User Tag List

Էջ 1 28-ից 1234511 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 407 հատից

Թեմա: Մանանեխի սերմը

  1. #1
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,595
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Մանանեխի սերմը

    Մ Ա Ն Ա Ն Ե Խ Ի
    Ս Ե Ր Մ Ը

    ՄԵԿՆՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ ՀԻՆԳԵՐՈՐԴ՝
    ՍԲ. ԹՈՄԱՍԻ ԱՎԵՏԱՐԱՆԻ




    ՀԵՂԻՆԱԿ.

    Օ Շ Ո



    Օշո՝ մոտավորապես նշանակում է. օվկիանոսի մեջ լուծված:

    Հայտնի նեոհինդուիստական գուրու է և միստիկ, “համընդհանուր ազատագրման” փիլիսոփայության քարոզիչ: Իսկական անունն է՝ Չանդրա Մոհան Ջեին (11.11.1931-19.01.1990), բայց իր կյանքի ընթացքում կրել է տարբեր անուններ: Դա համապատասխանում է հնդկական տրադիցիաներին և արտացոլում է նրա հոգևոր գործունեության հաջորդական փոփոխությունը:

    Օշոն՝ մարդ-լեգենդ է: Օրինակ, ահա, թե ինչ է նրա մասին ասում Ա.Ա. Գրիցանովն իր “Ռաջնիշ Օշո” գրքի մեջ.


    Դժվար է XX դարի երկրորդ կեսում գտնել այնքան հակասական անձնավորություն, որպիսին է Ռաջնիշ Օշոն: Համաձայն մի դասակարգումների, նա նոր մարգարե է, ով միաժամանակ հիշեցնում է թե Բուդդային, թե Հիսուսին և թե Մուհամեդին: Ուրիշ վերդիկտների համաձայն, նա բարոյազուրկ մի տիպ է, ով փորձում է քարուքանդ անել ժամանակակից մարդկության բոլոր բարոյական հիմքերը, և բավական հաջողության է հասել դրանում:

    Գնահատականները, որ տվել են նրան տարբեր գրքերում, զարմանալիորեն հակասում են իրար: Բայց եթե այդ՝ անկասկած, - վերին կարգի խարիզմատիկ (թող նույնիսկ բոլոր գոյություն ունեցող կրոնական դավանանքները հերքող) հոգևոր առաջնորդի կյանքի օրոք նրա հաջողությունը կարելի էր բացատրել անձնական հեղինակությամբ և նրա կողմնակիցների հմտությամբ, - բայց այս էզոթերիկի մահից հետո աչքի ընկավ նրա ուսմունքի բառացի շարադրության (ավելի քան 600 հատոր) ձգողականությունը: Համեմված կատակներով և զվարճասույթներով, առակներով և խրատներով, խորիմաստ մաքսիմներով և բարձրորակ փիլիսոփայական թեզիսներով, այն մինչև օրս էլ մեծ ուշադրություն է գրավում
    ”:


    Օշոյի մասին իրոք որ ոչ թե մեկ գիրք է գրվել, և ես, իհարկե, ոչ ցանկություն, ոչ ժամանակ, և ոչ էլ հնարավորություն ունեմ տեղադրել այդ բոլորն այստեղ: Բայց խորհուրդ կտայի կարդալ, - շատ է հետաքրքիր և իրոք՝ հակասական:

    Իսկ այստեղ ես կփորձեմ թարգմանել հատվածներ նրա “Մանանեխի հատիկը” գրքից, ինչն աննկարագրելի ցնցեց ինձ իր իմաստությամբ:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  2. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    E-la Via (24.02.2014)

  3. #2
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,595
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ՆԱԽԱԲԱՆ


    Ես մեծացել եմ քրիստոնեական շրջապատում. ընտանիք, դպրոց և կիրակնօրյա քարոզներ: Հիսուսի կյանքի մասին ավետարանական պատմություններից ինձ մոտ կերտվել էր բարի և փափուկ՝ այլ խոսքերով ասած, լավ մի մարդու դիմանկար: Ինձ խորինս ներշնչել էին, որ պետք է լինել բարի, փափուկ և լավը, իսկ հոգու մյուս, մութ կողմը պահել գաղտնի՝ նույնիսկ ինքս ինձանից, այնպես ինչպես մեր հետևից անդուլ հետևում է Հայր Աստված:

    Ժամանակի ընթացքում նման դաստիարակությունը վերաճեց կյանքը թունավորող մեղքի զգացման: Ինչ էլ անեի ես, դա, ըստ էության, ոչինչ չէր փոխում. ես մնում էի մեղավոր: Չէր մնում ոչ մի հույս, նույնիսկ միտք չէր ծագում այն մասին, որ կյանքը կարող է նաև ուրախություն լինել, տոն, երջանկություն: Քրիստոնեական աշխարհայացքն իր փոքրիկ աշխարհն էր ստեղծում՝ պուճուրիկ, նեղ, անվտանգ և, գլխավորը, արտաքինից պարկեշտ:

    Հանդիպելով Հիսուսի հետ երկրորդ անգամ, ուսուցիչ Օշոյի կողքին երկար տարիներ անց կացնելուց հետո, ես ցնցված մնացի Հիսուսի էությամբ և իմաստությամբ: Այժմ կարող էի տարբերել, թե ինչպիսին կարող եմ դառնալ ես ինքս, ինպիսին կարող են դառնալ բոլոր մարդիկ: Ես հասկացա, որ երկու հազար տարվա ընթացքում մարդկային կուրությունը լրիվ և ամբողջովին խեղել է Հիսուսի իրական կերպարը:

    Այս գիրքը բոլորովին էլ սիրունիկ ավետարանչական պատմություն չէ: Այս էջերին ցանված են ռադիկալ և անդառնալի հեղափոխության մանանեխի սերմերը, մնում է նկատել միայն նրանց ծիլերը: Հակառակ դեպքում մեզ հետ էլ կարող է տեղի ունենալ այն, ինչ տեղի ունեցավ, կարծես թե, Հիսուսի առաջին աշակերտների հետ, ովքեր նրա խոսքերը դարձրեցին իրենց անգիտության արդարացում և թվացյալ սփոփանքի աղբյուր՝ և դրանով կորցրեցին Ուսուցչի հետևից գնալու հրաշալի հնարավորությունը:

    “Մանանեխի հատիկը” – Թովմասի Ավետարանի մեկնությունն է, և ձեր առջև է՝ Քրիստոսի մասին բոլոր գրքերից ամենազարմանալին…

    “Թովմասի Ավետարանը” չափազանց հաճախ հիշատակում է Հիսուսի խռովարական, փոխակերպիչ ոգու մասին, որը ոչ թե խաղաղություն, այլ սուր բերեց; այդ իսկ պատճառով այն հազիվ թե կարողանա ընկնել սփոփիչ հավատի հիմքում:

    Օշոն՝ այն սուրն է, որը հրավառ կրքով ճեղքում է ինքնախաբեությունն ու մոլորությունները, միակ իսկական հեղափոխության՝ հոգու հեղափոխության մանանեխի սերմեր նետելով մեր սրտերի մեջ:



    Մա Անանդ Նիրվեդ
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  4. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    E-la Via (24.02.2014), Արէա (24.02.2014), Պարոն Քյանդար (25.04.2014)

  5. #3
    Պատվավոր անդամ E-la Via-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    08.07.2009
    Գրառումներ
    1,262
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մի հինգ-վեց տարի առաջ էի տարված Օշոյով: ՈՒ հենց նա էլ ինձ ակումբ բերեց: Կարդացել եմ մի շարք գրքեր, ինչպես նաև նրա ինքնակենսագրականը: Դրանք էլ բավական էին ոչ միայն իր անձի հակասական կողմերը տեսնելու, այլև իր արտահայտած մտքերում ու գաղափարներում այդ հակասությունը տեսնելու համար: Նա ինքն է դրանք բացահայտ մատնացույց անում: Սկզբից մեկը մյուսին հակասող, նույնիսկ իրար հերքող մտքերը խրտնեցրեցին, բայց հետո պարզ դարձավ, որ նման մաշտաբների գործունեություն ծավալելու, նման քանակի, կրոնական տարբեր պատկանելության մարդկանց հետ գործ ունենալու դեպքում, էդպես էլ պետք է լիներ: Էդ խառնաշփոթը նաև ստիպում է հալած յուղի տեղ չընդունել նրա խոսքերը, այլ սեփական վերլուծություններով ու փորձով ճիշտ եզրակացություններ անել: Օշոն ներքին տեղաշարժերի, սահմաններ ու պատեր քանդելու վարպետ է: Իսկ դա քիչ չէ:
    «Մանանեխի սերմին» մի քանի անգամ ցանկացել եմ անդրադառնամ, բայց էդպես էլ չի ստացվել: Սամբիթբաբա, հետաքրքրությամբ կհետևեմ թարգմանությանդ: Ո՞վ գիտի, միգուցե դրա շնորհիվ սկսեմ ամբողջական տարբերակը կարդալ:
    Վերջին խմբագրող՝ E-la Via: 25.02.2014, 00:18:
    Հեռացողներին ճամփան չի ներում:
    Zulo

  6. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Sambitbaba (25.02.2014)

  7. #4
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,595
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ՄԱՆԱՆԵԽԻ ՍԵՐՄԸ
    Զրույց առաջին



    Աշակերտներն ասացին Հիսուսին.
    Ասա մեզ, ինչի՞ է նման երկնային արքայությունը:
    Նա ասաց նրանց. Այն նման է մանանեխի սերմին,
    ամենափոքրին բոլոր սերմերի մեջ:
    Իսկ երբ նա ընկնում է մշակված հողի վրա,
    նա մեծ ճյուղ է տալիս և
    ապաստան է դառնում երկնային թռչունների համար:


    Հարաբերությունները մարդկանց միջև շատ են փոխվել՝ և փոխվել են դեպի վատը: Կորել է խորությունը. կինն այլևս կին չէ, այլ ուղղակի ընկերուհի; ամուսինն՝ ամուսին չէ, այլ ուղղակի ընկեր: Ընկերությունն, իհարկե, շատ լավ բան է, բայց խորություն չունի, իսկ ամուսնությունը՝ խորը երևույթ է: Դա խորին ինքնանվիրատվություն է, բայց եթե ոչինչ չես զոհում, ուրեմն մնում ես ծանծաղուտի մեջ խրված: Եթե ոչինչ չզոհես, հեռու չես թռչի: Կարելի է թփրտալ վերևում, բայց խորը չես սուզվի:

    Իհարկե, վտանգավոր է խորը սուզվելը: Եվ այդպես էլ պետք է լինի, չէ՞ որ ծանծաղուտում ամեն ինչ շատ ավելի պարզ է: Այնտեղ կարելի է քեզ ռոբոտի պես պահել և գիտակցելու հարկ էլ չկա: Բայց որքան ավելի խորը, այնքան ավելի կարևոր է զգաստ լինել, որովհետև ամենուր դարանել է մահը: Վախը խորությունից` մեր հարաբերությունները դարձրել է ծանծաղ, ինչպես մանկական “գորտաման”-ջրավազանը:

    Ընկեր կամ ընկերուհի` իհարկե, շատ լավ է, բայց նրանց երբեք չես տանի այն խորքերը, որ թաքնված են մեզանից ամեն մեկի մեջ: Ընկերուհու հետ կարող է լինել սեքս, բայս սեր` դժվար թե: Սերը արմատներ է արձակում խորքում: Ծանծաղուտում հնարավոր է միայն սեքսը, բայց սեքսը` կենդանական, կենսաբանական զգացում է: Սեքսը սքանչելի է, երբ խորին սիրո մասն է հանդիսանում, այլապես այն ուղղակի սեքս է: Մարդկանց կապող ոչինչ չկա, և այդ պատճառով այն նույնիսկ տգեղ է. մարդիկ ուղղակի դիպչում են իրար մի պահ և արագ բաժանվում տարբեր կողմեր: Միանում են միայն մարմինները, բայց ոչ հոգին` ոչ ես, ոչ դու: Ահա թե ինչ պատահեց բոլոր հարաբերությունների հետ մարդկանց մեջ:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  8. #5
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,595
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում E-la Via-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Մի հինգ-վեց տարի առաջ էի տարված Օշոյով: ՈՒ հենց նա էլ ինձ ակումբ բերեց: Կարդացել եմ մի շարք գրքեր, ինչպես նաև նրա ինքնակենսագրականը: Դրանք էլ բավական էին ոչ միայն իր անձի հակասական կողմերը տեսնելու, այլև իր արտահայտած մտքերում ու գաղափարներում այդ հակասությունը տեսնելու համար: Նա ինքն է դրանք բացահայտ մատնացույց անում: Սկզբից մեկը մյուսին հակասող, նույնիսկ իրար հերքող մտքերը խրտնեցրեցին, բայց հետո պարզ դարձավ, որ նման մաշտաբների գործունեություն ծավալելու, նման քանակի, կրոնական տարբեր պատկանելության մարդկանց հետ գործ ունենալու դեպքում, էդպես էլ պետք է լիներ: Էդ խառնաշփոթը նաև ստիպում է հալած յուղի տեղ չընդունել նրա խոսքերը, այլ սեփական վերլուծություններով ու փորձով ճիշտ եզրակացություններ անել: Օշոն ներքին տեղաշարժերի, սահմաններ ու պատեր քանդելու վարպետ է: Իսկ դա քիչ չէ:
    «Մանանեխի սերմին» մի քանի անգամ ցանկացել եմ անդրադառնամ, բայց էդպես էլ չի ստացվել: Սամբիթբաբա, հետաքրքրությամբ կհետևեմ թարգմանությանդ: Ո՞վ գիտի, միգուցե դրա շնորհիվ սկսեմ ամբողջական տարբերակը կարդալ:
    Ես էլ առաջներում երբեք չեմ խորացել նրա փիլիսոփայության մեջ: Այնքան շատ գիրք ունի տնաշենը, որ հենց քանակն արդեն վախեցնում է: Բայց երևի հիմնական պատճառն այն էր, որ տարիներ առաջ կարդացի նրա "Հրաշքի որոնումներում" գիրքը: Հուսով եմ գիտես, որ համանուն առաջին գիրքը Օշոյից առաջ գրել է Գուրջիևի աշակերտ Պյոտր Ուսպենսկին, և գիրքն ամբողջովին Գուրջիևի ուսմունքի մասին է: (Տեղին է ասել, որ երրորդ համանուն գիրքն էլ կա, որը գրել է կանադացի հայ նյու-էյջական Էլիզա Մադա Դալյանը: ) Եվ ինձ թվաց, թե իր գրքում Օշոն մի տեսակ հեգնանքով է խոսում Գուրջիևի տեսության մասին... Դե ես էլ, վիրավորվելով իմ երիտասարդ տարիների կուռք Գուրջիևի համար, Օշոյին ուղարկեցի անտառ` հեռու և երկարաժամկետ: Հիմա, ճիշտ է, բոլորովին փոխել եմ կարծիքս և ընդունում եմ, որ սխալ էր այն, քանզի ինքդ էլ կտեսնես, որ "Մանանեխի սերմում" Օշոն բավական հաճախ հիշատակում է Գուրջիևին և ոչ քիչ հարգանքով...

    Բայց ոչինչ հենց այնպես չի լինում:
    Քրիստոնեության մասին վեճերի մեջ թե Ակումբում և թե Ակումբից դուրս, եկա հասա Ավետարաններին, հետո` Պարականոն Ավետարաններին, հետո առաջին անգամ կարդացի Թովմասինը, շշմեցի ու համարյա անմիջապես կարդացի երկրորդ անգամ ու ավելի շշմեցի... Իսկ համարյա անմիջապես հետո` մի օր մտա գրախանութ, և առաջին գիրքը, որ մտավ աչքս, Օշոյի "Մանանեխի սերմն" էր, վերցրեցի, բացեցի և` "Թովմասի հինգերորդ Ավետարանի մեկնություն"...

    Իսկ հիմա գրասեղանիս վրա իր հերթին է սպասում Օշոյի "Ալմաստե սուտրա" գիրքը, ամենահին բուդդիստական մատյանի մեկնությունը:

    Վեյ ջան, շատ ուրախ եմ, որե թեման հետաքրքրել է քեզ, իսկ առավել ուրախ եմ, որ համընկել են մեր հետաքրքրությունները:

    Հուսով եմ, որ չես հիասթափվի:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  9. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    E-la Via (25.02.2014)

  10. #6
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,595
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Լուրջ հարաբերությունները բոլորովին վերացել են, իսկ չէ՞ որ ամենալուրջ հարաբերություններն են, որ կապում են ուսուցչին և աշակերտին: Հիսուսի խոսքերը երբեք չես հասկանա, եթե չես գիտակցում ուսուցչի և աշակերտի միջև հարաբերությունների ամբողջ թափը: Նման հարաբերություններից վաղուց հետ են սովորել: Կնոջը փոխարինել է ընկերուհին, ամուսնուն` ընկերը, իսկ ուսուցիչներն ու հարաբերությունները, որ կապում էին վերջիններիս աշակերտների հետ, ամբողջովին վերացել են: Ավելի ճիշտ, նրանց փոխարինել են կատարյալ նոր հարաբերություններ` հոգեբույժի և հիվանդի հարաբերությունները:

    Հոգեբույժի և պացիենտի միջև փոխհարաբերություններն ակամա անառողջ են, հիվանդագին են, չէ՞ որ հիվանդը բժշկի մոտ է գալիս ոչ թե ճշմարտություն գտնելու համար և հաճախ նույնիսկ ոչ առողջանալու հույսով… “Առողջանալ” հասկացումն այստեղ շատ կարևոր է. դա ամբողջականություն է, դա սրբություն է, դա անհատի խորին ապաքինումն է: Բայց պացիենտը գալիս է ոչ թե հանուն առողջանալու, չէ՞ որ նրանց, ով իսկապես ցանկանում է առողջանալ, անվանում են աշակերտ, այլ ոչ թե պացիենտ: Հիվանդն ուղղակի ցանկանում է պրծնել հիվանդությունից` դա հերքման ճանապարհն է: Նա գալիս է միայն այն բանի համար, որպեսզի նրան ուժով հետ վերադարձնեն նորմալ վիճակի և նա նորից կարողանա նորմալ աշխարհի մասնիկը դառնալ: Նա խափանվել է, նրան պետք է վերանորոգել, և հոգեբույժն օգնում է նրան նորից ընտելանալ: Ընտելանալ ինչի՞ն: Այս աշխարհին, այս հասարակությանը, որոնք հենց իրենք` անհուսալիորեն հիվանդ են:

    Նրանք, ում ընդունված է “նորմալ” մարդ անվանել, - ուղղակի նորմալ հիվանդներ են, նորմալ խենթեր: Դա նորմալ խելագարություն է: “Նորմալները” նույնպես խելագարներ են, ուղղակի նրանց խելագարությունը հուպ է տրված որոշակի շրջանակների մեջ, խցկված է հասարակությամբ և մշակույթով սահմանված սահմանների մեջ: Եվ հիվանդ են համարում նրան, ով խախտում է դրանք, անցնում է ընդունված սահմանը: Այդ ժամանակ ամբող հասարակությունը, որն ինքն էլ` հիվանդ է, - սկսում է պնդել, որ այդ մարդը հիվանդ է: Բայց սահմաններին կանգնած են հոգեբույժները, ովքեր օգնում են պացիենտին վերադառնալ հետ` հետ, դեպի անդեմ ամբոխը:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  11. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    E-la Via (25.02.2014)

  12. #7
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,595
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հոգեբույժն ուսուցիչ չի դառնա, որովհետև ինքն էլ` առողջ չէ: Իսկ պացիենտը երբեք աշակերտ չի դառնա, չէ՞ որ նա գալիս է ոչ թե սովորելու համար: Նա անհանգստացած է, բայց չի ուզում վախենալ, և այդ պատճառով նրա բոլոր ջանքերն ուղղված են վերանորոգման, այլ ոչ թե ապաքինման վրա: Հոգեբույժը երբեք ուսուցիչ չի դառնա, բայց արևմուտքում մտածում են, թե դա համարյա նույն բանն է; շուտով այդպես կսկսեն մտածել Արևելքում էլ: Բայց հոգեբույժը` ուսուցիչ չէ, - նա ինքն էլ հիվանդ է: Նա գիտի վերանորոգել ուրիշներին, և դա շատ լավ է: Եվ իրոք, ինչու՞ մի հիվանդը չի կարող օգնել մյուս հիվանդին: Կարող է: Բայց մի հիվանդն անկարող է բուժել մեկ այլ հիվանդի; մի խելակորույս չի կարող մեկ այլ խելակորույսի նորմալ դարձնել:

    Ես մի քանի բան կպատմեմ, և դուք ինքներդ կհամոզվեք: Ֆրոյդը ցնցվում էր մահվան մասին ցանկացած հիշատակման դեպքում: Մի երկու անգամ նա նույնիսկ կորցրել է գիտակցությունն ու ընկել է աթոռից` և դա այն պատճառով, որ ինչ-որ մեկը սկսել է խոսել եգիպտական մումիաների մասին: Նա կորցրել է գիտակցությու՛նը: Իսկ մի ուրիշ անգամ Յունգն է ինչ-որ բան պատմել մահվան ու դիակների մասին, իսկ Ֆրոյդը հանկարծ դողացել ու ընկել է անգիտակից: Եթե ինքը Ֆրոյդն այդպես վախեցել է մահից, էլ ի՞նչ կարելի է ասել նրա աշակերտների մասին: Եվ ընդհանրապես, ինչու՞ այդպես վախենալ մահից: Դուք կարո՞ղ եք պատկերացնել, որ Բուդդան վախենար մահից: Ոչ, հակառակ դեպքում նա ուղղակի բուդդա չի:

    Յունգն ինքն է պատմել, որ շատ անգամ է պատրաստվել գնալ Հռոմ, տեսնել Վատիկանը, և, ամենակարևորը, լինել Վատիկանի մեծ գրադարանում, որտեղ պահվում են ամենահազվադեպ ու գաղտնի գրություններն աշխարհի բոլոր կրոնների մասին: Բայց բավական էր Յունգը տոմս գներ, և դողն անմիջապես ջանն էր ընկնում` պատկերացնու՛մ եք, ճամփորդություն Հռո՛մ… Յունգը հետ էր տալիս տոմսն ու տուն էր վերադառնում: Այդպես էլ նա Հռոմ չգնաց: Շատ անգամ պատրաստվեց, բայց այդպես էլ չգնաց:

    Ի՞նչ մի վախենալու բան կար: Եղածն ի՞նչ էր` Հռոմ: Ինչու՞ էր հոգեբույժն այդպես վախենում հաղորդակցվել կրոնի հետ: Որովհետև Հռոմը` դա սիմվոլ էր, մարմնացում, իսկ Յունգն իր գլխում իր փիլիսոփայությունն էր մշակել և վախենում էր, որ այն քարուքանդ կլինի: Պատկերացրեք մեջքին երկու սար կրող ուղտին, որ վախենում է Հիմալայները բարձրանալ, չէ՞ որ այնտեղ նա առաջին անգամ կհասկանա, թե ինչ ոչնչություն է ինքը: Յունգի ամբողջ փիլիսոփայությունը երեխայի խաղ էր: Մարդիկ ստեղծել են մտքի անծայրածիր, տիեզերական համակարգեր, բայց բոլոր դրանք այսօր ավերակներ են դարձել: Հռոմ գնալու վախը` վախ է, տեսնել հնում հնարված փիլիսոփայությունների ավերակները:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  13. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    E-la Via (25.02.2014), Արէա (25.02.2014)

  14. #8
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,595
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հոգեբույժն ուսուցիչ չի դառնա, որովհետև ինքն էլ` առողջ չէ: Իսկ պացիենտը երբեք աշակերտ չի դառնա, չէ՞ որ նա գալիս է ոչ թե սովորելու համար: Նա անհանգստացած է, բայց չի ուզում վախենալ, և այդ պատճառով նրա բոլոր ջանքերն ուղղված են վերանորոգման, այլ ոչ թե ապաքինման վրա: Հոգեբույժը երբեք ուսուցիչ չի դառնա, բայց արևմուտքում մտածում են, թե դա համարյա նույն բանն է; շուտով այդպես կսկսեն մտածել Արևելքում էլ: Բայց հոգեբույժը` ուսուցիչ չէ, - նա ինքն էլ հիվանդ է: Նա գիտի վերանորոգել ուրիշներին, և դա շատ լավ է: Եվ իրոք, ինչու՞ մի հիվանդը չի կարող օգնել մյուս հիվանդին: Կարող է: Բայց մի հիվանդն անկարող է բուժել մեկ այլ հիվանդի; մի խելակորույս չի կարող մեկ այլ խելակորույսի նորմալ դարձնել:

    Ես մի քանի բան կպատմեմ, և դուք ինքներդ կհամոզվեք: Ֆրոյդը ցնցվում էր մահվան մասին ցանկացած հիշատակման դեպքում: Մի երկու անգամ նա նույնիսկ կորցրել է գիտակցությունն ու ընկել է աթոռից` և դա այն պատճառով, որ ինչ-որ մեկը սկսել է խոսել եգիպտական մումիաների մասին: Նա կորցրել է գիտակցությու՛նը: Իսկ մի ուրիշ անգամ Յունգն է ինչ-որ բան պատմել մահվան ու դիակների մասին, իսկ Ֆրոյդը հանկարծ դողացել ու ընկել է անգիտակից: Եթե ինքը Ֆրոյդն այդպես վախեցել է մահից, էլ ի՞նչ կարելի է ասել նրա աշակերտների մասին: Եվ ընդհանրապես, ինչու՞ այդպես վախենալ մահից: Դուք կարո՞ղ եք պատկերացնել, որ Բուդդան վախենար մահից: Ոչ, հակառակ դեպքում նա ուղղակի բուդդա չի:

    Յունգն ինքն է պատմել, որ շատ անգամ է պատրաստվել գնալ Հռոմ, տեսնել Վատիկանը, և, ամենակարևորը, լինել Վատիկանի մեծ գրադարանում, որտեղ պահվում են ամենահազվադեպ ու գաղտնի գրություններն աշխարհի բոլոր կրոնների մասին: Բայց բավական էր Յունգը տոմս գներ, և դողն անմիջապես ջանն էր ընկնում` պատկերացնու՛մ եք, ճամփորդություն Հռո՛մ… Յունգը հետ էր տալիս տոմսն ու տուն էր վերադառնում: Այդպես էլ նա Հռոմ չգնաց: Շատ անգամ պատրաստվեց, բայց այդպես էլ չգնաց:

    Ի՞նչ մի վախենալու բան կար: Եղածն ի՞նչ էր` Հռոմ: Ինչու՞ էր հոգեբույժն այդպես վախենում հաղորդակցվել կրոնի հետ: Որովհետև Հռոմը` դա սիմվոլ էր, մարմնացում, իսկ Յունգն իր գլխում իր փիլիսոփայությունն էր մշակել և վախենում էր, որ այն քարուքանդ կլինի: Պատկերացրեք մեջքին երկու սար կրող ուղտին, որ վախենում է Հիմալայները բարձրանալ, չէ՞ որ այնտեղ նա առաջին անգամ կհասկանա, թե ինչ ոչնչություն է ինքը: Յունգի ամբողջ փիլիսոփայությունը երեխայի խաղ էր: Մարդիկ ստեղծել են մտքի անծայրածիր, տիեզերական համակարգեր, բայց բոլոր դրանք այսօր ավերակներ են դարձել: Հռոմ գնալու վախը` վախ է, տեսնել հնում հնարված փիլիսոփայությունների ավերակները:


    Աստվածայինը կարելի է ճանաչել միայն “անմտության” մեջ: Մտքով հավերժությունը չես ընդգրկի, չէ որ միտքը ժամանակի աշխարհին է վերաբերվում: Մտքերը հավերժական չեն; ոչ փիլիսոփայությունը, ոչ հայացքների համակարգը հավերժական լինել չեն կարող: Ահա թե ինչն է վախեցնում:

    Յունգը երեք-չորս անգամ պատվիրել է տոմսը, իսկ հետո հետ է տվել այն: Իսկ նա, Յունգը, ամենաճանաչված հոգեբույժներից մեկն էր: Բայց եթե նա ինքն այդպես վախենում էր Հռոմ գնալ, ի՞նչ էին զգում նրա աշակերտները: Հնարավոր է, դուք այդպիսի վախ չեք ապրում, բայց դա ոչ թե այն պատճառով, որ դուք ինչ-որ բանով Յունգից ավելի լավն եք, ուղղակի դուք ավելի քիչ եք հասկանում: Այո, նա հասկանում էր, որ Հռոմում իր փիլիսոփայությունը քարուքանդ կլինի: Բավական է նա վախ ու դողով հայացք գցի մեծ փիլիսոփայությունների ավերակների վրա, և անմիջապես միտք կծագի. “Իսկ ի՞նչ տեղի կունենա իմ փիլիսոփայության հետ: Ի՞նչ տեղի կունենա ինձ հետ”: Եվ Յունգն ուղղակի սիրտ չէր անում: Հերթական անգամ հետ վերադարձնելով տոմսը, նա գրեց իր հիշողություններում. “Ես վերջնականապես հրաժարվեցի իմ գաղափարից: Ես չեմ գնա Հռոմ”:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  15. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Արէա (25.02.2014)

  16. #9
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,595
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Գալիս են ինձ մոտ և ասում են. “Ինձ տանջում են հոգեկան խանգարումները, նեվրոզները, այս ու այն”, իսկ ես ասում եմ. “Հետո ինչ, ես քո խանգարումների հետ գործ չունեմ: Քո վերքերն ինձ չեն հետաքրքում, դու ինքդ ես ինձ հետաքրքրում: Հիվանդություններն ինչ-որ տեղ հեռվում են, ծայրամասում, իսկ կենտրոնում, որտեղ դու ես, ոչ մի հիվանդություն չկա”:

    Բավական է գիտակցես, թե ով ես դու իրականում, և բոլոր հիվանդություններդ կանհետանան: Նրանք առաջանում էլ են առաջին հերթին այն պատճառով, որ թաքնվում ես ինքդ քեզանից, ինքդ քեզնից փախչում ես, ջանում ես ինքդ քեզ հետ չհանդիպել և ընդհանրապես այնքան էլ չես ուզում ինքդ քեզ տեսնել: Բայց ինչու՞ ոչ ոք չի ցանկանում տեսնել իրեն, ինչպիսին որ կա: Ի՞նչ վատ բան կարող է պատահել: Եթե պատրաստ չես հանդիպել քեզ հետ, ուրեմն աշակերտ լինել էլ չես կարող, չէ՞ որ ուսուցիչն էլ անկարող է օգնել նրան, ով ինքն իրենից վախենում է: Ուսուցիչը կարող է միայն դա. օգնել քեզ հանդիպել ինքդ քեզ հետ:

    Եվ ուրեմն, ինչու՞ են մարդիկ այդպես վախենում: Որովհետև անցյալում նրանց հետ ինչ-որ բան այն չի եղել: Ծնվում է երեխան, բայց նրան չեն ցանկանում տեսնել այնպիսին, ինչպիսին նա կա: Նրա մեջ համարյա ամեն ինչ ուժով փոխում են; և դա կոչվում է “դաստիարակել”: Հասարակությունն ու ծնողները չեն կարող հաշտվել նրա բնավորության շատ գծերի հետ, և հերքում ու ճնշում են հոգու այդ կողմերը: Մնում է շատ քիչ “լավ” ու “ճշմարիտ” բան, և երեխան ստիպված է բավարարվել դրանով: Նրան ստիպում են հրաժարվել սեփական հոգու բազմաթիվ նիստերից` ուղղակի դրանց թույլ չեն տալիս արտահայտվել: Եվ երեխաներն այնքան ջանասիրաբար կաշկանդում են դրանք, որ ժամանակի հետ ընդհանրապես դադարում են նկատել: Ահա թե ինչ է ճնշումը: Դրա վրա է հիմնված ձեր ամբողջ հասարակարգը:

    Երեխայի հոգու մեծ մասը ճնշում են, հետ են գցում մութը: Բայց ճնշվածը դուրս է ձգտում, ապստամբում է, վրդովվում է: Նա դեպի լույս է ձգտում, և այդ պատճառով ստիպված նրան ավելի ու ավելի հեռու են խցկում նորից ու նորից: Այդ պատճառով էլ սարսափելի է հանդիպել ինքդ քեզ հետ. սարսափելի է մտածել անգամ, թե ինչպիսին է դարձել քո հոգու ճնշված մասնիկը: Բայց դու գիտես, չէ՞ որ նա այնտեղ է, իր տեղում, և ոչ մի տեղ չի գնացել: Ի՞նչ է կատարվում այնտեղ, ենթագիտակցության մեջ: Եթե հանդիպես քեզ, կտեսնես նաև քո ենթագիտակցությունը` ամենն, ինչ այդպես համառորեն հերքում էիր: Ահա թե որտեղից է գալիս վախը:

    Եթե երեխային չեն ընդունում այնպիսին, ինչպիսին նա կա, վախն անպայման ի հայտ կգա: Դեռևս չի եղել հասարակարգ, որտեղ երեխաներին ազատություն են տվել: Երևում է, այդպիսի հասարակարգ երբեք չի էլ լինի, քանզի լիովին ազատությունն անհնար է: Այսպիսով, այս կամ այն չափով ճնշումն անխուսափելի է` և այնուամենայնիվ ամեն մեկը վաղ թե ուշ ստիպված է բախվել ինքն իր հետ: Աշակերտ դու դառնում ես այն պահին, երբ մոռանում ես, ինչն է լավ և ինչն է վատ, ինչ է կարելի և ինչ չի կարելի: Աշակերտ ես դառնում միայն այն օրը, երբ պատրաստ ես առանց զարդարելու ցուցադրել ինքդ քեզ:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  17. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    E-la Via (25.02.2014), Ուլուանա (25.03.2014)

  18. #10
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,595
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ուսուցիչն` ուղղակի տատմեր է: Նա օգնում է նորից լույս աշխարհ գալ: Ինչպիսի՞ հարաբերություններ են կապում նրան աշակերտի հետ: Աշակերտը պարտավոր է վստահել, նա իրավունք չունի կասկածել: Ցանկացած կասկածներ խանգարում են տեսնել ինքդ քեզ: Երբ կասկածում ես, կարծես ավելի փոքր ես դառնում; համենայն դեպս, չես կարող դառնալ ավելի մեծ: Երբ կասկածում ես… Այս մարդն անծանոթ է, - և դու փակում ես դուռը; ով գիտի, թե ինչ է օտարի մտքինը, ինչ կարելի է նրանից սպասել: Օտարների առջև չի կարելի անկեղծանալ, հակառակը, պետք է զգույշ լինել և արագորեն զրահավորվել:

    Ուսուցչի կողքին դու դեն ես նետում զրահդ, այլ կերպ ոչինչ չի ստացվի: Ուսուցչի առջև պետք է կատարյալ բաց լինել, հակառակ դեպքում ոչինչ չի ստացվի: Բավական է թաքցնես նույնիսկ մի փոքրիկ քո մաս` և չկա այլևս ոչ մի հարաբերություն: Լրիվ վստահություն է պետք, միայն այդպես են սովորում գաղտնիքներ, միայն այդպես են ստանում դռների բանալիները: Բայց եթե ինչ-որ բան թաքցրել ես զրահիդ տակ, նշանակում է, մարտնչում ես ուսուցչիդ հետ` իսկ նրա հետ մարտնչելը ոչինչ չի տալիս:

    Ուսուցչի հետ ոչ թե կռվել է պետք, այլ տրվել նրա ողորմածությանը: Բայց մեր աշխարհում արդեն ոչ ոք չգիտի հանձնվել առանց պայքարի: Այդպես է ստացվել. երեք-չորս հարյուրամյակ մարդկանց սովորեցրել են պահպանել իրենց անհատականությունն ու էգոիստ լինել: Մարդկանց սովորեցրել են չհանձնվել, այլ կռվել մինչև վերջ, չհպատակվել, այլ ապստամբել, չվստահել, այլ կասկածել: Դրա համար պատճառներ կային, չէ՞ որ գիտությունն առաջ է ընթանում կասկածների շնորհիվ: Գիտությունը` խորին կասկածանք է: Նրա մեջ ոչինչ որպես հավատ չեն ընդունում, գլխավորն այնտեղ` տրամաբանությունն է, ապացույցները, կասկածները: Որքան ավելի շատ ես կասկածում, այնքան ավելի գիտական է մոտեցումդ: Բայց գիտությունը և հոգևորը բացարձակ տարբեր կողմեր են տանում:

    Հոգևորը հիմնվում է վստահության վրա. որքան ավելի շատ ես վստահում, այնքան ավելի հոգևոր ես: Գիտությունը հրաշքներ է գործում` լիովին շոշափելի հրաշքներ: Հոգևորն ավելի շատ հրաշքներ է գործել, բայց նրանք համարյա բոլորն անտեսանելի են: Նայելով բուդդային, ի՞նչ կտեսնես: Ի՞նչ կարելի է տեսնել սովորական աչքերով: Բուդդան անտեսանելի է, տեսանելի է միայն նրա մարմինը, և կողքից նա նույն տեսքն ունի, ինչպես բոլորը, սովորական մահկանացու: Մի օր նա կծերանա ու կմեռնի, բայց դա արտաքին խաբուսիկություն է, քանզի անտեսանելիորեն նա անմահ է: Բայց մենք չգիտենք տեսնել անտեսանելին և զգալ գաղտնին, անճանաչելին: Միայն վստահության աչքերն են ընդունակ աստիճանաբար, քայլ առ քայլ, ավելի ու ավելի սրվել ու տարբերել գլխավորը: Վստահել` նույնն է, ինչ ընդհանրապես փակես աչքերդ: Այդ պատճառով էլ ասում են, որ հավատը` կույր է: Նույն բանն ասում են սիրո մասին էլ, բայց հավատն ավելի քիչ է տեսնում, քան սերը:

    Բայց ի՞նչ տեղի կունենա, եթե փակես աչքերդ: Տեղի կունենա ներքին փոխակերպում: Ու՞ր է կորում տեսողության ուժը, երբ փակում ես աչքերդ: Այն հոսում է ներս: Այժմ այն չի կարող աչքերից անցնել արտաքին առարկաների վրա, և այդ պատճառով հետ է դառնում, ընդարձակվում է: Էներգիան պետք է շարժվի, այն չի կարող տեղում կանգնած մնալ և, եթե փակում ես մի ելքը, այն մի ուրիշը կգտնի: Եթե փակես աչքերդ, ուրեմն տեսողությանդ էներգիան շուռ կգա և կփոխակերպվի: Այն ուղղություն կվերցնի ուղիղ դեպի երրորդ աչքդ: Երրորդ աչքը` նյութական օրգան չէ: Խոսքն այն մասին է միայն, որ սովորաբար արտաքին առարկաների վրա ուղղված տեսողության էներգիան վերադառնում է իր սկզբնաղբյուրին: Այդ պատճառով են ասում, որ այն երրորդ աչք է դառնում, տեսողության երրորդ օրգան, որն աշխարհը լրիվ այլ կերպ է տեսնում: Միայն երրորդ աչքը կարող է նշմարել Բուդդային: Հիսուսին հասնում են միայն երորրդ աչքով: Եթե չկա երրորդ աչք, կարող ես արտաքինից դիտել Հիսուսին որքան ցանկանաս, բայց միևնույն է, գլխավորը բաց կթողնես: Այդպես շատերի հետ է եղել:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  19. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    E-la Via (25.02.2014)

  20. #11
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,595
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հիսուսի հարազատ քաղաքում բոլորը նրան ուղղակի հյուսն Հովսեփի որդի էին համարում: Ոչ ոք` ոչ մի մա՛րդ, - չնկատեց, թե ինչպես հյուսնի զավակը հանկարծ Աստծո Որդի դարձավ: Դա ներքին փոխակերպում է: Եվ երբ Հիսուս ասաց. “Ես Աստվածայինի որդին եմ, և իմ Հայրը` երկնքում է”, բոլորը ծիծաղեցին ու պատասխանեցին. “Դու կամ խելեգար ես, կամ հիմար, կամ մեծ ստախոս: Մի՞թե հյուսնի զավակը կարող է Աստծո Որդի դառնալ”: Հավատացեք, կարող է…

    Մարմինը լույս աշխարհ է բերում միայն մարմին, իսկ Նվիրականը ծնվում է ոչ թե մարմնից, այլ Սուրբ Հոգուց, Աստվածայինից: Բայց սկզբում պետք է աչքեր ունենաս, որպեսզի տեսնես, և ականջներ, որ լսես:

    Հիսուսի խոսքերը հասկանալ շատ դժվար է, առանց լուրջ նախապատրաստության ոչինչ դուրս չի գա: Դա նույնն է, ինչ դասական երաժշտությունը: Երբ առաջին անգամ լսում ես այն, մտածում ես. “Այս ի՞նչ հիմարություն է”: Այնքան նրբահունչ է այն, որ երկար ժամանակ է պահանջվում ընտելանալու համար: Բայց նույնիսկ դասական երաժշտությունը` ոչինչ է Հիսուսի խոսքերի համեմատ, քանզի Հիսուսի խոսքերը` տիեզերական երաժշտություն է:

    Հիսուս միշտ ասում է. “Ով ականջներ ունի, թող լսի, ով աչքեր ունի, թող տեսնի”: Ինչու՞ է նա այդքան հաճախ կրկնում դա: Ինչի՞ համար: Նա խոսում է հատուկ ըմբռնման մասին, որին ընդունակ են միայն իսկական աշակերտները: Իսկ հասկացողները շատ քչերն էին` և ովքե՞ր էին նրանք: Ամենահասարակ մարդիկ. ձկնորսը, հողագործը, կոշկակարը, անբարոյականը` ամենասովորական մարդիկ, հասարակներից ամենահասարակները:

    Հասարակ մարդկանց մոտ իրոք որ մի առանձնահատուկ բան կա, ինչից զուրկ են այսպես կոչված “ոչ-հասարակ” անձիք: Գիտե՞ք ինչ է դա: Համեստությունն ու վստահությունը:

    Որքան ավելի ես զարգացնում միտքդ, այնքան ավելի քիչ է վստահությունդ: Հողագործը հավատում է, նա կասկածի պատճառ չունի: Նա գցում է սերմերը հողն ու հավատում է` և իրենց ժամին սերմերը ծլարձակում ու հասկեր են դառնում: Մարդը միշտ հավատում ու սպասում է: Նա ապրում է ծառերի, խոտերի գետերի ու սարերի միջև: Այստեղ կասկածի պատճառներ չկան. ծառերը խարդախություն չեն անում, և պետք չէ զրահապատվել նրանց առջև: Բլուրները երբեք չեն խաբի, նրանցից վախենալու իմաստ չկա` չէ՞ որ դրանք քաղաքագետներ չեն, ոճրագործներ չեն: Այստեղ վախենալու պետք չկա, այստեղ կարելի է և բաց լինել:

    Հենց այդ պատճառով է բլուրների մեջ ձեզ համակում հանկարծակի ինքնամոռացումը: Որտեղի՞ց է այն գալիս: Բլուրների՞ց: Ոչ, հոգուդ խորքից, որովհետև այստեղ վախենալու բան չկա և զրահները կարելի է մի կողմ նետել: Մոտենում ես ծառին`և հասկանում ես, որ այն սքանչելի է, բայց այդ զգացմունքը գալիս է ոչ թե ծառից, այլ ներսից: Ծառի կողքին պետք չէ զգաստ լինել, և դու քեզ հարմարակյաց ես զգում, ինչպես տանը: Ծաղիկը հանկարծակի չի հարձակվի քեզ վրա, իսկ ծառը ոչինչ չի գողանա: Այդ պատճառով, երբ զբոսնում ենք բլուրների մեջ, կամ ծովափին, կամ անտառում, - մենք մոռանում ենք պաշտպանվելու մասին:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  21. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    E-la Via (01.03.2014), Արէա (27.02.2014)

  22. #12
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,595
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մի անգամ Հիսուս լճի մոտ է գալիս: Վաղ առավոտ է, արևն էլ դեռ չի երևացել: Եվ այնտեղ երկու ձկնորս կային: Չէին հասցրել նետել ցանցը, երբ հանկարծ հայտնվեց Հիսուս ու ասաց. “Տեսեք-հա՛: Եվ այսպես անցնում է ձեր կյա՞նքը: Ես կարող էի ձեզ մարդկանց որսորդներ սարքել: Ի՞նչ եք ժամանակ ծախսում ձուկ որսալու վրա: Եկեք մարդ որսանք, ուրիշ ցանցեր նետենք: Եկե՛ք ինձ հետ”:

    Եթե այս խոսքերով նա մտներ ձեր գրասենյակը կամ կրպակը, դուք ուղղակի կպատասխանեիք. “Դու՛րս կորիր այստեղից: Ես ժամանակ չունեմ: Ինձ գործից մի՛ գցիր”: Բայց այն երկու ձկնորսներն ուղղակի նայում էին Հիսուսին ու չէին կասկածում անգամ, որ նա ճշմարտություն է ասում: Բարձրանում էր արևը, և այդ անծանոթը, Հիսուսը, սքանչելի էր: Ձկնորսները մի կողմ նետեցին ցանցն ու գնացին Հիսուսի հետևից:

    Ահա թե ինչ է վստահելը: Ոչ մի հարց. “Ո՞վ ես, ի՞նչ ես”: Նրանք չգիտեին, թե ով է նա, նա տեղացի չէր, առաջ նրանք երբեք չէին տեսել նրան ու չէին էլ լսել նրա մասին: Բայց ասածը բավական էր: Բավական էր կանչել, առաջարկել: Նրանք լսեցին Հիսուսի խոսքերը, նայեցին նրան, զգացին նրա ազնվությունը` և հետևեցին նրան:

    Չէին հասցրել դուրս գալ իրենց գյուղից, երբ վազելով եկավ մի մարդ ու կանչեց ձկնորսներին. “Ու՞ր եք գնում: Կա՛նգ առեք: Ձեր հայրը մեռել է: Տու՛ն վազեք”:

    Եվ ձկնորսները հարցրեցին Հիսուսին. “Կարելի՞ է գնալ տուն և թաղել մեր հորը: Հետո մենք կվերադառնանք”:

    Իսկ Հիսուս ասաց. “Մի՛ մտորեք մեռածների մասին: Թող մեռածները թաղեն իրենց մեռելները: Վեր կացեք ու հետևեք ինձ, իսկ մեռածների մասին մի անհանգստացեք”: Եվ ձկնորսները գնացին նրա հետևից: Դա է վստահելը. նրանք լսեցին Հիսուսի խոսքերը, նրանք տեսան նրան: Նրանք հետևեցին Հիսուսին և այլևս չխոսեցին վերադարձի մասին, նույնիսկ հետ չնայեցին: Վստահել` նշանակում է չնայել հետ: Վստահել` նշանակում է հետ չվերադառնալ:

    Կասկածողը միշտ հայացք է նետում հետ, միշտ մտածում է, թե ինչն ավելի ճիշտ կլիներ, ինչն է նա ոչ այնպես արել: Այդպիսի մարդը կմտածեր. “Ճի՞շտ եմ արդյոք ես արել և ինչպես վարվեմ հիմա. վերադառնա՞մ, թե՞ այնուհանդերձ գնամ այս խելագարի հետևից: Նա իրեն Աստծո որդի է անվանում, բայց ո՞վ գիտի, թե ով է նա իրականում: Ոչ ոք ոչինչ չգիտի ոչ Աստծո, ոչ էլ նրա զավակների մասին, իսկ այս մարդն արտաքինից ճիշտ նույնպիսին է, ինչպես բոլոր մարդիկ”… Բայց ձկնորսները գնացին Հիսուսի հետևից:

    Եթե գնացել ես Հիսուսի պես մեկի հետևից, ուրեմն վաղ թե ուշ կնմանվես նրան, բայց սկզբից պետք է համարձակվել ու հետևել նրան: Ժամանակի ընթացքում, կզգաս, որ նա իրոք Աստծո որդի է` և դա դեռ ամենը չէ, քանզի նրա շնորհիվ պարզ կդառնա, որ դու էլ` Աստծո զավակ ես: Բայց սկզբում պետք է վստահել: Եթե կասկածի նշույլ անգամ ծագի, դռները փակ կմնան:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  23. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    E-la Via (01.03.2014)

  24. #13
    Պատվավոր անդամ E-la Via-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    08.07.2009
    Գրառումներ
    1,262
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Sambitbaba-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Ես էլ առաջներում երբեք չեմ խորացել նրա փիլիսոփայության մեջ: Այնքան շատ գիրք ունի տնաշենը, որ հենց քանակն արդեն վախեցնում է:

    Իսկ հիմա գրասեղանիս վրա իր հերթին է սպասում Օշոյի "Ալմաստե սուտրա" գիրքը, ամենահին բուդդիստական մատյանի մեկնությունը:

    Վեյ ջան, շատ ուրախ եմ, որե թեման հետաքրքրել է քեզ, իսկ առավել ուրախ եմ, որ համընկել են մեր հետաքրքրությունները:

    Հուսով եմ, որ չես հիասթափվի:
    Սամբիթբաբա ջան, քչից-շատից Օշո կարդացած լինելով՝ ասեմ, որ հեչ պարտադիր չի իր բոլոր գրքերը կարդալ: Մի քանի առանցքային գիրք կարդալով՝ կարող ես ծանոթնալ նրա աշխարհհայացքին: Շատ գրքեր միմյանց կրկնում են: Ի վերջո դրանք կազմված են նրա լեկցիաներից:

    Իսկ այս թարգմանվող հատվածներից հաստատ չեմ հիասթափվի: Անհամբեր սպասում եմ մյուս հատվածներին: Սիրում եմ, թե ոնց է Օշոն հեռվից գալով՝ սիրուն մոտենում իր հիմնական մտքին:
    Հեռացողներին ճամփան չի ներում:
    Zulo

  25. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Sambitbaba (02.03.2014)

  26. #14
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,595
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում E-la Via-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Սամբիթբաբա ջան, քչից-շատից Օշո կարդացած լինելով՝ ասեմ, որ հեչ պարտադիր չի իր բոլոր գրքերը կարդալ: Մի քանի առանցքային գիրք կարդալով՝ կարող ես ծանոթնալ նրա աշխարհհայացքին: Շատ գրքեր միմյանց կրկնում են: Ի վերջո դրանք կազմված են նրա լեկցիաներից:

    Իսկ այս թարգմանվող հատվածներից հաստատ չեմ հիասթափվի: Անհամբեր սպասում եմ մյուս հատվածներին: Սիրում եմ, թե ոնց է Օշոն հեռվից գալով՝ սիրուն մոտենում իր հիմնական մտքին:
    Ինձ էլ է դա սկսել դուր գալ...
    Առաջին հայացքից թվում է, թե ավելորդ զավզակություն է անում: Եվ, սկսելով թարգմանել, կարծում էի, որ ահագին տեղեր հեշտությամբ կկրճատեմ... Գիտես, Վեյ ջան էնքան էլ չի ստացվում: Էնպես որ, երևի երկար սպասես, մինչև հասնեմ վերջին...
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  27. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    E-la Via (02.03.2014)

  28. #15
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,595
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ուսուցչի և աշակերտների միջև ճիշտ հարաբերություները վերացան գիտական նվաճումների երեք հարյուրամյակների ընթացքում: Գիտությունը հասավ այնպիսի հաջողությունների, որ սկսեց հրաշքներ գործել` հրաշքներ, ընդ որում, լրիվ անիմաստ, չէ որ դրանք բոլորովին չօգնեցին մարդկանց ավելի երջանիկ դառնալ: Հրաշքներն իմաստ չունեն, եթե երջանկություն չեն բերում: Դուք ավելի շատ տեխնիկա ունեք, ավելի շատ հարմարություններ` իսկ երջակնությունն ավելի քիչ է: Ահա թե ինչպիսին են գիտության հրաշալիքները: Որքան շատ բան են անում մեքենաները, այնքան ավելի քիչ են պետք իրենք մարդիկ: Իսկ որքան ավելի քիչ են պետք մարդիկ, այնքան ավելի սուր է նրանց մոտ կյանքի ապարդյունության, անօգուտության, անիմաստության զգացումը: Վաղ թե ուշ մեզ վերջնականապես կփոխարինեն համակարգիչները` և մենք ընդհանրապես ոչ ոգու պետք չենք լինի: Կարելի կլինի խիզախորեն գնալ ու ինքնասպան լինել. համակարգիչներն առանց մեզ էլ ամեն ինչից գլուխ կհանեն:

    Երջանկությունն այն է, երբ դու պետք ես: Միայն այդ ժամանակ ես դու երջանիկ, չէ որ զգում ես, որ անտեղի չես ապրում, որ քո գոյության մեջ կա իմաստ: Դու գիտես, որ անհրաժեշտ ես, և առանց քեզ ամեն ինչ այլ կերպ կլինի: Բայց մեր ժամանակներում կաս դու թե չկաս` դա ոչինչ չի փոխում: Ավելի ճիշտն ասած, առանց քեզ, հավանական է, միայն ավելի լավ կլինի, քանզի մեքենաներն ամեն ինչից գլուխ կհանեն շատ ավելի արագ: Դու` անպետքական դետալ ես, հնացած մոդել: Մարդն այսօր աշխարհի ամենահնացած բանն է, չէ որ մնացած ամեն ինչում ամեն տարի նոր տարբերակ է հայտնվում. “ֆորդի” հերթական մոդել, ամեն առարկայի բարելավված տարբերակ: Միայն մարդն է մնում նախկինը: Դա հնություն է նորությունների կույտի վրա:

    Մեր օրերում մարդիկ չեն կարողանում ազատվել անիմաստության զգացումից, որովհետև նրանք ոչ ոգու պետք չեն: Դու նույնիսկ քո զավակներին պետք չես, չէ որ նրանց մասին կարող են հոգալ պետությունը և տարբեր սոցիալական ծառայություններ: Դու պետք չես հորդ ու մորդ, առանց քեզ էլ նրանք ապրելու տեղ կունենան` այդ մասին, կրկին, կհոգա պետությունն իր ծերանոցներով: Ու՞մ ես դու պետք: Եվ կարելի՞ է արդյոք լինել երջանիկ, եթե հասկանում ես, որ ոչ ոգու պետք չես և վաղուց արդեն անիմաստ բեռ ես դառել: Նախկինում մարդիկ իրոք որ պետք էին:

    Մի այսպիսի հրեական միստիկ կար, Գիլլելը, և նա, ավելի շուտ, իսկական բարեպաշտի մեկն էր: Բայց մի անգամ Գիլլելն աղոթում էր Աստծոն և ասաց. “Դու մի մտածիր, որ միայն Դու ես, որ ինձ պետք ես: Ես նու՛յնպես Քեզ պետք եմ: Ո՞վ կինեիր Դու առանց ինձ: Ո՞վ կաղոթեր քեզ, եթե Գիլլելը չլիներ: Ո՞վ կփնտրեր Քեզ երկնքում: Առանց ինձ Դու` ոչինչ ես, այնպես որ հիշիր. Դու պետք ես ինձ, ճիշտ է, բայց ես էլ պետք եմ Քեզ”:

    Երբ դու անհրաժեշտ ես ամբողջ Տիեզերքին, նույնիսկ իրեն Աստծոն, քո կյանքը լիքն է իմաստով, այն ինչ-որ նշանակություն ունի, հատուկ կարևորություն: Բայց այժմ դու պետք չես ոչ ոգու: Անհետանաս էլ` ոչ ոք չի նկատի: Դու` ոչինչ ես: Տեխնիկան ստեղծում է բոլոր հարմարությունները և քեզ ավելորդ է դարձնում: Տեխնիկան բարելավեց մեր տները, բայց չկարողացավ բարելավել մարդուն, քանի որ մարդն ապրում է այլ տարածքում և ոչ մի կերպ կապնված չի մեքենաքների հետ: Դա գիտակցականի տարածքն է, այլ ոչ թե մեխանիկականի:

    Գիտությունն անկարող է Բուդդա կամ Հիսուս ստեղծել: Ինչ իրոք կարող է անել գիտությունը` ստեղծել այնպիսի հասարակություն, որտեղ Բուդդան երբեք չի հայտնվի: Շատերն են հարցնում, թե ինչու՞ հիմա ոչ բուդդաներ, ոչ հիսուսներ չկան: Ձե՛ր պատճառով: Այդ դու՛ք ստեղծեցիք այնպիսի հասարակություն, որտեղ հասարակ մարդկանց անգամ դժվար է ապրելը, էլ ինչ խոսենք պայծառացածների մասին: Նույնիսկ եթե Հիսուսը հայտնվեր, միևնույն է, նրան չէին ճանաչի: Բանն այն չէ, որ բուդդաները դադարել են հայտնվել, ուղղակի հիմա նրանց շատ ավելի դժվար է ճանաչել: Ով գիտի, միգուցէ ամեն օր գործի գնալիս անցնում եք բուդդայի կողքով ու չեք ճանաչում նրան այն պատճառով, որ վաղուց կուրացե՞լ եք:

    Վստահությունն անհետացել է: Հիշեք. Հիսուսն ապրում էր վստահության, անսահման վստահության դարաշրջանում: Նրա մեծությունը, նրա ամբողջ նշանակությունն աշխարհի համար կարելի է տեսնել միայն վստահության պրիզմայի միջով: Իսկ հիմա եկեք անցնենք նրան, թե ինչ էր ասում ինքը Հիսուս:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  29. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    E-la Via (13.03.2014)

Էջ 1 28-ից 1234511 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •