Մայրանալ՝ առանց ամուսնանալու

[Alphaone]

Մի բան մտքովս անցավ, վերադարձա էս թեմա, ուրեմն եթե իդեալական տարբերակով նայենք, ապա բնականաբար ավելի լավ է, որ երկու ծնողն էլ ու ցանկալի ա երկու սեռի ծնողն էլ առկա լինեն, բայց եթե կինը կամ թեկուզ հենց տղամարդը երեխա են ցանկանում, բայց չեն հանդիպել էնպիսի մարդու, ում հետ պատրաստ են երեխա դաստիարակել, չի նշանակում, որ պիտի սպասեն էնքան, մինչև ֆիզիոլոգիապես էլ ի վիճակի չլինեն երեխա ունենալ: Ես անգամ էս միջնադարյան քաղաքում ապրելով հանդերձ եթե ցանկանամ երեխա ունենալ, ապա կգերադասեմ ունենալ առանց ամուսնանալու, քան երեխա ունենալու համար ճարահատյալ ամուսնանալ ինչ-որ մեկի հետ, ում հետ չեմ ցանկանում ու պատրաստ չեմ կյանքս կապել:

[Vardik!]

Եկա էս թեմայում մի բան պատմեմ:

Մի չորս տարի առաջ մեր ծանոթներից մեկի աղջիկը երեխա ունեցավ առանց ամուսնանալու: Նշանվել էր,նշանածի հետ համարյա մի տարի ապրել էին միասին: Հետո թե ինչն էր պատճառ եղել՝ չիմացանք,բայց հարսանիքից մի 15 օր առաջ բաժանվեցին,իսկ 3 ամիս հետո էդ աղջիկը երեխա ունեցավ: Լավ հիշում եմ,թե իրա հասցեին ինչ սիրուն պիտակներ էին կպցնում: Իսկ էն անպատասխանատու սրիկային արդարացնողներ էլ եղան նույնիսկ: Էս չի՞ հասարակությունը: Ինչևէ,էդ աղջիկը չվախեցավ մենակ երեխա ունենալուց ու պահելուց: Ու իրեն վատ ապագա գուշակողները ապտակ ստացած կզգան իրենց.օրերս ինքն ամուսնացավ ուրիշ տղամարդու հետ,որն իրեն ընդունեց 4 տարեկան երեխայի հետ:

Էնպես որ,գտնում եմ,որ լավ երեխա դաստիարակելու համար ամուսնացած լինելը չափանիշ չէ: Կյանքը տարբեր ձևա դասավորվում տարբեր մարդկանց մոտ: Ամենքի համար նույն սցենարը չի անցնում:

[Cassiopeia]

Մինչև ամուսնանալը մտքիս դրել էի, որ եթե մինչև 30 տարեկան չամուսնացա, երեխա եմ ունենալու չգիտեմումից Դե, «բախտս չբերեց» ու հիմա երեք երեխաների մայր եմ։
Ուզում եմ ասել, որ լրիվ դրական եմ նայուն նման որոշումներին ու փաստերին։ Թքած հասարակության վրա։ Եթե հանկարծ ինչ-որ բան պատահի քեզ, էդ հասարակության քանի՞ տոկոսը թևութիկունք կկանգնի քեզ։ Հըլը մի բան էլ հակառակը, ամեն ինչ նենց շուռ ու մուռ կտան, որ մեղավոր լինես։ Այսինքն հասարակության խոսելու ու բամբասանքի առիթն անպակաս է։
Մի կյանք ունես, ու քո համար պիտի ապրես, ոչ թե հասարակության։ Եթե կինը երեխա պահելուց, դաստիարակելուց հաճույք է ստանում, եթե նրա առաքելությունը մայրանալն ա, ապա նա պիտի հասնի դրան։ Նա կարա թե մայր, թե հայր լինի երեխայի համար։
Ինձ թվում ա, որ երեխայի բնավորության արմատները վաղ տարիքից են գցվում։ եթե երեխային դեռ վաղ, նոր գիտակցել սկսվող տարիքում անընդհատ «չկաթացնեն» որ անհայր է մեծանում, ինքը մի քիչ մեծանա, հեչ չի էլ մտածի էդ մասին։ Ուղղակի պետք ա համապատասխան բացատրություն գտնել, մինչև երեխան սկսի քիչ թե շատ հասկանա իրականությունը։