User Tag List

Էջ 2 28-ից ԱռաջինԱռաջին 12345612 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 16 համարից մինչև 30 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 407 հատից

Թեմա: Մանանեխի սերմը

  1. #16
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Աշակերտներն ասացին Հիսուսին.
    Ասա մեզ, ինչի՞ է նման երկնային արքայությունը:

    Սա այն հարցը չէ, որը տալիս են աննպատակ հետաքրքրամոլությունից դրդված: Աշակերտները չէին պատրաստվում վիճել ինչ-որ բանի մասին: Նրանց հարցը տրված էր պարզամիտ հոգով: Հիսուս կարող է պատասխանել հարցին, եթե այն պարզամիտ հոգով է տրված: Գիտե՞ք, թե ինչպես դա կարելի է որոշել: Ահա դուք հարցնում եք. “Կա՞ արդյոք Աստված այս լույս աշխարհում”, - իսկ ինքներդ արդեն ինչ-որ պատրաստի պատասխան ունեք: Դուք առանց այն էլ համոզված եք, որ Նա կա, իսկ ինձ մոտ եք գալիս, որպեսզի ես հաստատեմ դա: Կամ հակառակը. գիտեք, որ Աստված չկա, իսկ ինձ հարցնում եք նրա համար, որ հասկանաք, գլուխ հանու՞մ եմ ես արդյոք ինչ-որ բանից, թե ոչ: Եթե ձեր պատասխանն արդեն պատրաստ է, ուրեմն հարցը տրված է խորամանկությամբ, այլ ոչ թե պարզամիտ հոգով: Եվ նրան Հիսուս չի պատասխանի, քանզի նա պատասխանում է միայն իսկական հարցերին:

    Հարցերի երկու ձև կա. մեկը տալիս են, երբ գիտեն պատասխանը, և դա անիմաստ է, չէ՞ որ այդպիսի հարցերը ոչ թե զրույցի են տանում, այլ վեճերի: Բայց երբ հարցնում ես չգիտենալով, երբ ինքդ հասկանում ես, որ պատասխանը չգիտես, - գիտես, որ չգիտես և այդ պատճառով է, որ հարցնում ես, - ահա այդ ժամանակ է, որ դառնում ես աշակերտ: Ոչ մի վեճ չի լինի: Երբ ծարավ ես, ջուր ես խնդրում; երբ քաղցած ես, ուտելիք ես խնդրում: Երբ չգիտես, հարցնոում ես` և պատրաստ ես վերցնել ինչ կտան: Իսկական աշակերտը տալիս է հարցը, գիտենալով, որ չգիտի: Սեփական անգիտության ըմբռնումը` համեստություն է: Գիտելիքը միշտ եսամոլ է դարձնում, իսկ գոռոզության հետ Հիսուս չի խոսում:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  2. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    E-la Via (13.03.2014)

  3. #17
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հիսուս հաճախ էր խոսում երկնային արքայության մասին, և դա ինքստինքյան շատ անախորժություններ էր պատճառում: Խնդիրն արդեն իսկ բառերի մակարդակի վրա էր, որովհետև “արքայությունը”` քաղաքական հասկացություն է, իսկ քաղաքական գործիչները Հիսուսից երկյուղում էին: Նրան խաչեցին էլ հենց այդ պատճառով: Նրանք մտածեցին. “Այս մարդն ինչ-որ բան է պնդում ինչ-որ արքայության մասին, որն իբր շուտով կլինի երկրի վրա, դեռ մի բան էլ իրեն այդ արքայության արքա է մեծարում: Ստացվում է, որ նա ներկայիս կառավարության դեմ խռովության կոչ է անում: Չէ որ նա ինչ-որ այլ արքայություն է խոստանում, այդպես չէ՞”:

    Թագավորը, կուսակալը, աստիճանավորները, հոգևորականները` բոլորը մահու չափ վախեցած էին: Իսկ Հիսուս ազդեցիկ մարդ էր, չէ որ նրան ժողովուրդն էր լսում: Եվ ոչ միայն լսում` մարդիկ, լսելով նրան, փոխվում էին, նրանց մեջ ինչ-որ կրակ էր սկսում փայլկտալ, նրանք լրիվ այլ մարդ էին դառնում, ինչ-որ նոր բան էր հայտնվում նրանց հոգում: Եվ այդ պատճառով հոգևորականները, կուսակալ Պոնտացի Պիղատոսը, արքա Հերովդեսը և նրա կառավարությունը` բոլորը վախեցած էին: Նա շատ վտանգավոր էր թվում: Աշխարհի երեսին դեռևս այդքան խաղաղասեր մարդ չէր եղել, իսկ նրանք վախենում էին նրանից: Նրանք այդպես էլ չհասկացան, թե ով է նա:

    Հիսուս հեղափոխական չէր այդ բառի սովորական իմաստով: Նա իրոք որ խռովարար էր և խռովության կոչ էր անում` բայց ոչ թե այս, այլ հոգու աշխարհում: Սակայն նրա խոսքերը նույնիսկ աշակերտները չէին հասկանում: Երբ դու գալիս ես ուսուցչի մոտ, երկու բացարձակապես տարբեր տարածքների հանդիպում է տեղի ունենում: Դա նույնն է, ինչ երկնքի և երկրի միացումը` հորիզոնի բարակ մի գիծ: Եթե դու վստահում ես ուսուցչին, կարող ես երկինք համբառնալ; եթե վստահություն չկա, կմնաս երկրի վրա: Վստահությունն օգնում է բացել թևերդ և թռչել, իսկ առանց նրա հողից պոկ չես գա: Հիսուս միշտ վտանգ է բերում: Ի՞նչ երկնային արքայության մասին է խոսքը: Ինչպիսի՞ն է այն: Այդ արքայությունը` լրիվ հակասությունն է երկրային արքայության: Հիսուս անընդհատ կրկնում էր այդ, բայց ոչ ոք չէր կարողանում հասկանալ: Նա ասում էր. “Աստծո արքայությունում աղքատները կհարստանան, իսկ վերջիններն առաջիններ կլինեն”: Նա ասում էր, ճիշտ ինչպես Լաո-ցզին, - նրանք ընդհանրապես շատ նման են իրար. “Իմ երկնային արքայությունում վերջինները առաջիններ կլինեն”: Հիսուս ասում էր, որ խոնարհներն ամենանշանավորները կդառնան, ամենաաղքատները` ամենահարուստները, և ում արհամարհում են այստեղ, նա ամենահարգվածը կդառնա: Աստծո արքայությունում ամեն ինչ հակառակը կլինի: Եվ դա ճշմարիտ է:

    Եթե կանգնես հանգիստ գետի ափին ու նայես ջրին, արտացոլումդ շուռ տված կինի: Ընդհանրապես արտացոլումը միշտ էլ շուռ է տված: Իրականում, այդ մեր աշխարհում է, որ ամեն ինչ շուռ է տված ոտքից գլուխ, և, եթե ցանկանում ես այն կարգի բերել, պետք է ամեն ինչ շուռ տալ հակառակ կողմի վրա: Քաոսի այդպիսի վիճակն անհրաժեշտ է:

    Բուդդան դարձավ մուրացկան` վերջին մարդն այս երկրի վրա: Նա ծնվել էր որպես արքա, բայց Աստծո արքայությունը ժառանգում են ոչ թե առաջիններն, այլ վերջինները: Եվ նա լքեց իր երկրային արքայությունը, որովհետև այստեղ, երկրի վրա, յուրաքանչյուր արքայություն անօգուտ է, դա ուղղակի ավելորդ բեռ է` երկրային արքայությունը: Կարող ես քարշ տալ այն ուսերիդ, բայց ոչ մի օգուտ նրանից չի լինի: Հակառակը, քեզ կկործանի այն: Դա ոչ թե սնունդ է, այլ թույն, թող նույնիսկ այնքան դանդաղ, որ շատ երկար ժամանակ չես զգում անգամ, որ թունավորված ես:


    Մի մարդ նստել և օղի էր խմում: Նրա ընկերն անցնում էր կողքով և հարցրեց.
    “Ի՞նչ ես անում: Չէ՞ որ դա դանդաղ ազդող թույն է”:
    “Իսկ ես բոլորովին չեմ տառապում”, - պատասխանեց հարբեցողը:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  4. #18
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Կյանքն ինքը` դանդաղ գործող թույն է, քանի որ նրանից վաղ թե ուշ մահանում են: Կյանքն ուղղակի սպանում է մեզ, և ոչինչ ավելին: Շտապում ես դու թե ոչ` թույնի ուժի վրա դա բոլորովին չի ազդում: Այն միևնույն է սպանում է. դանդաղորեն, բայց հավանաբար: Երկրային արքայությունը` մահվան աշխարհն է, իսկ երկնայինը` հավերժական կյանքինը: Այդ պատճառով էլ Հիսուս ասաց. “Ով պատրաստ է, եկեք ինձ հետ: Ես ձեզ լիառատ կյանք կնվիրեմ”:



    Մի անգամ Հիսուս մի գյուղ եկավ: Նա շատ ծարավ էր, և գնաց ջրհորի մոտ: Մի կին ջուր էր հանում
    և Հիսուս խնդրեց. “Ես շատ ծարավ եմ: Խնդրում եմ, մի կում ջուր տուր”:

    Կինը պատասխանեց. “Չեմ կարող: Դա արգելված է, որովհետև ես ամենաարհամարհված կաստայից եմ”:

    “Մի անհանգստացիր, - ասաց Հիսուս. – Ինձ ջուր տուր, իսկ ես փոխարենը քեզ իմ ջրհորից
    կհագեցնեմ: Կխմես մի կում, և այլևս երբեք ծարավը քեզ չի տանջի”:


    Աշակերտները հարցնում են. Ինչի՞ է նման երկնային արքայությունը”: Անճանաչելին միայն համեմատություններով կարելի է նկարագրել: Այդպես ծնվեց դիցաբանությունը: Առասպելը` փորձ է, անիմանալին մի ինչ-որ շատ լավ ծանոթ բանի հետ համեմատելով նկարագրել այն, ինչի մասին ոչինչ հայտնի չէ և ինչը մտքի սովորական վիճակում ահնար է հասկանալ: Անճանաչելին հասկանալի բառերով փոխանցելու ձգտում` ահա թե ինչ է առասպելը: Այն օգնում է գոնե ինչ-որ բան հասկանալ:

    Երկնային արքայության մասին հենց այնպես չես պատմի: Համապատասխան բառեր չկան: Մինչև ինքդ չընկնես այնտեղ, ճշգրիտ չես իմանա: Եվ ոչ մի խոսք էլ ճիշտ չի լինի: Ճշմարտությունն ընդհանրապես անհնար է բառերով արտահայտել: Ուրեմն ինչո՞վ էին տարիներ շարունակ զբաղված Հիսուս, Լաո-ցզին, Բուդդան: Ի՞նչ էին նրանք անում, եթե միևնույն է ճշմարտությունը չէին կարող արտահայտել բառերով: Նրանք փորձում էին բացատրել անբացատրելին հասկանալի սիմվոլների օգնությամբ: Նրանք ջանում էին արտահայտել անճանաչելին ճանաչելիի օգնությամբ: Ամենադժվար բանն է աշխարհում` հնարել առասպելներ, առակներ, լեգենդներ:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  5. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    E-la Via (13.03.2014)

  6. #19
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Կան անմիտներ, ովքեր փորձում են վերլուծել կամ մշակել առասպելները: Իսկ հետո ասում են. “Դրանք առասպելներ են ընդամենը, հեքիաթներ”: Վերլուծում են, մշակում, կտրատում դրանք հերձադանակով` և ասում են. “Դա առասպել է: Դա իսկական պատմություն չէ”: Բայց ո՞վ է ասել, թե առասպելը պատմություն է: Ընդ որում առասպելը չի կարելի մասնատել, առասպելն ուղղակի` պայմանանշանների ամբողջություն է: Պատկերացրեք մի ճանապարհասյուն, վրան սլաք, իսկ սլաքի տակ գրված է. “Դելի”: Այդ մարդիկ կտրատում են սյունը տաշեղների, սղոցում են սլաքը, ջնջում են տառերն, իսկ հետո ասում են. “Հիմարություն էր այնտեղ գրված: Մենք ոչ մի Դելի չգտանք”:

    Առասպելները` սլաքներով ճանապարհասյուներ են, ուղղված դեպի անիմանալին: Առասպելն ինքը նպատակը չէ, այլ միայն ուղեցույցը: Ահա թե ինչում է աշակերտների տված հարցի իմաստը. “Ասա մեզ, ինչի՞ է նման երկնային արքայությունը” : Իմաստ չունի հարցնել, թե ինչպիսին է այն: Զգացեք տարբերությունը. անմտություն կլիներ հարցնել, թե ինչպիսին է այն իրականում: Այդպիսի հարցի անհնար է պատասխանել: Կարելի է հարցնել այն մասին միայն, թե ինչի է այն նման: Այլ խոսքերով ասած, հարցն այսպես է հնչում. “Ասա մեզ այնպիսի մի բան, ինչ մենք կարող ենք հասկանալ: Ցույց տուր ուղղություն, որպեսզի մենք կարողանանք գոնե փոքր ինչ պատկերացնել անճանաչելին”:

    Դա նույնն է, ինչ կույրը հարցնի, թե ինչի է նման լույսը: Եթե դու կույր ես, ամնիտ կլիներ հարցնել, թե ինչպիսին է լույսը: Հարցադրումն ինքը թույլ չի տալիս պատասխանել դրան: Ոչ ոք ի վիճակի չէ պատասխանել այդպիսի հարցի: Լույսը կարելի է ուղղակի տեսնել, բայց դրա համար աչքեր են անհրաժեշտ: Լրիվ այլ է “Ինչի՞ է նման լույսը” հարցը: Այն նշանակում է. “Ասա այն խոսքերը, որոնք կույրն ի վիճակի է հասկանալ”:

    Առակներն ու առասպելները` կույրերի լեզվով պատմած ճշմարտություններ են: Պետք չէ նրանց մասերի բաժանել, առանձին պատառիկներում ոչինչ չկա: Դրանք հուշվածքներ են միայն: Եվ շատ ճշգրիտ հուշվածքներ, եթե վստահում ես ուսուցչիդ:


    Մի ճապոնական տաճարում Բուդդայի արձան չկար: Բոլորը մտնում և անմիջապես հարցնում էին. “Իսկ ու՞ր է արձանը”: Բայց
    արձան չկար, կար միայն պատվանդան, իսկ պատվանդանի վրա` մատ, ուղղված դեպի երկինք: Դա էլ հենց Բուդդան էր:
    Հոգևորականն այդպես էլ ասում էր. “Ահա նա, Բուդդան”: Չգիտեմ, հասկանու՞մ էր արդյոք իմաստն ինքը հոգևորականը, բայց բոլորը
    տեսնում էին միայն դեպի երկինք ուղղված մատը: Ահա թե ինչ է Բուդդան. մատ, ուղղված դեպի Երկինք…
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  7. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    E-la Via (23.03.2014)

  8. #20
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ...
    Վերջին խմբագրող՝ Sambitbaba: 15.03.2014, 07:30:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  9. #21
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Աշակերտները հարցնում են, թե ինչի է նման երկնային արքայությունը. “Պատմիր, մի առակ պատմիր, այնքան հասարակ մի հեքիաթ, որ հասկանալի լինի անգամ երեխաներին: Մենք չգիտենք, երբեք չենք տեսել երկնային արքայությունը: Պատմիր այնպես, որպեսզի կարողանանք գոնե մի փոքր պատկերացնել այն”: Հիսուս ասաց նրանց.


    Այն նման է մանանեխի սերմին,
    ամենափոքրին բոլոր սերմերի մեջ:
    Իսկ երբ նա ընկնում է մշակված հողի վրա,
    նա մեծ ճյուղ է տալիս և
    ապաստան է դառնում երկնային թռչունների համար:


    Հիսուս հաճախ է խոսել մանանեխի սերմի մասին, և դրա համար շատ պատճառներ կան: Նախ և առաջ, մանանեխի սերմն ամենապստլիկն է: Աստված անտեսանելի է, նա այնքան փոքր է, նա աշխարհում ամեն ինչից փոքր է, - էլ ինչպե՞ս պատմես այդ ամենափոքրության մասին: Ամենափոքր բանն, ինչ կարելի է նկատել, - մանանեխի սերմն է: Ամենն, ինչ նրանից փոքր է, մեզ հայտնի չէ, որովհետև աննշմարելի է: Մանանեխի սերմը` տեսանելիի սահմանն է, ամենափոքր բանն, ինչ կարելի է տեսնել անզեն աչքերով: Այն պուճուրիկ է, բայց և այնպես դեռևս տեսանելի:

    Բայց բացի ամենափոքր սերմ լինելը, այն մի զարմանալի առանձնահատկություն ունի. աճելով, մանանեխն ամենամեծ ծառն է դառնում:* Ահա այն, տարիմաստությունը. ամենափոքրիկ սերմը` և ամենամեծ ծառը: Աստված աննշմարելի փոքր է, իսկ Տիեզերքը հայացքով չես ընդգրկի: Տիեզերքը` ծառ է, բույս, իսկ Աստված` սերմ: Տիեզերքը դրսևորված է, իսկ Աստված` ոչ:

    Նույնիսկ եթե կտրես սերմը, ծառ չես գտնի, որքան էլ փնտրես: Իհարկե, կարելի է ասել, որ այնտեղ ոչ մի ծառ էլ չկա և միայն հիմարները կարող են մտածել, որ փոքրիկ սերմի մեջ հսկայական ծառ է թաքնված: Հենց այդպես էլ դատում են գիտնականները. ասես` ծաղիկը գեղեցիկ է, կվերցնեն կտանեն այն լաբորատորիա, մաս-մաս կանեն խեղճին ու կասեն, որ ոչ մի “գեղեցկություն” նրա մեջ չգտան: Նրանք կթաթախեն ծաղիկը ռեակտիվների մեջ, հազար ու մի անալիզ կանեն, իսկ հետո կասեն, որ ոչ մի փորձանոթի մեջ “գեղեցկություն” չի հայտնաբերվել:

    Կան բաներ, որ հասկանալի են միայն ամբողջականության մեջ: Նրանց չի կարելի մասերի բաժանել: Նրանք ավելին են, քան իրենց մասերի գումարը, ահա թե ինչում է բանը: Դա ճշմարտություն որոնողների գլխավոր դժբախտությունն է: Ճշմարտությունն ավելի մեծ է, քան նրա մասերի սովորական միացումը: Այն ոչ թե գումարն է, այլ ինչ-որ ավելի մի բան: Երաժշտությունը` դա ոչ թե առանձին նոտաների ու ձայների ընդհանուր գումարն է, ոչ, - այն շատ ավելի մեծ բան է: Երբ նոտաները միահյուսվում են իրար, ծնվում է հարմոնիա` և այդ հարմոնիան ոչ մի առանձին վերցրած նոտայի մեջ չկար: Ահա ես խոսում եմ ձեզ հետ` կարող եք մասնատել այս զրույցն առանձին բառերի և նրանցից յուրաքանչյուրը գտնել բառարանում, բայց ինձ բառարանի մեջ չեք գտնի: Վերցրեք իմ փոխարեն բառարանն ու ասեք. “Նրա ասած բոլոր բառերն այստեղ կան, էլ ինչու՞ ենք լսում նրան”:



    _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
    *Իրականում մանանեխը` ոչ այնքան մեծ, հաճախ միամյա բույս է (25-100 սմ) դեղին ծաղիկներով, խաչածաղկավորների ընտանիքից: Նրա սերմերն իրոք որ շատ փոքրիկ են` 1000 սերմը մոտ 4 գրամ է կշռում: Թեև… ի՞նչ նշանակություն ունի այս ամենը:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  10. #22
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ...
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  11. #23
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մանանեխի սերմը` ամենափոքրն է, բայց նրա մեջ ամենամեծն է թաքնված: Աստված այնքան փոքր է, որ անհնար է նրան նկատել, նա ամենափոքրն է, ինչ կա, նա` մանանեխի սերմն է, բայց Տիեզերքն, ինչ խոսք, մենք ի վիճակի ենք տեսնել: Իսկ քանի որ կա Տիեզերք, ուրեմն սերմ էլ պետք է լինի: Ծառն առանց սերմի մի՞թե կարող է լույս աշխարհ գալ: Եվ այնքան էլ կարևոր չի, թե կարելի՞ է արդյոք այդ սերմը տեսնել: Մի՞թե Տիեզերքը կարող է նախնապատճառ, սկզբնաղբյուր չունենալ: Նայեք Գանգեսին` կարո՞ղ է արդյոք լինել գետ առանց ակունքի: Իսկ այդ անծայրածիր Տիեզերքը` միթե՞ այն ակունք չունի: Այն ոչ միայն անծայրածիր է, այնտեղ ներդաշնակությունն է թագավորում, համընդհանուր սիմֆոնիան, միասնական կարգուկանոնը: Այն ոչ թե քաոս է, այլ համայն կարգուկանոն. այստեղ ամեն ինչ գտնվում է իր տեղում: Եվ յուրաքանչյուրն, ով ինչ-որ բան հասկանում է, կասի, որ սա աշխարհներից լավագույնն է և ոչինչ ավելի լավը լինել չի կարող:

    Պետք է մի սերմ լինի, բայց այն անսահման փոքրիկ է, մանանեխի սերմից էլ փոքր: Մանանեխի սերմը` առասպել է, հուշվածք: Հարցը տվել էին ձկնորսներն ու հողագործները, իսկ այդպիսի այլաբանությունը` առակ մանանեխի սերմի մասին, - հասկանալի էր նրանց: Եթե առասպելը բաժանես մասերի, այն ոչինչ չի տա: Երբ վերլուծում ես հոգևորը, գլխավորը բաց ես թողնում; ուղղակի դիտիր, չառանձնացնելով մասնամասները, այդ դեպքում կտեսնես: Իսկ առանձին մասերի մեջ ոչինչ չես նկատի:

    Վստահելը միայն մի ճանապարհով է գալիս. սերմի մեջ ծառը չես նշմարի, որքան էլ նայես: Պետք է գնալ ու տնկել այն` ահա թե ինչպես է վարվում վստահողը: Ով վստահում է, ասում է. “Այո, սա սերմն է, և ես հավատում եմ, որ այն կարող է ծառ դառնալ: Ես ուղղակի կգնամ և կտնկեմ այն: Կգտնեմ մի հարմար տեղ ու կսկսեմ խնամել ծիլը: Կսպասեմ, կաղոթեմ, կսիրեմ, կհուսամ ու կերազեմ…”

    Էլ ուրիշ ի՞նչ է մնում անելու: Միայն տնկել սերմը,` և սպասել, երազել, հուսալ, աղոթել: Էլ ի՞նչ կարեկի է նրա հետ անել: Եվ այդ ժամանակ մի հրաշալի օր, առավոտյան, դու կարթնանաս` իսկ սերմն արդեն մի այլ բան է դարձել, հողից դուրս է եկել ընձյուղը: Դա արդեն սերմ չէ, դա երիտասարդ ծառ է:

    Ի՞նչ է տեղի ունենում, երբ սերմը ծառ է դառնում: Չէ՞ որ դա նույնպես առակի մի մասն է: Սերմը զոհվում է` միայն այդպես այն կարող է մի ավելի մեծ բան դառնալ: Աստված զոհվեց այս Տիեզերքի մեջ. նա ուղղակի չէր կարող նախկինը մնալ, նա դարձավ Տիեզերք, միաձուլվեց Տիեզերքի հետ: Ահա թե ինչու մենք չենք տեսնում Աստծոն: Փնտրեք թեկուզ Հիմալայներում, թեկուզ Մեքքայում կամ Քաշմիրում, որտեղ հարմար կգտնեք, - նա ոչ մի տեղ չկա, որովհետև նա այստեղ է, ամենուր, ինչպես սերմը հսկայական ծառի մեջ: Սերմն այլևս հնարավոր չէ գտնել, այն զոհվել է, միաձուլվել է ծառին և ծառ է դառել: Աստված լուծվել է այս Տիեզերքի մեջ, մեջն ամենի, ինչ կա, - նա ինքը դարձել է Կոսմոս:

    Նա այլևս մի ինչ-որ առանձին բան չէ: Նա հյուսն չէ, որ մի իր է սարքել, իսկ ինքը հյուսն էլ մնացել է: Այստեղ ամեն ինչ այլ է: Աստված` ինչպես սերմը. երբ հայտնվում է ծառը, սերմը չքանում է: Եվ Աստծոն կարելի է նորից գտնել միայն այն դեպքում, եթե զոհվի նրա “ծառը”:

    Հնդիկներն ասում են, որ Աստված գոյություն ունի միայն արարման սկզբում և վերջում: Սկզբում, քանի դեռ աշխարհը չկա, կա միայն սերմը` ցավալի է միայն, որ ոչ մի տեսնող չկա, քանզի մենք նույնպես` ծառի մասնիկն ենք, նրա տերևներն ենք: Իսկ հետո ամբողջ աշխարհը չքանում է և սկսվում է պրալայան` տիեզերական տարրալուծման և հանգստի ժամանակաշրջանը, - և ծառը ծերանում ու վախճանվում է: Դրան է դատապարտված յուրաքանչյուր ծառ` բայց, նախքան չորանալը, այն նոր սերմեր է տալիս, միլիոնավոր սերմեր:

    Պրալայայում` նորից միլիոնավոր աստվածներ են հայտնվում, - միայն թե կրկին, մենք այլևս չկանք, ահա թե ինչն է բանը: Եվ Աստծոն գտնելու մի ճանապարհ կա միայն. տեսնել նրան այժմ և այստեղ, ամեն մի տերևի մեջ: Պետք չէ ինչ-որ կոնկրետ կերպար փնտրել, Ռամային կամ Քրիշնային: Այդպես ոչ ոգու չես տեսնի: Նրանք նույնպես ընդամենն առանձին տերևներ են` իհարկե, ամենագեղեցիկները, ամենակենդանիներն ու կանաչները, չէ՞ որ նրանք ճանաչել են Աստծոն և գիտեն, որ նա` ամենուր է:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  12. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    E-la Via (23.03.2014)

  13. #24
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հիսուսի` “Աստծո Արքայությունը նման է մանանեխի սերմին” բառերի մեջ միլիոն նրբություն կա: Այնտեղ է թաքնված առակի հրաշքը. թվում է, ընդամենը երկու բառ է, համարյա ոչինչ ասված չէ` իսկ որքան իմաստ կա… Երբ վախճանվում է սերմը, հայտնվում է Տիեզերքը; երբ վախճանվում է սերմը, մնում է ծառը: Այդ էլ հենց Աստծո Արքայությունն է: Այն հենց այստեղ է: Իզուր ուժ մի ծախսեք այլ տեղերում փնտրելու համար: Եթե ցանկանում ես տեսնել Աստծո Արքայությունը, ինքդ էլ պետք է նմանվես սերմի ու վախճանվես` և այդ ժամանակ հանկարծ կհայտնվի ծառը: Դու արդեն չկաս, կա Աստված: Դու ինքդ երբեք Աստծոն տեսնել չես կարող: Աստված հայտնվում է, երբ դու արդեն չկաս, և այդ պատճառով անհնար է նրա հետ հանդիպել:

    Երբ չկաս դու, կա Աստված; երբ ձեռքը դատարկ է, այն լցվում է Աստծով: Աստված այստեղ է, երբ դու արդեն չկաս: Դա ևս մեկ պարադոքս է. սերմը մի ամբողջ ծառ է պարունակում, բայց նույն սերմը կարող է նաև այդ ծառին սպանել: Սերմը կարող է շատ հպարտանալ ու մտածել. “Ես էլ բավական եմ”: Եթե սերմը վախենում է մահանալ, նրա պատյանը բանտ է դառնում: Այն պատյանը, որն անհրաժեշտ է, որպեսզի ծառը ողջ մնա և ընկնի բարենպաստ հողի մեջ` դառնում է զնդան և դեռևս սաղմնային վիճակում ծառը վախճանվում է:

    Դուք նման եք սերմերի, որոնք բանտ են դարձել:

    Բուդդան և Հիսուս` սերմեր են, որոնք բանտ չդարձան. սերմերը զոհվեցին, պատյանը բացվեց, բայց ծիլը դուրս եկավ:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  14. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    E-la Via (27.03.2014)

  15. #25
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Նա ասաց նրանց. Այն նման է մանանեխի սերմին,
    ամենափոքրին բոլոր սերմերի մեջ:
    Իսկ երբ նա ընկնում է մշակված հողի վրա,
    նա մեծ ճյուղ է տալիս և
    ապաստան է դառնում երկնային թռչունների համար
    :


    …Իսկ երբ նա ընկնում է մշակված հողի վրա… Անհրաժեշտ է բարենպաստ հող: Սերմին ոչ թե ուղղակի վախճանվել է պետք: Եթե այն մահանա քարերի վրա, ծառը չի աճի, դա հիմար մահ կլինի: Պետք է լավ տեղ և բարենպաստ հող գտնել` ահա թե ինչում է ուսումնառության իմաստը: Դա նախապատրաստում է: Աշակերտը սովորում է իրեն մշակված, բերքատու հող դարձնել: Սերմն արդեն կա, մնացել է մշակել հողը: Ծառն արդեն այնտեղ է, ներսում, և ուսուցիչն ուղղակի օգնում է հարմար տեղ գտնել: Նա գիտի մշակել հողը, կարող է քաղհանել մոլախոտերը, կարող է հողը բերքատու դարձնել: Նա այգեպան է, նա ուղղակի պարարտացնում է հողը:

    Դուք արդեն ամեն ինչ ունեք, միայն այգեպան է անհրաժեշտ, հակառակ դեպքում այդպես էլ շաղ եք տալու սերմերն ուր պատահի: Նրանք կընկնեն ասֆալտի վրա և կմեռնեն; կընկնեն արահետի վրա, և անցորդները կտրորեն նրանց: Պետք է նա, ով հոգ կտանի քո մասին, երբ դու զոհվում ես: Տեսեք. երբ երեխա է ծնվում, նրան տատմեր է հարկավոր: Եվ ոչ ոք չի համարում, որ ավելի լավ է բավարարվել առանց նրա… Տատմայրն անհրաժեշտ է, որովհետև հազար ու մի բան կարող է պատահել: Իսկ պահը, երբ ճշմարտությունն է ծնվում, ավելի կարևոր է, չէ՞ որ լույս աշխարհ է գալիս Աստված: Դա աշխարհում ամենամեծ ծնունդն է:

    Ուսուցիչը` տատմայր է: Առանց ուսուցչի կարող է պատահել ինչ ասես. վիժում կամ շնչարգելություն: Ուսուցիչը պաշտպանում է, չէ՞ որ ծիլը սկզբում նուրբ և անօգնական է, նրա հետ ամեն բան կարող է պատահել: Լույս աշխարհ գալը` վտանգավոր բան է: Բայց եթե դու վստահում ես` իսկ վստահելն անհրաժեշտ է, ուրիշ ելք չկա, հակառակ դեպքում դու ուղղակի կամփոփվես քո կեղևի մեջ և սերմը երբեք չի մեռնի… Բայց երբ վստահում ես, այն մահանում է: Սերմը երբեք չի կարող տեսնել ծառը, ահա թե ինչում է բանը: Իսկ սերմը ցանկանում է ճշգրիտ գիտենալ. “Երբ ես մահանամ, ես ծառ կդառնա՞մ”: Բայց ինչպե՞ս այդ համոզել սերմին:

    Հավատի մեջ ինչ-որ անիմաստություն կա: Հավատն անհեթեթ բա՛ն է: Դու ուղղակի գրավական ես ուզում. “Ես կարող եմ սանյասին* դառնալ, ես կարող եմ հրաժարվել ամեն ինչից, ես կարող եմ նույնիսկ մեռնել, բայց ո՞վ ինձ վստահորեն կխոստանա, որ մահից հետո սերմը ծառ կդառնա”: Ո՞վ կարող է դա խոստանալ և ինչպե՞ս կարելի է սերմին համոզել դրանում: Թող նույնիսկ ինչ-որ մեկը խոստանա, բայց սերմը, ում կխոստանան դա, միևնույն է ի վիճակի չէ խոստացողին ստուգել: Եվ այդ ի՞նչ խոստումներ կարող են համոզել սերմին, որ նրա մահից հետո կծնվի ծառը: Այդպիսի խոստումներ հնարել էլ չի կարելի:

    Ահա թե ինչու է անհեթեթ հավատը: Հավատալ այն բանին, ինչ անհնար է ստուգել, - դա էլ հենց հավատի իմաստն է: Դու հավատում ես նրան, ինչ ստուգել չես կարող: Ապացուցել անհնար է, բայց միևնույն է դու հավատում ես: Սերմն ուղղակի վախճանվում է խորին հավատով, որ ծառ կդառնա: Բայց “մշակված հող” է պետք, համապատասխան վայր: Ուսումնառության իմաստն այն է, որպեսզի բերքառատ հող դառնաս:

    Երբ քո ծառն աճում է, երբ նա բոդհի ծառ** է դառնում, թռչում-գալիս են միլիոնավոր թռչուններ, ում ապաստան է հարկավոր: Հիսուսի և Բուդդայի հովանու տակ ապաստան են գտնում հազարավոր “երկնային թռչուններ”: Նրանց համար, ովքեր խորինն են փնտրում` Բուդդայի ծառը, Հիսուսի ծառը, - ապաստան է դառնում, որտեղ կարելի է նախկինում անծանոթ թրթիռ զգալ: Ծառին կարելի է վստահել, նրա հովանու տակ կարելի է ճանաչել անչանաչելին, որտեղից կարելի է թռիչք կատարել:


    - - - - - - - - - - -
    * Սանյասին – մարդ Ճանապարհի: Մարդ, ով հրաժարվել է ամեն աշխարհիկից և իր կյանքը նվիրել է Աստծո իրացմանը:
    ** Բոդհի ծառ – լեգենդար ծառ Ուրուվելա անտառում, որի տակ նստած խորհրդածելիս արքայազն Գաուտաման պայծառացավ և դարձավ Բուդդա: Այստեղ իմաստն է. Պայծառացման ծառ, որի հովանու տակ կարելի է պայծառանալ:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  16. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    E-la Via (27.03.2014)

  17. #26
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երկնային արքայությունը նման է մանանեխի սերմին…


    Դուք` երկնային արքայությունն եք, դուք նմա՛ն եք մանանեխի սերմին: Մի՛ վախեցեք վախճանվել, պատրաստվե՛ք մահվան: Իհարկե, սարսափելի կլինի, դող ու անորոշություն կգա: Դա դժվար թռիչք է: Շատ անգամներ կփոխեք մտքերդ, շատ անգամ եզրին կանգ կառնեք, շուռ կգաք ու կփախչեք, չէ որ առջևում` անդունդ է: Սերմն ի վիճակի է միայն անդունդը տեսնել, բայց ոչ թե ապագա ծառը: Այն երբեք չի տեսնի, թե ինչպես է երևում առաջին ծիլը, դա ուղղակի անհնար է: Սերմին նախատեսված է մեռնել, վստահելով անհայտությանը, - և այդ ժամանակ միայն դա տեղի կունենա:

    Դա անպայման տեղի կունենա, եթե դու պատրաստ ես մեռնել: Գնա և հողը գցիր սերմերը, իսկ երբ ծիլերը դուրս կգան, բաց արա հողն ու տես, թե ի՞նչ եղան սերմերը: Նրանք չկան, անհետացել են: Գնա և բացիր Բուդդային կամ Հիսուսին` այնտեղ մարդ չկա, սերմ չկա: Ահա թե ինչու Հիսուս դադարեց հյուսն Հովսեփի որդի լինելուց և Աստծո Որդի դարձավ` չքացավ այն սերմը, որը ծնվել էր Հովսեփից և Մարիամից: Սերմն անհետացավ, կեղևը բացվեց: Ծառը երբեք տեսանելիից չի հայտնվի, այն միայն անտեսանելիից է աճում:

    Նայեք Հիսուսին. սերմն այլևս չկա, կա միայւն Աստված: Մի վախեցեք մեռնել նորից ծնվելու համար: Մոռացեք մարմնի, գիտակցության, էգոյի և անհատի մասին, և այդ ժամանակ հանկարծ կզգաք, որ ներսում ինչ-որ նոր բան է աճում` դուք դարձել եք արգանդ, դուք պատրաստվում եք ծննդաբերել: Հոգևոր հղիություն` սա է բարձրագույն նվաճումը, որովհետև այդպես եք ծնում ինքներդ ձեզ: Ոչինչ դրա հետ համեմատվել չի կարող: Կարելի է սքանչելի կտավ նկարել, կարելի է կերտել հրաշալի արձան, բայց ոչինչ չի հասնի ինքնաստեղծմանը, ինքնաարարմանը:


    Իսկ երբ նա ընկնում է մշակված հողի վրա…


    Մի՛ վախեցեք մեռնել: Բայց, մինչև կպատրաստվեք թռիչքի, “մշակված հող” դարձեք` իսկական համեստ աշակերտ; դարձեք այնպիսին, ասես այլևս դադարեցիք լինել: Շուտով դուք իրոք որ չեք լինի` բայց պետք է նախապատրաստվել դրան և պահել քեզ այնպես, ասես հիմա արդեն էլ չկաս: Եվ այդ ժամանակ


    …Նա մեծ ճյուղ է տալիս և
    ապաստան է դառնում երկնային թռչունների համար
    :


    Այդպես եղել է միշտ: Դուք, - ասում է Հիսուս, - այստեղ եք, իմ կողքին; իմ սերմը վաղուց մեռած է` և այդ պատճառով է, որ դուք կողքիս եք: Դուք այսեղ եք ոչ թե ձեր պատճառով, այլ իմ: Բայց ասել “իմ պատճառով” սխալ է, որովհետև այստեղ ոչ մի ես չկա: Սերմն անհետացել է, կա միայն ծառը: Եվ եթե, նայելով ինձ, դուք կնշմարեք գոնե նշույլը նրա, ինչ կարող է տեղի ունենալ ձեզ հետ, ուրեմն իմ աշխատանքը կատարված է:


    Երկնային արքայությունը նման է մանանեխի սերմին


    Դուք` սերմեր եք, դուք` ապագա արքայություն եք: Պատրաստվեք մեռնել, քանզի միայն այդպես կարելի է վերածնվել:


    Այսօրվա համար բավական է:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  18. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    E-la Via (27.03.2014)

  19. #27
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ՀԻՍՈՒՍ ԲԱՑԱՐՁԱԿԱՊԵՍ ՊԱՐԱԴՈՔՍԱՅԻՆ Է

    Զրույց երկրորդ



    Հիսուս ասաց. Կարող է, մարդիկ մտածում են,
    որ ես եկել եմ, որ խաղաղություն նետեմ աշխարհ,
    և նրանք չգիտեն, որ ես եկել եմ, որ աշխարհ նետեմ
    բաժանումներ, կրակ, սուր, պատերազմ:

    Քանզի հինգ հոգի կլինեն տանը.
    երեքը կլինեն երկուսի դեմ
    և երկուսը երեքի դեմ:
    Հայրը որդու դեմ և որդին հոր դեմ;
    և նրանք կանգնած կլինեն որպես միակը:

    Հիսուս ասաց. Ես կտամ ձեզ այն,
    ինչ չի տեսել ձեր աչքը,
    և այն, ինչ չի լսել ձեր ականջը,
    և այն, ինչին չի դիպել ձեր ձեռքը,
    և այն, ինչ դեռ մարդու սիրտը չի մտել:


    Հիսուս պարադոքսային է, բայց նրա խոսքերը լիքն են իմաստով: Եվ այդ իմաստը հասկանալու համար շատ բան է անհրաժեշտ հաշվի առնել: Նախ և առաջ, “խաղաղությունը” հնարավոր է միայն, երբ բոլորը համարյա մեռած են: Այդ ժամանակ չեն լինի ոչ պատերազմներ, ոչ հակասություններ, բայց ինքը կյանքն էլ չի լինի: Ամենուր մեռելային լռություն կտիրի: Բայց դա անիմաստ է. ավելի լավ է գոնե պատերազմ լինի, չէ որ պատերազմի ժամանակ այնուհանդերձ ուժ ունես և կյանք:

    Կա նաև ուրիշ աշխարհ, կատարյալ այլ տարածք, երբ դու նախկինի պես լիքն ես կյանքով, բայց այնտեղ հայտնվում է գլխավորը` երբ ճանաչում ես քեզ և պայծառանում ես, երբ վառվում է հուրը, և դու այլևս մթնում չես: Այդ ժամանակ կյանքը լիքն է, այն լիքն է լռությամբ, բայց այդ լռությունը` կյանքից է, այլ ոչ թե մահից: Դա բոլորովին էլ գերեզմանային լռություն չէ:

    Ահա թե ինչ պարադոքս է պետք հասկանալ. պատերազմը` վատ է, ատելությունը` սարսափելի է, դա ամենասարսափելի չարիքն է աշխարհում, և պետք է վերջ տալ դրան: Հիվանդությունը` վատ է, առողջությունը` լավ է, և այդ պատճառով հիվանդությունները պետք է բուժել: Բայց հիշեք, որ դիակը նույնպես ոչինչով հիվանդ չէ: Այն կարող է նեխել, բայց երբեք չի հիվանդանում: Եվ, եթե չես հասկանում դա, քո ջանքերը կարող են աշխարհը դարձնել մեռած: Այնտեղ չի լինի ոչ հիվանդություն, ոչ պատերազմ, ոչ չարիք` բայց կյանք էլ չի լինի:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  20. #28
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Այդպիսի աշխարհը Հիսուսի ճաշակով չէ: Մեռած աշխարհն անօգուտ բան է, ուրեմն ավելի լավ է մնա նախկինը, իր այդ ամբողջ պատերազմներով հանդերձ: Բայց շատերը մեռած աշխարհի են ձգտում, նրանք ուղղակի հերքում են ամեն ինչ: Նրանք ասում են. “Միայն թե պատերազմին վերջ տրվի, և արդեն կարգուկանոն կլինի”: Բայց ամեն ինչ այդքան հասարակ չէ: Իմիջիայլոց, այդպես մտածում են ոչ միայն հասարակ մարդիկ, այլ նաև Բերտրան Ռասսելի նման մեծ փիլիսոփաները: Նրանք նույնպես համարում են, որ, երբ պատերազմն ավարտվի, ամեն ինչում կարգուկանոն կլինի: Դա էլ հենց բացասումն է, չէ որ գլխավոր խնդիրը` ոչ թե պատերազմն ինքն է, այլ մարդիկ: Պատերազմն ինչ-որ տեղ այնտեղ, դրսում չէ, այն ներսում է: Եվ եթե դու պատերազմը վարում ես հոգուդ ներսում, ուրեմն անպայման դրսում էլ կհրահրես: Բայց եթե պատերազմը սկսես ներսում և այնտեղ հենց էլ հաղթես, կավարտվեն արտաքին պատերազմներդ էլ: Դա միակ ճանապարհն է:

    Հնդկաստանում Մահավիրային անվանում են ջիննա` “նվաճող”, “մեծ աշխարհակալ”: “Ջիննա” նշանակում է “հաղթող”: Բայց նա երբեք ոչ ոգու հետ չի կռվել, ինչու՞ են նրան այդպես կոչում: Նա դեմ էր բռնությանը, դեմ էր պատերազմներին, դեմ էր մարտերին: Ուրեմն ինչու՞ այդ մարդուն անվանեցին Մահավիրա` մեծ աշխարհակալ: Դա նրա իսկական անունը չէ, նրա անունն էր Վարդհաման: Ի՞նչ պատահեց: Ո՞րն է պատճառը: Այդ մարդը նվաճեց ինքն իրեն, բայց բավական է նվաճես ինքդ քեզ, և ինքստինքյան դադարում է նաև կռիվդ ուրիշների հետ: Պատերազմն ուրիշների հետ` ուղղակի խորամանկություն է, որ քեզ թույլ է տալիս խուսափել ներքին պատերազմից: Եթե դու հաշտ չես ինքդ քեզ հետ, երկու ելք կա միայն. կամ տանջվել ներքին հակամարտություններից, կամ չարությունդ դուրս թափել ուրիշների վրա: Ներքին լարվածությունը` պատրաստակամություն է պատերազմել ամեն պատահած պատճառով: Պատճառն այնքան էլ կարևոր չէ, գլխավորը մեկի վրա հարձակվելն է` ծառայողիդ վրա, կնոջդ կամ երեխայիդ վրա:

    Էլ ինչպե՞ս ազատվել ներքին խռովություններից ու տագնապներից: Մեղադրիր նրանցում ինչ-որ մեկ ուրիշին, և իսկույն կթեթևանա: Դու զայրացա՞ծ ես, դե ուրեմն դուրս թափիր զայրույթդ, դարձիր դաժան` և կգա թեթևացումը: Իհարկե, դա ժամանակավոր թեթևացում կլինի, չէ՞ որ ներսումդ այդպես էլ ոչինչ չփոխվեց: Չարությունը նորից կկուտակվի, առաջվա պես կսկսի զորեղանալ: Եվ վաղը նորից այնքան ատելություն կլինի, որ հարկ կլինի թափել այն քեզ շրջապատողների վրա:

    Դու պատերազմում ես ուրիշների հետ այն պատճառով, որ շարունակում ես ամեն պատահած աղբ կուտակել քո մեջ, և ժամանակ առ ժամանակ հարկ է լինում ազատվել դրանից: Բայց մարդ, ով նվաճել է ինքն իրեն, ով հաղթել է ինքն իրեն, ազատվում է ներքին խռովություններից: Նրա պատերազմն ավարտված է: Նրա ներսում արդեն ոչ թե երկուսն են, այլ մեկը միայն: Այդպիսի մարդն այլևս երբեք զայրույթը չի թափի ուրիշների վրա, ոչ մեկի հետ այլևս չի պատերազմի:

    Պատերազմն ուղղակի խորամանկ փորձ է վերջ տալ ներքին խռովություններին, որովհետև դրանք` ամենատանջալին են: Պատճառներ շատ կան, բայց գլխավորն այն է, որ ամեն մեկն իրեն լավն է համարում: Դե, աշխարհի դրվածքն է, որ առանց նման կարծիքի շատ դժվար է ապրել:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  21. #29
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հոգեբույժներն ասում են, որ մոլորություններն անհրաժեշտ են կենդանի մնալու համար: Քանի դեռ չես պայծառացել, դու ուղղակի ստիպված ես պատրանքներով ապրել: Եվ եթե քեզ վատ, չար, նենգ ես համարելու` չնայած, ըստ էության, հենց այդպես էլ կա, - ուղղակի չես կարող ապրել: Կորչում է համոզմունքը սեփական ուժերիդ վրա, այնպիսի նողկանք է առաջանում ինքդ քո հանդեպ, որ չես կարող ոչ սիրել, ոչ շարժվել, ոչ ուղղակի ուրիշի աչքերի մեջ նայել: Դու այնքան գարշելի ես, այնքան վատն ու զզվելի, որ միայն մեռնել է մնում: Նման զգացնունքն ուղիղ դեպի ինքնասպանություն է տանում: Բայց այդ ամենը ճշմարտություն է: Ուրեմն ի՞նչ անել:

    Մեկն է ճանապարհը` փոխել այդպիսի ճշմարտությունը, դառնալ մարդ` Աստծոց, այլ ոչ թե հրեշից, աստվածակերպ դառնալ: Բայց դա շատ ծանր ու երկար ճանապարհ է: Չափազանց շատ բան պետք է անել, այլ կերպ հրեշը երբեք չի կարող Աստված դառնալ: Բայց դա հնարավո՛ր է: Դուք, կարող է, չեք խորհել այդ մասին, բայց “հրեշ” և “հրաշք” բառերը ազգակից բառեր են: Հրեշը կարող է հրաշալի, աստվածային դառնալ, չէ որ երբևիցէ եղել է հակառակը և աստվածայինը հրեշավոր է դառել: Հնարավորություն կա, դա միևնույն էներգիայի երկու հակառակ բևեռներն են: Եվ էներգիան, որը դառն ու անտանելի է դառել, նորից կարող է քաղցրանալ: Ներքին կերպարանափոխում է անհրաժեշտ, ներքին ալքիմիա, չնայած դա դժվար է և երկարատև: Իսկ գիտակցությունը միշտ կարճ արահետներ է փնտրում, ամենափոքր դիմադրության ճանապարհը: Եվ այդ պատճառով նա ասում է. “Իրոք, ինչու՞ լինել լավը: Բավական է ուղղակի քեզ լավը համարել”: Դա իրոք որ հեշտ է, ոչինչ անել պետք չէ: Ուղղակի հավատա, որ դու լավն ես, համարիր քեզ գեղեցիկ, վեհ, անհամեմատելի` և այդ պատրանքը քեզ բավական ուժ կտա, որ ապրես:

    Բայց եթե նույնիսկ հնարանքն այդքան էներգիա է տալիս, ուրեմն կարելի է գուշակել միայն, թե որքան ուժ կբերի ճշմարտության ըմբռնումը: Նույնիսկ պատրանքը, որ դու լավն ես, թույլ է տալիս ապրել և շարժվել, հսկայական վստահություն է բերում ինքդ քո հանդեպ: Նույնիսկ մոլորությունը հավասարակշռության հուսալի կենտրոն է ստեղծում, և այդ կենտրոնն է դառնում էգոն: Քո իսկական կենտրոնը` ահա թե ինչ ես դու: Սակայն դա հնարավոր է այն բանից հետո միայն, երբ գիտակցում ես ճշմարտությունը, - այն բանից հետո, երբ ներքին էներգիաները փոխակերպվել են, ցածրագույնը բարձրագույն է դարձել, երկրայինը բարձրացել է երկինք, սատանան դարձել է դև, իսկ դու լուսարձակում ես փառքով, որը քոնն է այլևս: Սերմը ծիլ դարձավ, մանանեխի սերմը` ճյուղատարած ծառ:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  22. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.


  23. #30
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Բնությունը չի շտապում: Հիշեք. այդ խելքն է շտապում, իսկ բնությունը` երբեք: Բնությունը գիտի սպասել, սպասել երկար, թեկուզ մի ամբողջ հավերժություն: Եվ հետո` ինչու՞ շտապել: Կյանքը շարունակվում է, ու՞ր պիտի կորչի, և կլինի հավերժ: Իսկ խելքը միշտ էլ ժամանակ չունի, նա պնդում է. “Ժամանակը` փո՛ղ է”: Կյանքը երբեք նման բան չի ասի: Կյանքն այլ բան է ասում. “Ապրիր փորձո՛վ”: Ժամանակը չի մտահոգում նրան: Կյանքը սպասում է, նա գիտի սպասել, իսկ խելքը շտապում է, չէ՞ որ մահը շատ է մոտ: Կյանքի համար մահ չկա, իսկ խելքի համար` կա՛:

    Խելքը միշտ կարճ ճանապարհ է փնտրում: Եվ այն գտնելու ամենահեշտ միջոցն է` պատրանք ստեղծելը: Բավական է համարել, որ դու արդեն այնպիսին ես, ինչպիսին ցանկանում ես դառնալ: Այդպես են ծագում նյարդային հիվանդությունները: Հենց այդ է տեղի ունեցել հոգեբուժարանների շատ բնակիչների հետ. նրանք իրենց Նապոլեոններ և Ալեքսանդր Մակեդոնացիներ են համարում: Նրանք սրբորեն հավատում են դրան և պահում են իրենց դրան համեմետ:


    Լսել եմ, մեկը բուժվում էր հոգեբույժի մոտ: Նա իրեն Նապոլեոն էր համարում: Հոգեբույժը բուժում էր նրան երեք-չորս տարի և վերջապես
    մտածեց. “Ահա, նա վերջապես բուժվել է”: Եվ այդպես էլ ասաց հիվանդին. “Դու առողջ ես, կարող ես տուն գնալ”:
    “Տու՞ն: Ցանկանում ես ասել, պալա՞տ”, - ուղղեց նրան պացիենտը: Նա իրեն, ինչպես առաջ, Նապոլեոն էր համարում:


    Եթե դու դարձել ես Նապոլեոն, շատ դժվար է դրանից բուժվելը: Նույնիսկ եթե քեզ բուժեն ու կարգի բերեն, ինչ-որ բան, միևնույն է, կկորցնես:


    Մի անգամ գեներալը նկատեց, որ կապիտանը թունդ հարբած է: Գեներալը կանչեց նրան զրույցի: Այդ կապիտանը շատ լավ մարդ էր: Համարյա
    բոլոր հարբեցողները` շատ լավ մարդիկ են: Սքանչելի մարդիկ են, ուղղակի նրանք կարճ ճանապարհ են փնտրում: Եվ գեներալն
    ասաց նրան. “Լսիր, դու հիանալի մարդ ես, դու ինձ դուր ես գալիսև բոլորը սիրում են քեզ, բայց ախր դու ինքդ ես քեզ կործանում:Եթե
    չխմեիր, վաղուց արդեն գնդապետ էիր դառել”: Կապիտանը ծիծաղեց ու պատասխանեց.
    “Ինչի՞ս է պետք: Հարբած ժամանակ ես ինձ գեներալ եմ զգում: Ինչու՞ ինչ-որ բան փոխել: Լուրջ ժամանակ ես կարող եմ ընդամենը
    գնդապետի հույս փափագել, իսկ հարբելով, ես`իսկական գեներա՛լ եմ”:


    Պատրանքը չափից դուրս հաճույք է պատճառում: Կապիտանը չէր կարող հրաժարվել իր պատրանքից, պատրանքի օգնությամբ նա առանց չարչարանքի գեներալ էր դառնում:

    Խելքը կարճ ճանապարհ է փնտրում, իսկ ամենակարճ ճանապարհը` պատրանքն է: Մայա` ահա ցանկացածիդ հասնելու ամենահասարակ ու էժան միջոցը: Իրականությունը բարդ է և դժվար, հարթմնի դու ստիպված ես տառապել, անցնել կրակի և ջրի միջով: Բայց որքան հեռու ես անցել, այնքան հասուն ես դարձել, իսկ նշանակություն ունի հասունությունը միայն: Շուկայում, որտեղ կարելի է սակարկել, էժան գնով աստվածայնություն չես առնի: Նրա համար դու պարտավոր ես ամբողջ կյանքովդ վճարել: Եվ կստանաս այն, եթե միայն ամբողջ կյանքդ է խաղաշրջանին դրված:

    Պայքարում ես ուրիշների հետ, որովհետև շատ հեշտ է դա. քեզ համարում ես լավը, իսկ մնացածներին` վատը, - և կռիվը սկսվեց: Բայց, եթե նայես քո ներսը, կսկսվի ներքին պատերազմ. չէ որ ներքուստ հասկանում ես, որ այդ դու ես վատը և անհնար է քեզանից վատին գտնել: Եթե լավ հետևես քեզ, կհասկանաս, որ դու` ինքը բացարձակ չարիքն ես, - և ինչ-որ բան դրա հետ անել է պետք: Ներքին պատերազմ է սկսվում, հոգևոր պայքար:

    Եվ միայն ներքին ընդարումը` իսկ դա, լավ հիշեք, առանձնահատուկ ձև է, ամենակարևոր ձևն է, որն օգտագործում են արդեն երկար հարյուրամյակներ, - միայն ներքին ընդհարման շնորհիվ դու կարող ես ամբողջական դառնալ: Երբ ներքին պայքար է բորբոքվում, հակառակորդների միջև ի հայտ է գալիս մի նոր կենտրոն, որտեղ նստած է դիտորդը: Ներքին պայքարի ժամանակ շարժման են դրվում քո բոլոր էներգիաները, քո մեջ սկսում է տառապել ամեն մի բջիջ: Առաջանում է քաոս, բայց նրա միջից լույս աշխարհ է գալիս մի ինչ-որ նոր բան:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  24. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Vardik! (13.05.2014)

Էջ 2 28-ից ԱռաջինԱռաջին 12345612 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •