Պրոկրաստինացիա

[Ուլուանա]

Ձգձգամոլության մի պատճառ էլ հիշեցի։
Երբ ձգձգում ենք տվյալ գործն անելը, հաճախ գնալով ավելի ու ավելի դժվար է դառնում գործի անցնելը, էն աստիճանի, որ դրա մասին մտածելն անգամ աննկարագրելի դիսկոմֆորտ է առաջացնում։ Էդքան մտածելով՝ մենք չենք զգում, որ գնալով չափազանցնում ենք դրա դժվարությունն ու տհաճությունը՝ ի վերջո հաճախ ահագին հեռանալով իրականությունից։ Ու երբ արդեն ճարահատյալ (որովհետև վերջնաժամկետը շատ մոտ է) սկսում ենք զբաղվել տվյալ գործով, որպես կանոն, զգում ենք, որ մեր սպասածից շատ ավելի հեշտ ու հաճելի է, ու զարմանում ինքներս մեզ վրա, որ իզուր էդքան հետաձգել էինք։ Նման դեպքերում պետք է ինքներս մեզ անընդհատ հիշեցնենք, որ գործն ինքը էնքան դժվար և/կամ տհաճ չէ, որքան դրա հեռանկարը, որ ինքներս ենք ստեղծել։

[ivy]

Պրոկրաստինացիան, իմ կարծիքով, հայերեն բառով փոխարինելու իմաստ չկա:
Ամենուրեք էդ բառն է օգտագործվում:
Ռիկի գրածն ուրախացրեց իհարկե, որ մարդ հայ չլինելով էդքան լավ զգում է լեզուն: Բայց էկեք էդքանով սահմանափակվենք:
Թե չէ արդեն լրջորեն «ձգձգամոլություն» եք ասում:

[Վիշապ]

Պրոկրաստինացիան, իմ կարծիքով, հայերեն բառով փոխարինելու իմաստ չկա:
Ամենուրեք էդ բառն է օգտագործվում:
Ռիկի գրածն ուրախացրեց իհարկե, որ մարդ հայ չլինելով էդքան լավ զգում է լեզուն: Բայց էկեք էդքանով սահմանափակվենք:
Թե չէ արդեն լրջորեն «ձգձգամոլություն» եք ասում:

Իսկ ինչու՞ «պրոկրաստինացիա» ու ոչ «պրոքրասթինէյշն»։

[ivy]

Իսկ ինչու՞ «պրոկրաստինացիա» ու ոչ «պրոքրասթինէյշն»։

Հոգեբանական տերմինների մեծ մասի մասին կարելի է նույն հարցը տալ:
Ագրեսիա, ֆրուստրացիա (Բյուրն էս բառը չտեսնի) և այլն:
Հո էդ բառերն էլ չենք թարգմանում: Տերմինները մնում են տերմիններ:
«Էյշն» վերջավորությունը անգլերեն է ու մնում է էդ լեզվում:
Կարևորն արմատներն են, որոնք մեծ մասամբ լատիներենից կամ հունարենից են գալիս ու պիտի պահպանվեն:

[Վիշապ]

Հոգեբանական տերմինների մեծ մասի մասին կարելի է նույն հարցը տալ:
Ագրեսիա, ֆրուստրացիա (Բյուրն էս բառը չտեսնի) և այլն:
Հո էդ բառերն էլ չենք թարգմանում: Տերմինները մնում են տերմիններ:
«Էյշն» վերջավորությունը անգլերեն է ու մնում է էդ լեզվում:
Կարևորն արմատներն են, որոնք մեծ մասամբ լատիներենից կամ հունարենից են գալիս ու պիտի պահպանվեն:

Այվի, որ ասես «ացիա» վերջավորությունը ինչերեն է, սաղ կընկին իր տեղը։ ։Ճ Ես լեզվաբանությունից թույլ եմ, բայց ինձ թվում է, որ այն այնուամենանյիվ լատիներեն չի։

[ivy]

Այվի, որ ասես «ացիա» վերջավորությունը ինչերեն է, սաղ կընկին իր տեղը։ ։Ճ Ես լեզվաբանությունից թույլ եմ, բայց ինձ թվում է, որ այն այնուամենանյիվ լատիներեն չի։

Լատիներենը արմատներին էր վերաբերվում, ոնց որ գրել եմ: Վերջավորությունը շատ ես ուզում՝ «ություն» սարքի (ագրեսիվություն) կամ «ում» (պրոկրաստինացո՞ւմ): Բայց արմատներին չկպնեք

[Վիշապ]

Լատիներենը արմատներին էր վերաբերվում, ոնց որ գրել եմ: Վերջավորությունը շատ ես ուզում՝ «ություն» սարքի (ագրեսիվություն) կամ «ում» (պրոկրաստինացո՞ւմ): Բայց արմատներին չկպնեք

Չեմ ուզում, ինձ ձգձգամոլությունը ավելի է դուր գալիս ։sorry

[StrangeLittleGirl]

Ձգձգամոլության մի պատճառ էլ հիշեցի անցավ։
Երբ ձգձգում ենք տվյալ գործն անելը, հաճախ գնալով ավելի ու ավելի դժվար է դառնում գործի անցնելը, էն աստիճանի, որ դրա մասին մտածելն անգամ աննկարագրելի դիսկոմֆորտ է առաջացնում։ Էդքան մտածելով՝ մենք չենք զգում, որ գնալով չափազանցնում ենք դրա դժվարությունն ու տհաճությունը՝ ի վերջո հաճախ ահագին հեռանալով իրականությունից։ Ու երբ արդեն ճարահատյալ (որովհետև վերջնաժամկետը շատ մոտ է) սկսում ենք զբաղվել տվյալ գործով, որպես կանոն, զգում ենք, որ մեր սպասածից շատ ավելի հեշտ ու հաճելի է, ու զարմանում ինքներս մեզ վրա, որ իզուր էդքան հետաձգել էինք։ Նման դեպքերում պետք է ինքներս մեզ անընդհատ հիշեցնենք, որ գործն ինքը էնքան դժվար և/կամ տհաճ չէ, որքան դրա հեռանկարը, որ ինքներս ենք ստեղծել։

Ահա, տարածված պատճառներից մեկն էլ էդ ա, որ մեզ թվում ա, թե մեր անելու գործն ահավոր բարդ ու տհաճ ա, դրա համար էլ հա հետաձգում ենք:

Իսկ վերջածանցը լատիներենի -tiō-ն ա: Ուղղակի ռուսերենից էկած միշտ հայերենում -ցիա ենք սարքում: Երևի հայերենի -ությունն ա էս վերջածանցի հետ համեմատելի:

Ի դեպ, վիքիի հոդվածն էլ ա հետաքրքիր:

[StrangeLittleGirl]

Վերջը բլոգումս գրեցի էս թեմայով, բայց լիքը բան կարելի ա ավելացնել ու քննարկել, նենց որ ակտիվացեք:

[insider]

Փաստորեն ես էլ հայ ավանդական ձգձգամոլ եմ, ապրի թեման ստեղծողը: Բերեմ ձգձգամոլության վերջին, ամենաթարմ իմ օրինակը և այդ օրինակով փորձեմ ներկայացնել ձգձգամոլության ևս մեկ պատճառ:

Հունվար 1, 2014թ.; Տարեսկզբից սկսած ես ինձ ասմում եմ /ու ոչ միայն ես/ եկամտահարկի տարեկան հաշվետվությունը ուղարկի, ա’յ տղա: Դե, ինչպես իրեն հարգող ամեն մի ձգձգամոլ, մտածում եմ, մինչև ապրիլ կեսերը ժամանակ ունեմ, էտ հաշվետվությունն էլ երեք թիվա, ինչա որ, շատ հեշտ բանա, մի երկու րոպե, որ դրա վրա ժամանակ ծախսեմ, մտքումս արդեն գծել եմ պլանը` բացել, լրացնել, ուղարկել: Կգա վերջերը մի ազատ օր կուղարկեմ: Անտեղյակների համար ասեմ, որ էլեկտրոնային եղանակով դա տևելու է … նու … մի երկու րոպե:

Առակս ինչ կցուցանե` որքան հեշտ է /կամ պատկերացնում, անալիզ ենք անում ու տեսնում ենք որ հեշտ է, ստից բան է/ գործը, որը պետք է կատարենք, այնքան այն հավակնում է դառնալ ձգձգամոլի օբյեկտ: Ըդգծել եմ «հեշտ» բառը, որ պարզ լինի, որ խոսքը ոչ թե երկար ժամանակի մասին է, որպես ձգձգամոլության պատճառ, այլ գործի հեշտությունը կամ թվացյալ հեշտությունը: Իրականում նման օրինակները մեր կյանքում բազմաթիվ են:

Մարտ 27, 2014թ., հաշվետվությունը դեռ ուղարկված չէ …Հիմա սա իրոք ձգձգամոլություն ա, թե մի ուրիշ հիվանդություն ա … и тебя вылечат.

Հ.Գ. Նախորդ տարի նույնաբովանդակ ձգձգամոլության պատճառով տուգանվեցի վարչական` 15.000 ՀՀ դրամով: Էս էլ Ձեզ հետևանքը: Հեշտ բան ա էլի … էհ, խոսք չկա …

[Guest]

Մարդ երևույթը հզոր մեխանիզմ է: Ոչ բնական ապրելակերպից հետ բերելու համար շատ ունիվերսալ գործիքներ ա կիրառում: Երբ որ մարդը անում ա այն ինչ նա պիտի անի՝ իր միսիան իրականացնելու այս մոլորակում՝ նրան ոչ մի պրոկրաստինացիա չի հանդիպի: Եվ հակառակ, մարդկության ոչ մարդկային ապրելուն ամեն բան կխոչնդոտի և ամեն դժվարություն իր հերթին բարձրացնում է մարդու գիտամակարդակը բերելով նրան իրականության և երջանկության:

Համաձայնվեք, որ ոչ ոք չի կարող ասել նման արտահայտություններ.
«Ես ալարեցի սիրեմ իմ երեխային» կամ «Այսօր, որ չերջանկանամ որինչ, վաղը այսօրվա փոխարեն էլ կերջանկանամ»:

Ապրեք սիրով, մի պահ կանգ առեք եվ հասկացեք թե ինչի համար եք ապրում, շատ շփվեք իրարից տարբեր մարդկանց հետ, հնարավորինս շատ եղեք բնության հետ և շատ շուտ կազատվեք այն մտքից, որ դուք տառապում եք պրոկրաստինացիաից:

[ars83]

Այսօր վերջացրի կարդալ այս թեմայով մի գերազանց (իմ կարծիքով) գիրք՝ Procrastination Equation (հեղ.՝ Piers Steel): Ձեզնից շատերի ասածները կային մեջը, հատկապես հաղթահարման եղանակների մասին: Բացի դրանից հետաքրքիր վերլուծություն կար, որով հեղինակն ուզում է ցույց տալ, որ պրոկրաստինացումը (ձգձգախտ չասե՞նք ) էվոլյուցիայի արդյունք է և հատուկ է բոլորին՝ առանց բացառության:

Մեկ այլ հետաքրիր կետ էր այն, որ պրոկրաստինացման «ամենամոտ ընկերը» իմպուլսիվությունն է: Վերջինը ես նկատել եմ ինձ վրա: Իմ ամենօրյա կատարելիք առաջադրանքների ցուցակում միշտ կան երկրորդական կարճ կամ երկար (հիմնականում կարճ) առաջադրանքներ, որոնք այնքան էլ կարևոր չեն: Բայց քանի որ կարևորները սովորաբար նաև անհրապույր են, հենց տեսնում եմ անկարևորները, իմպուլսիվորեն գցվում եմ դրանք կատարելու: Իմպուլսիվության հետ պայքարելու տեխնիկաներից մեկը ազդակն առաջացնող առարկայի տեսանելիւոյթան (ավելի ընդհանուր՝ հասանելիության) վերացումն է: Պատկերացրեք, ընդամենը առաջադրանքի ցուցակում անկարևոր առաջադրանքներն անտեսանելի դարձնելն ահագին օգնում է՝ առավել կարևոր գործերն առաջ տանելու:

Մի կարևոր դիտողություն էլ այն էր, որ անհատի պրոկրաստինացումը բացասապես ազդում է երկրի տնտեսության վրա: Երբևէ մտածե՞լ էիք: Հայրենասեր մարդկանց համար սա խթան կարող է լինել, որ չձգձգեն:

Գրքում թեստ էլ կա, որը թույլ է տալիս որոշել պրոկրաստինացման բանաձևի ո՞ր փոփոխականն է քո դեպքում ամենաշատն ազդում պրոկրաստինացման արժեքը մեծացնելու վրա: Մի խոսքով, խորհուրդ եմ տալիս կարդալ: Եթե ցանկացողնր կլինեն, կարող եմ epub ձևաչափով ֆայլն ուղարկել:

[StrangeLittleGirl]

Երկրի տնտեսության պահով լրիվ համաձայն եմ Հայաստանն էդ վիճակում ա, որովհետև գրեթե բոլորը ձգձգախտով են տառապում ու չեն էլ փորձում դա հաղթահարել:

Գիրքը չէ, բայց եթե առանձին թեստը լիներ, մեծ հաճույքով կանցնեի:

Ի դեպ, վերջերս նորից ինձ ձգձգախտն այցելել ա: Մի ուրիշ պատճառ էլ եմ գտել. անհանգստությունը: Երբ որևէ արտաքին երևույթ անհանգստացնում ա, ահագին դժվար ա դառնում կոնկրետ գործի վրա կենտրոնանալը: Ես էսօր հատուկ փորձեցի սաղ գործերս թողել, ուղղակի բլոկնոտում գրել: Կես րոպեն մեկ էլի ուշադրությունս շեղվում էր:

[ars83]

Ձգձգամոլության մի պատճառ էլ հիշեցի։
Երբ ձգձգում ենք տվյալ գործն անելը, հաճախ գնալով ավելի ու ավելի դժվար է դառնում գործի անցնելը, էն աստիճանի, որ դրա մասին մտածելն անգամ աննկարագրելի դիսկոմֆորտ է առաջացնում։ Էդքան մտածելով՝ մենք չենք զգում, որ գնալով չափազանցնում ենք դրա դժվարությունն ու տհաճությունը՝ ի վերջո հաճախ ահագին հեռանալով իրականությունից։ Ու երբ արդեն ճարահատյալ (որովհետև վերջնաժամկետը շատ մոտ է) սկսում ենք զբաղվել տվյալ գործով, որպես կանոն, զգում ենք, որ մեր սպասածից շատ ավելի հեշտ ու հաճելի է, ու զարմանում ինքներս մեզ վրա, որ իզուր էդքան հետաձգել էինք։ Նման դեպքերում պետք է ինքներս մեզ անընդհատ հիշեցնենք, որ գործն ինքը էնքան դժվար և/կամ տհաճ չէ, որքան դրա հեռանկարը, որ ինքներս ենք ստեղծել։

Սրան կարող եմ ավելացնել նաև «15 րոպե աշխատելու» սկզբունքը, որի համաձայն պետք է քեզ համոզես ընդամենը 15 րոպե աշխատել անցանկալի գործի վրա: Երբ այդքան աշխատում ես, «համի ես ընկնում», քանի որ գործնականորեն համոզվում ես, որ գործն այնքան էլ անկատարելի չէր, որքան պատկերացնում էիր: «Տեղից շարժված քարի» հոգեբանությունն էլ ներշնչում է չկանգնել 15 րոպեից հետո, այլ շարունակել: Փոփոխական հաջողությամբ այս տեխնիկան ինձ օգնում է ներկայացման սլայդեր կազմել անհետաքրքիր ժողովների համար:

[ars83]

Գիրքը չէ, բայց եթե առանձին թեստը լիներ, մեծ հաճույքով կանցնեի:

Հեսա անձնական նամակով ուղարկեմ, անգլերեն ա, թարգմանել հիմա չեմ կարող:

Ի դեպ, վերջերս նորից ինձ ձգձգախտն այցելել ա: Մի ուրիշ պատճառ էլ եմ գտել. անհանգստությունը: Երբ որևէ արտաքին երևույթ անհանգստացնում ա, ահագին դժվար ա դառնում կոնկրետ գործի վրա կենտրոնանալը: Ես էսօր հատուկ փորձեցի սաղ գործերս թողել, ուղղակի բլոկնոտում գրել: Կես րոպեն մեկ էլի ուշադրությունս շեղվում էր:

Ինձ էլ էր այցելել հայ-ադրբեջանական սահմանին իրավիճակի վերջին սրացման ժամանակ: Ես չկարողացա հաղթել, օրերով համարյա գործ չէի անում: Դու ի՞նչ «դեղ» ես գտել անհանգստության դեպքի համար: Թե՞ չես գտել: