Առանց ամուսնանալու երեխա ունենալը երևի կարելի է նորմալ համարել, եթե կինը լրջորեն գիտակցում է դրա ողջ պատասխանատվությունը՝ թե՛ ֆինանսական, թե՛ բարոյական։ Ֆինանսականը նույնիսկ ամենակարևորը չի, իմ կարծիքով, որովհետև, ոնց որ Արիադնան ասեց, ամուսնացածների դեպքում էլ երաշխիք չկա, որ ծնողները կարողանալու են ֆինանսապես ապահովել իրենց երեխաներին։ Էստեղ խնդիրը միայն երեխային մենակ պահել–մեծացնելը չի։ Կա նաև երեխայի՝ ի սկզբանե հայր չունենալու հանգամանքը։ Տվյալ դեպքում կինը կարծես իր երեխայի համար որոշում է, որ նա ծնված օրվանից անհայր է լինելու։ Կա տարածված կարծիք, որ էդպիսի քայլը կնոջ կողմից ինչ–որ առումով եսասիրության դրսևորում է, որովհետև նա տվյալ դեպքում մտածում է նախ և առաջ իր մասին, ոչ թե երեխայի, որովհետև ինքն ուզում է երեխա ունենալ, իսկ երեխային, բնականաբար, ոչ ոք չի կարող հարցնել՝ արդյոք նա ուզում է անհայր լինել։ Բայց էդպես էլ որ նայենք, բոլոր մարդիկ էլ հիմնականում երեխա են ունենում նախ և առաջ իրենց համար կամ՝ որովհետև էդպես ընդունված է։ Մի խոսքով՝ բարդ հարց է։ Էստեղ մի բան է հաստատ. երեխա ունենալն ամեն դեպքում լուրջ պատասխանատվություն է՝ անկախ ծնողների քանակից։ Ուղղակի մի ծնող ունենալու դեպքում պատասխանատվությունը համապատասխանաբար մեծանում է, քանի որ բացի նրանից, որ հոգսերն են երկուսի փոխարեն մի հոգու վրա ընկնում, նաև որոշումներ կայացնելու պատասխանատվությունն է մեկի վրա ընկնում։
Մեջբերել
Էջանիշներ