնականաբար, իմաստազրկվում է երկու ժամկետից ավելի երկիրը կառավարելու արգելքը: Ու քանի որ Հայաստանում չկան խորհրդարանական համակարգին միս ու արյուն տվող, դրա դեմոկրատական ձեւն իրական բովանդակությամբ լցնող ուժեղ եւ անկախ քաղաքական ուժեր, ապա ձեւականորեն ավելի դեմոկրատական խորհրդարանական համակարգը փաստացի վերածվում է առավել հակադեմոկրատական՝ բրեժնեւյան՝ «ցմահ առաջնորդ» տիպի համակարգի, ուր մեկ անձը կարող է իշխել առանց որեւէ փաստացի սահմանափակումների, այդ թվում՝ ժամկետային: Սահմանադրական գործընթացի հետ առնչվող մնացած բոլոր հարցերը այս՝ գլխավոր կետի համեմատ ոչ թե երկրորդական, այլ տասներորդական իմաստ ունեն, եթե ընդհանրապես ունեն:

Անիմաստ են նաեւ այն խոսակցությունները, թե Սարգսյանը եթե ուզենար, կարող էր առանց այս գործընթացի էլ մի տարբերակ գտնել՝ իշխանության մեջ մնալու երկու ժամկետից ավելի: Սա ահավոր թույլ փաստակ է, որովհետեւ եթե կարող էր, թող գտներ, փաստն այն է, որ նա ընտրել է ա՛յս տարբերակը, այլ ոչ թե մեկ ուրիշը: Մենք գործ ունենք կատարված իրականության, այլ ոչ թե հնարավորությունների եւ այլընտրանքների հետ, եւ պետք է գործենք ըստ այդ իրականության: Ընտրությունը հետեւյալն է՝ համաձանո՞ւմ ենք արդյոք, որ Հայաստանում հաստատվի մեկ անձի եւ նրա նեղ շրջապատի ցմահ իշխանություն՝ դրանից բխող բոլոր հետեւանքներով պետության համար, թե՞ դա համարում ենք սխալ, երկրի ապագայի տեսակետից անհեռանկար տարբերակ: Այս հարցին հնարավոր է միայն երկու ազնիվ եւ սկզբունքային պատասխան: Կամ մեկը համարում է, որ այո՛՝ Հայաստանի տվյալ պատմական փուլում անհրաժեշտ է մեկ անձի ցմահ եւ անսահմանափակ իշխանություն, որ դա երկիրը զարգացման ուղու վրա դնելու ճիշտ միջոց է, կամ հակառակը՝ համարում է, որ դա է՛լ ավելի է խորացնելու առկա խնդիրները եւ երկրի քաղաքական զարգացման փակուղային ճանապարհ է: Մնացած պատասխանները հարցի լղոզում են, բուն խնդրի անտեսում, ցրում, բայց ոչ ազնիվ եւ սկզբունքային դիրքորոշումներ:

Աղբյուր՝ http://www.ilur.am/news/view/48441.html

[Արէա]

Ուզում էի քաղաքական հումորում դնել, հետո որոշեցի ստեղ։
Էս ի՞նչ ա, սրա՞նք են նոր սահմանադրությանը դեմ լինելու պատճառները։ Ի՞նչ ԱՄՆ, ի՞նչ Եվրոպա, ի՞նչ օտարազգիներ, ի՞նչ պապենական արժեքներ, ի՞նչ աստվածային օրենքներ։ Ոնց որ մեկ ազգի Գոռը գրած ու նկարած լինի։

[Chuk]

Ուզում էի քաղաքական հումորում դնել, հետո որոշեցի ստեղ։
Էս ի՞նչ ա, սրա՞նք են նոր սահմանադրությանը դեմ լինելու պատճառները։ Ի՞նչ ԱՄՆ, ի՞նչ Եվրոպա, ի՞նչ օտարազգիներ, ի՞նչ պապենական արժեքներ, ի՞նչ աստվածային օրենքներ։ Ոնց որ մեկ ազգի Գոռը գրած ու նկարած լինի։

Չեմ ուզում շտապել, բայց հավանաբար ալիք պղտորող նախաձեռնություններից ա։ Չեմ զարմանա, եթե որոշ ժամանակ անց ականատես լինենք իրանց ու սերժիկի՝ փոխըմբռնման մթնոլորտում հանդիպմանը։

Գրելուս նպատակն ա տեղեկացնել, որ թեմայում իմ ներկայացրած նախաձեռնության՝ «Չեք անցկացնիի» հետ կապ չունի։

[Chuk]

[Արէա]

Չեմ ուզում շտապել, բայց հավանաբար ալիք պղտորող նախաձեռնություններից ա։ Չեմ զարմանա, եթե որոշ ժամանակ անց ականատես լինենք իրանց ու սերժիկի՝ փոխըմբռնման մթնոլորտում հանդիպմանը։

Գրելուս նպատակն ա տեղեկացնել, որ թեմայում իմ ներկայացրած նախաձեռնության՝ «Չեք անցկացնիի» հետ կապ չունի։

Իմ մոտ էլ ա էն տպավորությունը, որ հատուկ էնպիսի փաստարկներ են բերված, որոնք հեշտությամբ կարելի ա հերքել, ծաղրի առարկա դարձնել, անլրջացնել գործընթացը։ Իրական վտանգի մասին ոչ մի խոսք չկա։ Շենքերում բաժանում են էս թռուցիկները։

[Chuk]

Իմ մոտ էլ ա էն տպավորությունը, որ հատուկ էնպիսի փաստարկներ են բերված, որոնք հեշտությամբ կարելի ա հերքել, ծաղրի առարկա դարձնել, անլրջացնել գործընթացը։ Իրական վտանգի մասին ոչ մի խոսք չկա։ Շենքերում բաժանում են էս թռուցիկները։

Սրանց փաստարկներն իսկապես քո ասած հեշտ ծաղրվողներից ու հերքվողներից են, բայց ես էն տեսակետին եմ, որ բովանդակային ցանկացած փաստարկ ա ունակ էդպիսին դառնալու, ու բովանդակությունը չի պետք քննարկել, այլ կոնտեքստը, ինչի համար ա արվում:

Իսկ սրանց հլը կփորձեմ պարզել թե ովքեր են, երկու կասկած ունեմ: