2005 թ.-ին մասնակցել եմ սահմանադրության փոփոխության հանրաքվեին: Քվեարկել եմ «Դեմ»:
Քվեարկել եմ՝ հստակ իմանալով որ սահմանադրական փոփոխությունները «ընդունվելու» են: Քվեարկել եմ, իմանալով, որ իմ ձայնը վճռորոշ չէ, ինչպես նաև վճռորոշ չեն իրենց կամքով հանրաքվեին մյուս մասնակցողների՝ դեմ կամ կողմ ձայները: Քվեարկել եմ՝ իմանալով, որ նախօրոք ամեն ինչ վճռված է:
Քվեարկել եմ ընդամենը նրա համար, որ իմ մի դեմն ավելացնեմ դեմերի քանակին, հստակ իմանալով, որ լավ, նորմալ սահմանադրական փոփոխությունների կարելի է գնալ միայն ու միայն մի պարագայում, երբ ունես օրինակարգ, ժողովրդի կողմից ընտրված իշխանություն: Դա գուցե նույնիսկ բավարար պայման չէ, բայց անհրաժեշտ պայման է: Քվեարկել եմ, իմանալով, որ մաս եմ կազմում մի թատրոնի, իմ մեջ հստակ իմանալով, որ կան լուծելու առաջնահերթ այլ խնդիրներ, մասնավորապես երկրում իշխանության լեգիտիմ ձևավորմանն ուղղված պայքար է անհրաժեշտ:
Պետք է խոստովանեմ, որ անգամ ուշադիր չեմ ուսումնասիրել առաջարկվող փոփոխությունները: Բացառված չէ, որ շատ դրույթների հետ նույնիսկ համաձայնեի:
Այս անգամ ոչ թե ուշադիր չեմ ուսումնասիրում, այլ ուղղակի չեմ ուսումնասիրում: Չեմ հետևում քննարկումներին, չեմ հետևում առաջարկվող փոփոխություններին: Ընդհանուր գծերով գիտեմ, որ քննարկվող թեմաներից մեկը պառլամենտական համակարգի անցումն է: Այո, գուցե մի օր կգա պառլամենտական համակարգի անցման ժամանակը, բայց դա կարող է գալ միայն ու միայն երկրում օրինակարգ իշխանություն ձևավորելուց, ժողովրդական ու ազատ, թափանցիկ ընտրությունների իրավունքը նվաճելուց հետո:
Իմ համար ակնհայտ է, որ եթե էս վիճակում հասնենք սահմանադրական փոփոխությունների հանրաքվեի, ինչ ուզում է մեջը գրած լինի, ինչ դրույթներ փոխած լինեն, այն ընդունվելու է սահմանված սցենարով, ու իմ ձայնը վճռորոշ չի լինելու, անգամ եթե ես ուսումնասիրած լինեմ ու դեմ կամ կողմ լինեմ:
Ես գիտեմ, որ կառավարման ցանկացած մոդել ունի դրական ու բացասական կողմեր, ու կառավարման ցանկացած մոդելով կարելի է կառուցել լավ երկիր, եթե հարգվի օրենքը, եթե գործի սահմանադրությունը: Առկա իրավիճակում, երբ օրենքը չի հարգվում իսկ սահմանադրությունը չի գործում, երբ կա մի խումբ, ով իշխում է՝ օրենքից դուրս սկզբունքով, բոլորովին էական չի, թե կառավարման որ մոդելն է գործելու: Էական փոփոխություն նման իրավիճակում սպասելը միամտություն է: Ու հետևաբար նաև միամտություն է հիմա լրջորեն նստել ու քննարկելը առաջարկվող փոփոխված սահմանադրությունը, մասնավորապես կառավարման մոդելը:
Կա ավելի արդիական ու կարևոր խնդիր: Անել էնպես, որ գործող սահմանադրությունը գործի: Դա անելուց հետո կարելի է մտածել այն բարեփոխելու մասին:
Հուսով եմ, որ սա իմ առաջին ու վերջին գրառումն է այս թեմայում: Այն իմ համար արդիական թեմա է զուտ այնքանով, որ կարիք է զգում ակումբցի ընկերներիս իմ դիրքորոշումը հայտնել, այլ քննարկման թեմա ես այստեղ ուղղակի չունեմ:
Մեջբերել
Էջանիշներ