Քիչ առաջ մի հոդված էի կարդում, նրա մասին էր, որ աշխարհում հիմարությունների մեծամասնությունն արվում է՝ «հանուն երեխաների» նշանաբանով:
Հոդվածի տեքստը մոտավորապես էսպիսին էր.
Կառավարություններն արգելքներ ու սահմանափակումներ են դնում որդեգրման վրա, միասեռականության պրոպագանդայի մասին օրենքներ հնարում: Խելոք մարդիկ հեքիաթներում, մուլտերում ու ֆիլմերում ամենատարբեր «վատ» ենթատեքստեր են գտնում ու արգելում դրանք: Եվ էդ ամենը՝ միայն ու միայն «հանուն երեխաների»:
Երեխաների համար մարդիկ անկապ ամուսնանում են ու հենց նրանց համար էլ ամեն գնով հրաժարվում բաժանվել՝ տարիներով իրար կյանք պղտորելով:
Տասնյակ ընտանիքներ բռնում են էմիգրացիայի ճամփան՝ երեխաների անունը տալով: Իրենց համար ե՞ն գնում, ապա հարցրեք, չէ՜, երեխաների:
Հանուն երեխաների մարդիկ դուրս են գալիս հանրահավաքների, բայց հենց նույն հանրահավաքից էլ բացակայում ու մնում տանը՝ նորից հանուն երեխաների:
Երեխաների համար մարդիկ իրար են ուտում ծնողական ֆորումներում, և ոչ միայն ծնողական (ու ոչ միայն ֆորումներում): Պաթետիկ հայտարարություններ անում. «Ես չեմ ուզում, որ մի օր իմ երեխաները...» նախաբանով:
Երեխաների համար հրաժարվում են աշխատանքից, տարիներով նստում նրանց կողքին, կամ ընդհակառակը, օրնիբուն աշխատում՝ նրանց միայն քնած տեսնելով: Ինչի՞ համար: Երեխաների՜:
Հեղինակը ոչ միայն «հանուն երեխաների» կոչված արարքների մեծ մասն էր «հիմար» անվանում, այլ նաև հենց էն երևույթը, որ մարդիկ սեփական գործողություններն ու ցանկությունները բացատրող ունիվերսալ մեխանիզմ են հնարել՝ «հանուն երեխաների» անունով: Ու դա է հենց մեծագույն հիմարությունը և նաև միֆը: Որովհետև մարդիկ ամեն ինչ վերջին հաշվով իրենք իրենց համար են անում՝ թե վատը, թե լավը:
Իսկ հենց երեխաների համար արվող արարքներն իրականում շատ պարզ ու հասարակ են՝ ճոճանակի վրա մի ժամ նրանց ճոճելը կամ թույլատրելը, որ մատները ներկերի մեջ թաթախելով նկարազարդեն պատերը:
Ի՞նչ կարծիքի եք:
Մեջբերել
De gustibus et coloribus non est disputandum.
StrangeLittleGirl-ի խոսքերից
Էջանիշներ