ՄԱՆԱՆԵԽԻ ՍԵՐՄԸ
Զրույց առաջին
Աշակերտներն ասացին Հիսուսին.
Ասա մեզ, ինչի՞ է նման երկնային արքայությունը:
Նա ասաց նրանց. Այն նման է մանանեխի սերմին,
ամենափոքրին բոլոր սերմերի մեջ:
Իսկ երբ նա ընկնում է մշակված հողի վրա,
նա մեծ ճյուղ է տալիս և
ապաստան է դառնում երկնային թռչունների համար:
Հարաբերությունները մարդկանց միջև շատ են փոխվել՝ և փոխվել են դեպի վատը: Կորել է խորությունը. կինն այլևս կին չէ, այլ ուղղակի ընկերուհի; ամուսինն՝ ամուսին չէ, այլ ուղղակի ընկեր: Ընկերությունն, իհարկե, շատ լավ բան է, բայց խորություն չունի, իսկ ամուսնությունը՝ խորը երևույթ է: Դա խորին ինքնանվիրատվություն է, բայց եթե ոչինչ չես զոհում, ուրեմն մնում ես ծանծաղուտի մեջ խրված: Եթե ոչինչ չզոհես, հեռու չես թռչի: Կարելի է թփրտալ վերևում, բայց խորը չես սուզվի:
Իհարկե, վտանգավոր է խորը սուզվելը: Եվ այդպես էլ պետք է լինի, չէ՞ որ ծանծաղուտում ամեն ինչ շատ ավելի պարզ է: Այնտեղ կարելի է քեզ ռոբոտի պես պահել և գիտակցելու հարկ էլ չկա: Բայց որքան ավելի խորը, այնքան ավելի կարևոր է զգաստ լինել, որովհետև ամենուր դարանել է մահը: Վախը խորությունից` մեր հարաբերությունները դարձրել է ծանծաղ, ինչպես մանկական “գորտաման”-ջրավազանը:
Ընկեր կամ ընկերուհի` իհարկե, շատ լավ է, բայց նրանց երբեք չես տանի այն խորքերը, որ թաքնված են մեզանից ամեն մեկի մեջ: Ընկերուհու հետ կարող է լինել սեքս, բայս սեր` դժվար թե: Սերը արմատներ է արձակում խորքում: Ծանծաղուտում հնարավոր է միայն սեքսը, բայց սեքսը` կենդանական, կենսաբանական զգացում է: Սեքսը սքանչելի է, երբ խորին սիրո մասն է հանդիսանում, այլապես այն ուղղակի սեքս է: Մարդկանց կապող ոչինչ չկա, և այդ պատճառով այն նույնիսկ տգեղ է. մարդիկ ուղղակի դիպչում են իրար մի պահ և արագ բաժանվում տարբեր կողմեր: Միանում են միայն մարմինները, բայց ոչ հոգին` ոչ ես, ոչ դու: Ահա թե ինչ պատահեց բոլոր հարաբերությունների հետ մարդկանց մեջ:
Էջանիշներ