Հավաքածու մրցույթ – 6. քվեարկություն և քննարկում:

[ivy]

Բայց մի բան ասեմ էլի Լուրջ անարդար ա, որ Գենեզիսը մի ձայնի վրա ա, էն էլ Ջինեստրայի տված, որ բոլոր գործերին էլ հասել ա: Կարծում եմ՝ էս մրցույթի ամենաինտելեկտուալ գործն ա, մեջը լիքը բան կա: Ինչ կլինի, մի հատ էլ կարդացեք ու քվեարկեք:

Գենեզիսի մասին երկու անգամ արդեն գրել եմ: Ի դեպ, ինձ դժվար չէր հասկանալ, թե հեղինակն ով է: Իրեն «Կյանքը գորգի վրա» գործն էին վերագրում, բայց լավ նայելու դեպքում, պարզ էր, որ Գորգը չափազանց մեղմ է տվյալ հեղինակի համար, ու նրա գործը Գենեզիսն է:
Հենց ձեռքս կոմպին հասնի, երկար-բարակ կգրեմ էս գործի մասին. պլանշետով երկար տեքստ տպելն ինքնասպանություն է:

[Արևանուռ]

Լավ, գոնե մի գրի էդպես

ինչու՞, միթե՞ այստեղ շատերն այդպես չեն ընտրում

[Գալաթեա]

պլանշետով երկար տեքստ տպելն ինքնասպանություն է:

Ոնց եմ քեզ հասկանում...

Ես երբ որ իմ գույնով եմ գրառումներն անում, երկար, նորմալ, մարդավարի, ուրեմն կոմպով եմ գրել:
Եթե սևի մեջ եմ ու հակիրճ ու լիքը թաչսքրինային վրիպակներով՝ ուրեմն պլանշետն ա:

[Դավիթ]

ինչու՞, միթե՞ այստեղ շատերն այդպես չեն ընտրում

Չեմ կարծում, որ շատերն են դա անում:

[Chuk]

Տարբերակ 2. Սովորական պատմություն

Սովորական պատմությունն իհարկե սովորական չէր, ու այնքան ոչ սովորական էր, որ համոզիչ չէր: Ինձ էս գործի լեզուն դուր եկավ, էն որ մեկ էլ կարող է մի բառ տեսնես, որ կյանքում չես լսել, բայց դա քեզ չկաշկանդի: Սկիզբը ծանոթ էր, մի քանի «տիկին Վարսիկ»-ի հիշեցի, վերջը չէ, որտև սառը վարագույրի հետևում թաքնված տաք ու լուսավոր պոզիտիվը՝ գաղտնի սենյակի տեսքով, ընդամենը կոնտրաստ ապահովելու համար էր ու չէր համոզում, որ ինքն իսկապես եղել է:

[StrangeLittleGirl]

Լավ, գոնե մի գրի էդպես

Բա որ ասում եմ փակ

Մնաց մի երկու գործ, համոզեք կարդամ էլի:

[Alphaone]

Մնաց 3 գործ կարդամ, անցնեմ մեկնաբանելուն

[StrangeLittleGirl]

Մնաց 3 գործ կարդամ, անցնեմ մեկնաբանելուն

Ալֆ, որո՞նք են մնացել: Ասա, ես էլ կարդամ:

[Alphaone]

Վերջի 3-ըը, էս պահին իմ ֆավորտիը «Գնդերն» ա, մեկ էլ «Սովորական պատմությունն» ա տպավորել: Բայց երկուսի էլ վերնագիրը վանել էր կարդալուց առաջ

[StrangeLittleGirl]

Վերջի 3-ըը, էս պահին իմ ֆավորտիը «Գնդերն» ա, մեկ էլ «Սովորական պատմությունն» ա տպավորել: Բայց երկուսի էլ վերնագիրը վանել էր կարդալուց առաջ

Հա լավ, իմոնք սկզբերում են Լավ, հեսա սկսեմ ես էլ կարդալ:

[ivy]

Ինչպես խոստացա, նորից եմ անդրադառնում էս գործին:

«Գենեզիս»

Վերնագիրը միանգամից աչքի է ընկնում: Լավն է բառը՝ ուժեղ էներգետիկա ունի: Պատմվածքի մեջ հա փորձում էի հասկանալ, թե ինչու հենց «գենեզիս», ինչի սկիզբն ու հիմքն էր դա մատնանշվում, բայց համոզված չեմ, որ կարողացա մինչև վերջ ընկալել վերնագրի մեջ դրված իմաստը:
Միևնույն է, բոլոր գործերի միջից իմ ամենահավանած վերնագիրն է:

Երբեմն աչքովս ընկնում են էստեղ՝ Գերմանիայում, անցկացվող մրցույթները, որտեղ նոր տաղանդներ են փնտրում, ու ընտրելիս գլխավոր գործոններից մեկը "der Wiedererkennungswert"-ն է, ինչը նշանակում է, թե ինչքանով է ճանաչելի այս կամ այն հատկանիշը: Էն, որ ռադիոյով անծանոթ երգ ես լսում, բայց ձայնից միանգամից ճանաչում ես երգչին. այ էդ է: Կարող է շատ լավ երգի մարդը, բայց հիշվող բան չլինի ձայնի մեջ: Հազար իր նման երգող լինի, որ լսես, մեկը մեկից չտարբերես: Ու իմ կարծիքով, էդ իսկապես շատ կարևոր գործոն է՝ ճանաչելիությունը, և ոչ միայն երգիչների համար:
Նույնն էլ գրողի համար է, որը մենք կոչում ենք «ձեռագիր»:
Էս հեղինակի գրածը որտեղ տեսնեմ, կիմանամ, որ ինքն է, ու կարծում եմ, ոչ միայն ես: Էդ մեծ բան է: Ճանաչելի ձեռագիր ու ոճ ունենալը: Էդ շատ կարևոր է:

Ինչը որ շատ եմ հավանում տվյալ հեղինակի մոտ ու միշտ եմ գրել դրա մասին, իրական նկարագրություններ ու պատկերներն են: «Գենեզիս»-ն էլ է էդպիսին: Բոլոր նկարագրություններին ես բառ առ բառ հավատում եմ. տեսած, ապրած կամ առնվազն շատ լավ պատկերացրած բաներ են:

Իմ խնդիրը դրանց սինթեզն է: Դրանց կապակցումը: Ես չգիտեմ՝ արդյոք հեղինակի մտքում էդ բոլոր տեսարաններն ինչ-որ կերպ կապակցված են իրար, թե իր համար էլ են դրանք ազատ ու անկապակցված համադրության մեջ, ինչի պատճառով հաճախ (մի անգամ արդեն գրել եմ սրա մասին) ակնթարթային «ֆլեշ-բեք»-եր են հիշեցնում:
Բայց դա ինձ խանգարում է գործը լրիվ ինձնով անել, հասկանալ, մտնել մեջը: Բոլոր տեսարանները ապրում եմ բառացիորեն, բայց դա պատմություն չի դառնում ինձ համար: Ու զայրանում եմ դրանից:

Շատ կայֆ հումորով է գրված: Հատկապես երկրորդ մասից սկսած: Հետն էլ լիքը հավես մտքեր կան մեջը՝ զրույցների մեջ ներառած:
Ու սենց սկսում է մի բանի պոչից կպնել, և էն էն է՝ ուզում ես արդեն տարվել դրանով, ասել՝ հա, լավ է, մի քիչ էլ տուր: Բայց չէ, շատ ժլատ է գրողը, հենց ամենապիկ պահին կտրում է թելը: Քեզ հասցնում է եսիմ ինչ վիճակի ու թողնում անբավարարված Չի կարելի չէ՞ էդպես

Շարադրանքը բնական է, հաճախ՝ կենցաղային: Ինձ դա սկսզբից խրտնեցրեց, բայց հետո որ նորից կարդացի, մտածեցի՝ էս գործը սենց էլ պիտի գրվեր: Ուրիշ ձև թե շարադրվեր, էդ բնականությունն ու իրական լինելը ահագին կոտրվելու էր:

Սա միակ գործն էր, որ երեք-չորս անգամ եմ կարդացել:
Ամեն դեպքում, չէի քվեարկի: Ես կապակցվածություն եմ ուզում՝ պատմություն:
Պատմություն տուր ինձ, Լի՛զ:

[StrangeLittleGirl]

Ռիփ, Գենեզիսի մեջ պատմություն կա Հեղինակի նախորդ գործերում չեմ նկատել կապակցվածություն, բայց էս մեկում կա, սյուժե ա զարգանում: Երկրորդ անգամ կարդալուց դա զգացի: Մի անգամ էլ եմ կարդալու, որ հաստատ համոզվեմ: Հետն էլ հեղինակը խոստացել ա, որ վերջում բացատրելու ա:

Սիփան-Շուրիկ
Բարի գործ էր: Երևի այն քիչ գործերից էր, որ կառուցվածքային խնդիր էլ կար: Հեղինակն ընտրել էր պարզ շարադրանքը, բայց դրա պատճառով անցել էր պարզունակության:
Իսկ բովանդակության մեջ, որքան էլ տարօրինակ լինի, անհավատալի բաներ կային, չնայած որ հեղինակը լրիվ որպես վավերագրություն էր ներկայացրել: Եկեք հիշենք 90-ականները: Մի հատ կարո՞ղ եք պատկերացնել, թե ոնց էր հնարավոր, որ այն ժամանակներում դասախոսն իր արդար քրտինքով կարողանար էնքան փող աշխատեր, որ տուն ու մեքենա ունենար: Գոնե սկզբում չշեշտեր 90-ականներ, գուցե հավատայինք, որ ասենք 2020-ականներին նման բան հնարավոր կլինի:
Հա, մեկ էլ մրջյունների պահը չհավատացի: Ասում են (չեմ ստուգել, բայց գիտնականներն ասում են), որ էդ մրջյունների զգացողությունը, այսինքն՝ սիրահարվածությունը, մաքսիմում 18 ամիս է տևում, հետո գալիս է կապվածությունը:

[ivy]

Ռիփ, Գենեզիսի մեջ պատմություն կա Հեղինակի նախորդ գործերում չեմ նկատել կապակցվածություն, բայց էս մեկում կա, սյուժե ա զարգանում: Երկրորդ անգամ կարդալուց դա զգացի: Մի անգամ էլ եմ կարդալու, որ հաստատ համոզվեմ: Հետն էլ հեղինակը խոստացել ա, որ վերջում բացատրելու ա:

Սկիզբն ու վերջը որոշ վերապահումով կարելի է կապակցել իրար, իսկ դրանց միջև ընկած ամբողջ շարադրանքը ոչ մի բանին չի կպնում:

[StrangeLittleGirl]

Սկիզբն ու վերջը որոշ վերապահումով կարելի է կապակցել իրար, իսկ դրանց միջև ընկած ամբողջ շարադրանքը ոչ մի բանին չի կպնում:

Հենց արանքներում: Էնտեղ որ աղանդից խոսում ա սկզբում, հետո մի տեղ իրանց արարողություն ա նկարագրում: Հեսա նորից կարդամ, ասեմ:

[ivy]

Հենց արանքներում: Էնտեղ որ աղանդից խոսում ա սկզբում, հետո մի տեղ իրանց արարողություն ա նկարագրում: Հեսա նորից կարդամ, ասեմ:

Հա, հասկացա որի հետ ես:
Հատվածներում մեկը մյուսի մասին հիշատակող ինչ-որ պահեր կան, բայց սյուժե միևնույն է չկա:
Հնարավոր է, որ կա, բայց շատ խորը պահված: Ես չգտա, ինչքան էլ փորձեցի: