Կարծում եմ՝ շատ անարդար որոշում կլիներ, եթե էդպես լիներ: Ամեն դեպքում դե ես անձամբ իմ սուբյեկտիվ, գրական արժեքի մասին ինչ-որ բանաձևերով չհաշվարկվող կարծիքն եմ ասում: Միշտ եմ ասել, հենց ծանոթացել եմ էդ գրողի ստեղծագործությանը:ivy-ի խոսքերից
Կարծում եմ՝ շատ անարդար որոշում կլիներ, եթե էդպես լիներ: Ամեն դեպքում դե ես անձամբ իմ սուբյեկտիվ, գրական արժեքի մասին ինչ-որ բանաձևերով չհաշվարկվող կարծիքն եմ ասում: Միշտ եմ ասել, հենց ծանոթացել եմ էդ գրողի ստեղծագործությանը:
Ընդ որում, մենակ մի անգամ չէ, որ ասես՝ լավ, անհաջող գործ ա ուղարկել: Երկու, թե երեք անգամ ջախջախիչ անհաջողություն ա ունեցել, որոնցից մենակ մի անգամն էր գրական խորհրդի մատը խառը:
Ու հա, համաձայն եմ Ռիփի հետ... եթե ինքը լավագույն գրողն ա հայ գրականության, ուրեմն հայ գրականություն չկա:
Այնպիսի տպավորություն է, թե հայ գրողների անցյալի պատմվածքները նորովի են ներկայացնում:
Այվ, սաղ կոմպլեքսներս մի նախադասությամբ բուժեցիրոչինչ, որ Բյուրը հեսա բացասական ա տալու, ոչինչ, որ կյանքում Հավաքածուուոմ հաղթած չկամ, հո լավագույն տասնյակում եղել եմ, էդ էլ քիչ չի
Դավիթ (09.02.2014)
իմ կարծիքով ստեղ մի քանի ֆակտոր կա… չգիտեմ միգուցե ձև ա կամ ոճ ա, բայց ինձ թվում ա սա լճացման տեսակ ա… գործերը գրվում են նույն միջավայրում, նույն մրցույթի համար (չնայած կարա թեմատիկ լինի կամ ժանրային, կապ չունի), գրվում ա հենց մրցույթին մասնակցելու համար ու գրվում ա նույն ընթերցողի համար… քննարկում են նույն մարդիկ, նույն տեսանկյուններից…Մերսի, Դավ, որ դրեցիր էստեղ, հետաքրքիր է:
Մանր-մանր կարդում եմ: Ակումբում էնքան անսովոր է էսպիսի տեքստեր տեսնելը. էստեղ ուրիշ ձև են(ք) գրում:
Միանգամից հասկացվում է, որ լրիվ ուրիշ ձեռագրեր են: Երբ Հավաքածու մրցույթ է լինում, միջից միանգամից երևում է «ակումբայինն» ու «դրանից դուրսը»:
Իսկ հիմա կարդում ես, ու բոլորը՝ դուրս, դուրս, դուրս
Ես մեծ պրոբլեմ ունեմ հայ ժամանակակից գրականության հետ. չեմ հասկանում՝ որն է լավը, որը վատ: Լուրջ եմ ասում, էդ ինձ ահավոր նեղում է:
Ինչքան կարդում եմ, էնքան ավելի եմ խճճվում:
Չգիտեմ:
Բայց որ մի հատ էլ ռուսաստանյան խոպանչիների մասին պատմվածք կարդամ, երևի էդ իմ հայերեն կարդացած վերջին գործը դառնա:
դրա համար դրսի տեքստը տարբերվում ա, աղբյուրն ուրիշ ա, դրդապատճառներն ուրիշ են, ներշնչանքն ուրիշ ա… չեմասում լավն են կամ վատն են…
ուղղակի ակումբում լճալանու խնդիր ա առաջանում… որևէ մեկի մեղքը չի…
Բյուրն ա մեղավոր…
Մեֆ, լճացում չէի անվանի դա, ուղղակի մեր «համատեղ կյանքի» ընթացքում հնարավոր է, որ շատերիս մոտ ինչ-որ ընդհանուր գրական ճաշակ է ձևավորվել: Էդ մի գործոն:
Մյուս գործոնն էն է, որ էստեղ ստեղծագործողների մեծ մասը համ էլ կարդացող են: Կարդալ ասելով՝ նկատի չունեմ մենակ հայ դասականներին՝ ի դեմս Բակունցի ու Մաթևոսյանի, այլ նկատի ունեմ ժամանակակից գրականություն: Արտասահամանյան գրականություն: Ու դրա շնորհիվ և ոչ միայն դրա շնորհիվ, ունեն ավելի լայն մտահորիզոն:
Գուցե սխալ եմ դատում, բայց էս խոպանչի թեմաները որ կարդում եմ, իմ մոտ էնպիսի տպավորություն է առաջանում, որ գրողը էդ թեմաներից էն կողմ ուղղակի ուրիշ բան չգիտի: Չի տեսել, չի մտածել, չի կարդացել, չի հետաքրքրվել:
Վերջերս Բրեդբերիի խորհուրդներն էի կարդում լավ գրող լինելու վերաբերյալ: Ասում էր՝ ամեն օր քնելուց առաջ մի գիտական հոդված կարդացեք: Մի նոր հայտնաբերություն, մի նոր բացահայտում: Հետզհետե էնքան նյութ կհավաքվի, ինչ մասին կարելի է գրել:
Գուցե որ մեկի բլոգը բացեմ, հենց առաջինը էդ հարևանա-մարդս գնաց ես մնացի թեմաներն եմ կարդալու. հետաքրքիր է՝ մարդիկ ինչով են ապրում, կենցաղային լեզուն էլ մեկ-մեկ հավես «տնական» զգացողություն է առաջացնում, ինչը երբեմն կարոտում եմ: Բայց էդ կենցաղային աղբը ինչքա՞ն կարելի է գրականություն բերել: Գրականություն եմ ասում, որովհետև էդ մարդիկ իրենց գրող են համարում, ու հենց գրող են:
Ինձ համար գրողը պիտի նախ և առաջ զարգացած-տեղեկացված լինի, գիտելիքների հասուն պաշար ունենա, պիտի մի քիչ իմանա ու տեսնի, թե աշխարհում՝ իր գյուղից էն կողմ, ինչ է կատարվում: Որ իր գրածը շատ մարդկանց հասնի:
Իմ անձնական կարծիքն է սա:
Rhayader (13.02.2014), Sambitbaba (06.03.2014), Արէա (13.02.2014)
Նենց եք անելու վերջը կարդամ: Արժի՞:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Այ հենց էս նշածիցս կսկսեմ… Բրեդբենրին որ ճիշտ ա ասել, դրանում ես չեմ կասկածում, բայց իրան կարելի ա հասկանալ տարբեր ձևի… ես ինքս շատ եմ սիրում գիտական նորույթներ կարդալ ու լսել, իմ համար դա հաճելի աշխատանք ա, բայց ես դրան սենց եմ մոտենում… դուրս գալով իմ դիսցիպլինայից ու ծանոթանալով այլ դիսցիպլինանեի տեխնոլոգիաներին, իմ տեսանկյունը, վերաբերմունքը, մոտեցումը թարմանում ա ու փոխվում ա… ես նույն բանին այլևս նույն կերպ չեմ նայում… ինձ ոչ թե ինֆորմացիան ա հետաքրքրում այլ մոտեցումն ու լօգիկան… սա կարա թարմություն բերի ու անում ա… բոլոր նորույթները եկել են դիսցիպլինայից դուրս գալուց հետո… ես ժամանակին սրան ասել եմ ինտերդիսցիպլինարի էքսչեյնջ… բայց որ Բրեդբենրին ա ասում, ավելի լավ ու ճիշտ ա հնչում… it's the view and observation, the way you observe your subject… որևէ դիսցիպլինա ինքն իր մեջ ինքնաբավ չի ու միշտ տենդենց ունի դուրս գալու իր սահմաններից in fact, դիսցիպլինաների տարանջատման սահմանը էդքան էլ հստակ չի ինչքան թվում ա, չնայած մենք փորձում ենք հստակ սահմանազատել, չկա տենց բան…
էդ տեսակետից ես համարում եմ որ Ակումբը լճացման ա տարել… իհարկե կա նաև ոճի պահ, բայց դա էդքան նշանակալի չի (ակումբային ոճը ո՞րն ա, հո Բարբիզոնի դպրոցը չի՞) you observe the subject the same way ("you" meaning in general not specifically you or anybody... I get stock too, big time)…
դրսի գրվածքների համար շատ բան չեմ կարող ասել, բայց կարծես նույն լճացումն էլ ընդեղ ա ու դրա ֆակտորներն էլ են շատ, բնական ա… իմ կարծիքով խոպանչիների թեմայից չի, այլ վերաբերմունքից ա էդ թեմայի նկատմամբ… եթե երևույթը դնենք ու մի լավ ուսումնամսիրենք հասարակագիտության տեսանկյունից, կամ կարդանք մի հետազոտություն, ստատիստիկա կամ ուսումնասիրություն ապա մենք շատ հնարավոր ա որ խոպանչիությանը լրիվ ուրիշ կերպ մոտենանք… վերջիվերջո խոպանչիությունը դա ղարիբությունն ա կամ պանդխտությունն ա… ճիշտ ա, չարաշահվել ա թեման, բայց ոչ էն պատճառով որ արծարխվել ա, այլ որ նույն կերպ ա դիտվել… ընկնում ենք փակ շրջանակի մեջ… we're chasing our tails…
իհարկե պետք ա ծանոթանալ համաշխարհային գրականությանը, տեղեկանալ տարբեր մշակույթների գրականության հետ, բայց իվերջո գրողը գրում ա էն կյանքի մասին որն ապրում ա ուղղակի կամ անուղղակի…
Շինարար (13.02.2014)
Մի լավ իռլանդացի գրող Օ՛Բրայան ազգանունով սենց բան ա ասել. "The entire corpus of existing literature should be regarded as a limo from which discerning authors could draw their characters as required... The modern novel should be largely a work of reference."
Ասածի մեջ ճիշտ բան կա: Էս տողերն էլ գտել եմ մեկ այլ իռլանդացի գրողի գրքից: Ու պատկերացրեք, էդ վեպը որ կարդում էի, անհետաքրքիր պատմություն էր սոցիալական մի դասի ճակատագրի մասին: Մինչև էն պահը, երբ սկսեց հղումներ անել ուրիշ գրողներից ու ինչ-որ գժանոց բան ստանալ: Թե չէ մինչև էդ հասարակ խոպանչիություն էր: Ասածս ինչ ա... խոպանչիությունն էլ կարելի ա սիրուն ներկայացնել, եթե տակը բագաժ կա:
Մի հարց տամ էլի. «Անտարեսի» մրցույթում Կռոյանի «Ցեցի դե՞ղն» ա հաղթել, թե՞ ուրիշ գործ:
Օկ, լավ, գտա, փաստորեն էդ էր, թե չէ ես արդեն ինֆարկտ էի ստանում, որ հայ խոպանչու մասին երկու տարբեր պատմվածքներ են տարբեր մրցույթներում հաղթել:
Անկեղծ ասած, ինձ էլ հեչ դուր չեկավ էդ գործը, ակումբում հազար անգամ ավելի լավ գործեր են գրվում: Դրա համար էլ ինքը ակումբում շանս չի ունենում:
Վերջին խմբագրող՝ StrangeLittleGirl: 21.02.2014, 17:08:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ